Gara e çmendurisë nga krerët e rajonit

Qerim Onduzi

Debatet mes liderëve të Ballkanit Perëndimor kanë dëshmuar disa herë se liderët tanë nuk kanë shumë kontakt me realitetin, ata jetojnë në flluska të krijuara nga vetë ata ose ata që i rrethojnë dhe gjithmonë fajësojnë të tjerët për dështimet e tyre.

Bota është më e çmendur se kurrë më parë.

Pas pandemisë së virusit që bllokoi të gjithë planetin për më shumë se një vit, bota po kthehet në epokën e vjetër të luftërave, krizave ekonomike, fatkeqësive natyrore dhe fatkeqësive politike.

Në këtë atmosferë frike dhe drithërie, mosbesimi dhe intolerance, Bashkimi Evropian erdhi me një ide brilante, krejtësisht origjinale, zhvillimin e garës se parë të çmendurisë mes liderëve të Ballkanit Perëndimor!

Dhe debatet mes liderëve të Ballkanit Perëndimor dëshmuan edhe një herë se liderët tanë kanë pak kontakt me realitetin, jetojnë në flluska të krijuara nga vetë ata ose ata përreth tyre dhe gjithmonë fajësojnë të tjerët për dështimet e tyre.

Kosova, edhe 25 vjet pas përfundimit të luftës, është në ndërtim e sipër , jo vetëm në kuptimin e ndërtimit të shtetit, por edhe në aspektin literal të ndërtimeve të egra dhe të shkatërrimit të karakterit të qyteteve dhe qytezave (nëse mund të kemi parasysh se kanë pasur ndonjëherë karakter apo strukturë urbane).

Ngjarjet e fundit në veri të Kosovës dëshmojnë edhe një herë se ne nuk jemi aspak të gatshëm për një lloj bashkëjetese mes nesh. Ai numër i vogël i popullsisë serbe që ka mbetur në Kosovë është shpesh objekt i manipulimeve dhe kalkulimeve politike nga Beogradi dhe politikave ditore të liderëve serbë, dhe njerëzit janë peng i atyre vendimeve, teksa politika e lartë ndikon në jetën e përditshme të njerëzve normalë.

Asnjë qeveri e mëparshme e Kosovës nuk ka arritur ta bindë popullatën serbe se është padyshim pjesë integrale e Kosovës, se përfaqëson vlerën, diversitetin, se këta njerëz janë të domosdoshëm për karakterin e bashkëjetesës dhe diversitetit të Kosovës. E kush e di se kush mund ta gjente fajtorin për kete dështim, pasi fajtorët gjithmonë ka shumë

Konflikti zvarritet me vite dhe sa herë që ka një përshkallëzim të ri, ne kthehemi në pikënisje, dhe atmosfera në opinion, në media dhe veçanërisht në zonat ku jeton popullata serbe i ngjan vitit 1999 ose 2000, sikur asgjë nuk ka ndodhur, nuk ka funksionuar për më shumë se dy dekada.

Dhe ka shumë pyetje në qarkullim:

A kanë dashur sinqerisht qeveritë e mëparshme që serbët të jenë anëtarë të barabartë të shoqërisë kosovare?

A kanë avokuar sinqerisht qeveritë e mëparshme të Serbisë për serbët nga Kosova, dhe a ka qenë ai avokim vërtet për mbijetesën e asaj popullsie apo për diçka krejtësisht tjetër?

A beson sinqerisht shoqëria civile në pajtim kur mijëra iniciativa pajtimi u hodhën në mes dy komuniteteve?

A beson bashkësia ndërkombëtare në pajtimin e dy popujve dhe a është i mundur ky?

Dhe derisa ne po kërkojmë përgjigje për këto pyetje, Kosova do të merret me çështjen e shtetësisë së diskutueshme, dhe negociatat me Serbinë do t’i ngjajnë një dueli të të çmendurve – për të treguar se kush është më i zgjuar.

Nga ky takim i politikanëve europianë mund të nxirret një përfundim i madh dhe i dhimbshëm – ata do të vazhdojnë si më parë dhe ne do t’i ndjekim duke mos bërë asgjë.