Pse Putin e konsideron pushtimin e Ukrainës një objektiv historik

Një artikull i shkruar nga gazetari dhe autori italian, Marco Imarisio

Putin ka humbur, Putin ka fituar, Putin ka barazuar.

Si një lloto e vjetër e Totocalcio.

Sa shumë prova të mendimit, rreth Rusisë.

Çdo individ e reflekton sipas shpresave dhe frustrimeve të tij.

Për të tretin vit radhazi, emri më i kërkuar në internet ka qenë ai i presidentit që jeton, figurativisht, në Kremlin që nga 31 dhjetori 1999, kur mori postin e përkohshëm pas largimit të Boris Jeltsinit.

Dymbëdhjetë vjet.

Dhe si mund të harrohet që në vitin 2024 u kthye edhe Donald Trump, njeriu që premton se do të zgjidhë luftën që po shkatërron Evropën “për një minutë”.

Megjithatë, gjithmonë ai, në qendër të mendimeve tona.

Në fund të marsit 2014, kur ndaloi çdo ndërhyrje perëndimore në Ukrainën e sapo pushtuar, presidenti i atëhershëm i SHBA-ve, Barack Obama e arsyetoi vendimin e tij duke e cilësuar Rusinë si “një fuqi rajonale”, pra jo një prioritet për Amerikën dhe aleatët e saj.

Një frazë që do të përkujtohet gjithmonë.

Por atëherë, nëse politika ndërkombëtare do të matet me vëmendjen që mediat i kushtojnë situatave të caktuara, kishte një bazë.

Sot, për Perëndimin, Rusia është një obsesion, dhe mjafton vetëm kjo për të përjashtuar pa hezitim opsionin fillestar të tre të përmendurve në këtë artikull.

Putin dhe njësia e historisë

Ndoshta Rusia duhet të mundet, “por pa e poshtëruar” siç thoshte kohët e fundit Emmanuel Macron dhe siç thonë në privat diplomatët e shumë vendeve.

Ky është një dallim i rëndësishëm.

Por nëse për Vladimir Putin njësia matëse që ka rëndësi është ajo e Historisë, objektivat e tij janë arritur tashmë me pushtimin e Ukrainës, një pushtim i shekullit të kaluar dhe i gjakosur.

Edhe sepse ai nuk e fsheh që na sheh si një pikë krahasimi, duke shijuar rikthimin e centralitetit të tij.

I refuzuar, ai ka zhvilluar një lloj obsesioni që është një pasqyrim i asaj që kemi ne për të.

E quajnë sindromë përjashtimi.

Nëse Putin është vërtet viktimë e kësaj, ai nuk e fsheh aspak.

Pjesa më e madhe e intervistës së tij të fundvitit për agjencinë e shtypit të besueshme shtetërore, TASS, ishte një lloj rrjedhë mendimesh në këtë drejtim.

“Pasi potenciali i Rusisë u zvogëlua dhe vendi u dobësua, Perëndimi i quajtur ‘civilizuar’ filloi t’i jepte goditjen fatale, në vend që ta trajtonte si një partner të barabartë dhe pjesëmarrës në këtë botë të quajtur ‘civilizuar’”.

Qoftë e drejtë apo e gabuar, dhe këtu priret për të dyshuar, kjo është logjika e të tradhtuarit.

“Fatkeqësisht, bota është kështu sot. Dhe ne, nëse do të rifillojmë marrëdhëniet me ta, do t’i ndërtojmë ato vetëm mbi interesat e shtetit tonë”.

E gjithë kjo e thënë me një ton që shpreh një nostalgji, që megjithatë nuk përmendet kurrë kur ai i drejtohet popullit të tij.

Sepse do të ishte një pranim i dobësisë.

Ajo që Rusia ka humbur dhe ajo që mendojnë

rusët

Viti që sapo ka mbaruar ka sjellë rënien e monedhës kombëtare, rritjen e inflacionit, përkeqësimin e nivelit të mësimit shkollor dhe kulturës, tashmë të asfiksuar nga izolimi, dhe më në fund, edhe kthimin e një kërcënimi të brendshëm, pasi masakra në Crocus City Hall solli përsëri në vëmendje çështjen e pazgjidhur të Kaukazit, çarja përherë e pranishme në murin e pushtetit rus.

Ludmila Petranovskaya, një psikologe e njohur, vazhdon të përditësojë një listë të gjatë të gjithçkaje që populli rus ka humbur gjatë këtyre tre viteve të luftës, nga mbyllja e kufijve, pamundësia për të udhëtuar, deri te kufizimi i horizontit të ardhshëm për të rinjtë.

Por siç shkruan historiani Sergey Chernyshev, që nuk është rastësi që jeton në Novosibirsk të largët, në Siberinë më pak ekstreme, nëse e marrim parasysh se dy të tretat e popullit rus jetojnë larg dhjetë qyteteve më të mëdha, në hapësirat e pafund të atdheut të tyre, atëherë populli rus nuk e ka perceptuar një dëm të pësuar, nuk ka humbur asgjë nga kjo.

Për një arsye të thjeshtë: nuk e ka pasur kurrë.

Asi i Putin vazhdon të jetë një realitet që ne perëndimorët kemi vështirësi ta kuptojmë.

Moska dhe Shën Petersburg, nëse duam edhe Ekaterinburg dhe Kazan, janë një flluskë.

Po, çmimet në dyqane janë rritur.

Por kush i mendon dyqanet, kur vetëm tetëdhjetë kilometra larg kryeqytetit, “populli” bën rezerva patatesh dhe kastraveci për dimrin, duke i grumbulluar ato në bodrumet e tyre, ashtu siç i përshkruante Çehovi?

Kur dritarja e vetme ndaj botës është një televizor që i thotë fëmijëve se baballarët e tyre që shkuan në Ukrainë janë heronj që luftojnë kundër një armiku të pamëshirshëm?

Mbështetja e Rusisë së thellë për kauzën putiniane është e sinqertë, edhe pse ne nuk e pranojmë dot.

Edhe sepse krenaria kombëtare është pasuria e vetme që mund të gjendet në treg.

Ekonomia në kolaps nuk do ta zbutë Putinin.

Rusia do të mbetet një sistem i qëndrueshëm, por i ngurtë, dhe nëse ligjet e fizikës na mësojnë diçka, ajo që është e papritur do të ndodhë pa paralajmërim.

Nëse 2025 do të jetë vërtet viti i negociatave, rezultati i tyre do të varet nga forcat jashtë Rusisë dhe nga aftësia e tyre për t’u treguar të bashkuara.

Por ky është një diskutim që si gjithmonë, që nga fillimi i Operacionit të Posaçëm Ushtarak, na përket ne, Perëndimit të dashur dhe të vjetër.

Ky Perëndim që në zemrën e tij, edhe Vladimir Putin e ndjen mungesën.