Këngëtarja shqiptare, Dua Lipa së fundmi ka realizuar një intervistë për revistën e njohur Vogue France, si dhe një set fotografik, por nuk kishte si të ndodhte që artistja mos të përmendte Shqipërinë. Dua në rrëfimin e saj ka treguar lidhjen e saj me Shqipërinë dhe kuptimin që mbart emri i saj, ku thekson ‘Dua’ do të thotë dashuri në shqip dhe është sugjeruar nga gjyshja e saj, ndërsa shton se në fushën artistike tregon edhe krenarinë për rrënjët shqiptare. Ndër të tjera artistja me famë ndërkombëtare tregon se periudha e adoleshencës për të ka qenë vendimtare në lidhje me karrierën muzikore, si dhe periudha e vështirë kur është larguar nga Kosova me prindërit e saj.

Pjesë nga shkrimi:

Zëri i fuqishëm, tepër sensual. Pulsi elektrik. Mbretëresha e figurës. Bota nuk mund të bënte më pa Dua Lipën . Dhe as moda. Dorë për dore me Donatellën për koleksionin Versace, me xhaketat vinyl dhe minifundet e Nicolas Di Felice , personit të talentuar që mori përsipër shtëpinë e Courrèges , duke përvetësuar popin e gjallë të GCDS nga italiania Giuliano Calza, e paharrueshme me një fustan transparent Jacquemus në dasmën e stilistit , këngëtarja dhe tashmë aktore shkëlqen në të gjitha frontet.

Por nga Londra në Paris ka vetëm një hap, ose një tren: komentohet se Dua, e cila nuk e ka më mister lidhjen me regjisorin Romain Gavras, do të kalonte shumë kohë në Francë…Në agim të këtij kapitulli të ri, në përgatitje për albumin e saj të tretë, ndërsa distilonte shijet, këshillat dhe podkastet e saj, dukej se kishte ardhur koha për të rieksploruar aventurën një prej ikonave më magjike pop të kohës sonë.

Flokë të shkëlqyer e me çehre të pastër, vathë me rrathë të artë dhe me bluzën e të dashurit: në divanin e saj, Dua është gati. Gjithmonë gati.

Arthur Dreyfus: Jemi në vitin 2023. Ku ishit 10 vjet më parë?

Dua Lipa: Oh… isha 18 vjeç. Jetova në Londër, qytet nga i cili u largova nga mosha 11 deri në 15 vjeç për t’iu bashkuar Kosovës.

Dua Lipa: Shumë. Këto janë vitet kur bëra gjithçka për t’u parë dhe dëgjuar. Takoja shkrimtarë dhe producentë, ndërsa postoja këngë në internet. Dhe në moshën 19-vjeçare firmosa kontratën time të parë.

Nga vjen kjo nevojë për “të parë dhe dëgjuar”, sipas teje?

Dua: Kujtimet e mia më të hershme lidhen me muzikën. Ka qenë gjithmonë një pjesë e madhe e jetës sime. Jo të gjithë dashamirët e muzikës duan të performojnë para mijëra njerëzve, është e vërtetë. Unë njoh shumë muzikantë që preferojnë të qëndrojnë prapa skenave. Sa për mua, nuk e di vërtet… Më ka pëlqyer gjithmonë performanca. Duke kërcyer, duke kënduar, duke shpikur koreografi në këndin e lojërave… Si fëmijë, ëndërroja duke rënë në gjumë: “Do të ishte e pabesueshme të performoja në një skenë të vërtetë…

Keni pasur gjithmonë të tjerë apo mund të kërcenit edhe vetëm?

Dua: Mund të kërceja vetëm. Por kur prindërit e mi ftonin miqtë, unë hidhesha direkt dhe duhet të ketë qenë mjaft e bezdisshme, sepse shfaqesha duke bërtitur: “Më shikoni të gjithë, se shfaqja është gati të nisë!”.

