Nëse do t’i mbyllnim rrjetet sociale qoftë vetëm për një ditë

Nga Gianluca Budano – Huffington Post

Ka nga ata që argumentojnë se situata është dramatike. Në fakt, nuk e kanë gabim. Për më tepër, mjafton që organet shqisore të funksionojnë dhe truri të jetë në punë, edhe në kapacitet të reduktuar, për të kuptuar se popullata është prekur nga kostot e papritura që lindin në buxhetin e familjes dhe të individit, për shkak të shtrenjtimit të energjisë dhe karburanteve e deri tek hipotekat, të cilat në masë dërrmuese na kanë bërë të qartë, për ata që nuk e kishin vënë re më parë, se ekonomia e tregut është një realitet që nuk e kontrollon askush, çka e ka bërë atë të evoluojë në një ekonomi arbitrare.

Më pas për këtë do të mendojë sistemi i mirëqenies sociale, me supozimin e rremë se mirëqenia e një populli nuk mund të jetë më e favorizuar se disa ngjarje me sensibilitet të dukshëm, me qasjen parandaluese dhe me qasjen e re kulturore që socialja është transversale për të gjitha politikat dhe se do të mjaftonte pak më shumë rrahje pulsi dhe grushte për t’i bërë varfërinë dhe dobësitë në numër e entitet, shumë më të vogla se ato aktuale.

Mbretëron një heshtje shurdhuese: një heshtje e lashtë, për mungesën e nismave radikale për të luftuar evazionin fiskal; një tjetër më e vonshme mbi dramën që po përjetojnë familjet italiane, të cilat deri vonë nuk arrinin deri në fund të javës së tretë të muajit, por sot nuk mbyllin as dhjetëditëshin e parë.

Nëse vërtet duam të shkëputemi nga ekonomia e arbitraritetit dhe e stilit far-west, nuk mund të heshtim më për ata që ikin, herë për t’u pasuruar, herë nga nevoja, ç’rëndësi ka, shumë shpesh edhe duke perceptuar përfitimet e asistencës, duke u hequr resurse atyre që kanë nevojë më shumë për to.

Si mund të heshtim, të dorëzuar dhe ndonjëherë edhe hipokritë, përballë kredisë konsumatore që i ka zhytur në borxh familjet, duke u krijuar iluzionin se gjithçka mund të blihet, për t’i futur më pas në listat e zeza të riskut në bankat qendrore. Bankat dhe kompanitë financiare në mungesë të kontrollit e kanë varfëruar një vend, duke nxjerrë mijëra familje në rrugë dhe duke i shitur borxhet e tyre të palikujduara për pak qindarka, duke nxitur fajdet nga njëra anë dhe spekulimet nga ana tjetër. Kjo është varësia e parë dhe e madhe patologjike, nga e cila vendi duhet të çlirohet.

Më pas vjen e dyta, ajo që do ta quaja varësi antropologjike, e cila vë në pikëpyetje të madhe natyrën e njeriut dhe që ndoshta deri diku shpjegon pse drama që po përjetojmë nuk gjeneron zemërimin “e duhur“. E kam fjalën për rrjetet sociale, mjetet e shpërqendrimit masiv.

Nuk do të hyj në analiza të gjata, por pyes veten: nëse i mbyllnim rrjetet sociale, qoftë edhe për një ditë, si do të ndryshonte jeta jonë, e familjeve dhe e komuniteteve tona? Hutimi do të sundonte në shumë prej nesh, për shumë të tjerë ditët do të zbrazeshin dhe do ta ndienin boshllëkun, por me siguri do të ktheheshin në realitet. Dhe atëherë shumë do të kuptonin se politikën duhet të kthehemi ta bëjmë në terren, me koston e zhdukjes.

Të tjerët do të merrnin pjesë në votim dhe jo me një koment apo postim në rrjetet sociale, të cilat algoritmet i kufizojnë në shtrirje, duke dhënë njëkohësisht iluzionin e të qenit personazhe publike që flasin drejtpërdrejt me Kryeministrin, ndërkohë që nuk e dinë se mezi flasin me veten; në rastin më të mirë bëhen influencues periferie.

Nuk mund të anashkalojmë dëmin e marrëdhënieve virtuale që po zbrazin trupin dhe shpirtin e qenieve njerëzore, në të gjitha fushat ku ato veprojnë. Metaverse, jo faleminderit! Më mirë mitingje, kuvende, përqafime, grindje të vërteta, puthje të vërteta. Çdo gjë tjetër veç emoji-ve, pëlqimeve, bisedave në Messenger, postimeve në Tuiter apo në rrjete të tjera.

Nuk më duhen Mark Zuckberg dhe të tjerët si ai. Por nëse jeta e tij është plot sepse ka shpikur “metaverset” e saj, pse ajo e mbarë njerëzimit duhet të shpërqendrohet nga realiteti dhe të zbrazet, me iluzionin e të qenit të mbushur me hiç, ndërsa u boshatisen xhepat, marrëdhëniet shoqërore, përfshirja  dhe vetë pranimi i asaj që jemi në të vërtetë?

E nderuar kryeministre Meloni, kjo është sfida më e madhe që keni përpara. Keni mundësinë të përdorni grushtin dhe ne shpresojmë ta bëni këtë përballë një tabloje kaq të dëmshme dhe gangrenoze, por para së gjithash ju duhet pulsi i situatës, të cilën historia e jetës suaj tregon që e keni, por që tani në qeverisje matet në kompleksitet.

Çfarë mendoni, për shembull, për shndërrimin e autoriteteve mbikëqyrëse dhe komisioneve të ndryshme mbikëqyrëse, në një komision/autoritet mbikëqyrës për mjetet e shpërqendrimit masiv, i cili shumë shpejt mund të kthehet në shkatërrim? Do të çlironte miliona qytetarë nga një jetë kalimtare, për të bërë të mundur një kontroll të gjerë të gjithçkaje që është e gabuar në jetën e tyre dhe në atë të komunitetit, duke konkretizuar kështu një funksion efektiv publik të paprecedent.