Nga Entela Resuli

Alla është një vajzë ruse që prej 14 vitesh jeton në Tiranë. Përpara se të shkelte në Shqipëri, dinte shumë pak për të, dhe as nuk e kishte menduar asnjëherë jetën e saj këtu.

Si fillim në Shqipëri e solli dashuria. Më pas kuptoi, se ndryshe nga shumë shqiptarë që duan të largohen nga vendi i tyre, ajo ka zbuluar se Shqipëria është një vend shumë i mirë për të jetuar.

E rritur në Moskën e ftohtë, Tirana dhe gjithë Shqipëria i janë dukur shumë mikpritëse dhe bujare.

Në rrjetet sociale ajo është e njohur për seancat e saj motivuese.

-Por si duket Shqipëria e ditëve të sotme në sytë e një vajze ruse? -Alla, përpara se të vije në Shqipëri a kishe dëgjuar më parë për këtë vend?

Të jem e sinqertë, shumë pak dija për Shqipërinë, vetëm vendndodhjen dhe disa stereotipe.

-Çfarë të solli këtu dhe mbi të gjitha çfarë të mbajti në Shqipëri?

Fatmirësisht, përpara se të vizitoja Shqipërinë për herë të parë, zgjodha të mos lexoja asgjë në internet dhe të krijoja përshtypjet e mia. Takimi i parë me Shqipërinë ndodhi para 18 vitesh, kur do të takoja familjen e ish-bashkëshortit shqiptar. Isha shumë e re dhe e guximshme dhe pavarësisht jetës së sistemuar mjaft mirë në Moskë, nuk mendova gjatë për t’u transferuar në Tiranë.

Njoh shumë gra ruse që janë larguar nga Rusia për bashkëshortët e tyre shqiptarë. Mirëpo, martesa ime tashmë ka përfunduar dhe zgjidhur, dhe qëndrimi në Shqipëri ishte një zgjedhje e vetëdijshme.

Së pari, Shqipëria na ofron të gjitha mundësitë për të krijuar jetën siç duam, pavarësisht, ankesave dhe mendimeve negative të shumë shqiptarëve, unë realisht shikoj shumë mundësi për një jetë të bukur në Shqipëri.

-Ka diçka që të bëri përshtypje në fillim, mund të na e tregosh?

Në fillim fare përshtypjet dhe ndjenjat për Shqipërinë ishin shumë të miksuara, më dukej sikur isha në një tjetër realitet. Normalisht, Tirana para 18 vitesh nuk ishte njësoj si Tirana e sotme. Çuditesha, se si ka mundësi që një vend kaq i bukur të ketë kaq shumë kontraste. Mikpritja e shqiptarëve dhe ngrohtësia e njerëzve më bënte përshtypje për mirë dhe njëkohësisht rrëmuja dhe zakoni i vjetër i hedhjes së mbeturinave nga dritaret, më habiste negativisht, ose hedhja e mbeturinave në det apo në lum.

-Ju flisni shumë mirë shqip, kush ju ka ndihmuar për këtë pjesë dhe a ju ka bërë kjo gjë që të kuptoni më shumë Shqipërinë, mentalitetin këtu?

Ah, ju falënderoj shumë për vlerësimin. Gjuha Shqipe vërtet është një gjuhë e vështirë dhe e veçantë për të huajt. Njëkohësisht, mendoj se është vështirë të integrohesh në një vend të huaj dhe të ndihesh e qetë pa gjuhë. Kisha një mikeshë shqiptare, e cila nuk fliste anglisht, dhe kjo, mendoj, është mënyra më e mirë dhe më e bukur për të mësuar çdo gjuhë, pra, është komunikimi. Jam shumë mirënjohëse për durimin dhe kohën që më ka kushtuar mikja ime, duke më kuptuar, duke më korrigjuar, duke më mësuar.

