A jemi të sigurt se ATA janë bashkë

Nga Skender Minxhozi

Me një shpoti të gjetur Nikoll Lesi shprehej dje se mitingun e Partisë së Lirisë te landfilli i Sharrës, merrnin pjesë vetëm Edmond Spaho dhe shoferi i tij, si përfaqësues të Sali Berishës. Ajo që pritej si stuhia e shtatorit, filloi keq dhe me këmbën e majtë, me një grumbullim të vogël njerëzish që të kujtonin LSI-në e viteve të fundit. Nota e madhe e stonuar e gjithë pasdites ishte mungesa e zhurmshme e aleatit të madh Berisha, i cili kishte dërguar në protestë zyrtarë të nivelit të dytë të partisë apo mitingashë nga ata që nuk rrinë dot ‘pa një çikë sherr’.

Gjatë gjithë verës, sidomos që nga dita kur në opinionin publik u shfaq akuza e autoritetit të dosjeve për të shkuarën e Ilir Metës, ka marrë formë dhe peshë një hipotezë që e sheh opozitën e sotme si një valle shpatash, më shumë sesa si një grup aleatësh me qëllimin e përbashkët të largimit të Ramës nga pushteti. Jo të paktë janë ata që besojnë se meqë Berisha ka qenë për 30 vjet roja i ‘Kullës së Barit’, pra poseduesi i dosjeve të Sigurimit famëkeq të Shtetit, është ai burimi i informacionit në veshin e Ramës, që Meta ka spiunuar në rini shokun e vet të ngushtë tek shërbimet sekrete të komunizmit.

Jo vetëm kaq, por, thotë hipoteza e mësipërme, Berisha ka bërë me Ramën një lloj marrëveshje të ngjashme me atë që thuhet se bëri paraardhësi i tij Basha, për të mos prekur pushtetin e Ramës, në këmbim të mbretërimit të qetë në krye të PD. I bindur që në rast mësymje të pushtetit, do të pësonte jo vetëm inatin amerikan, por edhe ndonjë hetim të drejtësisë shqiptare për gropat e shumta që ka lënë hapur gjatë karrierës së tij politike.

Nuk ka ndonjë provë direkte se ky lloj pazari pas perdeve ka ndodhur konkretisht. Por në skenë po del gjithnjë e më e qartë një rrethanë e cila tregon se më së paku mes Metës dhe Berishës, edhe pa ujdinë e përfolur të Ramës në mes, gjërat nuk janë aspak rozë.  Kur në fillim të gushtit në plazhet e Himarës vritej nga një polic-skafist një vajzë e mitur, Berisha dhe Meta u gjendën bashkë në protestën e radhës. Mjaftojnë fotot e momentit kur shtrënguan duart për të kuptuar sesi Ilir Meta s’do të donte të ishte fare aty në atë moment, me atë person në krah. Fytyra e tij, dhënia e dorës dhe qëndrimi krah Berishës tregonin qartë se Meta ndjehej jo mirë.

Prej atij momenti të dy, edhe Berisha edhe Meta kanë deklaruar shpesh se kanë komunikim “dixhital” mes tyre, por asnjë takim, asnjë koordinim zyrtar palësh, asnjë platformë apo marrëveshje në rang partish për “shtatorin eksploziv”, e as ndonjë hap konkret drejt koalicionit të zgjedhjeve vendore. Zgjedhje të cilat do të jenë lakmuesi i vërtetë i marrëdhënieve Berisha-Meta, megjithëse ai moment duket i largët për shkak të axhendës parlamentare e cila parasheh së afërmi goditjen direkte të qeverisë për dosjen I.M.

Eshtë kjo dosje që qëndron sot si shpata e Damokleut mbi raportet mes dy krerëve të vjetër të opozitës. Meta do të shohë me kujdes sesi do të sillet PD e Berishës ndaj nismës së qeverisë për të hapur rrugën e hetimit të të shkuarës së tij. Kjo duket sot hallka më delikate e marrëdhënies Berisha-Meta që bllokon gjithçka tjetër, tamam si ajo reja e zezë plot shi që pritet të derdhet nga lart.

Mungesa e PD në protestën e Sharrës merr në këtë optikë një peshë të re. Duket qartë se mes dy krerëve të opozitës ka sot një klimë mosbesimi të ndërthurur me dëshirën për të kryesuar vallen opozitare. Ilir Meta beson se e meriton skeptrin e të djathtës për një numër arsyesh. Ka hequr emërtimin ‘socialist’ nga sigla e partisë, ka luftuar ballazi me Ramën atëhere kur Berisha fshihej pas Bashës dhe nuk është shpallur (ende) non grata nga amerikanët.

Berisha nga ana e tij nuk ka asnjë dëshirë të hapë krahun për aleatin e tij më të vjetër politik, pasi së pari zyra e PD i duhet si aset në përballjen me SHBA dhe së dyti ai beson sinqerisht se LSI me emër tjetër vlen sot shumë pak në peshoren e votave kombëtare. Futi këtij ekuacioni edhe një dosje spiunësh në mes dhe del qartë distanca, mosbesimi e ftohja mes të dyve, që u pasqyrua edhe në mungesën e Sali Berishës në protestën e plehrave.

Shumëkush e mori për të mbaruar ujdinë Berisha-Meta pas 24 korrikut kur Presidenti la zyrën. Sot, thuajse dy muaj nga ai moment shohim paradoksalisht se të dy kanë qenë shumë më të afërt kur Meta kishte veshur kostumin e kreut të shtetit, sesa sot, kur ka mbathur çizmet e opozitarit. Duheshin kur ishin larg, urrehen kur janë afër!