“Para tri viteve presidenti amerikan, Joe Biden, në një letër dërguar presidentes së sapo zgjedhur të Kosovës, Vjosa Osmani, i thoshte asaj se SHBA-të kërkojnë një marrëveshje gjithëpërfshirëse e përfundimtare, në të cilën njohja e Kosovës nga ana e Serbisë të ishte në themelin e saj.

Këtë kërkesë zoti Biden ia bëri asokohe edhe presidentit të Serbisë, Aleksandër Vuçiç. Të dy presidentëve u kërkoi marrëveshje sa më të shpejtë me bazë njohjen e pavarësisë dhe shtetësisë së Kosovës. Presidenti amerikan kërkoi gjithashtu kompromisin e të dy palëve. Dhe gjithkush beson edhe sot se “kompromisi” për Kosovën do të thoshte krijimi i Asociacionit, bazuar në Kushtetutën e vendit, siç e ka përsërit vazhdimisht ambasadori amerikan në Prishtinë, Hovenier.

Po çfarë ndodhi më pas? Gradualisht diplomatët amerikanë filluan ta heqin nga diskursi i tyre njohjen de jure të shtetit të Kosovës nga ana e Beogradit. Madje ata, përveç ambasadorit amerikan në Kosovë në fillim, nuk e përmendën më njohjen. Mesa duket udhëheqësit serbë të Beogradit e kundërshtuan fort kërkesën e presidentit Biden për njohjen e Kosovës. Lobuan gjithashtu me të gjithë fuqinë diplomatike e financiare që të hiqej nga fjalori diplomatik, së paku “njohja de jure”! Dhe ia arritën kësaj” – keshtu shkruan ne nje postim editorial profesor doctor Enver Bytyçi.

Sipas tij, kërkesa e presidentit Biden u mor nga Kosova si premtim amerikan për njohjen e pavarësisë së saj, por ndërkaq ndodhi e kundërta. Ishin pikërisht emisarët e Biden, Palmer dhe Escobar që fillimisht hoqën dorë nga “njohja de jure” e shtetit të Kosovës nga ana e Serbisë dhe në fund hoqën dorë edhe nga kërkesa e Marrëveshjes së Brukselit për “njohjen de facto” të këtij shteti.

“Escobar fillimisht foli si guvernator i Kosovës, kur tha se “Nëse Asociacionin nuk e formon Kurti, atëherë do ta formojmë ne”! Por nuk i tha presidentit të Serbisë, se “Nëse ju nuk e njihni de facto Kosovën  sipas Marrëveshjes së Brukselit dhe Aneksit të Ohrit, atëherë do ta bëjmë ne për ty” – ka theksuar Bytyçi duke potencuar: –

“Borrell, Lajçak dhe Escobar i serviren Kurtit dhe Vuçiç-it marrëveshjen dhe aneksin në shkurt-mars 2023, por Vuçic tha se “Nuk firmos, sepse kam dorën e djathtë të sëmurë dhe kjo dorë nuk shërohet së paku edhe për katër vjet”! Kurti kërkoi në moment të firmosej marrëveshja, si dhe aneksi. Në këto dokumente thuhet se “Nuk mund të përdoret asnjë pengesë për zbatim, duke spekuluar me kushtëzime, ti zbato këtë, pastaj unë po zbatoj këtë pikën tjetër të marrëveshjes”! Gjithçka u sanksionua në pajtim me të dy palët”

Kujtojmë se megjithatë, dy vendet që morën autorësinë e Marrëveshjes së Brukselit dhe Aneksit të Ohrit, përkatësisht Gjermania dhe Franca, plus Italia, kanë kushtëzuar tani pranimin e Kosovës në Këshillin e Evropës me formimin e Asociacionit të Komunave me Shumicë Serbe në Kosovë.