Kështu më kishte dhënë bazën, e cila thjesht rritej vetë, kur isha duke njohur njerëz të rinj. Sot kam një shprehje: rri, rri dhe mësoj ndonjë fjalë në shqip. Tani punoj me shumë njerëz, komunikoj nëpërmjet rrjeteve sociale për shkak të punës, kështu që vazhdoj të dëgjoj dhe të mësoj fjalë të reja.

-Meqë jemi të mentaliteti, çfarë të bën përshtypje nga kjo pjesë në Shqipëri?

Janë bërë më shumë se 14 vite që jetoj në Shqipëri, nuk mendoj se më bën përshtypje diçka, e kam pranuar si një pjesë të mjedisit, nuk është që më prish terezinë apo më streson, por është fakt për mua, që shqiptarët ankohen shumë dhe për çdo gjë: për vapën, për të ftohtin, për shiun, për diellin, për trafikun, për politikën, për tezen, hallën, komshiun. Dhe ndërkohë që ankohen, gjithashtu, vrasin shumë mendjen për mendimin dhe aprovimin e të tjerëve.

Dalloj këtë sepse e di shumë mirë se si funksionojnë mendimet. Ndërkohë që harxhojmë kohën dhe energjinë për të ankuar, ne nuk jetojmë jetët tona por jetojmë jetët e të tjerëve.

Në fakt, shumë shpejt, u infektova dhe unë me mendimet negative gjatë viteve të para në Shqipëri. Aq shume kisha dëgjuar shprehjen “jemi në Shqipëri, këtu gjërat nuk funksionojnë”, që vërtet e besoja për një kohë të gjatë deri sa zbulova, që nuk është e vërtet.

-Ne në Shqipëri kemi një imazh për ruset si vajza të gjata, bionde, me sy blu… a ju kanë thënë që nuk ngjani si ruse?

Jo vetëm që ma thonë shpesh që nga e folura nuk dallohem që jam e huaj, dukem si një shqiptare që ka jetuar jashtë, por një herë më kanë thënë dhe kështu: ua, ruse je? Po ruset janë të bukura, jo si puna jote.

Kjo tashmë është kthyer në një shprehje që përdor dhe vetë, si shaka.

Mua personalisht me pëlqen miksi im gjeografik. Unë kam lindur në Tokjo, jetova vitet e para të jetës sime atje, pastaj u rrita në Moskë, dhe u formova në Shqipëri. Kultura të ndryshme më kanë pasuruar botën time të brendshme dhe mënyrën e të menduarit.

-Për ata që ju njohin nga instagrami ju jeni një fotografe shumë e mirë por edhe një trajnuese mendimi, pse ke zgjedhur këtë formë për të qenë pranë ndjekësve të tu?

Është e vërtet që kam qenë fotografe për një kohë të gjatë, ishte profesioni që ushtroja në Shqipëri për 10 vite. Unë doja që nëpërmjet artit të fotografisë të tregoja njerëzve se sa mirë janë, që jetojnë në një vend të bukur, njëkohësisht falë rrjeteve sociale dhe shumë miq dhe kolegë rusë mësuan vendet e fshehura dhe të bukura të Shqipërisë.

Tani misioni im vazhdon ku nuk punoj vetëm me pamjen e jashtme, por punoj me mendimet e njerëzve, që bën të mundur ndryshimet e mëdha në të gjitha aspektet e jetës.

-Po ju vetë a ndiheni ndonjëherë e demoralizuar, e lodhur… çfarë bëni për të dal nga kjo gjendje?

Tashmë është bërë e vështirë të ndihem e demoralizuar, sepse kur shikoj që nuk po arrij rezultatin e dëshiruar, kuptoj që ka diçka në mënyrën time të menduarit, ka një veprim që e bëj gabim, ndaj nuk arrij. Përdor ndjenjat në mënyrë që të më sjellin dobi dhe të më ndriçojnë mundësitë e zhvillimit. Lejoj vetes të ndjej dhe pasigurinë, dhe frikën, dhe inatin, nëse vjen, sepse këto ndjenja alarmojnë që ka diçka në realitetin tim, që kërkon të përmirësohet.

