Stuhia e luftës njëqelizore e Aleksandër Vuçiç

Nga Snezana Csongradin

Presidenti i Serbisë, një i arratisur i kriminelëve të luftës, nxitësi dhe avokati më i zhurmshëm i gjenocidit dhe krimeve më të rënda kundër njerëzimit gjatë luftërave të viteve 1990, u shfaq në livadhet e Pasuljanskit pranë trupave ushtarake që kryenin stërvitje, duke ngulur sytë thellë, duke mbajtur mjekrën nga serioziteti që e kapi, teksa shihte topa dhe raketa që hidheshin në objektiva imagjinarë.

Sa para, sa rrethana të mundshme të lumtura për jetën e njerëzve të thjeshtë të sunduar nga qeveria janë hedhur për blerjen apo prodhimin e atyre armë të neveritshme me qëllimin e vetëm të argëtimit dhe ndjenjës së tij të dominimit, d.m.th. për të ruajtur frikën e luftës në popull për për të qëndruar në pushtet?

Dhe përderisa ai është aq i “lindur” për të vrarë, që është një karakteristikë që thuajse konsumon të gjithë karrierën e tij (politike), ai e imagjinonte veten duke hedhur në erë shqiptarët e Kosovës, Albin Kurtin dhe të tjerët, veprimet e të cilëve i përdor dhe i interpreton me qëllimin për ta portretizuar veten dhe Serbinë si një komb viktimë dhe kujdestar i patrembur.

Presidenti Aleksandar Vuçiq shfaqi një fytyrë që tmerroi shumë njerëz. Edhe ata që janë mësuar me mungesën e ndjeshmërisë dhe humanizmit bazë të presidentit. Përsëri, të gjithë u tronditën.

Le të shtojmë ata që në fakt gjithë këto vite, dekada…, ende nuk e dinë se me kë kanë të bëjnë – me atë që i dërgoi në vdekje, uri, vjedhje e krim si profiter politik lufte gjatë viteve nëntëdhjetë.

Ai tha se ushtarët serbnuk janë manekine, se të gjithë ankohen gjithmonë për diçka, se është normale që kur je ushtar – të lëndohesh… Ishte dërrmuese ta dëgjoje të fliste ashtu.

Pas deklaratave të Vucic, Anëtarët e Unionit Ushtarak Serb dhe ushtarët profesionistë i kanë dërguar atij një letër të hapur ku thuhet se ai ka perceptim të gabuar se çfarë është ushtria.

Sipas tyre, për këto deklarata përgjegjës janë njerëzit që e rrethojnë presidentin e Serbisë, e të cilëve ata thonë se u beson verbërisht, qe sipas tyre janë fajtorët më të mëdhenj për shkatërrimin e plotë të asaj që dikur quhej ushtria serbe.

Por është edhe më e tmerrshme kur shumica e shoqërisë mendon se mëkati i tij luftarak nga e kaluara, kur dhjetëra mijëra njerëz vdiqën në fushat e betejës, falë thirrjeve të tij për sulme, nuk është bazë dhe rrezik për ndonjë tragjedi të ardhshme të këtij lloji.