Është pak pyetje klishe, por e je akoma ajo vogëlushja që kërcente para prindërve në mes të dhomës së ndenjes?

Dua: Hmm… jo domosdoshmërisht. Veç kësaj, kur bëj darka, më shkon shumë të mos jem në qendër të vëmendjes. Sepse të qenit në qendër të vëmendjes është bërë puna ime.

Pra, ka një Dua të dytë, shumë të ndryshme në rrethin privat?

Dua: Në fillim doja të besoja se duhej të ishe i njëjti person në shtëpi dhe në skenë. Tani kam mësuar të rezervoj disa aspekte të vetes për rrethin tim të brendshëm. Është Dua që është e qetë në shtëpi dhe, në media, ky version i ekzagjeruar i vetes sime që quhet edhe Dua, dhe i jep të gjitha në skenë.

Dua: Përzierja e tyre! Sepse kjo anë e dyfishtë më lejon të mbaj një jetë normale. Kur kam një takim profesional, e vendos veten në modalitetin “Dua Lipa musical karriera”, por mundem po aq mirë, menjëherë më pas të bashkohem me disa miq në modalitetin “Dua intime” dhe të lë mënjanë gjithçka tjetër. Këto dy fytyra më lejojnë të mbaj këmbët në tokë.

Emri juaj do të thotë “dashuri” në shqip. Por duke të dëgjuar ty, nuk mund të mos dëgjoj edhe “dualitetin”…

Dua: Sigurisht… Emri im ka shumë aspekte! Ka shumë dualitet tek unë… Por pikërisht në këtë dualitet kam gjetur paqen. Dhe që i lejoj vetes ta lë në pritje besimin tim kur jam në shtëpi. Ajo pushon.

Dua: Më pëlqen të punoj. Duhet të jem gjithmonë e zënë, kjo më bën të lumtur.

Ndonjëherë dëgjojmë se frika nga boshllëku është një frikë nga vdekja. Ju e pranoni?

Dua: Unë nuk e di. Sigurohem të shfrytëzoj sa më shumë çdo moment. Nuk mendoj se kam frikë nga vdekja, ajo është pjesë e jetës. Dhe pashë prindërit e mi të përshtateshin me kaq shumë gjëra, të përballeshin me kaq shumë situata komplekse… Më bëri të integroja një parim të realitetit.

Përshtatshmëria e prindërve tuaj ishte përvojë e emigracionit. U desh të ndryshonin vendin e punës, vendin… Si fëmijë, e kishit ndjenjën se jeni ndryshe nga të tjerët?

Dua: Po! Emri im i parë tregoi menjëherë këtë ndryshim. Sado “normale” që e dëgjoj të tingëllojë, sapo prezantohem dëgjoj: “Oh, nga vjen kjo? Çfarë do të thotë?” Dhe atë, kur nuk ishte e nevojshme të përsëritej apo të shqiptohej emri im…

Dua: Faleminderit, por arrita ta vlerësoja vetëm duke imagjinuar se mund të bëhej emri im artistik. Unë kam qenë gjithmonë krenare për rrënjët e mia shqiptare, por ndërsa u rrita mësova të vlerësoja historinë time.

Ka qenë një gjyshe, e cila ka vdekur para se të lindësh ti, ajo që sugjeroi emrin Dua. I keni akoma gjyshërit?

Dua: Po, të dyja nga ana e nënës sime.

Nuk janë të tronditur nga dimensioni super hot i karakterit tuaj?

Dua: Ata janë gjyshër modernë. Ata kanë evoluar me kohën dhe mendoj se janë veçanërisht krenarë për mua. Është gjë shumë e çmuar.

Pra, imagjinoj që edhe ju do të keni fëmijë një ditë?

Dua: Hmm, ndoshta. Por kjo nuk është planifikuar! I vetmi fëmijë që mund të mendoj është albumi im i ri.