Për sa i përket lodhjes, po. Lodhem. Kjo është një ndër pikat e mia të dobëta. Punoj shumë pa lejuar vetes të pushoj në mënyrë cilësore, pasi më duket sikur kam shumë qëllime dhe shumë pak kohë për t’i realizuar ato. Ndoshta ngjan çuditshme, por këtë verë po mësoja të bëja pushimet e vërteta pa u shqetësuar për asgjë.

-Cili është mesazhi më të cilin ju nisni ditën tuaj?

Mendimet kanë nevojë për kujdesin dhe higjienën njësoj si edhe trupi ynë. Është e vërtet që njësoj siç lajmë dhëmbët, edhe mendimet kanë nevojë të pastrohen, të sistemohen dhe të mirëmbahen. Unë pavarësisht se jam coach (trajnere) dhe kujdesem për mendimet e klientëve, jam thjesht njeri, dhe mendimet e mia kërkojnë të njëjtin kujdes gjithashtu.

Së pari, dedikoj disa minuta kohë në mëngjes për të ndjekur mendimet që kam, çfarë mendoj, çfarë ndjej, cilat janë mendimet që më shkaktojnë ndjenjat e kundërta të kënaqësisë.

Çdo njeri pavarësisht statusit, pozicionit e punës apo nivelit e të ardhurave, ka mendime që krijojnë pasiguri, ankthi, stresi, frikë, lodhje dhe është diçka normale. Nuk është normale të mbyllim sytë dhe të bëjmë sikur këto ndjenja nuk ekzistojnë. Ky është vetëmashtrim pastaj.

Kështu që mesazhi im i ditës, ose motoja është që, se pari, unë sot, si çdo ditë tjetër, kërkoj dhe vëzhgoj mendimet që më kufizojnë, dhe së dyti, sot kërkoj dhe vëzhgoj, cilat janë veprimet që më sjellin kënaqësi, dhe do të përfshij më shumë nga këto veprimet në rutinën time.

Keni dëgjuar për parimin Pareto? Që 20 % të shkaqeve sjellin 80 % të rezultateve. Në këtë rast, 20 % të veprimeve që bëjmë në ditë, do të na sjellin 80% të lumturisë. Duke identifikuar, cilat janë këto 20%, do të na ndihmojë të shumëfishojmë dhe të kthejmë në zakon një lifestyle të lumtur pavarësisht rrethanave.

-Sipas jush, njeriu e ka në dorën fatin e tij apo ai është i shkruar?

Në jetën e çdo njeriu funksionon ajo që në çfarë personi e beson. Unë e besoj dhe e praktikoj metodën e cila thotë, që çdo gjë që ne kemi apo nuk kemi në jetë është rezultati i veprimit. Siç thoshte Einstein, është çmenduri të bësh të njëjtin veprim dhe të presësh rezultate të tjera. Veprimet tona janë nxitur nga emocionet, emocionet janë indikatorët e mendimeve.

Kështu që nëse kemi diçka që duam të përmirësojmë në jetë, mjafton të ndryshojmë të paktën një mendim për të pasur një rezultat të ri. Kaq e thjesht. Çdo gjë është shumë e thjesht, jemi ne, njerëz, që e komplikojmë, sepse nuk besojmë që gjerat mund të funksionojnë thjesht.

-A mund të ndryshojmë jetën tonë dhe mënyrën se si jetojmë nga mënyra se si mendojmë?

Një tjetër mendim krijon një tjetër emocion, një tjetër emocion krijon një tjetër reagim, reagimi i ri do të thotë rezultati i ri. Ndërkohë është e rëndësishme të kemi një profesionist që mund të na ndihmoj të identifikojmë mendimet tona. Unë jam coach dhe kam një coach.

