Pandemia na ka bërë brez pasigurie. Tani të gjithë e kuptoni se si jeta është e pasigurt.

Në fillim të pandemisë, gjatë bllokimit të parë – pavarësisht nëse ka apo jo një tjetër si në Irlandë, unë preferoj ta quaj kështu – na u tha që do të kishim dalë mirë, vërtet të përmirësuar.

Dhe në atë moment madje e besova. Në realitet, nëse mësonim diçka, kjo ishte vlera e kohës: jo se nuk e dinim, por kushdo që mendonte për të ardhmen në ato ditë duke u lëkundur midis shpresës dhe terrorit, ankthit dhe guximit.

Dhe ne thamë ose menduam: posa të mbarojë kjo periudhë unë do ta bëj këtë gjë, do ta them këtë tjetrën. Në të njëjtën mënyrë, shumë kanë menduar për të kaluarën: pse nuk ishin marrë me një çështje të caktuar më parë, pse nuk kishin kuptuar, me kohë, përparësitë “reale”?

E tashmja, në pranverën e vitit 2020, ishte e frikshme, pavarësisht nëse jemi të gatshëm ta pranojmë apo jo. Pastaj erdhi vera, pushimet, rimëkëmbja shumë e lajmëruar, Italia që po rifillon, e cila duhet ta bëjë këtë, stabiliteti ekonomik i vendit dhe për këtë arsye edhe mirëqenia jonë është në rrezik dhe pastaj, për të mirë ose për të keq, u larguam, u përpoqëm të na kthejë edhe neve. Pastaj erdhi, dhe çdo ditë bëhet më konkrete, vala e dytë e shumë frikësuar dhe e pritur e infeksioneve, një fakt i pritur gjerësisht që megjithatë duket se na ka gjetur të papërgatitur.

Pamundësia për të bërë plane nuk është një gjë e re: siguria – sepse kjo është ajo që është – ne tashmë e dinim mirë, e përjetonim atë vazhdimisht, nga universiteti në botën e punës, nga paratë në kuletat tona deri te përpjekjet për të krijuar një familje, një shtëpi, një jetë “e rritur”, jo domosdoshmërisht në atë rend, shpesh të gjithë së bashku, duke u ndjerë si super-heronj edhe në të vërtetë duke qenë në gjendje të kurseni 50 euro në muaj.

Duke pasur një datë skadence dhe faturën për të paguar çdo ditë: më shumë se gjeneratat e tjera, ata midis 20 dhe 40 vjeç sot e dinë se çfarë do të thotë të jetosh kështu dhe të përpiqesh të vazhdosh gjithsesi, shpesh duke u ndjerë edhe të tallur, të quajtur “bebja e madhe” i ngathët ”ose“ humbës ”, dhe jo nga ndonjë i çmendur në rrugë apo një urrejtës në Facebook, por nga vetë politikanët tanë, zakonisht përpara një mikrofoni ose një kamere.

Prandaj, ne arritëm në vitin 2020 me idenë për të prodhuar diçka edhe në pasigurinë më të plotë dhe me baltë, të bindur se dimë gjithçka për ndarjen, ndarjen, kërcimin nga një punë në tjetrën, nga një problem në tjetrin.

Ndoshta ky është projekti im, thashë me vete atëherë, sepse edhe pa e ditur se çfarë do të jetë apo të kem dikë që të pyesë për të, unë jetoj dhe e mbaj shënim. Nuk është një veprim heroik, por duhet guxim, saktësisht siç u desh për të arritur këtu.