Që kur u kthye nga një turne i madh kundër korrupsionit në vendet e Gjirit Persik, Donald Trump është çmendur përsëri, pothuajse si në javët e para hiperaktive të mandatit të tij të dytë presidencial.
Edhe para se të mbërrinte në shtëpi, pati një trazirë të madhe për faktin se vetëm një pjesë e marrëveshjeve fitimprurëse të dakordësuara gjatë qëndrimit të tij në Arabinë Saudite, Katar dhe Emiratet e Bashkuara Arabe janë realisht në interes të shtetit, ndërsa pjesët e tjera duhet t’i shërbejnë kryesisht interesave të tij personale dhe pasurimit të anëtarëve të familjes dhe miqve të tij. Por, si me çdo rast të mëparshëm që kur ai u rikthye në Shtëpinë e Bardhë, nuk zgjati shumë. Për një diskutim më të gjatë dhe më të plotë të asaj që në të kaluarën do të ishte diskutuar për javë të tëra, mbi të gjitha rreth pranimit të “dhuratës” së Katarit në formën e një Boeing 747 me vlerë 400 milionë , i cili pas një adaptimi jashtëzakonisht të kushtueshëm duhet të përdoret përkohësisht si pjesë e flotës së avionëve presidencialë, “juani i forcave ajrore” i famshëm – të paktën sepse Kushtetuta ndalon shprehimisht marrjen e dhuratave nga qeveritë e huaja nëse ato nuk marrin pëlqimin e Kongresit, të cilin Trump as nuk e ka menduar se po e kërkon – nuk kishte as kohë dhe as hapësirë. Mikroepisodet e reja të reality show-t që transmetohet 24/7 nga Shtëpia e Bardhë e Trump u imponuan si më urgjente, më me pasoja ose thjesht më tërheqëse për median.
Rasti i Boeing 747 prej 400 milionë dollarësh që Katari ia “dhuroi” Amerikës u la shpejt në plan të dytë nga një pritë e re në Shtëpinë e Bardhë, këtë herë për presidentin e Afrikës së Jugut.
Njoftimi se Departamenti Amerikan i Mbrojtjes, të cilit nominalisht i është destinuar avioni i Katarit, “në përputhje me të gjitha rregullat dhe rregulloret federale” e pranoi Boeing-un e dhuruar , doli shpejt nga qarkullimi sepse u tejkalua nga lajme të tjera, të reja, po aq ose edhe më nxitëse. Dhe kjo pavarësisht informacionit të rëndësishëm se është mjaft e mundur që avioni të mos përdoret as për qëllimet e tij të shpallura, pasi përshtatja e tij me standardet e sigurisë së avionëve presidencialë, përveç faktit se mund të kushtojë deri në një miliard dollarë, do të zgjasë ndoshta deri në fund të mandatit të Trump. Pas së cilës duhet të përfundojë si pjesë e bibliotekës së së ardhmes që ky, sigurisht presidenti amerikan më i palexuar dhe i paarsimuar i epokës moderne, një ditë do ta lërë pas.
Ajo që e la shpejt historinë e avionit në plan të dytë ishte salla e re e pritjes e organizuar në Shtëpinë e Bardhë, e para pas asaj të shkurtit në të cilën Presidenti ukrainas Volodymyr Zelensky vdiq para kamerave dhe mikrofonave të mediave amerikane dhe të huaja , i kapur në versionin verbal të “lepurit të ngrohtë” të përgatitur për të nga Trump dhe zëvendëspresidenti i tij, JD Vance.
