Shkrime

Kartat e djegura që (s’)na përfaqësojnë

Nga Astrit Patozi

Kryeministri Rama përmendet 14 herë në akuzën e një zyrtari të lartë të FBI, i cili ka dalë këto ditë para drejtësisë për vepra penale në dëm të vendit të vet.

Dyshimet e arsyeshme janë që ai e ka përdorur miqësinë apo marrëdhënien financiare me zbuluesin amerikan që të kurdisë një hetim në SHBA për financimin e lobimit të PD, 5 vite të shkuara.

Kjo është një linjë logjike që mbështetet, jo vetëm nga denduria e takimeve dhe ngjarjet që kane pasuar ato, por edhe nga një lloj tradite e luftës politike në Shqipëri, ku është tentuar gjithmonë të goditet kundërshtari përmes lidhjeve të njëanshme me partnerët ndërkombëtarë. Fakti që Edi Rama nuk u paraqit sot në parlament për të dhënë shpjegime, ia vështirëson edhe me shumë pozitën, por në të njëjtën kohë i bën edhe më të besueshme dyshimet

Por kujdes. Nëse e marrim të mirëqenë dhe sigurt implikimin e kryeministrit, kjo nuk e shfajëson aspak Lulzim Bashën dhe as i jep të drejtë Sali Berishës.

Sot që po flasim, që të tre këta udhëheqës gjenden të përlyer njëkohësisht, madje edhe në skenarin më kompromentues për kryeministrin.

Sepse nuk është provuar ende, as nga hetimi dhe, as nga i dyshuari që financimi i lobimit për llogari të PD ka qenë i ligjshëm dhe jo me para ruse. E vetmja mënyrë që Lulzim Basha të dale i larë nga ajo histori është që të provojë se e gjitha ka qenë e sajuar, njësoj si “babalja”, për të cilën drejtësia shqiptare, me të gjitha defektet e veta, është shprehur.

Uroj shume qe drejtesia amerikane te shprehet jo vetem per demin e supozuar te ish-zyrtarit ndaj Shteteve te Bashkuara, por edhe per implikimin e tij ne nje triller per llogari te luftes se brendshme per pushtet ne Shqiperi. Kjo do ta rendonte edhe me shume poziten e Edi Rames, per te mos thene qe do t’ia pamundesonte atij qendrimin qofte edhe per nje dite te vetme ne postin e larte, qe mban prej 10 vjetesh.

Por me sa duket zoti Basha nuk e ka kete mundesi, ndaj edhe e ka te veshtire te gezohet me shume se c’duhet nga gropa, ku gjendet sot Edi Rama.

Nga ana tjeter Sali Berisha duhet te zgjedhe se ke do te vrase me kete afere amerikane spiunazhi, Edi Ramen apo Lulzim Bashen. Se te dy njeheresh e ka te pamundur, pavaresisht deshires se nxehte. Sepse ai do edhe qe Edi Rama te kete dhene para per te sulmuar Lulzim Bashen ne Amerike, por edhe qe ky i fundit te jete beseprere dhe i financuar nga para ruse, duke turperuar Partine Demokratike.

Si te gjitha skandalet ne kete vend, te cilat bien ne duar manipulatoresh dhe keqperdoren per te humbur vleren e tyre reale. Nderkohe qe efektet me te medha mund te krijoheshin duke u bazuar ne menyre strikte tek faktet dhe provat e qarta. Pa pasur nevoje per te shtuar dhe sajuar asgje tjeter qe do ta relativizonte te verteten.

E kuptoj pasionin e forte per te shpikur dhe zbukuruar skena çantash me dollare dhe per te gjurmuar jeten e personazheve te dites, por kjo histori shkon pertej dosjes se ish-zyrtarit te FBI.

Por ajo qe te gjithe po bejne sikur nuk e vene eshte fakti se te gjithe drejtuesit me te larte politike te Republikes sone i kane kartat e djegura ne Shtetet e Bashkuara.

Edi Rama, si personazh joepisodik i drames se spiunit te kapur me presh ne dore, Lulzim Basha me dosjen e pasqaruar te lobimit ne Amerike, Sali Berisha, non grata, dhe Ilir Meta nen hetim per nje çeshtje te ngjashme me Lulzim Bashen.

Kjo eshte ne fakt pasqyra e katandisjes politike dhe gjendja e deshperuar e demokracise ne Shqiperi, qe duhet te beje te reflektoje fort shoqerine tone te marre peng prej shume vitesh nga kryetarokracia dhe nje grusht autokratesh, të cilët e kane mbushur kupen prej kohesh, por qe nuk duan kurresesi te largohen.