Mund të them që është kënaqësi e veçantë të jem në pozicionin e klientit, sepse një mendim me të cilin ushqehem çdo ditë, sidomos në momentet e vështira, është që ekziston minimalisht një person, i cili më pranon plotësisht ashtu siç jam dhe beson tek unë.

-Nga duhet ta fillojmë për të bërë këtë, për të ndryshuar ?

Është e rëndësishme të fillojmë të vlerësojmë hapa të vegjël. Gjithashtu është e rëndësishme te kujdesemi për fjalorin. Vetë fjalët jo vetëm që na lejojnë të transmetojmë mesazhet dhe informacionin tek njëri- tjetri, por na krijojnë ose na lehtësojnë peshën emocionale.

Për shembull, dikur kur miqtë më bënin pyetjen “si je”, unë përgjigjesha “shumë e ngarkuar kam qenë”. Ky mendim dhe vetë këto fjale me krijonin ngarkesën. Më vonë i zëvendësova me mendimin që nuk jam e ngarkuar, por jam e kërkuar. Shikoni, se si ndryshojnë reagimet dhe vetëvlerësimi. Kush jam unë në variantin e parë? Jam një njeri i lodhur dhe në stres. Kush jam kur jam e kërkuar? Jam e dashur, jam profesioniste, kam besimin e klientëve. Me cilin mendim jeta është më e bukur? Sigurisht, me të dytin. Dhe është vetëm çështje zgjedhje.

-Duket sikur keni zgjidhje për gjithçka, po ka patur edhe në jetën tuaj momente të vështira?

Unë mund të them që mënyra e të menduarit është aftësi, dhe si çdo aftësi tjetër trajnohet dhe përmirësohet. Sigurisht, kam kaluar kriza dhe momente shumë të vështira. Mendoj se transformimi im nisi në momentin kur babai im u nda nga jeta shumë papritur për të gjithë. Kisha shume pyetjet dhe në kërkim të përgjigjeve arrita në këtë profesion ku jam tani.

-Si mund t’ja u shpjegojmë atyre që po na lexojnë se me çfarë merreni konkretisht?

Konkretisht zhvilloj programet transformuese në grup dhe individualisht ku çdo person mund të marri instrumentet, si fillim, të shikoj veten në thellësi, jo në sipërfaqe, t’i përgjigjet vetes se kush është dhe çfarë do dhe pastaj të ndërtoj veten, ashtu siç vetë dëshiron.

Studimet, në të cilën bazohet metodologjia që unë përdor, vërteton që njerëzit qëllimin thelbësor gjithmonë e kanë pozitiv, mënyra se si e arrijnë shpesh është toksike për të tjerët për shkak të mendimeve dhe ndjenjave të renda. Për shembull, kur njeriu vepron, i udhëhequr nga dhimbja ose dëshpërimi. Është shprehja e një sipërmarrësi të famshëm, Gary Vaynerchuk: hurt people hurt people, happy people make other people happy.

Pra, njerëz të palumtur lëndojnë njerëzit e tjerë, shpesh herë pa dashje dhe në mënyrën e pavetëdijshme, njerëzit e lumtur, thjesht ndajnë lumturinë.

– Zakoni më i keq që kemi?

Të shtyjmë jetën për më vonë. Kur themi për diçka që duam të bëjmë, themi “nesër”, shtojmë dhe “kismet”, “nesër kismet”. Këtë unë e përkthej që asgjë nuk do të bëhet fare, sepse është thjesht një zakon për të zvarritur gjerat. (VoxNews)

Emisioni “Në Shënjestër” i është rikthyer historisë së zhdukjes pa gjurmë të 10-vjeçarit Julian Çela më shumë se një dekadë më parë. Fëmija ishte në një qendër interneti kur u thirr nga dikush dhe prej atij momenti nuk dihet asgjë për fatin e tij.

