Unë mendoj dhe ëndërroj, prandaj më konsiderojnë budalla

A e dini se… Alda Merini ashtu si Van Gogh shkroi disa nga poezitë e SAJ më të bukura në një azil.
Që në fëmijëri, Alda ka shfaqur një talent të parakohshëm për të shkruar. Në moshën pesëmbëdhjetëvjeçare, poezitë e saj u vunë re dhe u vlerësuan nga gazetari Giacinto Spagnoletti, por në atë kohë nuk ishte mirë që një grua të lexonte shumë.
Babai e grisi recensionin e veprës së Aldës në një mijë pjesë dhe urdhëroi të bijën të hiqte marrëzitë nga koka. Në vitin 1953 Merini u martua me Ettore Carniti, një martesë që rezultoi e palumtur për poetin. Pikërisht gjatë një mosmarrëveshjeje në familje Merini u mbyll, pa dëshirën e saj, në Spitalin Psikiatrik “Paolo Pini”.
Pacientët në azile ishin të lidhur me zinxhirë në shtretërit e tyre për ditë e ditë të tëra, duke iu nënshtruar dhunës dhe poshtërimit të vazhdueshëm, të detyruar t’i nënshtroheshin elektroshokut kundër dëshirës së tyre. Përpjekje të kota për ta bërë të qartë se nuk është e çmendur, kjo grua brilante dhe jashtëzakonisht e ndjeshme do të mbetet e ndarë për dhjetë vjet në një dhomë të mjerueshme. “Isha i çmendur mes njerëzve të çmendur dhe miqësitë e mia më të mira lindën atje. Të çmendurit janë të mirë, jo aq të çmendurit, të cilët janë të gjithë jashtë në botë. Të çmendurin e takova më pas, kur dola jashtë”.
Fati i Merinit ishte i ndarë nga shumë gra të tjera, të cilat, ngaqë mendonin dhe ndiheshin shumë intensivisht, u internuan. Azili ishte vendi i izolimit për burrat dhe gratë që për disa arsye nuk donin të përshtateshin. Si arriti të rezistonte? Shkrimi: Merini shkruante në çdo kohë, në çarçafë, në murin e dhomës së gjumit, në pasqyra. “Problemi është se sot njerëzit nuk mendojnë më, nuk ëndërrojnë më, nuk kanë më kohë; Në vend të kësaj, poeti mendon dhe ëndërron dhe për këtë arsye konsiderohet budalla.”

Shënim

Alda Giuseppina Angela Merini, e njohur thjesht si Alda Merini  poete, aforiste dhe shkrimtare italiane