Related Topics:astrit patozi Edi Rama ilir meta kartat e djegura Partia Demokratike politikanet sali berisha shkrime

Shkrime

Valvula e sigurisë për Kosovën, nga Shqiprim Pula

Dikur e drejta zakonore i njihte dhe konsideronte sjelljet e shteteve si doktrinë, siç i njeh edhe e drejta ndërkombëtare publike sot. Doktrinat, kryesisht u zhvilluan nga e drejta ndërkombëtare zakonore.

Nisur nga praktika e doktrinat shtetërore, janë krijuar parimet fundamentale si ‘Pacta Sunt Servanda’ që nënkupton se marrëveshjet duhet të respektohen si ligj për palët, dhe ‘Rebus Sic Stantibus’ që nënkupton se marrëveshjet mund të pezullohen, anulohen, përfundohen apo tërhiqen prej saj. Këtë parim, si valvulë sigurie, e njeh edhe Konventa e Vjenës mbi Marrëveshjet-Traktatet, e 1969.

Padyshim, të aplikuarit e ‘Rebus Sic Stantibus’ si valvulë sigurie, paraqet një kuptim kompleks, por thirrja në argumentim ligjor dhe pragmatik politik, me konsideratë duhet edhe për Kosovën.

Si doktrinë e hershme qysh nga e drejta zakonore, shteteve për një marrëveshje apo traktat, u njihet e drejta që për shkak të ndryshimeve e rrethanave politike rrënjësisht të ndryshme nga ato të momentit të lidhjes së marrëveshjes, shteti ka të drejtë t’a pezulloj, anuloj, përfundoj apo të tërhiqet prej saj. Pra, u mundëson shteteve si palë nëshkruese, një përjashtim të drejtë për t’i ndihmuar në rirregullim të detyrimeve ligjore për shkak të ngjarjeve të shpeshta apo të rënda, që e bëjnë vazhdimin e respektimit të marrëveshjes edhe të padrejtë juridikisht e politikisht.

Doktrina ‘Rebus Sic Stantibus’ si valvulë sigurie, është e pranuar si shmangie apo si mosrespektim, nga parimi i përgjithshëm ‘Pacta Sunt Servanda’; mbase të kuptuarit e marrëdhënies ndërmjet këtyre dy doktrinave është gurthemeli i zgjidhjes së marrëveshjeve apo traktateve në marrëdhëniet ndërkombëtare, duke përcaktuar se shtetet kanë arritur dakordësi për marrëveshje të tyre për të promovuar stabilitet dhe besueshmëri me detyrime ligjore, e në veçanti, kur palët janë shtete fqinje sikurse në rastin e Kosovës dhe Serbisë. Doktrina ‘Rebus Sic Stantibus’ i mundëson Kuvendit Republikan që për shkak të ngjarjeve të rënda e të përsëritura politike, e edhe të agresionit ushtarak nga ana e Serbisë, t’a ndryshoj rrënjësisht thelbin e marrëveshjes (ve) duke vendos interesa të pabarabartë dhe të dëmshme, si zhvillime shkatëruese të rregullimit shtetëror dhe unitar të Republikës së Kosovës. Andaj, thirrja në pretendimin ligjor e politik të jetësimit të kësaj valvulë sigurie, është për domosdoshmërinë e frymës së drejtësisë.

Në kontekstin e marrëdhënieve ndërkombëtare mund t’i referohemi përcaktimeve të së drejtës zakonore dhe ndërkombëtare publike mbi detyrimet e zbatimit dhe të drejtën mbi pezullimin, anulimin, përfundimin apo tërheqjen nga marrëveshja me argumentimin se nuk jemi të detyruar t’a zbatojmë marrëveshjen (19 Prill, 2013) duke e shfuqizuar pjesërisht apo në tërrësinë e saj; dhe dakordimin e shprehur publik për marrëveshje (27 Shkurt, 2023) sepse, mungojnë pritshmëritë fillestare dhe se rrënjësisht janë transformuar rrethanat politike e të sigurisë, për t’i vënë theksin fushatës kundër njohjeve dhe anëtarësimeve të Kosovës në organizma ndërkombëtar; tek rëmbimi i dy zyrtarëve policor në Komunën e Podujevës nga xhandarmëria e Serbisë, e mëpas rëmbimi i tre zyrtarëve policor kufitar patrollues në Komunën e Leposaviçit; e duke kulmuar me agresion ushtarak Serb më 24 Shtator, 2023 kundër rendit kushtetues dhe integritetit territorial të Republikës së Kosovës; të krijuara nga pala Serbe si rrethana të paparashikuara nga pala e Kosovës, rrethana këto, thelbësisht të ndryshme nga koha kur është lidhur marrëveshja. Prandaj, mbi këto premisa, deklarimi i mëtejmë për zbatim të marrëveshjes (ve) është bërë i rënduar, i vështirë edhe i rrezikshëm, me naracionin “normalizim marrëdhëniesh”.

