PD-ja, drama e turpshme dhe banda e bejlerëve të vegjël

Nga Andi Bushati

Partia Demokratike është duke luajtur aktin e radhës të një drame të turpshme që dëshmon rënien e saj të pandalshme. Nga njëra anë, një grupim deputetësh janë mbledhur për të shkarkuar me shumicë votash Enkelejd Alibeajn, pas qëndrimeve të tij personale dhe shpesh në kundërshtim me interesat e opozitarizmit. Nga ana tjetër, ky i fundit, ka përjashtuar, me një varg argumentash, sa qesharakë po aq edhe absurdë, katër pjestarë të grupit parlamentar për të ndryshuar ekuilibrin e numrave që do të sanksiononin largimin e tij përfundimtar.

Në pamje të parë, secila nga palët mund të ketë të drejtë. Foltoristët e kanë me prova se ata janë shumicë, e provuan këtë që nga kuvendi i 11 dhjetorit e deri në zgjedhjet e pjesshme të 6 marsit.

Pala tjetër mbështetet në dy shtylla, një legaliste dhe tjetra morale. Ata pretendojnë se shumica berishiste nuk është çertifikuar asnjëherë në rrugë plotësisht ligjore, ndërsa për të dytën, këmbëngulin se e ardhmja e partisë nuk mund të lihet në duart e një 80 vjeçari, që shqiptarët e kanë rrëzuar dy herë nga pushteti, aq më tepër që tanimë ky është shpallur edhe non grata nga SHBA.

Por, pavarësisht se argumentat e grupimit që vazhdon ta etiketojnë veten si “PD zyrtare” nuk janë krejtësisht të neglizhueshme, përpara tyre ngrihen disa pikpytetje të thjeshta. A jeni jeni ju të bindur se sendërzoni vullnetin e pjesës së gjërë të demokratëve? A e merrni veten seriozisht kur mbani në sallën e kuvendit apo në komisione skeptrin e përfaqësuesve të PD-së? A jeni të ndërgjegjshëm se po bëni gjënë e duhur duke i dërguar ju emrat e komisionerëve zgjedhorë që i takojnë opozitës? A mendoni se keni mandatin e kundërshtarëve të këtij regjimi, kur merrni poza sikur negocioni me pushtetin zgjedhjen e presidentit, ligjin kundër spiunëve apo zgjatjen e jetës së komisionerëve famkeqë të vettingut?

Ndonëse i kuptoj dhe i pranoj një pjesë të madhe të vërejtjeve të tyre për Berishën, sa herë jam rekur ti bëj privatisht deputetëve të këtij krahu këto pyetje, po aq herë kam mbetur i shtangur. Nën zë ata e pranojnë se “doktori” dhe foltorja janë shumicë dërrmuese. Me hir apo pahir të pohojnë se tashmë anëtarësia në bazë e ka bërë zgjedhjen e saj. Por ama kur tenton ti provokosh se ç’kuptim ka të hiqen për atë që nuk janë, shpjegimet nisin e bien në absurditet.

Ato më shumë i ngjajnë klisheve që përsëriste çeta e dikurshme e deputetëve të “kërpëratave”, që ambasada dhe rilindja i konsideronte si opozitarë, ndërsa pjesa më e madhe e publikut i trajtonte si karavidhe qesharake.

Kjo ndjesi të krijohet edhe kur sheh Alibeajn në kuvend të flasë në emër të PD-së. Kjo valë përçmimi të pushton kur sheh se si ai prezanton kandidatët për zgjedhjet lokale, gjoja si përfaqësues të kësaj force politike.

Po i njëjti trishtim, sa tragjik dhe komik, të kaplonte edhe po të ndiqje deklaratën e fundit të përjashtimit nga grupi parlamentar të Këlliçit, Shehajt, Bylykbashit e Shehut.

Dhe prej aty, çdo njeri me dy pare mend në kokë do të ngrinte pyetjen: Mirë Enkelejd, Alibeaj mund të jetë në delir, mirë ai mund ta ketë shpallur veten një monark pa mbretëri apo diktator pa ushtarë, po ata derdimenë që i shkojnë nga pas cilët janë?

Sepse, në fakt, problemi i real i PD-së sot, nuk është Alibeaj, por një bandë bejlerësh të vegjël, që e shohin punën e deputetit si një interes meskin të ruajtjtes së ngastrës së tyre. Të zhveshur nga çdo përgjegjësi e mbajtjes së qëndrimeve në publik, të tjetërsuar nga çdo instikt politik i përfaqësimit të shumicës së një familje votuesish, ata qëndrojnë në hije, kanë frikë të shprehin ide, refuzojnë të kenë mendim, madje dhe kur janë të detyruar të hedhin ndonjë firmë, këtë e bëjnë në kulisa dhe e trajtonjë si një pazar banal, më jep të jap.

Kjo u pa qartë edhe në episodin e fundit të përjashtimeve të katër deputetëve. Me ndonjë përjashtim të rallë, askush nga ata që mbështesin grupimin e vetëquajtur “PD-ja zyrtare” nuk pati guxim të fliste. Ata i shmangeshin mikrofonëve të mediave dhe i trembeshin si djalli temjanit ftesave për tu përballur në emisionet politike të mbrëmjes.

Atyre nuk i interesonte fare pyetja nëse i volisnin përjashtime të tjera një partike edhe kështu të bërë copë e çikë. Ata nuk e quanin për turp që askush nuk kishte denjuar tu merrte mendim për këtë akt.

Ata thjeshtë i janë nënshtruar fatit se kanë renditur emrat në një listë që tenton të shesë sapunin për djathë, se janë pjesë e një pakice të papërfillshme që shtiret si shumica dominuese e partisë më të madhe opozitare dhe për këtë, as nuk duan të përballen, as të nxjerrin fytyrën në publik e jo e jo, të marrin guximin të argumentojnë politikisht.

Kjo bandë tarallakësh nuk është e vogël. Ajo numëron sot mbi 20 deputetë që e mbajnë opozitën të përçarë.

Dhe më shumë se sa sherret Berisha- Basha, më shumë se konflikti për selinë, stemën apo vulën, më tepër se debati për dekomunistizmimin e PD-së apo pro-amerikanizmin e saj, ekzistenca e këtyre parazitëve shpreh mjerimin më të madh të demokratëve. Kur mendon se me këtë tabor, PD-ja u nis për të shembur regjimin, në zgjedhjet e 21 prillit, e kupton se sa iluzive ka qenë kjo ambicie. Madje më keq akoma edhe nëse do të besosh në mrekullinë e ribashkimit dhe forcimit të kësaj force e kupton se kjo është e pamundur. Pasi problemi nuk qëndron vetëm tek mbledhja e firmave kundër Alibeajt, por mbi të gjitha tek bejlerët meskinë që do të vazhdojnë të vegjetojnë aty.