Serbia, kamp përqëndrimi/ E keqja e pandëshkuar

Milojko Pantiç, gazetar serb

Kur je i ri dhe plot besim, gjithmonë mund të shohësh anën e ndritshme të resë më të errët. Por kur hyn në pleqëri, sheh se ka një kokërr errësirë në çdo kokërr dielli.

Kjo u pa edhe në tetor të vitit 2000, kur qytetarët serb përmbysën regjimin nacionalsocialist të Sllobodan Millosheviçit, dhe të gjithë menduam se më në fund do të shndriste dielli i demokracisë në Serbi.

Vetëm ata njerëz me përvojë, kur dëgjuan deklaratën e Vojisllav Koshtunicës, presidentit të atëhershëm të Republikës Federale të Jugosllavisë, se nuk do të kishte revanshizëm ndaj regjimit të Millosheviçit, e kuptuan se në atë flakë lirie, kishte një kokërr errësirë nacionaliste.

Me atë deklaratë, Koshtunica i liroi të gjithë kriminelët serbë nga përgjegjësia për atë që ndodhi në emër të Serbisë në bombardimet katërvjeçare të Sarajevës, në rrënimin e plotë të Vukovarit, në vrasjen gjenocidale të civilëve në Srebrenicë dhe dëbimin e qindra mijërave  shqiptarëve, gra dhe fëmijë nga Kosova.

“Jo revanshizmi” i Koshtunicës nënkuptonte gjithashtu se në stil – çfarëdo qoftë ai, ne duhet të harrojmë qindra mijëra civilë të vrarë, qindra mijëra refugjatë, kaq shumë qytete dhe fshatra të shkatërruara.

Dhe rregulli i vjetër thotë: E keqja e pandëshkuar kthehet dhe kryen edhe më shumë krime.

Kjo ndodhi me Serbinë. Krijuesit e luftës dhe politikës së dhunshme që shkatërruan ish shtetin e madh, pas një pushimi të shkurtër e morën sërish pushtetin dhe me ndihmën e bashkëluftëtarëve të Kishës Ortodokse Serbe filluan rrënimin e plotë të Serbisë.

Shteti është kthyer në një kamp ku qytetarët janë të burgosur dhe pushtetarët janë rojet e kampit të përqëndrimit. Në vitin 2000, kur regjimi i Milloshevicit u përmbys, as imagjinata më e egër nuk mund ta merrte me mend se Serbia do të dominohej nga budallallëku i fryrë i radikalëve të maskuar, si krimineli i luftës Sheshel, të cilët e quajnë veten Partia Progresive Serbe.

Të gjithë nën parullat “Rroftë Serbia” apo “Për fëmijët tanë”, pothuajse çdo vit simulojnë demokracinë, duke organizuar paraprakisht zgjedhje të vjedhura.

Dhe pas ekranit që quhet politikë, fshihen uzurpatorët e pronës shtetërore, publike dhe private, kriminelë e hajdutë të çdo lloji, intelektualë të korruptuar dhe blerës diplomash e doktoratash.

Situata në shoqërinë serbe është aq absurde sa nuk mund të shpjegohet me arsye të shëndoshë. Sepse huligani i parealizuar i futbollit në pozitën e presidentit të Serbisë dhe ithtarëve të tij, mungesën e cilësisë e zëvendëson me sasinë, duke grabitur gjithçka që u shkon mendja, dhe duke menduar se po bëhen zota.

…dhe mendja e shëndoshë pyet: Pse e gjitha kjo? Megjithatë, njeriu nuk duhet të humbasë zemrën. Sepse ajo që po ndodh në Serbi ka ndodhur dhe po ndodh në të gjithë globin. Si Serbia, edhe Gjermania, Holanda dhe Franca janë në një kaos të tillë sot…

Utopia komuniste la rrënjët e saj të thella në formën e autoriteteve të pandryshuara jo vetëm në Rusi, por edhe në Serbi.

Nga e njëjta Rusi, megjithatë, marrim një mesazh nga poeti dhe dramaturgu gjenial Vladimir Mayakovsky, duke perifrazuar: Revolucioni fillon kur nuk ka ligj moral dhe ligjet e shkruara zbatohen vetëm për të varfërit.