Doktrina ‘Rebus Sic Stantibus’ ka një hershmëri prej shekujsh tek traditat ligjore, që ka përcaktuar histori në marrëdhëniet ndërkombëtare e deri tek vendime arbitrazhi që e kanë njohur e zbatuar këtë doktrinë si ligj zakonor. Madje sot, kjo doktrinë është pjesë e shumë jurisdiksioneve të shteteve ndërlidhur me të drejtën ndërkombëtare publike, civile e kontraktuale. Kështu që, duke i konsideruar si të përmbushura kriteret e ‘Rebus Sic Stantibus’, mund t’a rishikojmë marrëveshjen apo t’a shfuqizojmë si detyrim të një anëshëm, që i kërkohet shtetit të Kosovës.

Të panumërta kanë qenë rastet që janë studiuar në marrëdhëniet ndërkombëtare që është shfrytëzuar kjo doktrinë e së drejtë ndërkombëtare, disa si në vijim; shtete të Amerikës Latine janë tërhequr nga disa marrëveshje përgjatë viteve 1930 si rezultat e Depresionit të Madh në ShBA;, tërheqja nga disa marrëveshje nga ana e Norvegjisë dhe Suedisë si rezultat i transformimeve politike nga Lufta e Parë Botërore;, shfuqizimi dhe tërheqja e Gjermanisë nga detyrime të Traktati i Versajës pas Luftës së Parë Botërore;, marrëveshja e Londrës e 1915 për pavarësinë e Armenisë u pezullua dhe shfuqizua me marrëveshjen e Lozanës;, apo marrëveshja Clayton – Bulwer e 1919 ndërmjet ShBA dhe Mbretëri e Bashkuar u shfuqizua duke u thirrur në ‘Rebus Sic Stantibus’.

Republika e Kosovës u ftua të filloj një proces dialogu që në Mars 2011 dhe më 19 Prill, 2013 në Bruksel u nënshkrua dokumenti prej pesëmbëdhjetë (15) pikash, gjashtë (6) prej tyre, për Bashkësinë e Komunave Serbe (“zajednicën”) e cila në tregun politik vendor, u shit si ‘marrëveshje ndërkombëtare’ mbi arsyen se Prishtina politike, përkatësisht qeveria atëherë, kishte nxjerr vendim (Ref; Nr.1/126) e në po të njëjtën ditë është votuar një rezolutë (Ref; Nr.04-R-10) me shumicë votash në Kuvendin Republikan si mbështetje të kësaj ‘marrëveshje’ dhe më pas më 27 Qershor, 2013 Kuvendi Republikan miraton Ligj (Ref; Nr. 04/L-199) mbi Ratifikimin e Marrëveshjes Ndërkombëtare për Normalizimin e Marrëdhënieve Kosovë – Serbi; që do të krijonin obligime shtetërore për Kosovën, veprime këto të njëanëshme, pra, vetëm nga pala jonë, duke i shkelur kështu postulatet fundamentale mbi marrëveshjet ndërkombëtare që kanë të bëjnë me tekst identik dhe veprime procedurale analoge ndërmjet shteteve si palë nënshkruese; e poashtu, njëra palë nuk mundet njëanshëm të mungoj apo shtoj ndonjë klausolë. Prandaj dhe, Prishtina politike përkatësisht Kuvendi Republikan t’a zbatoj ‘Rebus Sic Stantibus’ si praktikë ligjore, për t’i shpëtuar detyrimeve të ligjit në fuqi.

Dialogimi me naracionin “normalizim marrëdhëniesh” është bërë edhe më i rënduar, edhe më i vështirë edhe më i rrezikshëm, sepse pa një Serbi të normalizuar NUK ka normalizim të marrëdhënieve Kosovë – Serbi, e pa Serbi të normalizuar NUK ka as paqe e siguri të rajonit.

Çfarë i duhet këtij procesi për një paqe të përhershme dhe fqinjësi, përmes emisarëve të rrinjë për këtë proces është të transformohet konteksti i dialogut që do të shpiente në një marrëveshje paqeje sikurse ai ndërmjet Sllovenisë e Jugosllavisë (Serbisë) i arritur në Korrik 1991 në Brijone, apo ai ndërmjet Kroacisë dhe Jugosllavisë (Serbisë) i arritur në Gusht 1996 që do të garantonte njohjen e ndërsjelltë (të paktën përfaqësim diplomatik në nivel ambasadash), kthimin e të pagjeturve, dëmet e luftës dhe dëmshpërblimin e viktimave të luftës, për të arritur normalizimin e marrëdhënieve si dy shtete fqinje.