Pjesë nga dokumentari:

Dhjetëra fëmijë në Shqipëri janë rrëmbyer apo zhdukur pa gjurmë. Secili prej tyre mbart një histori tronditëse. Rastet janë të pazgjidhura dhe kësisoj fati i këtyre fëmijëve mbetet mister. Janë vrarë apo rrëmbyer për t’u shfrytëzuar? Kjo pyetje ende nuk ka marrë përgjigje as në rastin e Julian Çelës, djalit të një prej zyrtarëve më të lartë të Shërbimit Informativ Shtetëror, i zhdukur 11 vite më pare. Duke e parë atë në dritën e detajeve të papublikuara, por edhe me thirrjen për institucionet shtetërore, për ta rihapur këtë ngjarje, emisioni “Në Shënjestër” i rikthehet historisë. Ajo ishte dita e fundit e javës së shkollës për të. Julian Çela ishte vetëm 10 vjeç dhe si çdo fëmijë, nuk ishte shkëputur ende nga lojërat e moshës. Edhe pse atë ditë dhe në atë orë, ai duhet të ishte në mësim, ai kishte zgjedhur të ndalonte te interneti i lagjes ku banonte. Aty ku ndër personat e fundit që e pa në të gjallë, ishte një nga punonjëset e qendrës së internetit, e cila dëgjoi një zë ta thërriste nga jashtë. Dhe po kështu ndjeu hapat e tij që të nxitonin drejt këtij zëri që ka mbetur edhe sot misterioz.

Hera e fundit që e kam parë Julianin në pikën e internetit tim ka qenë data 30 Nëntor 2012, rreth orës 15:00. Juliani hyri i vetëm brenda dhe shkoi deri në fund të kompjuterave. Pasi më foli mua, nxori një flamur shqiptar që deshi të ma dhuronte. Pas pak Julianin e ka thirrur dikush jashtë derës duke i thënë: ‘O Juli hajde pak’. Juliani doli dhe nuk u kthye më”, thotë punonjësja e internetit.

A mund të ishte kaq i thjeshtë rrëmbimi i tij, sa të guxonin dhe ta kryenin një veprim të tillë në mes të ditës dhe mbi të gjitha në një nga zonat më të njohura të Tiranës? Dhe po kështu çfarë sigurie kishin se nuk do të zbuloheshin ku në mes të kësaj historie do të ishte një oficer i Shërbimit Informativ që do nuk do të linte gur pa lëvizur për të gjetur birin e tij. Cila është letra që Skënder Çela, babai i Julianit mori për rrethanat e zhdukjes së djalit të tij, dhe a mund të jetë përmbajtja e kësaj letre një nismë për të zbardhur edhe sot fatin e 10-vjeçarit, që më 9 maj të këtij viti duhet të ishte 22 vjeç, në kulmin e rinisë së tij. Për herë të parë, pas shumë vitesh në heshtje të plotë, emisioni ‘Në shënjestër’ do të përpiqet edhe njëherë të futet në skutat e errëta të zhdukjes së Julian Çelës, atë 30 nëntor të vitit 2012.

Zëvendësdrejtori i RAI-t, Sigfrido Ranucci, deklaroi në një intervistë për televizionin e familjes Berisha, i cili është shpallur non grata dhe hetohet për korrupsion, se programi investigativ “Report” në RAI3 do të vazhdojë edhe të dielën që vjen duke trajtuar çështjen që tronditi Edi Ramën.

Ai tha se reportazhi i tyre nuk është sulm ndaj popullit shqiptar, siç pretendon Rama pasi çdo gjë është thënë me emër dhe mbiemër.

“Këtë duhet ta them qartësisht. Nuk është një sulm ndaj popullit shqiptar, që sipas meje është shumë i afërt me ne. Absolutisht nuk duhet të përgjithësojmë. Është një transmetim shumë kritik, por ne nuk duam të përgjithësojmë. Ne kemi folur për çështje me emra dhe mbiemra. Kur ka përgjegjësi penale, ka emra dhe mbiemra.

