Connect with us

OPINION

“Standardet e moralit…”/ Çfarë do të thotë fjala shqiptar?

Shqiptar!
Nga Arian Galdini
Një nga fjalët që urrej më shumë është “pjesëmarrja”. Kush e shpiku këtë fjalë i ka bërë një dëm kolosal kulturës mbizotëruese që shqiptarët kanë pasur dhe po thellohen akoma.
Fjala pjesëmarrje, natyrisht, sjell kuptimin e përgjithshëm që nëse shkon diku shkon për të marrë pjesë ose pjesë.
Ti shkon ne miting, shkon te marr pjese, del ne proteste, shkon per te marre pjesen, behesh anetar partie dhe duket se merr pjese ne parti, dhe kjo ka perfunduar kaq keq. që edhe për shkak të çështjes të gjithë mendojnë se duhet të marrin pjesë.
Dhe ata nuk kanë faj, sepse vetë fjala e sjell këtë pritje.
Pjesëmarrja në italisht, pjesëmarrja në anglisht, shkon më shumë se shtatë të përkthehet pjesëmarrje, jo pjesëmarrje.
A nuk do të ishte mirë të ndryshonim fjalën pjesëmarrje në pjesëmarrje ???
Pjesëbërje në miting, pjesëbërje në protestë, pjesëbërje në parti, etj, etj..
Pra, ndoshta do të shihnim një shqiptar që lulëzon duke menduar dhe pranuar se gjërat ndryshojnë kur secili prej nesh bën pjesën e vet.
Shqipëria vuan nëse ne vazhdojmë të jetojmë nën motivimin që secili të marrë pjesën e vet.
Dhe nëse fillimisht do të pranonim një veprim të tillë kombëtar për të ndryshuar fjalën pjesëmarrje në pjesëmarrje, mund të kalonim në një propozim tjetër për një fjalë të re.
shqiptare.
Unë mendoj se çfarë do të thotë fjala shqiptar?
Ne themi vazhdimisht se jemi bijtë e Shqipërisë dhe madje rrëfimi ynë i krenarisë kombëtare bazohet në shqiponjën dhe fuqinë e saj.
Shqiponjat fluturojnë lart, hanë zvarranikë, janë krenarë, fisnikë, mbrojtës dhe ofendues.
Por ne bijtë e Shqipërisë duket sikur kemi ulur kokën dhe standardet morale e shpirtërore prej disa dekadash.
Ne themi se jemi bij shqiptaresh po nese dikush na thote te ngrejme koken kunder ligjeve hajdute hajdute zullumqaret dhe te korruptuarit ne shqiptaret behemi djaj dhe fillojme te qajme me shprehjet e tipit eh por keta ikin. ti vetem une jam ne pune dhe kam frike mos me pushojne se kam problem me Bashkine etj etj etj…
Ne jemi shqiptarë në kafe kur flasim për Big Brother dhe Matching, jemi shqiptarë kur flasim për të kaluarën tonë pellazge, jemi shqiptarë kur flasim për futboll dhe për anakët, jemi shqiptarë edhe kur zihemi për Kamalën apo Trumpin. Izraeli apo Palestina etj, etj, por bëhemi dhjetë kur flasim për Kryetarin e Bashkisë, deputetin, PS, PD, PL, Rama, Berisha, Meta…
Kur them dhjetë, nuk flas për fyerjet ndaj kryetarit, deputetit, PS, PD, PL, Rama, Berisha, Meta..
Sepse sharjet dhe ankesat i bëjmë çdo ditë dhe çdo minutë.
Të sharat, ankimet, të qarat, rënkimet dhe rënkimet janë tashmë sporti ynë kombëtar.
Siç e kam thënë dhe shkruar shumë herë, nëse të gjithë hebrenjtë kanë bërë Murin e Vajtimit në Jeruzalem dhe nëse kanë nevojë t’i qajnë Zotit dhe t’i luten Zotit, ata shkojnë atje, ne shqiptarët të gjithë kemi bërë një Mur Vajtimi personal dhe jemi futur në garë për të. shiko kush e ka murin e tij më të madh se tjetri, ne nuk qajmë që Zoti të na dëgjojë, por tjetri të na dëgjojë…
Prandaj ankohemi, qajmë e qajmë e murmurim pa pushim çdo ditë dhe me zell, por nuk qajmë që Zoti të na dëgjojë, por që tjetri të na dëgjojë, nuk marrim më përgjigje nga Zoti dhe nuk kuptojmë. se tjetri nuk mund të përgjigjet, sepse përgjigja e tjetrit është një klithmë më e bujshme…
Jemi bërë djaj, qajnë dhe mallkim të të mallkuarve…
Djajtë nga mosveprimi, të qarat nga mungesa e guximit dhe mallkimet nga mospërgjigjja.