Shkrime

Analizë: A po e humb Perëndimi betejën me Kinën për zemrën e Serbisë?

Vizita e presidentit kinez Xi Jinping në Serbi këtë javë nxorri në rrugë një numër të madh njerëzish që mbanin flamujt serbë dhe kinezë dhe thekson miqësinë e “çeliktë” të të dy vendeve. Në Perëndim, kjo ngriti shumë pikëpyetje për rolin e ardhshëm të Serbisë në Evropë.

Analistët thonë se ky ishte pikërisht qëllimi. Në një kohë rivaliteti global midis Pekinit dhe Uashingtonit, mesazhet që Presidenti Xi dha në Beograd dukeshin se synonin një audiencë shumë më të gjerë.

Presidenti Xi dhe presidenti serb Aleksandar Vuçiç nënshkruan një sërë marrëveshjesh dypalëshe të mërkurën. Ato u nënshkruan në 25 vjetorin e bombardimit të NATO-s ndaj ambasadës Kineze në Beograd në vitin 1999 për të ndaluar spastrimin etnik të shqiptarëve në Kosovë. Shtetet e Bashkuara kërkuan falje për këtë veprim, duke e quajtur atë “një gabim”.

David Shullman, ekspert mbi Kinën në Këshillin Atlantik me bazë në Uashington, i tha Zërit të Amerikës se mbërritja e Presidentit Xi në Beograd në këtë përvjetor kishte për qëllim dërgimin e një mesazhi më të gjerë në kontekstin e luftës në Ukrainë: se Kina nuk është një “nxitëse e luftës” si Shtetet e Bashkuara dhe NATO-ja.

Mesazhet kineze, tha zoti Shullman, “përsërisin mesazhet e Rusisë për luftën në Ukrainë, se nuk duhet fajësuar Rusia, por Shtetet e Bashkuara dhe NATO-ja për ‘ndezjen e flakëve’ të luftës, për vazhdimin e mbështetjes për ukrainasit dhe se Kina është ajo që nxit paqen dhe stabilitetin.

“Ekziston një bindje në sistemin kinez se kjo është një pikë me rëndësi që lidh Kinën dhe Serbinë. Kjo përshtatet edhe me mesazhin që Kina ka dhënë për NATO-n dhe Shtetet e Bashkuara”.

Presidenti i Kinës iu referua bombardimit të ambasadës kineze në një shkrim të tij të martën të botuar në gazetën pro-qeveritare të Serbisë Politika: “Populli i Kinës e vlerëson paqen, por ata kurrë nuk do të lejojnë që një tragjedi e tillë historike të ndodhë përsëri”, shkroi ai.

Paul McCarthy, drejtor për Evropën në Institutin Ndërkombëtar Republikan në Uashington, bie dakord se koha e vizitës së Presidentit Xi nuk ishte një rastësi.

“Unë mendoj se e gjithë vizita e Presidentit Xi në Evropë u organizua rreth 25 vjetorit të bombardimeve të NATO-s”, thotë ai. “Kjo ishte një mundësi e rëndësishme që kinezët të mos e humbisnin dhe që thekson pozicionin e Serbisë dhe mosmarrëveshjen strategjike me Perëndimin prej 25 vjetësh.

Presidentët Xi dhe Vuçiç nënshkruan një deklaratë për “të ardhmen e përbashkët” të të dy vendeve, të cilën presidenti serb e përshkroi si një nivel mbi Partneritetin Strategjik Gjithëpërfshirës për të cilën të dy vendet ranë dakord në vitin 2016.

Sipas analistit të Këshillit Atlantik, Shullman – Presidenti Xi ka përdorur shpesh fjalinë “e ardhmja e përbashkët” për të treguar se ai dëshiron një ekuilibër të ri të fuqisë në botë.

“Historia e kësaj të ardhmeje të përbashkët është se Kina dëshiron të krijojë një rend global që është më pak i udhëhequr nga Shtetet e Bashkuara, që është shumëpolar, një rend ndërkombëtar më ‘demokratik’ – siç shprehen kinezët”, tha ai.

“Në thelb, është një rend botëror që nuk udhëhiqet më nga Shtetet e Bashkuara dhe në të cilin Kina luan një rol më domethënës”, thotë zoti Shullman.

Ai shton: “Fakti që flitet për Serbinë si vendi i parë evropian që do të jetë pjesë e këtij komuniteti dhe ‘të ardhmen e përbashkët’, kjo tregon se për udhëheqësit kinezë, veçanërisht Presidentin Xi, Serbia ka një rëndësi të madhe … si partner ekonomik dhe si një vend kandidat për në BE”.