“Pra kanë shkelur mbi atë marrëveshje dhe aneksin e saj, të cilat i kanë formuluar vetë dhe i kanë ofruar për zbatim të detyrueshëm për të dy palët. Më e keqja është se në qershor 2023 të dy ato dokumente janë njohur si të detyrueshme për t’u zbatuar nga ana e kryetarëve të shteteve dhe kryeministrat e 27 vendeve anëtare të Bashkimit Evropian. Atëherë u tha se me këtë vendim të KE-së, marrëveshja dhe aneksi janë të detyrueshëm njësoj për Serbinë dhe për Kosovën” – ka shkruar Bytyçi duke theksuar se

bazuar në këto parime dhe dokumente Albin Kurti u zotua për formimin e Asociacionit, bazuar në marrëveshjen e Brukselit dhe aneksin i Ohrit, duke i zbatuar në mënyrë integrale. Ndërsa kryeministrja e Serbisë, Anna Brnabic, i dërgoi letër para gjashtë muajsh këtij Këshilli Europian, në të cilën thoshte se “Serbia nuk do të pranojë dhe lejojë që Kosova të pranohet në organizatat ndërkombëtare, përfshirë OKB në”………………

Tani janë amerikanët dhe evropianët ata që duan ta bllokojnë anëtarësimin e Kosovës në Këshillin e Evropës, edhe pse kanë premtuar me shkrim, me letra dhe me marrëveshje të hartuara prej tyre pranimin e saj në këtë organizatë si dhe në OKB! Kujt duhet t’i besojmë? Pse duhet të besojmë? Kush duhet të besojë? Joe Biden premtoi! Borrell e Lajçak premtuan! Scholz dhe Macron për një vit radhazi kërkuan zbatimin e Marrëveshjes dhe Aneksit në fjalë! Tani thonë “ndajeni Kosovën dhe jepjani pasuritë e saj Serbisë”!

Presidenti i Amerikës dhe ai i Francës, si dhe kancelari i Gjermanisë na gënjejnë dhe pro-serbët shqiptarë na thonë “Besoni te Amerika dhe Evropa”! Edhe pse Biden, Macron e Scolz nuk mbajnë premtimet që marrin! Asgjë kundër Amerikës dhe Evropës! Por gjithë ditën kundër rrenave dhe mos mbajtjes së fjalës që ato vetë e japin!

Nga Ylli Pata

Në Athinë, si qeveria, ashtu edhe opozita, e konsideron Fredi Belerin, sit ë burgosur politik. Edhe pse në ditët e fundit, opozita e majtë greke nuk e ka pëlqyer vendosjen e Fredi Belerit si kandidat për eurodeputet i Nea Dimokratia, nuk ka bërë një betejë për këtë çështje.

Kreu i Syriza-s, Stefanos Kasselaqis, i cili bëri një veprim politik perfekt në Shqipëri, duke vizituar zonat reale të minoritetit grek, siç është Dropulli, në diskurs e rëndoi pak, sa e prishi pa asnjë nevojë atë kujdes që kishte treguar në logjikën diplomatike të protokollit.

Dhe jo më kot, kur ka një qëndrim karshi Shqipërisë, kryeministri grek gjithmonë bën një konsultim me opozitën. Ku i kërkohet të paktën që të mos sulmojë qëndrimin zyrtar të vendit, në takime politike.

“Koloneli” i PASOK në veriun e Greqisë ishte një politikan i nivelit të lartë: Karolos Papulias. i cili është zgjedhur në Janinë sa herë ka kandiduar, duke mbajtur profilin e një antifashisti dhe majtisti të betuar. Sa ishte Papulias, jo Agim të Artë, po as influence e rëndësishme e ekstremistëve të tjerë të djathtë nuk arritën të rrëzonin politikisht, der isa u zgjodh President i Greqisë.

Qeveria e Papandreut nuk e hoqi ligjin e luftës, por deklaroi se e ka ngrirë, megjithatë hapi një politikë të re që si rezultat kishte një shkrirje akujsh. Në një farë mënyrë heqje të retorikave luftarake. Asnjë humbje nuk pati politikisht Papandreu nga ky hap, përkundrazi qëndroi dy mandate, deri në vitin 1989, kur fitoi Nea Demokratia e Kostandin Micotaqis. i cili ndoqi një politikë me dorë të fortë ndaj Tiranës, e që u njoh më shumë për aleancën me Milosheviçin. Të cilin realisht nuk se e kontestoi as PASOK në opozitë.

