“Tani luftoj për fëmijët e të tjerëve”, Flutura Açka rrëfen për humbjen e djalit të vetëm: Jam njeri i batuar nga dhimbja..

“Po, unë jam një njeri i batuar nga dhimbja ime. Tani luftoj për fëmijët e të tjerëve, për të cilët kam po aq përgjegjësi sa ç’do të kisha për fëmijën tim.”

Kështu e nis rrëfimin e saj deputetja dhe shkrimtarja Flutura Açka, në një intervistë të mrekullueshme dhënë për revistën Newsbomb.al, Flutura Açka shpërthen në një valë emocionesh që ndërthurin historinë e dhimbshme të jetës së saj.

Gjashtë vite më parë, djali i saj i vetëm, Jerini 18 vjeçar u nda nga jeta si pasojë e një sëmundjeje shumë të rrallë. Ikja e tij e padrejtë dhe e parakohshme nga kjo botë, ka shënjuar përjetësisht jetë e saj, momente  të cilat i ndau me ne në Revistën Newsbomb.al.

Në një intervistë ekskluzive dhënë gazetarit Ilir Xhafaj, shkrimtarja dhe politikania e njohur Flutura Açka rrëfen për herë të parë humbjen e saj dhe vendimin e vështirë për t’u kthyer te lexuesit, me librin “Biri”, plot kujtime dhe udhëtime dedikuar Jerinit.

– Më shumë se forcë, është përgjegjësi, mbase ndaj së shkuarës sime, të tillë që çfarëdo laryshi ngjarjesh e kuptim të ketë pasur pas ikjes së djalit, do të ketë peshën batisëse në jetën time. Po, unë jam një njeri i batuar nga dhimbja ime. Tani luftoj për fëmijët e të tjerëve, për të cilët kam po aq përgjegjësi sa ç’do të kisha për fëmijën tim. Kur hyn në politikë, duhet të zhvishesh nga lëkura jote e të veshësh tunikën e njerëzve që të kanë besuar votën.

Meqenëse kjo është një temë e ndjeshme, por sigurisht nuk mund të mos ketë vëmendjen e merituar. Cilat janë kujtimet më të bukura që mbani për djalin tuaj dhe si kujtohen ato në punën tuaj të përditshme?

– Kam shumë kujtime, një pjesë e tyre janë edhe në librin “Biri”. Por mes tyre kujtimet për udhëtimet tona nëpër trojet shqiptare, janë më të bukurat. Mbaj mend një herë pas udhëtimit tonë të parë dhe të fundit në Çamëri, pas disa ditësh gjatë të cilave mund t’i kem folur shumë për historinë e trojeve tona, tek hynim në Shqipëri dhe po kalonin në makinë në Qafë Bote, më tha: “Mam, ky udhëtimi yti nëpër Epir, ishte i gjithi një vajtim i madh!”

Në ma tha këtë fjalë me shaka apo për të më ngushëlluar mua, nuk kishte aq rëndësi. Rëndësi kishte që më kishte ndjekur me kureshti dhe pas kësaj edhe vetë ai u bë shpejt një njohës i mirë i historisë shqiptare. Tani, aq shumë zënë vend kujtimet në jetën time, sa jam shndërruar edhe vetë në një kujtim që ecën.

Si ka qenë rëndësia e letërsisë dhe shkrimit në ato momente për ju? Në çaste të dobëta, njeriu ka nevojë të shprehet, ndoshta dhe të shpërthejë… A janë shndërruar ato shkrime apo poezi në burim force për ju?

– M’u desh një kohë e gjatë të kthehesha te libri, përveç një ditari të shkurtër që kisha mbajtur muajve të fundit nëpër spitale. Pas humbjes, po përjetoja një gjendje të vjerdullt, të përhumbur. Erdhi një çast kur e kuptova se nuk mund të vazhdoja lidhjen me lexuesin pa folur për zinë time, për humbjen time. Nëse nuk do ta bëja, nuk do të shkruaja më kurrë. Unë DUHEJ të kaloja në këtë urë të varur mbi humnerën e jetës. Kështu, pa e kuptuar as vetë, nisa të shkruaj “Birin”. Nëse do ta nisja tani, do të ishte një libër tjetër.