Për më tepër, vizita e Presidentit Xi në Serbi i tregoi Uashingtonit se Kina ka partnerë të besueshëm në Evropë dhe se Shtetet e Bashkuara “nuk do të jenë në gjendje ta mbajnë Evropën në tërësi në anën e saj”.

Kina zotëron miniera dhe fabrika në të gjithë Serbinë dhe ka ofruar financime me vlerë prej miliarda dollarësh për rrugë, ura dhe objekte të ndryshme, duke u bërë partneri kryesor i Serbisë në zhvillimin e infrastrukturës shumë të nevojshme.

Megjithatë, disa ekspertë thonë se e ardhmja e bashkëpunimit midis Beogradit dhe Pekinit është e pasigurt, duke pasur parasysh marrëdhëniet e ndërlikuara midis Shteteve të Bashkuara dhe Kinës.

Vuk Vuksanoviç, studiues në Qendrën e Beogradit për Politikat e Sigurisë, i tha Zërit të Amerikës se zgjerimi i bashkëpunimit midis Serbisë dhe Kinës nga një partneritet strategjik në nivelin e “ndërtimit të një komuniteti të Serbisë dhe Kinës me një të ardhme të përbashkët” është pak më shumë se një lojë diplomatike që i përshtatet të dyja qeverive momentalisht.

Ai shtoi se marrëdhënia e ardhshme varet shumë më tepër nga Pekini sesa nga Beogradi.

“Marrëveshja e mëparshme e partneritetit strategjik ishte një deklaratë e përbashkët e vitit 2009 që kishte retorikë të ngrohtë, por në fakt nuk solli ndonjë transformim monumental të marrëdhënieve”, tha ai.

“Kështu ishte deri në kohën kur Kina tregoi interes më të madh për Ballkanin për shkak të Iniciativës “Një brez, një rrugë”, një strategji masive e zhvillimit të infrastrukturës globale e udhëhequr nga Kina. Unë mendoj se pyetja kryesore për Shtetet e Bashkuara do të jetë nëse ky bashkëpunim do të përfshijë ndonjë projekt madhor në fushën e mbrojtjes dhe teknologjisë së lartë”.

Zoti McCarthy nga Instituti Republikan Ndërkombëtar thotë se është e paqartë se si marrëveshjet midis Serbisë dhe Kinës dhe planet për një “të ardhme të përbashkët” do të ndikojnë në marrëdhëniet e Serbisë me Perëndimin.

Megjithatë, vë në dukje ai, një marrëveshje e tregtisë së lirë midis Kinës dhe Serbisë që hyn në fuqi në korrik “e kthen Serbinë më shumë drejt Lindjes”, duke ngritur pyetjen se “sa serioze është Serbia në rrugën e saj evropiane”.

Ai shton se “nga këndvështrimi i Uashingtonit, ata mund të ndihen sikur po humbasin betejën për zemrën e Serbisë”.

Shkrime

Inceneratori i Gent Sejkos në Bankën e Shqipërisë dhe opozita që si rruhet fare

Nga Klodian Tomorri

Shikoni ca vendi eshte ky.

Cohen dy mashtrues, me historik problematik te faktuar dhe marrin nje licence ne Banken e Shqiperise. Me kete licencen ngrene nje skeme kombetare mashtrimi.

Skema eshte njesoj si inceneratori, identik. Beri qeveria, incenerator? Beri dhe Banka e Shqiperise inceneratorin e vet. Por me nje ndryshim. Ai i qeverise vidhte leket e buxhetit. Ky inceneratori i Bankes se Shqiperise, vjedh direkt leket dhe pronat e qytetareve.

Nejse. Fillojne mediat te nxjerrin detajet e para te mashtrimit. Dalin raste, qe njerezit kane marre vetem 1 milione leke kredi dhe kane perfunduar me 20 mije euro borxh. Opozita hic.

Publikohen raste me kartela te tjetersuara pronesie. Opozita prape hic.

Dalin shifrat qe skema ka prekur 100 mije qytetare. Opozita prape nuk degjon.

Ngaqe ujrat e zeza jane bere kavalete, institucionet fillojne ping pongun per t’i ngecur fajin njera tjetres. Ministria e Drejtesise i thote Bankes se Shqiperise nderhyr ti se po behet masaker. Banka e Shqiperise thote, une vetem licencoj, bej rregulla dhe mbikqyr, por nuk kam pergjegjesi kur ata qe licencoj une vjedhin.