Nuk është sulm për popullin shqiptar, për Shqipërinë. Fakti që është përdorur Rama dhe Shqipëria për të sulmuar Melonin nuk është aspak i vërtetë. Sikurse nuk e keni parë, as nga ana e qeverisë italiane, as nga qeveria shqiptare, nuk kemi pasur fatin që të bashkëbisedojmë me ta dhe të sqarojmë faktet” – tha Ranucci.

“Unë i adhuroj gjyshet. Gjithmonë kam shkuar mirë me gjyshet e mia. Respekt që ka përmendur gjyshen Rama, por ky mendim i gjyshes nuk mund të perceptohet si presion. Unë nuk e marr si presion. Mendoj se Rama i ka thënë ato gjëra në interesin ekskluziv të Shqipërisë, për të krijuar tensione mbi shtypin e lirë të një vendi tjetër se kjo do ishte e rëndë po ta bënte. 

Emisioni “Në Shënjestër” i është rikthyer historisë së zhdukjes pa gjurmë të 10-vjeçarit Julian Çela më shumë se një dekadë më parë. Fëmija ishte në një qendër interneti kur u thirr nga dikush dhe prej atij momenti nuk dihet asgjë për fatin e tij.

Pjesë nga dokumentari:

Por le të kthehemi edhe njëherë të detajet e dosjes. Grupi hetues u ndal në vijim edhe te puna e babait të tij Skënder Çela, në Shërbimin Informativ. Dhe te një nga dosjet më intriguese, që vetë emisioni ‘Në shënjestër’, ka sjellë në vëmendje gjatë punës së tij. Atë të vrasjes dhe më pas karbonizimit të trupit të oficerit madhor të Shërbimit Informativ në Durrës, më 24 Tetor 2011, Isa Çopa.

Trupi i tij u gjet brenda makinës së tij në zonën e Currilave në Durrës, me gjasa i ekzekutuar dhe më pas shkrumbuar nga autorët e krimit. Një dosje të cilën thuhet se po e kalonte në duar edhe Skënder Çela, babai i 10-vjeçarit të zhdukur, Julian Çela, i cili në këtë kohë mbulonte detyrën e zv/drejtorit në Drejtorinë Kundër Terrorit në Shërbimin Informativ.

Por si lidhen këto dy ngjarje me njëra-tjetrën. Ajo e eliminimit të oficerit të SHISH në Durrës Isa Çopa dhe zhdukjes së djalit të një tjetër drejtuesit madhor po të SHISH, këtë herë në Tiranë. Çfarë përmbanin dy letrat që mbërritën në godinën e Shërbimit Informativ, në adresë të Skënder Çelës? Ku të dyja këto letra kishin emër dërguesi, por që nuk u mësua kurrë nëse ky emër ishte i vërtetë, apo ishte një person që fshihej pas gjeneraliteteve të rreme. Letrat ishin të shkruara me dorë, të dërguara në adresë të babait të Julianit, por që nuk u hetuan kurrë mbi përmbajtjen dhe origjinën e tyre dhe nëse kishte ndonjë bazë vërtetësie në ato thënie. Në njërën prej tyre jepeshin detaje, për zhdukjen e Julianit. Përmbajtjen e njërës prej letrave publikohet për herë të parë shkurtimisht në këtë dokumentar.

 “I Dashur Z. Skënder Çela.Unë kam punuar 22 vite në SHISH, ku jam larguar me urdhër politik. Si koleg unë ju njoftoj se djali juaj, Julian Çela, është marrë vetëm disa orë nga Ardian Përrenjasi dhe pastaj nga një makinë e drejtuar nga një polic. Ku i ka thënë Julianit që: ‘Jemi shokë të babit’. ‘Hip, të çojmë ke babi pasi është keq’. Dhe bashkë me një shokun e tij e kanë çuar në Selitë të Vogël. Ku e kanë mbajtur 12 orë në vilën e një personi me pseudonimin ‘Lleshi’, i njohur si kapo i një bande të famshme. Më pas ky person e ka çuar djalin tënd bashkë me një mikun e tij nga Brataj i Vlorës, në një stan bagëtish”, thuhet në letër.

