Gjeneralët iranian që i shpëtuan vdekjes/ Heronjë apo SPIUN? Teoritë e konspiracionit po tronditin Iranin!

Ali Shamkhani dhe Esmail Qaani janë dy të mbijetuar.

Gjeneralët iranianë i shpëtuan bastisjeve kirurgjikale të ushtrisë izraelite që gjatë 12 ditëve të luftës shkatërruan zinxhirin komandues ushtarak të Republikës Islamike.

I pari është këshilltari i Ajatollah Khamenei-t, i dyti drejton Divizionin Quds të IRGC-së, aparatin që menaxhon milicitë shiite jashtë vendit.

Shamkhani u plagos gjatë bastisjeve dhe më vonë u rishfaq në publik, mbështetur në një bastun, gjatë funeraleve shtetërore të ushtarëve të tjerë.

Aspak i dobësuar, gati për t’u rinisur me dy mesazhe. Do të ecim përpara me programin bërthamor, ishte reagimi nga shtrati i spitalit.

Një deklaratë e ndjekur nga një tjetër më enigmatike: “Izraeli e di pse më sulmoi dhe unë e di gjithashtu, por nuk mund ta them me siguri”.

Për disa, ky është një aludim për rolin e tij brenda një grupi të vogël të përfshirë në zhvillimin e arsenalit, veçanërisht në sektorin bërthamor.

I lindur në vitin 1955 në rajonin “arab” të Ahvazit, Shamkhani ishte komandant i Marinës së IRGC-së dhe më pas kaloi në pozicione përgjegjësie, gjithmonë në krye.

Në vitin 2013 ai u emërua këshilltar sigurie, një pozicion që e humbi dhjetë vjet më vonë – sipas rindërtimeve të kohës – për shkak të kontakteve të një bashkëpunëtori me mjedise të huaja të konsideruara të dyshimta, përkatësisht britanikët.

“Mafiozi”

Largimi përfaqësonte vetëm një pauzë sepse ai më pas arriti të ngjitej në të gjitha shkallët e komandës, deri në koordinimin e kontakteve diplomatike me SHBA-të mbi dosjen bërthamore.

Nga Teherani, ata i thonë Corriere della Sera-s se Shamkhani është “aq i fuqishëm sa është edhe i korruptuar”.

Disa e quajnë atë “mafioz” për shkak të aktiviteteve të tij të shitjes së naftës, një biznes që ai e drejton me të birin, Hossein, i cili kontrollon një rrjet kompanish që lehtësojnë eksportin e produkteve të naftës nga Irani dhe Rusia përmes vendeve që nuk kanë vendosur sanksione perëndimore.

Mosbesimi është një tipar që dallon popullin e Iranit, të detyruar nga regjimi të jetojë në një klimë dyshimi dhe denoncimesh — proverb iranian: “Muri ka minj dhe minjtë kanë veshë”.

Dhe madje edhe për Shamkhan-in, shumë po hedhin dyshime mbi versionin e historisë se ai i mbijetoi sulmit izraelit, veçanërisht për shkak të historisë që ai tregoi në TV: edhe pse ndërtesa ku ai jetonte u shemb nën bomba, “ai nuk ka plagë, shenja, mavijosje: supozohet se dikush (Mossad) e informoi pak më parë dhe e shpëtoi”, thotë një gazetar nga kryeqyteti.

Çështja Qaani ngre gjithashtu disa dyshime. Ky burrë zëvendësoi gjeneralin Qasem Soleimani, i cili u vra në vitin 2020 nga SHBA-të.

I lindur në Mashhad, ai mori pjesë në konfliktin me Irakun dhe sapo hyri në Quds, ai mori pjesë në krijimin e “unazës së zjarrit” rreth Izraelit, grupi i milicive të pajisura me raketa dhe dronë që nga Iraku, Siria, Libani dhe territoret palestineze supozohej të synonin shtetin hebre në rast lufte.

Boshti i rezistencës që përfshin Houthi-t jemenas, por edhe lëvizjet radikale shiite afgane dhe pakistaneze.

Megjithatë, strategjia e Teheranit u pengua nga ofensivat e përsëritura izraelite, të cilat e dobësuan vendosjen.

Për më tepër, Qaani nuk dukej se gëzonte të njëjtin prestigj si paraardhësi i tij, një vlerësim negativ i theksuar nga të mërguarit dhe propaganda “armiqësore”.

Kur ushtria izraelite eliminoi udhëheqjen e Hezbollahut në Bejrut me një seri bombash që shkatërruan bunkerë më 27 shtator, doli lajmi për vdekjen e Qaani-t, së bashku me “thashetheme” të përziera me dyshime rreth tij dhe madje edhe hetime nga regjimi: ata donin ta bënin të dukej si tradhtar.

Në vend të kësaj, ai u rishfaq në funeralin e njërit prej zëvendësve të tij, Abbas Nilfoushan, i cili u eliminua së bashku me Nasrallahu-n nga sulmi izraelit.

Dhe këtu lindi një teori tjetër: informacioni kundër Qaani-t ishte një dredhi për të diskredituar kundërshtarët e tij duke treguar se ata po thoshin gënjeshtra.

Kopola

Skenari u përsërit ditët e fundit, kur Qaani, i supozuar i vdekur, u rishfaq në Teheran – duke mbajtur një kapelë të zezë – në një demonstratë patriotike.

Burime të brendshme thonë se që nga vrasja e synuar e udhëheqësit të Hamasit, Ismail Haniyeh, në Teheran dhe prerja e kokës së udhëheqësve të Hezbollahut, teoria se gjenerali është në fakt një spiun i Mossad-it është bërë gjithnjë e më këmbëngulëse.

Dhe kështu, në mediat sociale dhe në biseda, teoria e konspiracionit ka frymëzuar krijuesit digjitalë.

Ekziston një video e shpërndarë gjerësisht, e ndërtuar me inteligjencë artificiale, në të cilën Qaani quhet “Njeriu ynë në Teheran”, duke iu referuar spiunit të famshëm Eli Cohen, i cili arriti të arrinte në krye të ushtrisë siriane.

Ose, ka imazhe të bustit të Qaani-t përpara selisë së Mossad-it, ose të ushtarit të veshur si James Bond.

Një deklaratë që i atribuohet atij po qarkullon: “Në emër të Allahut, nuk do të ndalem së luftuari për Iranin dhe Ali Khamenein, regjimi sionist po përhap gënjeshtra për mua. Unë nuk jam Mossadi, unë jam makthi i tyre”.

Dhe dje inteligjenca izraelite ndërhyri drejtpërdrejt me një postim të thatë në persisht në X: “Qaani nuk është spiuni ynë”.

Një ndërhyrje për të nxitur lojën. Lufta e vërtetë ia ka lënë vendin asaj psikologjike dhe edhe këtu gjithçka përvijon.

Ironi, gënjeshtra, lajme të rreme dhe pak të vërteta. Presioni shërben për të zgjeruar çdo çarje në një pushtet që nuk ka qenë kurrë e bashkuar dhe është gjithnjë e më e shqetësuar për mbulimin e boshllëqeve.