Zakonisht keta, keto lloj prapesirash i fshehin. Fakti qe po mundohen ti ngecin fajin njeri tjetrit tani do te thote se zarari i bere eshte shume i madh. Por opozita prape nuk do t’ia dije hic.

Tani, shkon ministri i drejtesise ne Parlament. E dini kush e ngre problemin e skemes se mashtrimit? Damian Gjiknuri.

Nje deputet i maxhorances, i cili e di qe skema ka prekur dhe qytetaret e zones se vete elektorale. Ndersa opozites nuk i rruhet fare. Po fare.

Hajde shpjegoje ti tani ca lloj vendi eshte ketu.

Ne 100 mije veta te prekur, mos te tentosh te marresh asnje vote!!!! Varja qe te mbrosh miletin se kjo eshte bere luks. Por bej lufte te marresh dy vota te pakten.

Shkrime

Argatët shqipfolës të Kremlinit gjejnë strehim politik tek kolibja e Mickovskit

Nga Azgan Haklaj

Zgjedhjet në Maqedoninë e Veriut mbaruan për sivjet.
E theksoj “për sivjet” pasi që ky shtet me këtë tablo post-elektorale, me retorikën anti-europiane dhe anti shqiptare që ka shoqërusr dhe pritet të materializohet nga fituesi VRMO, nuk mund të ketë stabilitet.
Gjithsesi nuk është fokusi im analiza e detajuar e zgjedhjeve por thjesht ç’farë
humbi e ç’farë “fitoi” faktori shqiptar atje si dhe influencat anti europiane pro ruso-sllave që prevaluan dhe rreziku i intensifikimit të
tyre rajonal.
Partia e parë shqiptare BDI dhe koalicioni proeuropian multietnik i udhëhequr nga Ali Ahmeti i kishte të hapura pa kamuflim synimet e veta-avancim i të drejtave të shqiptarëve dhe pakicave sipas standarteve më të përparuara euroatlantike:
Integrim i Maqedonisë së Veriut në Bashkimin Europian duke mundësuar paraprakisht ndryshimet e domosdoshme kushtetuese.
Barrikadë ndaj influences ruse në Maqedoninë e Veriut e në rajon si një faktor destabilizues që kryesisht synonte faktorin shqiptar si kombi më pro-europian dhe proamerikan.
Këto nuk ishin slogane të Ali Ahmetit por vetë rruga e tij ngulmuese e rezultative e provuar në 23 vite.
Natyrisht që reaksioni ndaj tij dhe principeve që përçoi ishte i egër nga VMRO dhe nacionalizmi primitiv maqedon.
Por çuditërisht kësaj rruge të mbrapshtë ju bashkua dhe opozita shqiptare “VLEN”.
Shansi që Ali Ahmeti ju propozoi për një kandidat të përbashkët presidencial u kundërshtua prej tyre biles arritet deri aty sa ti sigurojnën kandidates së VRMO-së censusin për tu zgjedhur në raundin e dytë duke përfituar mbështetjen e VMRO-së në disa vende për të marrë mandatet e fundit.
Mjafton të shohësh rezultatet në Tetovë për presidenten dhe votat parlamentare dhe krijon bindjen e menjëhershme.
Koeit anti shqiptar e antiperëndimor fatkeqësisht ju bashkua paradoksalisht dhe Albin Kurti.
Ndonëse Glauk Konjufca, numri 2 i VV e quajti votën pro VMRO-së një votë anti shqiptare Albin Kurti haptasi doli kundër kursit pro shqiptar, proeuropian e proamerikan.
Pasojat e këtij intervenimi do ti vuajë e po i vuan Kosova.
Nuk ngelen prapa në suportin për nacionalizmim maqedon edhe Ilir Meta dhe kori i korruptuar anti amerikan në Tiranë të cilit akoma pa dalë rezultati zyrtar ju bashkua edhe Sali Berisha nga bunkeri i tij non grata.
E parë në tërësinë e saj kjo tablo në Maqedoninë e Veriut e në rajon duke mos neglizhuar situatën jo stabile në Mal të Zi deshmon mjerisht për një influencë në rritje të Rusisë dhe sateliteve të saj në rajon duke synuar ta rikthejnë në vatër krize për të zbehur luftën barbare dhe krimet humane në Ukrainë.
Koalicioni “VLEN” po deshmon se jo vetëm nuk vlen aspak por synimi i tyre është okult dhe për pushtet pa përfillur asnjë princip që përmirëson jetën e shqiptarëve dhe qëndrueshmërinë e integrimin e Maqedonisë së Veriut.
Jam i sigurt se kësaj situate SHBA dhe BE do ti dalin përballë me masa dhe refleksion të thellë pasi rrezikohen gjerësisht interesat gjeostrategjike -euratlantike në rajon e me gjerë.
Parashikimet e liderit absolut të shqiptareve në Maqedoni të Veriut Ali Ahmeti ishin të sakta.
Ndaj koalicioni europian që ai udhëheq nuk është thjesht slogan por sintezë e realitetit të rezikshëm.
Sa për të drejtat e shqiptarëve si ato humane dhe shtetërore askush si BDI e Ali Ahmeti nuk do mundet ti ruajë e avancojë.
Jo vetëm formula Badinter e Marreveshja e Ohrit mbi të cilat qëndron shteti i Maqedonisë së Veriut, por asnjë formulë tjetër e stisur nuk mund të sigurojë stabilitet e integrim pa pjesëmarrjen e faktorit të parë shqiptar dhe i dyti në rang vendi.
Gjithçka tjetër është utopi dhe verbëri politike për poste dhe karrike.
Histerizmi anti-shqiptar, anti europian, anti amerikan që fatkeqësisht përfaqësohet nga shqipfolës mëkatarë që e fillojnë tek Mickovski e përfundojnë tek Beleri dhe rreshtohen përkrah Vuçiçit dhe Dodikut me shpresë tek Kremlini që është ndëshkuar me rezolutën Basha me koncensus në Këshill të Europës dhe në OKB është jo vetëm mjerim i tyre por dhe fundi politik.
Në tribunën e politikës kombëtare mbetn të paprekshëm vetem misionarët e vizionarët
I tillë është Ali Ahmeti, burri i pathyeshëm i Uskanës pikëpjekjes së mbretërive Ilira-Dardane.
8 Maji është deshmia e gjallë.

