Jeta pas Murit të Berlinit

Kufiri që ndau Berlinin Lindor nga Berlini Perëndimor, ndau gjithashtu mijëra familje dhe miq.

Muri i Berlinit e ndau qytetin në dy pjesë dhe i detyroi berlinezët të përdorin të gjitha llojet e metodave për tu larguar nga Lindja.

Dy botë të ndryshme

Jeta pas murit të Berlinit ishte e ashpër, veçanërisht në anën lindore të Berlinit, ku popullsia ishte më e dhunshme dhe trajtohej shumë më keq, pasi kontrollohej nga përfaqësuesit e Bashkimit Sovjetik që po zbatonin një sistem komunist.

Muri u ndërtua kryesisht nga Berlini Lindor me qëllim që të ndalonte “fashistët” (siç u referoheshin njerëzve që jetonin në Berlinin Perëndimor) të hynin në Berlinin Lindor dhe të ndikonin në mënyrën se si drejtohej biznesi në atë anë të kryeqytetit.

Njerëzit në Lindje arritën të shpiknin shumë metoda për tu arratisur. Në ditët e para, njerëzit u përpoqën thjesht të ngjiteshin në gardh derisa u vendosën telat me gjemba dhe fortifikime të tjera.

Të tjerë hipën në makina dhe thjesht kaluan përmes gardhit në pikën e kalimit. Ndaj, autoritetet shtuan shufra metalikë në këto pika kalimi, për të shmangur tentativa të tilla arratisjeje, raporton abcmews.al.

Një nga historitë më të famshme të arratisjes i përket Thomas Krüger, i cili fluturoi me një aeroplan të vogël përtej kufirit të Berlinit.

Aeroplani më pas u shkatërrua dhe u kthye në Berlinin Lindor.

Në vitin 1962, njerëzit filluan të hapnin tunele në murin e Berlinit. Ishte mënyra më e përhapur e arratisjes, më shumë se 12 tunele u ndërtuan në vitin 1962. Disa përpjekje për arratisje përfunduan mirë, ndërsa të tjerat jo.

Një nga këto të fundit shënon edhe historinë e Siegfried Noffke, një 22-vjeçari që nuk donte  të linte gruan dhe fëmijën e tij në Berlinin Perëndimor, raporton abcnews.al.

Në muajt e parë pas ndërtimit të murit, Siegfried dhe Hannelore u takuan, si të gjithë çiftet e ndarë nga kufiri i ri, në zonën e pikave të kalimit dhe biseduan me njëri-tjetrin nga larg.

Në një takim të tillë në vitin 1962, Siegfried takoi një burrë tjetër në të njëjtën situatë si ai, i cili e ftoi të bashkohej me një grup që planifikonte të hapte një tunel për të dërguar anëtarët e familjes nga ana tjetër.

Siegfried Noffke, Dieter H. dhe Dieter G. filluan të gërmojnë tunelin në bodrumin e një shtëpie në Sebastianstrasse, një rrugë pranë murit, skaji tjetër i së cilës ishte 200 metra poshtë Heinrich-Heine-Strasse.

Megjithatë, plani ishte i destinuar të dështonte, sepse, për  rastësi autoritetet e Gjermanisë Lindore kuptuan planin. Një nga gratë që do  largohej nga Berlini Lindor me ndihmën e të treve i tregoi vëllait të saj këtë plan, pa e ditur se ai ishte informator i policisë gjermane.

Së shpejti, grupit të Noffke iu bashkua një tjetër i ri, informatori Pankow, i cili ishte në një mision të fshehtë për të ndjekur grupin e “kriminelëve”. Të rinjtë u pritën nga agjentë gjermanë të cilët filluan të qëllojnë sapo Siegfried Noffke dhe Dieter hynë në bodrum.

Sipas raportimeve të mëvonshme, njëri prej agjentëve u frikësua dhe, pavarësisht planit para arrestimit të të treve, filloi të qëllonte. Siegfried Noffke u plagos rëndë, si dhe Dieter, por agjentët nuk e çuan në spital deri pas marrjes në pyetje.

Noffke vdiq rrugës për në spital, por Dieter mbijetoi dhe në tetor 1962 u dënua me nëntë vite burg.

Pas rënies së regjimit komunist dhe ribashkimit të Gjermanisë, informatori që qëlloi tre burrat dhe agjenti që dyshohet se qëlloi Noffke nuk pranuan të flasin për atë që ndodhi në verën e vitit 1962, raporton abcnews.al.

Të dy dolën para gjykatës bazuar në dokumentet e arkivit të Stasit, por çështja nuk mund të përfundonte për mungesë provash përfundimtare.