Sipas letrës në vazhdim, që duhet marrë me rezervat e saj, pasi është çuar në këtë stan bagëtish, më pas është nisur me gomone në Itali. Dhe më tej në Zvicër për trafik të organeve, ku të përfshirë sipas letërshkruesit janë edhe personazhe të tjerë të lidhur me ekzekutimin e gjyqtarit Skerdilajd Konomi, në qendër të Vlorës, më 9 Shtator të vitit 2011 për pronat në bregdetin e Durrësit. “Pasi Julianin e çuan në stan çobanësh, atë më pas e kanë nisur me gomone. Dhe nga aty banda e ka dërguar në Lugano të Zvicrës për trafik të organeve, gjë që deri tani nuk e kanë bërë. Për të rrëmbyer Julianin, ‘Lleshi’ dhe ‘Babaxhani’ kanë marrë 87 000 euro. Me urdhër të B. T, ‘Lleshi’ vendosi me dorën e tij C4 në makinën e Skerdi (Konomit), në Vlorë. Ku e ndihmoi shumë, dhe G.T nga Vlora. Ata e vranë Skerdilajd Konomin, për pronat në Durrës. Këtë e di mirë ti dhe shokët e tu në SHISH”, thuhet në letër

Emisioni “Në Shënjestër” i është rikthyer historisë së zhdukjes pa gjurmë të 10-vjeçarit Julian Çela më shumë se një dekadë më parë. Fëmija ishte në një qendër interneti kur u thirr nga dikush dhe prej atij momenti nuk dihet asgjë për fatin e tij.

Pjesë nga dokumentari:

Personi i cili do të pranonte se kishte rrëmbyer, torturuar dhe më pas vrarë, 10 vjeçarin Julian Çela, ishte Ardian Përrenjasi. Ky personazh ishte i njohur si riciklues në veprën penale të pedofilisë. Në vitin 2008, ai ishte dënuar për tentativën për të rrëmbyer një tjetër fëmijë, por që kishte mundur t’ja hidhte drejtësisë, duke u gjobitur me vetëm 60 mijë lekë dhe kësisoj të shëtiste i lirë, në kërkim të një gjahu tjetër. Por ky nuk ishte rekordi i vetëm që Përrenjasi, kishte në abuzimin e të miturve. Pasi në moshë të re ai ishte përzënë nga banesa, fillimisht nga familjarët e tij, pasi kishte rrëmbyer dhe abuzuar seksualisht një fëmijë në lagjen ku banonte. Rekord të cilin ai e përsëriti edhe në mars të vitit 2013, në zonën e Laprakës, ku rrëmbeu dhe abuzoi seksualisht një tjetër fëmijë. Do të ishin këto rekorde të njëpasnjëshme, që çuan grupin hetues në dyshimin se ai mund të ishte edhe rrëmbyesi dhe personi që mund të kishte zhdukur Julian Çelën.

Ai kishte humbur gjurmët jo shumë larg zonës ku banonte Ardian Përrenjasi. Por ndërsa pritën që pedofili serial, të mohonte akuzën për përfshirjen e tij në zhdukjen e Julianit, për habinë e grupit hetues, ai pohoi të kundërtën e asaj që ata prisnin duke rrëfyer se po, ishte ai personi që kishte gisht në këtë histori.

Madje duke treguar edhe vendin ku e kishte hedhur trupin pasi fillimisht e kishte tërhequr në banesë, ku e kishte vrarë dhe duke e hedhur më tej trupin në Landfillin e Sharrës. Këtë vend ku Përrenjasi merrej me grumbullimin e mbetjeve të ndryshme, e njihte më mirë se kushdo.Por shpejt hetuesit u bindën se Ardian Përrenjasi po gënjente dhe ai nuk kishte lidhje me ngjarjen, por e pranoi krimin për shkak të dhunës së ushtruar nga policia.