Për mijëvjeçarë, ishte e qartë që gratë të bëheshin nëna. Sot, shumë nga miqtë e mi nuk janë të sigurt nëse duan fëmijë. Kam përshtypjen se kjo është më pak e fortë se më parë. Ndoshta sepse bota është bërë shumë e rrezikshme dhe e ardhmja duket shumë e zymtë.

Dua: Sigurisht, bota e sotme është e frikshme. Por, përtej kësaj, unë besoj se gratë kanë fituar një vend në shoqëri që i ishte ndaluar më parë. Megjithatë, a është zhdukur dëshira për të pasur një fëmijë? Unë besoj se gratë duan të zgjedhin tempin e tyre dhe të mos ndihen fajtore që mendojnë për to. Për sa më përket mua, kur të jetë koha e përsosur, do ta di. Por, ndërkohë kam prioritete të tjera, dua të vazhdoj të shijoj rininë time.

Kthehemi tek muzika. Kur ishit (ende) më e re, adhuronit Madonën, Missy Elliott, Kylie Minogue dhe, natyrisht, Pink, idhullin tuaj. Sot, është jeta juaj të frekuentoni, të punoni me disa prej këtyre artistëve. A ju bëjnë ende përshtypje?

Dua: Nuk do të më duket kurrë e parëndësishme të kem lidhje me këta njerëz të jashtëzakonshëm. Çdo mëngjes, falënderoj qiellin për këtë jetë të çmendur.

Intervista ime e fundit për Vogue ishte Anxhele. Ajo ju përshkroi si një vajzë shumë mbresëlënëse, e cila mishëron forcën e pastër duke mbetur e ndjeshme.

Dua: Oh, kjo është shumë e lezetshme! Unë dhe Angèle, në kohën e klipit për “Fever”, kemi kaluar shumë kohë së bashku: kisha përshtypjen se e njihja. Dhe unë i admiroj këto dy personazhe që ajo bën të bashkëjetojnë. Edhe një herë: dualiteti. Sepse Angèle është edhe ylli absolut i popit, i egër, seksi, por është edhe një vajzë ultra e thjeshtë dhe qesharake, që i pëlqen të jetë komode në shtëpi dhe të gudulisë qenin e saj Pépette!

Kur nuk dëgjoni pop çfarë dëgjoni?

Dua: Dëgjoj Sting-un që babai im e donte dhe të gjithë zërat me të cilët u rrita: The Police, Stereophonics, Primal Scream, Pulp, Sade… Dhe, sigurisht, David Boëie, Prince, Elton John… Më pëlqen gjithashtu kënga franceze, spanjolle muzikë, në fakt jam shumë eklektike.

Dua: Unë kurrë nuk e dëgjoj muzikën time. Kur punoj në një album, ai vazhdon të përsëritet, por në momentin e dytë që del, nuk e dëgjoj më nëse nuk ndodh në radio ose në ndonjë klub…

Romancieri Dominique Fernandez thotë: “Çdo libër i ri është shkruar për të korrigjuar gabimet e të vjetrit.” Ju e pranoni?

Dua: E rëndë. Më ndodh gjatë gjithë kohës të teproj me diçka kur e bëj dhe, pak kohë më vonë, të jem në modalitet: “Ok, mirë, por mund të përmirësohet.” Është e pafundme. Si një rrotë e përhershme, një konkurrencë e përhershme me veten time.

Flutura është një nga emblemat tuaja. Vajzë, deshe t’i kapje?

Dua: Kurrë. Unë thjesht isha magjepsur nga bukuria e tyre, liria e tyre. Pastaj mendova për përvojën e fluturave. Jeta e saj e shkurtër, kjo metamorfozë… Edhe ne njerëzit kalojmë shumë metamorfoza… Fluturat më janë dukur gjithmonë magjike dhe mistike. Sapo pashë një, bëra një urim. Ndihesha e lidhur me to.