OPINION

Fitorja shqiptare në Maqedoninë e Veriut

Nga Arber Cejku

Pas disa orësh Komisioni Shtetëror i Zgjedhjeve do të konfirmojë rezultatet përfundimtare të zgjedhjeve presidenciale dhe parlamentare, që u zhvilluan dje, por duket që nuk do të ketë surpriza nga ato të dhëna që janë publikuar deri tani. Mozaiku i forcave politike tashmë shihet i qartë dhe lirisht prej sot mund të nisë një analizë gjithpërfshirëse për gjithë procesin, para se të formatohet qeveria e re.

Fillimisht mund të themi se Maqedonia e Veriut, kaloi një test të suksesshëm të demokracisë elektorale. Në këtë arritje pozitive, një rol domethënës luajti faktori politik shqiptar, i organizuar në dy blloqe koalicioni para-elektoral, siç ishin “Fronti Europian”, i dominuar nga BDI dhe “VLEN”, të cilat zhvilluan nje fushatë zgjedhore intensive dhe europianiste dhe qytetare, pavaresisht disa retorikave apo emocioneve politike të pranueshme.

Edhe dy kandidatët për president nga këto subjekte, z. Bujar Osmani i “FE” dhe z. Arben Taravari nga VLEN, me llojin e garës që bënë dhe me gjuhën që përdorën, u dëshmuan si vlerë e shtuar e kontributit politik shqiptar në Maqedoninë e Veriut!

Për fat të keq, edhe këtë herë Maqedonia e Veriut tregoi se votimet presidenciale apo parlamentare, i dikton vota etnike, e cila e dominon pluralizmin politik dhe nuk ndihmon në harmonizimin e alternativave dhe programeve, por udhëhiqet nga flamujt e etno-politikës…

Pavarësisht se analizën më të mirë për këto zgjedhje do ta bëjnë aktorët dhe faktorët, që morën pjesë në këtë proces dhe ekspertët e politikës, unë përfitoj nga rasti, që të bëj një ftesë publike sipas së cilës, rezultatet zgjedhore në RMV t’i shohim nga një këndvështrim pozitiv dhe t’i lexojmë ato si një fitore shqiptare! Kjo fitore specifikohet më tej nga numrat e dy grupimeve dhe në qasjen që do të kenë në raport me qeverinë e re.

Kjo fitore konsiderohet e tillë, nisur nga sprova që kaloi përgjegjësi kryesor i këtyre zgjedhjeve – Kryeministri Talat Xhaferri, si kryeministri i parë shqiptar në RMV dhe pavarësisht se ishte në krye të ekzekutivit, u përpoq të ruaj ekuilibra dhe të mos nxisë tensione.

Së dyti, dy kandidatët shqiptar për president (që në fakt duhet të kishte unifikim tek një figurë) nuk humbën për shkak të vlerave të tyre individuale, por u penalizuan nga ndarja etnike e votës dhe secili prej tyre do të ishte një president më i mirë se ajo që fitoi nga kampi opozitar maqedonas. Ata ishin fituesit moral të kësaj gare!

