140 km larg nga qendra me e afert e banimit, grupi kaloi te gjithe dimrin ne nje kabine prej 20m2 pa uje te rrjedhshen dhe elektricitet.
Planet e tyre ishin te qendronin deri ne Maj por duke marre parasysh edhe gjendjen qe eshte krijuar nga pandemia, atyre ju desh te ndrryshonin vendimet e para.
“Mund të jetë e ngjashme me shkuarjen në hënë vetëm me një person tjetër,” më thonë ata. Kufizimet e udhëtimit nënkuptonin që anija që mbante miqtë, familjen dhe partnerët e tyre shkencorë nuk do të ishin në gjendje t’i mblidhnin, që do të thotë se do të duhej të qëndronin një vit të plotë deri në Shtator”
“Je i shkëputur nga jeta siç mund ta dish. Ju largoheni nga një botë ku tolerohet mediokritetit dhe shkon ndien nevojë të shfaqesh 100 përqindeshin e vetëdijes tende dhe një lloje ndjesie urgjente ne lidhje me mënyrën se si i zgjidh problemet.
Eshte errësirë për tre muaj pergjatë dimrit në Svalbard. Temperaturat bien në -30 gradë celsius. Arinjt polar bëjnë vizita të shpeshta në kabinë kështu që gjithçka që mbetet jashtë duhet të jetë e mbrojtur nga ariu ose rrezikon të humbasesh furnizimet thelbësore. Stuhite e deborës mund të grumbullohen, duke bllokuar dy gratë pas një muri me akull. Jeta është sfiduese dhe ato janë të prekshme.
Por për Sorby dhe Strøm, këmbëngulja nëpër kushte të vështira është çështje e krijimit te historisë si gra të forta dhe të afta.
“Svalbard ka një histori të gjatë të traditave rreth dimërimit dhe ka qenë i dominuar nga meshkujt, pavarësisht nga fakti që gratë kanë luajtur role të mëdha.” Por, thonë ata, ky vit ishte ndryshe. Për herë të parë ishte një ekip i gjithi femra, së bashku me qenin e tyre Etta, duke kaluar tërë dimrin në këto kushte ekstreme.
“Ishte koha që ne të rishkruajmë historinë, të shkëputemi nga tradita këtu dhe të tregojmë dhe ndajmë se jemi të fortë, të aftë, të shkathët dhe të suksesshëm pa burra.
“Ne jemi vetëm dy shembuj të asaj që është e mundur dhe po e bëjmë atë me zemër dhe shpirt dhe me rrjetin tonë të fuqishëm të grave udhëheqëse të tjera.”
