Shqiptari “hero” shpëton dy fëmijë nga mbytja në Greqi: Kur i nxorra lart po u rridhte gjak nga goja

Levian Goga, burri që pa u menduar dy herë u zhyt në lumin Arachthos për të shpëtuar dy djem të mitur , nuk është dikush që kërkon publicitet. Ai nuk kërkoi asgjë, nuk priste asnjë “bravo”. protothema.gr e gjeti atë në telefon, ndërsa po priste radhën e tij në urgjencën e spitalit të Artës . Ai ishte i plagosur. Këmba e tij kishte dhimbje të forta – e kishte thyer gjatë përpjekjes ekstreme për të nxjerrë fëmijët nga fundi i lumit, në ujëra të thella dhe të turbullta, plot me degë, baltë dhe frikë. E megjithatë, në telefon ai nuk foli për veten, as për traumën. Ai foli vetëm për ta. “Fëmijët. Vetëm për këtë mendoj”, ishte fjalia e tij e parë.

Goga, ose “Leo” siç e thërrasin të gjithë në Neokor të Artës , nuk është shpëtimtar, ai nuk mban uniformë. Ai është një emigrant  nga Berati i Shqipërisë. Ai erdhi në Greqi 24 vjet më parë, kur ishte vetëm 17 vjeç. Ai kishte mbaruar shkollën e mesme dhe kishte dëgjuar në atë kohë se “Greqia është e mirë”. Pa e ditur se çfarë e priste, ai kaloi kufirin dhe e gjeti veten në Athinë. Atje bëri lloj-lloj pune – pa stabilitet, pa siguri, pa u ankuar kurrë. Ai luftoi. Ai punoi shumë. Dhe disi, me këmbënguljen dhe durimin që karakterizojnë njerëzit e qetë, ai krijoi një jetë nga e para.

Gjatë pesë viteve të fundit ai ka jetuar në Arta me gruan dhe dy fëmijët e tyre, të moshës dhjetë dhe gjashtë vjeç. Gruaja e tij është rritur në Greqi dhe ata janë njohur nëpërmjet një martese të rregulluar – “bazani im i vogël na bashkoi”, thotë ai me një buzëqeshje. Jeta e tyre rrjedh qetë. Një shtëpi e thjeshtë dhe e përditshme, si çdo gjë tjetër. Deri të mërkurën në mesditë.

“Isha në kafene. Një fëmijë erdhi me motor dhe bërtiti ‘ndihmë, dy fëmijë po mbyten në lumë!’ Pa menduar dy herë, vrapova. Hipa në makinë dhe shkova në vendngjarje. Kalova nëpër kallamishte, kontrollova – nuk pashë asgjë. Hipa në një varkë me disa të tjerë. U zhyta një herë – asgjë. Herën e dytë mora frymë thellë, u zhyta më thellë, rreth tetë metra. Atje e pashë. Fëmija ishte shtrirë, i palëvizshëm, me një fytyrë të nxirë, krahë dhe këmbë të hapura. Ishte sikur të kishte vdekur. E kapa, e nxora me forcë. Dhe pastaj dëgjova se e kishin parë edhe të dytin. U zhyta përsëri, dy dhe tre herë. E gjeta. Ishte me shpinë në fund. Kur e nxora lart, po i rridhte gjak nga hunda dhe goja. U frikësova”, thotë ai me zë të mbytur.

Ai nuk i njihte fëmijët. Ai nuk kishte detyrim të përfshihej. Askush nuk e caktoi shpëtimtar. E megjithatë, ai ra në ujë sikur të ishin fëmijët e tij. «Njëra ishte mosha e vajzës sime. Nuk më intereson kush janë, çfarë race, çfarë feje. Jam i huaj, por jam qenie njerëzore. Bëra atë që do të bënte çdo baba. Po mendoj vetëm për fëmijët», thotë ai dhe ndalet. Zëri i tij thyhet.

Shikimi i tij nuk kërkon konfirmim. Ai nuk kërkon drita, as intervista. «Shpresoj të jetojnë. Zgjohuni. Të jetojnë jetën e tyre. Është turp. Dhe tani fëmijët e mi po qajnë në shtëpi. Duhet të kthehem…», na tha ai pak para se të mbyllte telefonin, ndërsa ende po priste në radhë.

Për ata që e kanë mësuar historinë e tij, Goga Levian është një hero . Për të, ai është thjesht një baba që rastësisht u ndodh në vendin e duhur në kohën e duhur – dhe nuk e hodhi shikimin larg. Në vend që të kishte frikë, ai u zhyt në të. Në vend që të mendonte për veten, ai veproi. Dhe ndoshta, përmes trimërisë së tij të heshtur, ai na kujtoi se çfarë do të thotë të jesh vërtet njeri.

https://www.facebook.com/reel/10023106367771876