Ndërkaq, në anën tonë, deri në vitin 2009, ka qenë e njëjta sjellje. Socialistët e Fatos Nanos kishin marrëdhënie të afërta me PASOK-un e Papandreut në vitin 1992. E cila shtypte posterët e PS-së, ju tha një flotë Land Rover-ash akull të rinj, dhe kur Nano u burgos kërkuan pa reshtur lirimin e tij. Por megjithatë PS, nuk se kishte qëndrime kundër qeverisë shqiptare në raport me Greqinë.

As Sali Berisha, kur Nano ishte në qeveri në vitin 1997, nuk se kishte qëndrime të egra kundër marrëdhënieve me Athinën, madje deklaratat e opozitës ishin gjithmonë thuajse në një qëndrim me atë të diplomacisë zyrtare, edhe pse kur u rrëzua nga pushteti i vuri fajin qarqeve vorioepirote greke. Natyrisht për nevoja politike të brendshme.

Në vitin 2005, Sali Berisha erdhi në pushtet, edhe falë një marrëveshje me qarqe të rëndësishme greke. Ku mbahet mend takimi me Nikolas Gage, kreu i lobit grek në SHBA. E kur PD erdhi në qeveri u hap çështja e zgjerimit të varrezave të ushtarëve grekë edhe në Këlcyrë. Opozita e Edi Ramës, megjithatë nuk se pati një antagonizëm të madh. Rama në atë kohë kishte marrëdhënie të mira me kreun e ri të PASOK, Jorgos Papandreu, të birin e Adreasit.

Por gjithçka u përmbys në vitin 2009. Kur në një ditë shtatori, nga PS del një material që i jepet mediat, ku marrëveshja mes Sali Berishës dhe Kostas Karamanlis për limitimin e kufirit detar quhet tradhti kombëtare.

Edi Rama, e çon paktin e detit në Gjykatën Kushtetuese, ku siç e dimë rezultati është histori.

Mjaft ithtarë të PD-së e mbështetës të Berishës, gjithë këto vite, kanë tentuar të mbrojnë tezën se idhulli i tyre, e ka bërë paktin me Athinën sa për sy e faqe, ngaqë ka ndërhyrë vetë te Gjykata Kushtetuese për ta rrëzuar.

Por këtë tezë, nuk e ka besuar askush, edhe sepse Sali Berisha ka mbrojtur gjithmonë marrëveshjen e tij për detin me qeverinë greke. Të cilën e ka quajtur të suksesshme e të drejtë, e madje në Parlamentin shqiptar ka akuzuar Erdoganin si ndikues direkt në rrëzimin e paktit nga Gjykata Kushtetuese. Siç ka bërë edhe Nea Demokratia në Athinë.

Këtu është këputur realisht filli politik në Tiranë, pasi kemi të bëjmë me një zhvillim që jo vetëm ndau shoqërinë shqiptare, por ka sjellë edhe një njollë politike për të djathtën shqiptare alias Partinë Demokratike e sidomos për Sali Berishën.

Ai pakt, do t’i kujtohet gjithmonë PD-së, e cila si një e “djathtë nacionaliste”, do t’i mbtetej një gjyle në këmbë si kolaboracionizëm.

Natyrisht që historia është më me ngjyra se kaq e duhet që të flasin me detaje të gjithë që janë marrë me atë pakt, por në realitet, Sali Berisha, e ka mbrojtur. E ka mbrojtur fort, duke shpresuar se pikërisht prej asaj marrëveshje kolaboracioniste, Athina do ta risjellë në pushtet, duke rrëzuar Edi Ramën. Ishte pikërisht kjo shpresë që bëri që Sali Berisha të kryejë një akt vetevrasës: Kandidimin e Fredi Belerit si kryetar bashkie të Himarës. Në zonën e Himarës, PD gjithmonë ka marrë të paktën një deputet nga 2009, kur votohet me systemin rajonal. Në zgjedhjet e ardhshme, atë deputet e ka humbur përgjithnjë siç u pa edhe në votimin e këshillit bashkiak, ku zëvendësoi Fredi Belerin me një grua nga Vunoi. Me një emër e mbiemër puro shqiptar: Blerina Bala!

