Perandori Vuçiç, lakuriq me duar në xhepa/ Protestat dhe fundi i iluzionit pro-evropian

Nga Dragan Sormaz

Protestat kundër litiumit, si dhe protestat e studentëve, kishin shumë karakteristika dhe manifestime të nacionalizmit patrimonial. Kjo mund të shihej si në karakteristikat dhe simbolikën që dominonte protestat, ashtu edhe në grupet specifike që drejtuan protestat dhe krijuan kornizën e tyre ideologjike Protestat në të gjithë Serbinë mbajnë flamujt e Rusisë dhe të Krishtit Pantokrator, tipar dallues i të gjitha tubimeve pro-ruse. Një numër i madh opinionistësh pro-rusë janë përfshirë në mënyrë aktive në fushatën kundër minierës së litiumit, duke përdorur narrativën e njohur të korporatave shumëkombëshe, ndotjes dhe shkatërrimit të mjedisit, neokolonializmit dhe narrativave të ngjashme ruse për Jugun Global.
Në të njëjtën kohë, protestat studentore, duke ndjekur shembullin e protestave kundër Litiumit, kanë miratuar një axhendë të ruajtjes së natyrës dhe traditave të Serbisë, me një pjesëmarrje shumë më të dukshme dhe aktive të grupeve pro-ruse dhe nacionaliste ekstreme. Nga ana tjetër, përpjekjet e pakta për të valëvitur flamujt e BE-së janë parandaluar gjithmonë me dhunë. Megjithatë, kjo nuk e ka penguar diplomacinë publike ruse të ofrojë mbështetje për regjimin serb në luftën e tij kundër revolucionit të supozuar me ngjyra (pro-perëndimor), edhe pse ekstremistët e kontrolluar nga Rusia kanë marrë pjesë gjatë gjithë kohës në të njëjtin revolucion.
Është e qartë se objektivat e Rusisë ishin kryesisht të dobësonin regjimin e Vuçiçit, t’ua lehtësonin shërbimeve ruse shantazhin dhe kontrollin e tij, ose, në rast të rënies së tij, të sillnin në pushtet elementë radikalë pro-rusë në Beograd, përmes të cilëve ata mund të destabilizonin të gjithë rajonin.
Rezultati përfundimtar i këtyre protestave në Serbi është se ato tërheqin gjithnjë e më pak vëmendje nga qytetarët, jo vetëm sepse harxhojnë energjinë e njerëzve, por edhe sepse sa më shumë zgjasin, aq më e lehtë është për qytetarët të njohin manipulimin politik që vetë protestat përfshijnë. Përveç kësaj, Perandori Nuk Ka Rroba! Dhe litiumi ka çuar në rrëzimin e plotë të politikës së tij të jashtme. Tani të gjithë në BE e dinë se ai nuk mund ta zbatojë këtë projekt sepse do të kishte një revolucion tjetër në pragun e tij. Ai e ka shtyrë vendimin e tij për të mos vendosur sanksione ndaj Rusisë për aq kohë sa tani, pas paketës së 18-të, nuk ka zgjidhje tjetër veçse të heshtë, por rezultati është se Serbia nuk po negocion më anëtarësimin në BE dhe nuk ka asgjë për të fituar nga të qenit kandidat. Nga një vend kryesor në integrimin evropian, Serbia ka rënë në fund të vendeve kandidate. Deri në fund të vitit, Shqipëria do të ketë hapur të gjitha grupet e saj dhe Mali i Zi do të ketë mbyllur të paktën një të tretën e grupeve të tij, kështu që këto dy vende kanë një shans të madh për t’u bërë anëtare të BE-së para vitit 2030!
Më besoni, kjo nuk është e gjitha. Problemet e vërteta për Vuçiçin ende nuk kanë ardhur, dhe sfidat po bëhen më të vështira për ata që duan të jenë alternativa e tij, dhe ata ende nuk kanë një angazhim të qartë ndaj BE-së! Do të shkruaj për këtë në muajt në vijim.

/Geopost/