“Personi nën hetim në deklarimet e dhëna ka mohuar faktin e përfshirjes së tij në vrasje duke sqaruar se ai nuk ka patur njohje me rastin e Julian Çelës. Ai e ka pranuar se kishte gisht në zhdukjen e Julian Çelës për shkak të dhunës së ushtruar nga punonjësit e policisë. Ku është detyruar ta pranojë vrasjen nga frika”, thuhet në dosjen hetimore. Prrenjasi sipas prokurorisë u përgjua në ambientet e izolimit në biseda me të vëllain e tij, ku këmbëngul se nuk kishte lidhjen me krimin, ndërsa theksonte se ishte dhunuar. Një tjetër detaj që bindi grupin hetues se Ardian Përrenjasi nuk po tregohej i vërtetë në thëniet e tij, ishte edhe kontradikta që ai binte me veshjen që Juliani kishte në trup ditën që humbi kontaktet me familjen. Ai tha për oficerët e policisë, se ditën që rrëmbeu Julianin, ky i fundit kishte veshur një xhup blu, por në fakt kjo nuk ishte e vërtetë. Familjarët pohuan të kundërtën duke rrëfyer se atë ditë Juliani kishte një veshje tjetër.

Ndërsa xhupi blu ishte vetëm në fotot që familja kishte dorëzuar në media dhe në polici, çka tregonte se Ardian Përrenjasi po sajonte një histori, e cila nuk kishte baza të së vërtetës. Dhe se për fatin e Julianit, hetuesit do të duhet të vazhdonin të gërmonin në pista të tjera, që mund të ishin më të besueshme.

 “Personi nën hetim deklaron se Julian Çela ka patur të veshur një bluzë sportive me kapuç ndërkohë që nuk jep asnjë karakteristikë tjetër në lidhje me veshjen e tij. Pra përshkrimi i dhënë prej tij lidhet me atë që ka parë në televizor. Ai deklaron se trupin e hodhi në landfillin e Sharrës, por kërkimet atje nuk dhanë rezultat. Ardian Prrenjasi deklaron se trupin e Julianit e mbështolli me një batanije të kuqe me vija të bardha, që ia kishte dhënë vëllai i tij, ndërsa vëllai e kundërshtoi këtë fakt.

Ai tha se nuk i kishte dhënë asnjë batanije Ardianit, çka bëri që edhe ky detaj të rrëzohej. Ai deklaroi se me 30 Nëntor ka qenë vetëm në shtëpi, në një kohë që bashkëshortja e tij iu tha hetuesve se atë mbrëmje ajo është ndodhur në banesën e saj. Ndërsa kampionet e ADN-së që u gjetën në shtëpinë e Përrenjasit nuk rezultuan të përputhshme me atë të Julian Çelës. Nisur nga më sipër prokurorët dolën në konkluzionin se ‘në analizë të provave të mbledhura gjatë hetimit mbetet i paprovuar fakti që shtetasi Julian Çela është vrarë dhe që ai të jetë vrarë nga Ardian Prrenjasi’”, thuhet në dosje.

Ardian Përrenjasi u dënua në vitin 2014 me 25 vite heqje lirie, për abuzimin me të miturin A.C në zonën e Laprakës, por nuk u provua asnjëherë lidhja e tij me rrëmbimin dhe zhdukjen e Julian Çelës. Por ndërsa edhe kjo pistë e cila në fillim u duk shpresëdhënëse, për të ditur se çfarë kishte ndodhur me Julianin, ra ashtu siç u ngrit. Më shumë sesa ndihmë, ngjan se arrestimi i Prrenjasit e dëmtoi më shumë hetimin e rastit. Për shkak të rrjedhjes në atë kohë në media të dëshmisë së tij, hetuesit dhe prokurorit të çështjes iu hoq nga duart dosja. A ishte apo jo i qëllimshëm devijimi i hetimit për zhdukjen e Julian Çelës, këtë duhet ta provojë një hetim i ri që mund të çelet për këtë rast./ ballkanweb