Këtë herë, në shënjestër ishte presidenti i Afrikës së Jugut, Cyril Ramaphosa, të cilit Trump i paraqiti një mori provash të rreme para gazetarëve – të ndjekura nga deklarata po aq të rreme – në lidhje me “gjenocidin” që autoritetet lokale dyshohet se po kryejnë kundër fermerëve të bardhë. Ashtu si homologu i tij këtu që valëvit letra, qëllimi i vetëm i të cilave është të krijojë përshtypjen se folësi e di se për çfarë po flet, Trump akuzoi administratën e Ramaphosës jo vetëm për shpronësimin e tokës (dhe pa kompensim) në pronësi të afrikanëve – pasardhësve të kolonëve evropianë që përbëjnë shumicën etnike të popullsisë së bardhë lokale – me qëllim shpërndarjen e saj te afrikanojugorët me ngjyrë, por edhe për tolerimin e thirrjeve për likuidimin e tyre. Duke e “vërtetuar” të gjithë këtë me tituj gazetash arkivore të diskredituara prej kohësh, foto dhe video që tregojnë një mori kryqesh, secili prej të cilëve supozohet se përfaqëson një afrikano-jugor të bardhë të vrarë, si dhe një video të një udhëheqësi të opozitës radikale të krahut të majtë duke kënduar një këngë nga epoka e aparteidit, teksti i së cilës bën thirrje në mënyrë të qartë për vrasjen e boerëve, siç quhen edhe vendasit e bardhë atje.
Një rekomandim i qartë për udhëheqësit, vendet e të cilëve kanë qenë ose do të jenë në shënjestër të administratës aktuale, do të ishte të shmangnin, nëse është e mundur, paraqitjet e përbashkëta të improvizuara me Trumpin gjatë qëndrimit në Uashington.
Dhe në fakt asgjë nga këto nuk është e vërtetë, përveçse një këngë e tillë ekziston vërtet; por tre gjykata të Afrikës së Jugut refuzuan ta kualifikonin atë si gjuhë urrejtjeje, duke gjykuar se duhet parë në kontekstin e kohës së krijimit të saj, jo si një thirrje e mirëfilltë për dhunë. Çdo gjë tjetër që Trump bëri për të turpëruar Ramaphosën dhe vendin që ai përfaqëson nuk ka asnjë bazë në realitet. Ka pasur raste të izoluara të dhunës me motive raciste kundër fermerëve të bardhë gjatë viteve, por jo konfiskim masiv të tokës së tyre, veçanërisht jo me bekimin e qeverisë.
Dhe pamjet e supozuara të ekzekutimeve masive të afrikanerëve? Ato u bënë në vende përkujtimore të projektuara pas vrasjes së një çifti fermerësh të bardhë në vitin 2020, kështu që kryqet e shumta që mund të shihen në to nuk tregojnë vuajtjet e një numri të madh njerëzish specifikë me emër dhe mbiemër, por janë një shprehje simbolike e protestës kundër dhunës që ndodhi. Disa nga materialet që përdori Trump nuk e kanë origjinën as në Afrikën e Jugut, por shumë larg, në Republikën Demokratike të Kongos; Ato foto nuk janë qese me trupa të afrikanojugorëve të bardhë të vdekur, por kongolezë me ngjyrë të vrarë në një sulm nga grupi famëkeq rebel M23.
Ka më shumë – mediat serioze botërore kanë renditur në mënyrë të plotë dhe kanë hedhur poshtë me argumente gjithçka që ishte një trillim ose manipulim në performancën e Trump – por kaq mjafton.
Pyetja që lind pas asaj që Zelensky dhe Ramaphosa kanë përjetuar është: si ta trajtojmë Trumpin dhe bashkëpunëtorët e tij më të ngushtë në kontakte të drejtpërdrejta, kur ata nuk hezitojnë të gënjejnë dhe shpifin hapur, të denigrojnë burrështetasit e huaj dhe ta kthejnë të gjithën në një spektakël televiziv?
Rekomandimi i qartë për udhëheqësit, vendet e të cilëve janë ose do të jenë në shënjestrën e administratës aktuale – që zakonisht do të thotë ato të zgjedhura në mënyrë demokratike – do të ishte të shmangnin, nëse është e mundur, paraqitjet e përbashkëta të improvizuara me Trumpin gjatë qëndrimit në Uashington. Dhe nëse kjo nuk është e mundur, atëherë të paktën duhet të përgatitemi për mundësinë e rënies në pritë, siç bëri Ramaphosa, ndryshe nga Zelenski, duke mos e lejuar veten të mposhtet nga emocionet për asnjë moment të vetëm.
