“Kërcënime më të mëdha, politikë më e rrëmujshme”, POLITICO: Si ndryshojnë gjërat për Ursula von der Leyen tani që i shpëtoi votës së mosbesimit?

Mirë se vini në fillimin e vërtetë të mandatit të dytë të Ursula von der Leyen si presidente e Komisionit Evropian. Të enjten, politikania gjermane mposhti lehtësisht një votë mosbesimi të sjellë nga politikanë të ekstremit të djathtë, duke bindur një shumicë të konsiderueshme ligjvënësish të BE-së (midis të pranishmëve) që ta refuzonin mocionin dhe ta mbanin atë në detyrë.

“Partia Popullore Evropiane e qendrës së djathtë ka treguar përsëri sot se ne jemi faktori i stabilitetit për projektin e BE-së”, tha Manfred Weber, aleati kryesor konservator i Von der Leyen në Parlament, pas votimit.

E megjithatë, fitorja vjen me një kosto të konsiderueshme për presidenten e Komisionit. Jo vetëm që ajo u detyrua të mbronte publikisht veprimet e saj në të ashtuquajturin skandali Pfizergate, por asaj iu desh gjithashtu t’u jepte lëshime të konsiderueshme grupit të Socialistëve dhe Demokratëve,aleatëve të saj të supozuar, për të shmangur kërcënimin se ligjvënësit e tyre do të abstenonin në votimin e së enjtes.

“Mendoj se ajo [von der Leyen] më në fund e kuptoi se çfarë po ndodh në Parlament”, tha me zë të lartë eurodeputeti René Repasi, kreu i delegacionit gjerman të SPD-së në Parlament.

Grupet e tjera po vëzhgojnë dhe po nxjerrin përfundime. Njëra është se është çuditërisht e lehtë të sjellësh një votë mosbesimi që ka potencialin të rrëzojë institucionin më të fuqishëm të Bashkimit Evropian: nevojiten vetëm 72 vota. Tjetra është se nuk është e nevojshme të shkohet deri në rrëzimin e presidentes së Komisionit. Një kërcënim i formuluar mirë për të shkaktuar dëme politike dhe për të penguar axhendën e saj më të gjerë do ta bëjë punën mirë.

Në teori, nuk kishte asgjë që t’i ndalonte partitë të angazhoheshin në këtë lloj loje pushteti para votimit të së enjtes. Por spektakli i të parit të Von der Leyen kaq të prekshme ka lëshuar diçka tek rivalët dhe aleatët e saj njësoj, duke i inkurajuar ata ta kritikojnë atë në mënyra që nuk do t’i kishin bërë më parë dhe duke normalizuar një formë të politikës së pushtetit që është më e zakonshme në parlamentet kombëtare sesa në Bruksel. Në këtë kuptim, e enjtja ishte një moment historik: fillimi i vërtetë politik i mandatit të dytë të Von der Leyen në pushtet.

“Komisioni duhet të ndalojë së anuluari Marrëveshjen e Gjelbër nën idenë e gabuar të shkurtimit të burokracisë dhe të përmbushë premtimet e bëra”, paralajmëroi Bas Eickhout, president i Grupit të Gjelbërve/EFA.

Kush do të veprojë kundër saj më pas?

Mocioni i mosbesimit erdhi nga një degë e së djathtës populiste, përfshirë disa ligjvënës që anojnë nga Presidenti rus Vladimir Putin, dhe për këtë arsye ishte i lehtë për t’u hedhur poshtë nga të gjitha partitë kryesore. Por në të ardhmen mund të vijë nga një bllok i Majtë-Të Gjelbër, i tërbuar për faktin sepresidentja po heq dorë nga shumica e axhendës së saj të gjelbër. Me një total prej 99 vendesh në Parlament, ata nuk do të kishin problem të përmbushnin kuotën për të sjellë një votë mosbesimi.

Megjithatë, kërcënimi më serioz për Von der Leyen vjen nga anëtarët e koalicionit që e ndihmuan të fitonte pushtetin në vitet 2019 dhe 2024, përkatësisht grupet liberale Renew dhe S&D. Asnjëri prej këtyre grupeve — të cilët të dy humbën terren të konsiderueshëm në zgjedhjet e fundit — nuk ka interes në rrëzimin e Von der Leyen, pasi ajo mbetet shpresa e tyre më e mirë për të shndërruar të paktën disa nga dëshirat e tyre politike në ligj.

Por ata do të kenë mësuar se negociatat e qeta dhe prapa skenave me Komisionin mund të mos jenë mënyra më e mirë për të marrë atë që duan. Nëse ka ndonjë gjë, mësimi nga javët e fundit është se e kundërta është e vërtetë: Ata që bërtasin më fort dhe kërcënojnë më me efikasitet e arrijnë qëllimin e tyre. nPasi të mësohet, ky mësim mund të jetë i pamundur për t’u çmësuar nga një Parlament Europian tipikisht i butë./ POLITICO