Zhurmë, zemërim dhe kërcënime

Nga Vesna Malishiç

Një stuhi e fortë u ngrit në gotën e ujit. Në rrjetin social X, kryetarja e Kuvendit në Serbi, Ana Brnabiç, ka shkëmbyer mesazhe të zemëruara me raportuesen e Parlamentit Evropian për Kosovën, Viola von Cramon dhe gazetarin gjerman, Michael Martens, nëse Serbia po bën bllof teksa kërcënoi të tërhiqet nga Këshilli i Evropës nëse Kosova pranohet në organizatë.

Dhe kur lufta në rrjete kishte filluar tashmë, kreu i diplomacisë serbe, Ivica Daçic, u bashkua për të thënë se edhe ai ishte i tronditur nga niveli i paturpësisë me të cilën disa politikanë evropianë i drejtohen Serbisë, duke fyer popullin serb dhe presidentin Vuçic.

Zhurma dhe tërbimi gjithmonë më pas u dramatizua me epilogët që përmbajnë vendimet që Serbia i pranoi apo i nënshkroi vitet e fundit në kuadër të dialogut me Kosovën. Njëri prej vendimeve është se Beogradi nuk do të ndërhyjë në anëtarësimin e Kosovës në organizatat ndërkombëtare. Dhe tani që ai moment erdhi, lindi drama dhe zhgënjimi. Aq më tepër që rekomandimi është dorëzuar nga raportuesja për Kosovën, Dora Bakoyani nga Greqia mike, dhe për shkak se ka pranuar letrën-premtimin e përfaqësuesve të autoriteteve më të larta nga Kosova se do të formojnë asociacionin, pasi Kosova të bëhet anëtare e Këshillit të Evropës.

Shkëmbimi i zjarrit verbal rreth kësaj teme të nxehtë u zhvendos për pak kohë në rrjetet sociale. Aty nxorrëm edhe një herë mësime nga hipokritët dhe mashtruesit europianë, ndërkohë që Këshilli i Europës, në këtë sqarim të politikës, është ngatërruar me Bashkimin Europian, ku gjithsesi hidhen shkopinj e gurë. E gjithë kjo së bashku dukej si folklori i zakonshëm politik serb me temperaturë të ngritur, emocione të tepërta dhe mungesë faktesh.

Por le të imagjinojmë se Serbia e kupton realisht kërcënimin ndaj saj dhe vendosi të largohet nga Këshilli i Evropës, roli kryesor i të cilit është të mbikëqyrë demokracinë dhe sundimin e ligjit. Kë do të ndëshkonte ajo në fakt? Evropën apo qytetarët e vet? Nëse ka rëndësi…Ajo do ta gjente ajo veten në një tjetër shoqëri “të mirë” – me Rusinë dhe Bjellorusinë.

Si fillim, Serbia do gjente Rusinë, flamuri i së cilës, për shkak të pushtimit të Ukrainës, u ul para selisë së Këshillit të Evropës në Strasburg në mars 2022, pas 26 vitesh anëtarësim. Por edhe Bjellorusia e Lukashenkos, statusi i së cilës në Këshillin e Evropës u pezullua në vitin 1997 për shkak të shkeljeve të të drejtave të njeriut dhe dy vjet më parë u ndërprenë të gjitha marrëdhëniet me atë vend. Serbia do të ndajë gjithashtu përvojën e qytetarëve rusë, të cilët nuk kanë më mundësi të ankohen në Gjykatën Evropiane të të Drejtave të Njeriut nëse nuk mund të gjejnë drejtësi në vendin e tyre. Në momentin kur Rusia u largua nga Këshilli i Evropës, rreth 20 mijë çështje të shtetasve rusë ishin para Gjykatës Evropiane në Strasburg. Dhe vitin e kaluar, më shumë se tre mijë qytetarë serbë kërkuan drejtësi para asaj gjykate si instanca e fundit e mbrojtjes së të drejtave.

Ndoshta shteti i Serbisë nuk ka nevojë për reforma në drejtësi që bëhen në bashkëpunim me Këshillin e Evropës, por ato janë të nevojshme për qytetarët nëse nuk duan një gjyqësor që mbron kriminelët dhe mafien e lidhur me politikanët, ose mediat në shërbim të regjimit.

Kjo është arsyeja pse, para se të vendosë të kërcënojë se do të largohet nga Këshilli i Evropës, Serbia duhet të mendojë për qytetarët e saj, nëse njerëzit janë të rëndësishëm për politikën e Beogradit.