Ankohemi e qajmë e qajmë e qajmë pafund në çdo kafene, në çdo cep, në çdo dasmë, në çdo shëtitje, në çdo synet apo pagëzim, në çdo tavolinë, mbledhje apo mbledhje, dhe qajmë e ankohemi që dikush të dëgjojë dhe që dikush të na përgjigjet.
Por harrojmë se gara jonë personale kombëtare për thirrjen më të madhe, nuk na fut në guxim, por në britmën më të madhe konkurruese, prandaj askush nuk mund të na përgjigjet se askush nuk ka dëgjuar prej dekadash.
Mosbindja dhe mosreagimi na bëjnë të lodhur dhe të mërzitur dhe ne përfundojmë të zemëruar.
Kur sheh kaq shumë vrasje, helm, sharje e sharje kudo nëpër kafene, muhabet, rrjete sociale, kuptoje se vjen nga njerëz të inatosur që kanë qarë shumë, por askush nuk i ka dëgjuar dhe askush nuk u është përgjigjur kurrë.
Të varfërit nuk e kuptojnë se duhet të ndalojnë së qari dhe të ndalojnë garën e të qarit që lejon veshët tuaj të dëgjojnë dhe përgjigjet të kthehen.
Ne e kemi ngatërruar gjithçka përmbys.
Ne i tregtojmë problemet dhe emocionet tona si plaçkitje.
Ne harrojmë se problemet dhe zgjidhja e problemeve kanë qenë, janë, duhet të jenë dhe do të jenë një sfidë krejtësisht personale.
Askush nuk flet për hallet e tij, askush nuk bën miq nga halli, askush nuk bëhet anëtar partie nga halli, askush nuk bëhet pjesë e diçkaje nga halli, sepse kjo është receta për t’u bërë skllav për të mos zgjidhur hallet.
Sado i madh të jetë problemi mbetet personal dhe sado i madh sfida për zgjidhjen e problemit mbetet ende personale.
Nuk kam nevojë të qaj, të ankohem dhe të ankohem.
Jemi bërë dhjetëra melodramatikë.
Këtu është melodrama.
Që të bëhemi vërtet bij të Shqipërisë, bëjmë mirë të ngremë kokën, vlerat, guximin dhe standardet morale.
Le të fluturojmë lart, të fluturojmë lart.
Shqipëria, për mendimin tim, duhet të bëhet një sfidë kombëtare për lartësimin shpirtëror, vlerësor dhe moral.
Le të vendosim së bashku të bëhemi ekspert sepse kjo është e vetmja mundësi që kemi për të marrë dhe për t’u përgjigjur për gjithçka.
Të dalim nga kultura e ankimit dhe të hyjmë në një kohë, epokë dhe kulturë të re të Shqipërisë.
Unë e di se kush mendon si një qarë ka një logjikë të thjeshtë.
Ju thoni: Unë jam Ajnshtajni, unë jam Xhini.
I thote: O vella une kam problem, a ke leke, a ke pushtet, a ma zgjidh problemin.
Ju thoni: Unë kam bërë Teorinë e Relativitetit.
I thote: Hej, a ke leke, ke ndonje gje ne dore te me zgjidh nje problem?
Ti thua: Po, edhe unë jam Mozart, i bie pianos.
Të thotë: Po ik sharlatan mashtrues se nuk ke asgjë në çantë. Këto janë këndet e ndyra. Shkoni mos merrni dërrasat tona.
Shkurt, ankuesi dhe qani nuk e kuptojnë, nuk e duan, madje e urrejnë virtuozin, të ndershmin dhe të vlefshëmin.
Paditësi dhe qarja duan vetëm ata që kanë pasuri, famë dhe pushtet, sepse vetëm ata mund të zgjidhin çdo problem.
Dhe në një shoqëri të tillë, me rënkime e rënkime, le të përpiqen sa të duan njerëzit krijues, të ndershëm, zotërinj dhe virtuozë, t’ju bien në sy…
Askush nuk e vëren, askush.
Në shoqëritë ankuese shkëlqejnë vetëm ata që kanë pasuri, famë dhe pushtet.
Kurthi është i plotë.
Paditësit duan t’i shpëtojnë halleve të shkaktuara nga përgjegjësit e punëve.
Vetëm zuzarët e pasur, zezakët e korruptuar dhe politikanët tiranë i kanë punët në dorë.
Si shoqëri ankuese, ne qajmë e ankohemi madje edhe shajmë ata që na kanë vënë në këtë gjendje, bëjmë thirrje për ndryshim, por çuditërisht kapim vetëm të pasurit që janë ata, të famshmit që janë ata dhe të fuqishmit që janë ata.
Për të dalë nga kurthi duhet të ndryshojmë kulturën.
Duhet të jemi shqiponjë.
Nuk ka më ankesa dhe ankesa.
Koha për shqiptarin.
Arian Galdini
Related Topics:
Advertisement