Akti që çuditi botën/ Pse Trump dhe Zelensky zgjodhën diskutimin në ceremoninë e varrimit të Papës?

Në mes të ceremonisë së varrimit të Papës, Donald Trump dhe Volodymyr Zelensky u ulën për të negociuar fatin e një lufte që ka rrënuar një popull të tërë.

Plani i “paqes” i shpallur në New York Times nuk është tjetër veçse një kapitullim i paketuar si shpëtim: Falni tokat, harroni viktimat, dhe le të vazhdojmë përpara sikur drejtësia ka një çmim.

Në një mjedis ku dikur luteshin për shpirtin e botës, sot bëhet pazari për trupin e saj.

Në fund, nuk ishte më një funeral për një Papë, ishte një funeral për çdo ideal që dikur kishte kuptim.

Në mesin e një ceremonie të rëndë, ku bota i ulte kokat përpara fundit të një Pape, dy figura të njohura u ulën në heshtje të ngjeshur mbi dy karrige të kuqe: Donald Trump dhe Volodymyr Zelensky.

Nuk kishte podiume këtu. Nuk kishte deklarata solemne. As shkrime të mëdha pas shpine që të premtonin “Paqe në kohën tonë”.

Vetëm mermeri i ftohtë i Vatikanit dhe freskat që ngjyrosnin vdekjen me iluzione të përjetësisë.

Por ndërsa drita binte mbi trupin e pajetë të Papës, bota e të gjallëve përkulej mbi një tjetër trup. Ukrainën.

Trump kishte hedhur në tryezën globale një projekt “paqësor” që New York Times e publikoi si një plan për t’i dhënë fund luftës. Një marrëveshje ku Ukraina do të duhej të falte territore, të harronte gjakun dhe të blinte, me një çmim të ulët, një copë të ardhme.

Një plan ku paqja kishte aromë kapitullimi dhe lufta mbetej thjesht pezull, në pritje të raundit tjetër.

Zelensky, ende në uniformën e tij të luftës, ne foto shihet se po mbante duart bashkë si dikush që i numëron vetes humbjet para se t’i lexojë fitoret. Në fytyrën e tij nuk kishte as ndjenjë triumfi e as pranim disfate, vetëm peshën e një bote që i kërkonte të zgjidhte midis vdekjes së ngadaltë dhe vdekjes së shpejtë.

Dhe, ata të dy, ulur mbi dy karrige të kuqe në një ceremoni të shenjtë, nuk shkëmbyen vetëm fjalë, por shkëmbyen vizionin e tyre të botës që vdes dhe të pazareve që vazhdojnë.

Në një botë që vdes, pazari për të mbijetuar nuk ndalet. Sepse në këtë kohë, liria blihet, vdekja shitet dhe bota hesht.

Në një qoshe të errët, midis varreve, ata bisedonin për kufijtë e gjakut, si tregtarë që masin tokën me harta të njollosura.

Funerali i shenjtë u kthye në pazarin e turpshëm, ku jo vetëm Papa përcillej në amshim, por edhe dinjiteti i kombeve në ankand.

Një botë që ul kokën për të vdekurit, por shet të gjallët, nuk mund të quhet më botë e shenjtë.

Në këto karrige të heshtura, pa flamuj dhe pa brohoritje, paqja që negociohej nuk ishte paqja e njerëzve, por paqja e varreve.

Sepse në një qoshe të amshimit, dy burra negociojnë fatin e botës, ndërsa bota bën sikur nuk i sheh.

Kështu u mbyll ai takim, me një marrëveshje, jo me një shtrëngim duarsh të sinqertë, por me një varr të ri që hapet në heshtje për idealet e braktisura.