Nga Andi Bushati

Mitingu i Ramës me mbështetësit e partisë së tij në Athinë ishte gjëja më normale në botë. Budallenj ishin ata, si në Tiranë, po ashtu edhe në Athinë, që u reshtuan kundër tij. Madje edhe qëllimi i qartë i kryeministrit për të provokuar me datën e zgjedhur për të shkelur në tokën greke, apo për të ndërhyrë në zemër të fushatës elektorale për zgjedhjet evropiane të vendit fqinjë, duhen konsideruar pjesë të këtij normaliteti. Demokracia e pranon provokimin si një domosdoshmëri me të cilën duhet të bashkëjetojë dhe pa të cilën ajo do të ishte e mangët.

Pra, të gjithë ata që nuk deshën të shihnin një lider politik shqiptar të shkelte tokën greke u dukën po aq anakronikë, si propogandistët e rilindjes, që bërtisnin dikur kundër mitingut të Mitsotakistit përkrah Belerit, apo akoma edhe më keq, që i’u vërsulën Albin Kurtit kur erdhi në Tiranë për të mbështetur protestat e studentëve.

Gjithkush që përqafon këto pozicione kundër lëvizjes së lirë të njerëzve, ideve dhe të drejtës për tu tubuar rreth tyre, dëshmohet si një mendje mbyllur, dhe i pa përshtatur me botën liberale ku jetojmë. Në këtë optikë Edi Rama, sado ta duan apo ta urrejnë atë, këtë radhë ishte në të drejtën e tij që të zhvillonte një takim me mbështetësit e vet në emigracion.

Ai ngarkoi në barkun e Migjenit gjithë taborin e borrizanëve të tij mediatikë. Ai u dha porosi televizioneve kombëtare të shkulinn pjesën më të madhe të redaksive të tyre në kryeqytetin grek. Ai pushtoi  gjysëmn e kohës të edicioneve të lajmeve që kontrollon, të cilat nuk nguruan të prodhojnë tituj ku theksohej “pritja madhështore”.

Në këtë këndvështrim ne mund ti kritikojmë sot, me gojën plot, të gjithë ata që e konsideruan mitingun e kësaj të diele si vizitën e “një miku të paftuar”. Ne duhet ta pohojmë pa frikë se mendësia e tyre bie ndesh me principet e botës së lirë ku jetojmë. Por, pasi kemi bëtë këtë, nuk mund të rrimë pa thënë se edhe vetë kryeministri ynë është i prekur nga i njëjti virus iliberal i kritikëve të tij.

Njësoj si të kundërtat që takohen në një pikë edhe ai është i mbrujtur po me mentalitetin e atyre që nuk e shihnin zbarkimin e tij në Athinë si diçka normale. Pasi vetëm dikush që logjikon në këtë mënyrë mund të përpiqej ta shndërronte një akt politik të zakonshëm në një shfaqe poropagandistike anormale.

Me taborin që mori me vete, me bujën që organizoi dhe zhurmën që ndolli, Rama e paraqiti veten si heroin që po ecën në një tokë të minuar. Provën e këtij “heroizmi” ende vazhdojmë ta shikojmë në jehonën që po i bëjnë vizitës borizanët mediatikë të kryeministrit.

Nga Enver Bytyçi

Atmosferë “patriotizmi” dje në Athinë. Shfaqja nisi me këngën “Se në shekuj jam shqiptar” dhe u shoqërua me sloganin “krenar për Shqipërinë”! Titulli kryesor më i përhapur në mediat qeveritare ishte “Shqipet në Athinë”! Këngë e valle pa fund! Ndërsa fjala e padishahut shqiptaro-greko-vlleho-turko-italiano-franko-serbo-rus ishte ajo që i ka bëri mijëra shqiptarë të ardhur shumica me autobuzë nga Shqipëria, me ovacione patriotike vinin në vesh si valët e detit ne nje mjedis stadiumi të skuqur me flamuj.

