Gënjeshtra dhe propaganda e ‘Home Office’ për emigrantët

Nga ‘The Guardian’

Shifrat zyrtare tregojnë se shumica e emigrantëve në Britaninë e Madhe nuk janë, siç pretendohet, shqiptarë. Fillimisht ka statistika nga ‘Home Office’ dhe më pas, por prej saj, njoftime për shtyp. Dhe hendeku midis të dyjave është i gjerë.

Javën e kaluar, mbërritën disa të dhëna për vitin që përfundon. Është një minierë ari për studiuesit dhe një makth për propagandistët e ‘Home Office’.

Për shembull, paniku për shqiptarët. Filloi me një artikull në ‘Daily Mail’, duke u mbështetur në një “raport sekret të inteligjencës ushtarake”, ku pretendohet se 40% e emigrantëve që kalojnë La Manshin janë shqiptarë. Programi ‘Today’ i Radio 4 pohoi se “zyrtarët e qeverisë besojnë se shumica” e njerëzve që mbërrinin me varka të vogla janë nga Shqipëria, një pretendim i paraqitur si fakt. Po atë ditë, ‘Home Office’ zbuloi një marrëveshje me Tiranën për të “përshpejtuar” largimin e shqiptarëve, të cilët me sa duket nuk kërkojnë azil sepse vijnë nga një “komb i sigurt dhe i begatë”.

Statistikat tregojnë një histori tjetër. Sigurisht që numri i shqiptarëve që kalojnë Kanalin është rritur, por në gjashtë muajt e parë të këtij viti ka qenë rreth 17% e totalit. Është e mundur që shifrat të kenë ndryshuar në mënyrë dramatike që nga fundi i qershorit, por ne kemi pak prova për këtë, përveç burimeve të paverifikuara të ‘Home Office’ dhe një dokumenti sekret nga inteligjenca ushtarake.

Pretendimi se shqiptarët nuk kanë nevojë për azil sepse vijnë nga një vend i “sigurt” është gjithashtu i kundërshtuar nga të dhënat. Në vitin që përfundon këtë qershor, 53% e kërkuesve shqiptarë iu është dhënë azil, ose forma të tjera leje qëndrimi në vend, me vendimin e parë, dhe një përqindje më e lartë në apel. Në periudhën janar-qershor të këtij viti, ai arriti në 385 persona; më pak se gjysma e kësaj shifre u refuzua zyrtarisht. Se çfarë ndodh me shumicën e shqiptarëve që përndryshe mund të kishin marrë azil kur vendosen në një korsi deportimi “të shpejtë”, askush nuk do ta thotë.

Të dhënat gjithashtu gënjejnë pretendimin e bërë nga Priti Patel se shumica e kërkesave për azil janë false dhe se “70% e njerëzve që kalojnë Kanalin janë emigrantë ekonomikë”. Në vitin që përfundon këtë qershor, tre të katërtat e të gjithë atyre që pretendonin azil ishin të suksesshëm. Gjysma e atyre që apeluan kundër refuzimeve ishin gjithashtu të suksesshme, duke e çuar shkallën totale të suksesit në pothuajse 90%.

Çfarë ndodh me migrantët? Nga të gjithë ata që kanë mbërritur me varka të vogla që nga viti 2018, 82% janë ende në pritje të një vendimi për kërkesën e tyre për azil. Kjo tregon se sa sklerotik është procesi i ‘Home Office’; kjo nuk është vetëm për shkak të shifrave më të larta, megjithëse numrat janë rritur, por sepse është një sistem që duket pothuajse i projektuar të jetë i ngadalshëm si akullnaja.

Nga më pak se një në pesë rastet e të cilëve kanë marrë një vendim, 49% ishin të suksesshëm. Vetëm 8% iu refuzua aplikimi. Dhe pjesa e mbetur? Qeveria refuzoi të merrte një vendim sepse u konsiderua se vinin nga një vend “i sigurt”. Por, duke qenë se shumica e shqiptarëve, të cilët vijnë nga një vend gjoja “i sigurt”, u jepet azil, mund të imagjinohet se një pjesë e madhe e atyre, aplikimi i të cilëve ‘Home Office’ refuzoi ta merrte në konsideratë, gjithashtu, në një sistem më pak të drejtuar ideologjikisht, kanë pasur sukses.

Statistikat e ‘Home Office’ ekspozojnë zbrazëtinë e propagandës dhe gënjeshtrën e saj. Megjithatë, në vetvete, ato nuk do të ndryshojnë mendjen e askujt për këtë çështje. Kjo nuk është për shkak se njerëzit janë irracionalë ose sepse janë indiferentë ndaj fakteve, por sepse faktet kuptohen gjithmonë brenda një kornize të caktuar, si pjesë e një narrative ose historie. Dhe historia për azilkërkuesit që është bërë gati e ditur është se shumica, veçanërisht ata që vijnë nëpërmjet La Manshit, janë mashtrues që kërcejnë radhën dhe se ata meritojnë mbylljen dhe dëbimin.

Statistikat jo vetëm që ndihmojnë në zbërthimin e këtij miti të ‘Home Office’, por tregojnë gjithashtu një histori tjetër. Ato tregojnë se nuk ka “radhë” për të kërcyer; se problemi i vërtetë është refuzimi i Britanisë për të hapur rrugë ligjore, edhe për ata, jeta e të cilëve është në rrezik vdekjeprurës dhe të cilëve Britania i detyrohet një detyrim moral; se ata që kalojnë Kanalin me varka të vogla janë kryesisht refugjatë të vërtetë të detyruar të bëjnë atë udhëtim; se politika e deportimit masiv të migrantëve të paautorizuar është e rrezikshme dhe imorale.

Kjo është historia që duhet të tregojmë. Dhe statistikat ofrojnë lëndën e parë nga e cila mund të thuret narrativë e ndryshme, që është jo vetëm më e vërtetë, por edhe më humane./TheGuardian