Mos u shpërqendroni, asnjë luftë me Iranin nuk do t’i zhdukë krimet e Izraelit në Gaza

Edhe nëse do ta kishte bërë, nuk kam asnjë ide se sa kohë do t’i duhej për të ndërtuar një të tillë.

Gjithashtu nuk e di nëse e vetmja mënyrë për ta penguar Iranin të bëhet një fuqi ushtarake bërthamore është duke nisur një luftë kundër këtij kombi të lashtë.

Edhe pasi të ketë filluar lufta, nuk kam absolutisht asnjë ide nëse sulmet tona po ndikojnë në ndonjë mënyrë në programin e tij bërthamor.

Nuk kam të dhënat bazë për të formuar një mendim në lidhje me domosdoshmërinë e luftës që kërcënon ta fusë Lindjen e Mesme në një konflikt të gjatë dhe katastrofik.

Më mungon informacioni në lidhje me justifikimin dhe ligjshmërinë e saj dhe përputhshmërinë midis qëllimeve të saj dhe mjeteve të zgjedhura për t’i arritur ato.

Nuk e kam sepse nuk besoj asnjë fjalë të thënë nga zëdhënësit e qeverisë izraelite. Ata e kanë vërtetuar sa e sa herë se nuk mund t’u besohet.

Ka arritur në pikën ku mosbesimi im ndaj asaj që thonë kryeministri dhe zëdhënësi i IDF-së pothuajse arrin mosbesimin tim ndaj raportimeve nga regjimi i ajatollahëve.

Pra, ndoshta nuk kishte zgjidhje tjetër përveçse të sulmohej, ndoshta kishte.

Sinqerisht nuk e di.

Por ka dy gjëra që unë i di.

E di, për fat të keq, se shumica e izraelitëve nuk shqetësohen nga këto pyetje.

Se këtu pothuajse nuk ka me kë të flasësh.

Se jemi nën ndikimin e drogës, plot me slogane arrogante dhe fluturojmë në ekstazë ushtarake.

Miliona izraelitë i përqafojnë vazhdimisht raportimet për eliminimin e udhëheqjes ushtarake të Iranit, imazhet bardh e zi të pikseluara që supozohet se dokumentojnë operacionin e Mossad-it pas vijave të armikut (Si Netflix!).

Pa harruar detajet e mashtrimit izraelit ndaj iranianëve naivë, pika kulmore e së cilës ishte takimi i kabinetit të brendshëm të Izraelit që u mblodh në dukje për të diskutuar një marrëveshje pengjesh, por në fakt – uau, çfarë goditjeje – miratoi nisjen e luftës.

(Sa e turpshme që Hamasi nuk është i vetëm në përdorimin e pengjeve si mjet për të arritur një qëllim; qeveria gjithashtu shfrytëzon në mënyrë cinike ekzistencën e tyre, ndërsa përsëri luan me ndjenjat e stresuara të familjeve të tyre.)

Ky udhëtim militarist po drejtohet nga studiot televizive.

Ata nxisin flakët e luftës dhe lavdërojnë pilotët.

Ata lavdërojnë agjentët e Mossad-it dhe personelin e Inteligjencës Ushtarake – “heronjtë tanë madhështorë” – deri në pikën e hyjnizimit.

Këto media as nuk pretendojnë t’u ofrojnë shikuesve të tyre informacion kompleks.

Ata qëllimisht parandalojnë që zërat e tjerë, të cilët nuk po marshojnë sipas ritmit të daulleve ushtarake, të dëgjohen.

Duhet të pranojmë se ky fenomen është po aq i vjetër sa njerëzimi – tribalizëm i dhunshëm mashkullor që shpërthen nga krenaria për aftësinë për të dhënë grushtin më të fortë.

Unë nuk jam pacifist; ndonjëherë, përdorimi i forcës është i nevojshëm.

Por Izraeli ka përqafuar një botëkuptim në të cilin çdo problem duhet të zgjidhet me forcë, dhe populli i Izraelit është bërë një kolektiv që admiron forcën dhe brutalitetin ndërsa përçmon dialogun dhe kompromisin.

Dhe ka edhe një gjë tjetër që di.

Ashtu siç, nën zhurmën e luftës në Gaza, është kryer spastrim etnik në sipërfaqe të mëdha të Bregut Perëndimor, tani ekziston një rrezik i madh që qeveria të shtypë plotësisht pedalin kriminal në Gaza.

Ndërsa të gjithë sytë janë te lufta midis fuqisë së vetme bërthamore të Lindjes së Mesme (sipas burimeve të huaja) dhe vendit të saj të dytë më të populluar, Izraeli do të nxitojë për të realizuar fantazinë Smotrich/Ben-Gvir për zhdukjen e asaj që ka mbetur nga Gaza palestineze.

Asnjë luftë me Iranin nuk do t’i fshijë krimet tona në Gaza. Këtë fundjavë, Haaretz publikoi një artikull të tmerrshëm nga Nir Hasson, Yarden Michaeli dhe Avi Scharf rreth shkatërrimit të Gazës.

Lexojeni. Shikoni fotot satelitore.

Këta jemi ne, populli i Izraelit i shekullit të 21-të.

Ne rrafshojmë qytete, shkatërrojmë qyteza, i kthejmë fshatrat në pluhur.

Nuk ka asnjë shpjegim ushtarak që mund të afrohet për të justifikuar këtë shkatërrim, i cili, ligjërisht, është një krim i hapur.

Dhe ne as nuk i kemi përmendur ende taktikat e urisë dhe përdorimin e ndihmës humanitare si armë për të kryer një zhvendosje popullsie.

Breza të tërë izraelitësh do të duhet të jetojnë me shenjën e Kainit që i kemi vënë vetes përmes veprimeve tona. Këto vepra janë në rastin më të mirë krime kundër njerëzimit dhe krime lufte, dhe në rastin më të keq ato ngrenë dyshime për gjenocid.

Pra, më falni nëse frika ime më e madhe për luftën me Iranin është se kundërshtimi i vogël ndërkombëtar dhe vendas që kishte ndaj spastrimit etnik dhe vrasjeve masive në Gaza do të zhduket.

Nuk duhet t’i largojmë sytë nga Gaza.

Michael Sfard është ekspert në ligjin e të drejtave të njeriut dhe ligjet e luftës dhe autor i librit në gjuhën hebraike “Kibush Mehabayit” (“Pushtimi nga Brenda: Një Udhëtim drejt Rrënjëve të Grushtit të Shtetit Kushtetues”).