Nga ana tjetër Greqia tha se “jemi vend demokratik”! D.m.th nuk ka më fshesë, nuk ka më dajak, nuk ka më hakmarrje, nuk ka më urrejtje, nuk ka më armiqësi! Të duket sikur kemi krijuar një lloj konfederate të tipit që propozonte dikur Ismail Qemali, Shqipëri-Greqi! Gjithçka me regji të përsosur! Por e gjitha kjo më kujton vizitën e parë të Edi Ramës në Beograd në nëntor 2014, kur u luajt komedia “Provokacija”! “Patrioti i madh” Edi Rama u “dha ultimatum” serbëve në shtëpinë e vetë – “Njiheni Kosovën”! Dhe shqiptarët tanë të mësuar me “patriotizëm” flamujsh të periudhës së fundit të diktaturës komuniste, sa nuk dolën rrugëve të Kosovës e të Shqipërisë e të këndonin këngën “Dilni se na erdhi Edveri”!

Patriotizmi është streha e fundit e horrave, kriminelëve dhe maskarenjve, ka thënë dikush. Por në rastin e Edi Ramës pas kësaj formule ka edhe diçka tjetër. Sa herë që ai bëhet “patriot” ka përgatitur një thikë pas shpine për Kosovën ose për Shqipërinë. Dhe kërkon që të eliminojë patriotët konsekuentë! Ky është edhe dallimi më i madh me patriotizmin e kohës së diktatorit Hoxha pas prishjes së tij me Kinën.

Ndërsa një e përbashkët tjetër ka të bëjë me faktin tjetër se diktatorin shqiptar të periudhës së komunizmit e duartrokisnin njerëzit më të varfër të Evropës, ndërsa pasardhësin e tij, liderin e sotëm global, e duartrokasin në Athinë me qindra emigrantë shqiptarë që regjimi i Ramës vetë i dëboi nga atdheu i tyre!

Në këtë kuptim nuk janë fajtorë vetëm autokratët e diktatorët, jemi ne fajtorët kryesorë që me dëshirë të madhe rendim pas mashtrimit!

Fjalimi i Edi Ramës në Athinë ishte ndërtuar me tone harmonie me atmosferën nacionaliste të ideuar prej tij. Ndërkohë që fjalët ishin zgjedhur. Në fakt folësi me thinja “predikoi” bashkëpunimin shqiptaro-grek dhe luftë kundër nacionalizmit. Ai në thelb e ftoi Greqinë për paqen e projektuar në shpallje të pavarësisë së Shqipërisë me krijimin e një federate midis të dy vendeve. Fjalitë e tij që diferencojnë konceptin e popullit me konceptin e shtetit e konceptin e shtetit me atë të partive ishin ndoshta sinjali i asaj që e pret Shqipërinë pas këtij manifestimi patriotik. Pas “provokacias në Beogradin e vitit 2014 erdhën stuhi të shumta kundër Kosovës. Rama organizoi së bashku me Vuçiq ndarjen e saj, shuarjen e gjykatave për dënimin e krimeve të luftës, “harrimin” e gjenocidit serb në Kosovë, minishengenin dhe Open Balkan-in. Hartoi projektin e statutit të Komunave me Shumicë Serbe, si hap i parë i ndarjes së Kosovës. Lëvizi të gjithë gurët që kishte në dorë për ta realizuar projektin e Serbisë së Madhe në Kosovë e më gjerë. Por politikanët shqiptarë atdhetarë në Kosovë ia vunë kufijtë! Nuk e lanë të bëjë atë që donte! Më i zëshmi ishte dikur Ramush Haradinaj. Tani Rambo është tërheq dhe ia ka lënë bendin Vjosa Osmanit dhe Albin Kurtit!

Çfarë pritet të ndodhë pas manifestimit të djeshëm? Do ta shohim! Megjithatë, kur kryeministri i Shqipërisë sulmoi patriotët e vërtetë në Shqipëri, duke i barazuar me organizatat vorio-epirote në Greqi, e dha mesazhin e parapritës. Ai na tha se “Vetëm idetë e tij janë valide për shqiptarët. Nëse dikush do të kundërshtojë këto ide, atëherë ai bën herezi”! Ndaj dhe duhet të përgatitemi për një stuhi të re anti-shqiptare, nga ai që kujton se bën diellin dhe shiun në qiellin shqiptar e përtej tij!

