Të gjithë duhet të vdesim, por njerëzit e harrojnë

Të gjithë duhet të vdesim, por njerëzit harrojnë vdekjen. Fëmijët, të moshuarit, të rriturit jetojnë sikur të mos kishte vdekje.

Ndërgjegjësimi për vdekjen, nga ana tjetër, është shkalla më e lartë e ndjeshmërisë që ekziston në natyrë. Veprimet tona janë intensive sepse koha jonë është e kufizuar. Pa vdekje as jeta nuk do të kishte kuptim. Është vdekshmëria jonë ajo që na bën të vetëdijshëm për Kohën.

Vdekja nuk është një mister i madh, është jeta. Si zgjedhim të jetojmë, për çfarë zgjedhim të jetojmë. Perandori Octavian Augustus e krahasonte jetën me një banket: pasi të kesh shijuar të gjitha pjatat, verërat, bisedën, muzikën, je gati të braktisësh darkuesit e tjerë me një ndjenjë paqeje. Përkundrazi, ata që kanë shijuar pak ose aspak, do të provojnë një kafshatë në stomak për t’u larguar. Tragjedia e vërtetë nuk është të vdesësh, por të mos jetosh.

Ndaluni për një moment, mendoni për atë që jeni, mendoni se çfarë do të donit të ishit. Vlerësoni ditët tuaja, mbushni jetën tuaj me një sens, me një qëllim, me “pasuri”, me dashuri. Ne nuk mund të zgjedhim se si dhe kur të vdesim, por koha që kemi tani, pikërisht në këtë moment, është vetëm e jona. Mundësia për ta bërë atë një vepër arti ose për ta lënë të rrjedhë si rërë varet nga ne.