I vetëdijshëm për ndikimin që manjatë të fuqishëm të teknologjisë me rrënjë nga Afrika e Jugut, si Elon Musk , Peter Thiel dhe të tjerë nga epoka e aparteidit, kanë mbi Trumpin drejtpërdrejt ose tërthorazi, si dhe se vendi i tij ka qenë në shënjestër të presidentit amerikan për ca kohë, kryesisht pikërisht për shkak të budallallëqeve rreth “gjenocidit” – ambasadori i Afrikës së Jugut në Uashington u shpall i padëshirueshëm në fillim të këtij viti, dhe afrikano-amerikanëve iu lejua të emigronin në SHBA ndërsa dyert po mbyllen për të gjithë të tjerët – Ramaphosa, i cili është në të Bardhë, mbërriti në parlament në gatishmëri të lartë: ai solli me vete ministrin e tij (të bardhë) të bujqësisë dhe madje dy lojtarë të lartë të golfit nga Afrika e Jugut (gjithashtu të bardhë), duke u mbështetur në dobësinë e Trumpit për këtë sport. Por edhe e gjithë kjo, pavarësisht atmosferës fillimisht të relaksuar të takimit, në fund të fundit nuk mjaftoi për të shmangur atë që pasoi.
Që kur shkroi në rrjetin e tij social se “e urren Taylor Swift”, këngëtarja ultra-popullore nuk është më “e nxehtë”, beson Trump. Cili person normal, një 79-vjeçar për më tepër, e percepton botën përreth tij në atë mënyrë?
Ndoshta nuk është as e mundur të përgatitesh plotësisht për një përballje të drejtpërdrejtë me dikë me një strukturë personaliteti kaq të çuditshme si Trump. Pak para se të takohej me Ramaphosën, për shembull, ai ishte i zënë duke qëlluar me breshëri të forta online natën vonë ndaj Bruce Springsteen, Beyoncé, Oprah Winfrey dhe megayjeve të tjerë, të cilët ai pretendon (natyrisht, pa ofruar asnjë provë) se morën para për të mbështetur kandidaten presidenciale demokrate Kamala Harris gjatë fushatës zgjedhore të vitit të kaluar. Meqë ra fjala, po pyes veten nëse, përveç tij, “e ka vënë re dikush tjetër” se si, meqenëse ai shkroi në rrjetin e tij social se “e urren Taylor Swift”, ajo këngëtare ndryshe ultra-popullore nuk është më “e nxehtë”. Cili person normal, për shembull një 79-vjeçar, e percepton botën përreth tij në atë mënyrë?
Sigurisht, prita për Ramaphosën nuk mbeti në fokus për shumë kohë. Kjo u pasua nga një sulm i ri ndaj Harvardit, i cili nuk pranoi, me një vendim që i mohonte atij universiteti elitar, i cili refuzoi t’i denonconte studentët e vet tek autoritetet, të drejtën për të regjistruar studentë nga jashtë vendit. Meqenëse ka pothuajse 6,800 prej tyre në vitin e ardhshëm shkollor, ose më shumë se një e katërta e numrit të përgjithshëm të studentëve, qëllimi i dukshëm është të dëmtohet më tej financiarisht Harvardi dhe kështu ta detyrohet të bindet. Disa ditë më vonë, një bombë e re u qëllua, në një fushë beteje krejtësisht të ndryshme: u njoftua se tarifat prej 50 përqind do të futen në Bashkimin Evropian që në qershor, sepse negociatat me Brukselin nuk po shkojnë mirë – kështu që tema e luftës tregtare u rikthye në faqet e para (megjithëse u njoftua shpejt se kjo nuk do të ndodhë, të paktën jo në qershor). E kështu me radhë…
Duke hapur vazhdimisht, shpesh dhe njëkohësisht fronte të reja politike, diplomatike, ideologjike dhe kulturore , presidenti amerikan duket se po ndjek strategjinë e mbrojtur nga këshilltari jetëshkurtër i asaj periudhe, Steve Bannon, që nga mandati i tij i parë në detyrë: t’i mbulojë kundërshtarët dhe kritikët me kaq shumë masa, iniciativa dhe provokime saqë ata nuk kanë kohë ose mënyrë t’u përgjigjen të gjithave. Megjithatë, Bannon e formuloi atë shumë më qartë: formulimi i tij ishte që, për të dekurajuar dhe paaftësuar në mënyrën më efektive armiqtë e axhendës së MAGA-s, çdo ditë dhe vazhdimisht, zona duhej të “përmbytej me mut”.
Epo, tashmë ka arritur limitin e saj.