Kur përmend së fundmi marrëdhëniet Shqipëri Greqi, emri i parë që vjen në mendje është Alfred Beleri, e jo ndonjë lider politik i të dy vendeve. Kjo për shkak se një vit më parë, kryetari i zgjedhur i bashkisë së Himarës, Alfred Beleri humbi lirinë, i kapur në flagrancë duke blerë vota.

Ky të paktën është versioni i Policisë që deri më tani ka marrë edhe aprovimin nga shkalla e parë e Gjykatës së Posaçme Kundër krimit të organizuar dhe korrupsionit.

Por Alfred Beleri në vetvete është një emër i njohur prej shumë kohësh në skenën politike shqiptare. Emri i tij është lakuar që në vitin 1994 kur një grup terrorist i veshur me uniforma ushtarake greke të organizatës së quajtur MAVI sulmoi postën kufitare të Peshkëpisë duke vrarë dy ushtarakë shqiptarë.

Pikërisht si pjesë e këtij grupi është akuzuar Alfred Beleri, vërtetësia e të cilit nuk është provuar drejtpërdrejtë, por indirekt. Terroristët e Masakrës së Peshkëpisë grabitën armatimet e ushtarakëve shqiptarë, të cilat iu gjetën pak muaj më vonë Alfred Belerit dhe që u dënua me 18 muaj heqje lirie për armëmbajtje pa leje në Greqi.

Kalimi i viteve zbehu praninë e tij aktive në media, sidomos pas thirrjeve nacionaliste greke për urrejtje ndaj shqiptarëve. Për këtë akt të vitit 2006 ai është dënuar nga Gjykata e Vlorës, por sërish nuk bëri asnjë ditë burg pasi u konvertua me kusht.

Teksa opozita bojkotonte zgjedhjet e vitit 2019, Alfred Beleri bëri llogaritet e tij për të garuar në vendoret e 30 qershorit të atij viti për Bashkinë e Himarës. Por planet nuk i dolën pasi Komisioni Qendror i Zgjedhjeve e skualifikoi si kandidat për shkak të ndalesave që i rridhnin nga ligji i dekriminalizimit. Por kjo nuk e zbehu ambicien e tij për të garuar në një proces elektoral ku katër vite më vonë, ai ishte emri që do të sfidonte socialistët për bashkinë e Himarës pasi edhe vitet e ndalesës të dekriminalizimit ishin plotësuar.

Dalja e tij si kandidat erdhi pas marrëveshjes së Vangjel Dules dhe Rithemelimin e Sali Berishës, ku bashkitë me komunitet minoritar grek, do t’i përfaqësonte PBDNJ-ja dhe Himara do të bëhej arena e konfliktit politik në zgjedhje, aq sa vetë Edi Rama i kushtoi një pjesë të gjatë të fjalimeve Alfred Belerin.

Rastësia desh që fjalët e Ramës të përkonin me aksionin e policisë për arrestimin e Belerit, dhe ky veprim i uniformave blu, ka tensionuar jo pak marrëdhëniet ndërmjet dy vendeve e cila reflektohet në dy dimensione. E para është bllokada ndaj procesit integrues, ku Greqia, tashmë prej një viti ka vendosur veton pa u shqetësuar as nga kritikat e shumta që i kanë ardhur nga vendet e tjera anëtare.

Dimensioni i dytë është angazhimi i politikanëve grek, që nga ata të Athinës deri te ata në Bruksel të cilët nuk kanë nguruar të futen në qelitë e paraburgimit për të mbështetur Belerin, dhe vënë në dyshim drejtësinë shqiptare. Madje, bindja e qeverisë greke në pafajësinë e Belerit arriti deri aty sa e kandidonte për zgjedhjet parlamentare europiane.

Tashmë fati i Belerit vijon të jetë aty ku ishte përpara 12 muajve, në dyert e drejtësisë, e cila së fundmi caktoi edhe trupin gjykues të apelit që do të shqyrtojë ankimin e shkallës së parë qëe dënoi me 2 vite për korrupsion në zgjedhje. Por një gjë duket se është e sigurt, korrupsioni zgjedhor në Shqipëri e gradoi atë në krye të politikës greke.