Blloku E1 shuan shpresat, një gozhdë në arkivolin e idesë për një shtet palestinezë

Ishte Ariel Sharon ai që arkivoi hartat e regjistrit të tokës për projektin, të cilat datonin që nga shumë paraardhës të tij, përfshirë udhëheqësin e Partisë së Punës, Yitzhak Rabin. Qeveritë izraelite ishin të bindura për nevojën për vazhdimësi urbane midis Jerusalemit në lindje dhe vendbanimit të madh të Ma’ale Adumim, duke arritur në Detin e Vdekur dhe kufirin me Jordaninë: një ideologji dhe strategji ekspansioniste, një Jerusalem që zgjerohet në një metropol në territoret palestineze.

Izrael-Hamas, lajme të drejtpërdrejta

Në vitin 2005, “Buldozer” Sharon, i cili konsiderohej udhëheqësi i vendbanimeve, iu desh t’i nënshtrohej presionit të George W. Bush: Presidentët amerikanë ende besonin në krijimin e një shteti palestinez dhe ai bllok prej 3,500 shtëpish (fillimisht, plani përfshinte lagje të tjera, qendra tregtare dhe një zonë industriale) do ta ndante Bregun Perëndimor në dy pjesë me beton, duke e ndarë atë mbi të gjitha nga pjesa arabe e Jerusalemit, e cila do të ishte kryeqyteti i kombit të ardhshëm. Të paktën 2,000 beduinë do të dëboheshin nga kodrat gjysmë-shkretëtirë, tashmë të zhvendosur me forcë këtu nga Negevi për t’i hapur rrugë fshatrave dhe qyteteve izraelite.

Donald Trump, në mandatin e tij të parë, i lejoi Benjamin Netanyahut ta bindte se një shtet palestinez ishte i pamundur. Në biografinë e tij, Bibi – Historia Ime, kryeministri izraelit tregon se duke përdorur një krahasim golfi për t’i shpjeguar udhëheqësit amerikan se do të ishte “aq e vështirë sa të godisje një vrimë me një të shtënë”. Ai e kishte reduktuar kompleksitetin gjeografik të konfliktit në një hartë të Manhattanit, duke i treguar se kufijtë palestinezë do të ishin shumë afër qendrave jetësore të Izraelit – ashtu si duke parë rrokaqiejt në anën tjetër të urës nga Bruklini, raketat mund të godisnin Aeroportin Ben Gurion.

Në këtë fazë, vëmendja e largët e mikut të tij Donald duket se është tërhequr nga çështje të tjera, kështu që Netanyahu i ka lejuar aleatët e tij mesianë të shfryjnë lakminë e tyre territoriale dhe madje edhe më ultranacionaliste: siç shpalli Bezalel Smotrich, Ministri i Financave dhe udhëheqësi i kolonëve, miratimi i planit E1 “varros mundësinë e një shteti palestinez jo me slogane, por me fakte”. Kryeministri po i mban ekstremistët që e lejojnë të qëndrojë në pushtet, ndërsa në të njëjtën kohë presioni ndërkombëtar mund ta shtyjë atë të ngadalësojë procesin burokratik, nga publikimi i tenderëve deri te lejet e ndërtimit.

Që në vitin 2012, ai kishte shpallur – gjatë fushatës së tij zgjedhore – gatishmërinë e tij për të vazhduar me ndërtimin, dhe e njoftoi përsëri tetë vjet më vonë, përsëri për të mbledhur votuesit e krahut të djathtë.

Në të kaluarën, kryeministri izraelit gjithmonë ishte tërhequr, i vetëdijshëm se 12,000 kilometrat katrorë të përcaktuar nga akronimi E1 mund të ndeznin një intifadë të tretë midis palestinezëve. Por Netanyahu i luftës së përhershme në Gaza, i qëndrimit ofensiv kudo në rajon, nuk është më ai që konsiderohet i kujdesshëm dhe i kundërt me konfliktin.

Corriere della Sera