Kam fjetur në tualet/ Rrëfimi për dhunën

Dhurata ka rrëfyer historinë e jetës së saj të vështirë në “Ka Një Mesazh Për Ty”. Babai i saj, një ish i burgosur për 30 vite për një vrasje, u dashurua me nënën e vajzës, e cila asokohe ishte 24 vjeç dhe vuante nga depresioni.

Kur erdhi në jetë Dhurata, prindërit nuk kishin mundësi ta mbanin dhe e lanë në maternitet vajzën e tyre të vetme dhe fëmijën e tyre të parë. Dy vite më vonë, lindi vëllai i vogël i Dhuratës, i cili po njësoj si e motra, ndenji në spital e më pas u dërgua në jetimore. Kur kujton kohët në jetimore, Dhurata nis të dridhet e të lotojë.

Ardit Gjebrea: Si ishte jeta jote aty, ma trego pak?

Dhurata: Me kujdestaren e parë që kam pasur, nuk ka qenë e mirë.

Ardit Gjebrea: Pse?

Dhurata: Kam pasur dhunë. Kam fjetur në tualet.

Ardit Gjebrea: Po pse nuk tregoje?

Dhurata: Po se na rrihte. Edhe kur kam lajmëruar drejtorin nja dy herë, kisha frikë t’i tregoja sepse kur ikte drejtori, vazhdonte avazin.

Ardit Gjebrea: Po mami me babin vinin të të shikonin ndonjëherë?

Dhurata: Vinin më shikonin, por ka pasur raste që nuk i dilja.

Ardit Gjebrea: Pse?

Dhurata: Po se s’i doja.

Dhuna nga kujdestarja vazhdoi nga klasa e parë deri në të katërtën për Dhuratën, por gjithçka ndryshoi gjatë pushimeve verore dhe për të ishte dita më e lumtur.

Dhurata: Ishim në shkollën e Marinës, bënim plazh dhe u ankuam te dy drejtorët e institucionit dhe ishte moment më i bukur i jetës time kur e larguan. Në atë moment ka qenë edhe një kujdestare që erdhi pasi u largua kujdestarja e parë, që e kam ftuar sot.

Ardit Gjebrea: Kë ke ftuar, të parën apo të dytën?

Dhurata: Të dytën.

Ardit Gjebrea: Pse nuk ftove të parën?

Dhurata: Se s’dua ta shoh me sy.

Jeta në jetimore e Dhuratës nisi të ndryshonte sapo u largua kujdestarja që e dhunonte. Së bashku me vëllain, për 4 vite, Dhurata vuajti nën një tutelë dhimbjeje e terrori. Historinë e saj e kanë ditur vetëm dy mikeshat e saj të ngushta.

Deri në moshën 18-vjeçare, me shumë përpjekje, Dhurata mundi të qëndronte në jetimore, por më pas duhej të largohej patjetër. Zgjidhja që i erdhi ishte të qëndronte me prindërit e saj, të cilët e braktisën qëkur lindi duke e lënë në maternitet. Përgjatë viteve ata e vizitonin, por Dhurata nuk kishte kurrfarë ndjesie për njerëzit që e kishin sjellë në jetë. Megjithatë, u detyrua të shkonte në shtëpinë e tyre, thotë me një buzëqeshjeje, pas të cilës lexohet dhimbja.

Ardit Gjebrea: E thua me një lloj buzëqeshjeje. Ishte e lumtur jeta me babin?

Dhurata: Tmerr. M’u shemb bota. Nuk kishte kushtet siç isha rritur.

Ardit Gjebrea: Pra, ti ishe më mirë në atë institucion sesa në shtëpi me babin?

Dhurata: Po.

Ardit Gjebrea: Si sillej babi me ty?

Dhurata: Më dhunonte. Siç sillej me mamin, që e mbante mbyllur, më mbante dhe mua.

Ardit Gjebrea: Pra ishit të dyja të mbyllura në shtëpi?

Dhurata: Po. Saqë merrja në telefon, kam pasur telefon sepse edhe studioja kur isha te prindërit sepse s’doja të shkëpusja studimet dhe nuk i shkëputa.

Ardit Gjebrea: Mami u shërua apo vazhdonte e sëmurë?

Dhurata: Jo, vazhdon akoma. Pavarësisht se babai ka ndërruar jetë, nuk jeton më.

Ardit Gjebrea: Dhuna e babait me siguri ka ndikuar edhe në shëndetin e mamit, apo jo?

Dhurata: Po.

Ardit Gjebrea: Ndërkohë ti, jo vetëm që shikoje dhunën e babait ndaj nënës, por edhe ti vetë dhunoheshe.

Dhurata: Po.

Ardit Gjebrea: Cili ishte motivi që një baba mund të dhunojë një vajzë?

Dhurata: Se donte gjatë gjithë kohës që ta laja, ta pastroja, të kujdesesha për të, kupton? Unë nuk e ndieja.

Ardit Gjebrea: Shiko që të kujdesesh për prindin nuk është keq.

Dhurata: Nuk është keq, po kur ka qenë ai për mua kur kam pasur unë nevojë? Prind nuk është ai që të lind, prind është ai që të rrit.