Drejtuesit politik të subjekteve elektorale, sidomos kreu i BDI-së, z. Ali Ahmeti, udhëhoqi me mençuri dhe urtësi një konglomerat grupimesh partiake dhe etnike, në kuadër të koalicionit “FE”, duke siguruar një fitore politike shumë të rëndësishme. Fronti Europian (FE) është grupimi i dytë parlamentar pas mazhorancës së VMRO-DPMNE dhe, pavarësisht zhvillimeve në vijim, ai dëshmoi një lidership me përvojë dhe do të mbetet edhe më tutje faktor kyç për zhvillimet politike në RMV si garanci e orientimit euro-atlantik dhe për zbatimin e Marrëveshjes së Ohrit (2001).

Po ashtu, drejtuesit e subjekte politike, në kuadër të VLEN, nga kushtet e vështira të opozitës, arritën një fitore historike, të cilën duhet ta ruajnë dhe ta përdorin për të mirën e shqiptarëve dhe të vendit ku jetojnë!

Edhe pse ata patën një udhëheqësi të vështirë kolektive dhe në mungesë të një lideri drejtues, siç FE e kishte zotin Ahmeti, përsëri arritën të zhvillojnë një fushatë elektorale dinjitoze dhe disavantazhin e mungesës së një lideri të fortë në grup, e kthyen në avantazhin e policentrizmit elektoral duke qenë aktiv në disa vende njëherësh duke konsideruar se secili lider subjekti anëtar i VLEN është i barabartë mes të barabartëve! Uroj që ky unitet dhe përgjegjshmëri politike të ruhet edhe në procesin e paralajmëruar të negociatave me Mickocskin. Natyrisht, nuk mohohet as ndikimi dhe mbështetja e dhënë nga Kryeministri i Kosovës Albin Kurti, i cili u shfaq shpesh si udhëheqës politik me korrespondencë i VLEN dhe ndoshta ai do të udhëzojë këtë subjekt edhe më tutje në proceset që janë para.

E lexuar nga këndvështrimi i numrave si shifër elektorale on block, vota e FE + VLEN shkon në 32 vende, në parlamentin me 120 anëtarë, duke dëshmuar një fuqi të madhe politike, që ka në dorë shumë më tepër se bashkqeverisjen me Mickovskin. Në çdo rast, ky numër është një lloj garancie për ta mbajtur Maqedoninë e Veriut në drejtimin euro-atlantik dhe larg retorikës nacionaliste, që u përdor në fushatën elektorale!

Nisur nga kjo platformë e leximit pozitiv të rezultateve zgjedhore, ftoj të gjithë politikanët shqiptarë, sidomos ato që kanë përgjegjësinë e lidershipit të subjekteve të caktuara, t’u bëjnë një ftesë të hapur strukturave dhe mbështetësve të tyre, që prej sot të bëhet një analizë me gjakftohtësi dhe në themel të sjelljes me kundërshtarët politik, të dominojë kultura qytetare, tradita shqiptare e pajtimit e bashkëpunimit – larg hakmarrjes dhe revanshizmit si dhe principet demokratike!

Sjelljet dhe retorikat agresive, kërcënimet, fyerjet, gjuha acaruese dhe përçarëse, nga kushdo që do përdoret, vetëm sa do ta gërryente këtë fitore, e cila është aty në parlamentin e ri të MV për t’u pëdorur për të mirën e qytetarëve dhe jo për interesa të vogla partiake e personale!

Këto nuk janë zgjedhjet e para dhe as të fundit në MV dhe humbja e thellë e LSDM-së, është pasqyra ku duhet të shohin të gjithë fundin që i pret, nëse abuzojnë me besimin e qytetarëve!

Gjithmonë ka kohë për të fituar, ashtu siç humbja nuk është fundi i botës! Përkundrazi, në momentin e daljes në opozitë, fillon beteja për t’u rikthyer në pushtet, ashtu si kundër në momentin që zë vend në qeveri, populli nis e mban shënim gabimet apo mashtrimet!

Ky sukses zgjedhor, kryesisht në kampin elektoral shqiptar në RMV, mendoj se duhet të shërbejë si platformë dialogu të brendshëm politik, në emër të interesave të qytetarëve dhe të shtetit!

Shfrytëzoj rastin t’u uroj suksese gjithë deputetëve të Frontit Europian dhe të VLEN-it, që sot me 9 Maj, në ditën historike të Europës së Bashkuar, të frymëzohen dhe udhëhiqen nga modeli i bashkëpunimit, dialogut dhe përfaqësimit më të mirë te atyre që i votuan! A. Ç