Milicitë fisnore beduine nisën përleshjet që u përshkallëzuan pasi forcat qeveritare siriane, duke përfituar disi nga statusi i ri, iu bashkuan atyre. Numri i të vdekurve u rrit ndjeshëm, duke arritur në 500 civilë nga komuniteti Druze, të nënshtruar ndaj ekzekutimeve të shpejta, plaçkitjeve dhe poshtërimeve, duke përfshirë, në disa raste, rruajtjen torturuese të mustaqeve të sheikëve Druze dhe përdhosjen ekstreme të simboleve të tyre fetare.
Izraeli reagoi shumë shpejt dhe shumë agresivisht. Duke u zotuar të mbronte druzët në një akt mjaft të vendosur dhe të rrallë ndërhyrjeje ndërkufitare, Izraeli goditi nga ajri mbi dyqind objektiva në Sweida dhe Damask, midis tyre konvoje të blinduara ushtarake siriane, depo armësh dhe madje edhe selinë e Ministrisë së Mbrojtjes Siriane.

Kriza jo vetëm që po i jep mish të butë rendit të brishtë pas Asadit, por gjithashtu nxjerr në pah një pyetje shumë më të thellë: Çfarë i detyrohet, në të vërtetë, Izraeli, si një superfuqi rajonale e sapokrijuar?

Një moment pas luftës së Iranit

Kjo krizë zhvillohet vetëm disa javë pas luftës 22-ditore të Izraelit kundër Iranit , një konflikt që shkatërroi në mënyrë vendimtare infrastrukturën bërthamore të Teheranit dhe çmontoi pjesën më të madhe të rrjetit të tij operativ të përparuar. Por më shumë sesa një sukses ushtarak, lufta shënoi një pikë kthese të pakthyeshme. Izraeli nuk është më thjesht një demokraci elastike që lufton për mbijetesë. Tani është hegjemoni i Lindjes së Mesme.

Mesme.

Një fuqi e tillë vjen me detyrime strategjike dhe morale. Komuniteti Druze në Siri nuk është vetëm një aleat historik i Izraelit, me rrënjë bashkëpunimi ushtarak dhe shoqëror që datojnë dekada më parë; ai gjithashtu ndodhet në vijën e parë midis rendit dhe shpërbërjes fisnore. Mbrojtja e tyre është si një domosdoshmëri strategjike ashtu edhe një imperativ moral. T’i lëmë ata në mëshirën e fraksioneve islamiste si koalicioni post-Assad i al-Jolani-t ose al-Sharaa-s do të ishte të ftonim një valë tjetër të entropisë xhihadiste në pragun e Izraelit.

Tregjet, morali dhe mandati i pushtetit

Pasojat e luftës së Iranit riformësuan mënyrën se si perceptohet Izraeli dhe si duhet të veprojë tani. Tregjet globale iu përgjigjën luftës me optimizëm: aksionet dhe borxhi izraelit tejkaluan standardet globale, dhe ekonomistët filluan të flisnin për një “dividendë paqeje” të mundshme që do të lindte nga një rend rajonal i eliminuar nga rreziku.