Pjesëmarrja, e vetmja betejë për votën e lirë

Nga Enton Abilekaj

Që nga vitit 2017, periudha më e bukur e zgjedhjeve mbaron të dielën në darkë. Deri atëherë duket sikur gjithçka po zhvillohet në një film perëndimor. Njerëz entuziastë nga të gjitha anët, opozita optimiste që parashikojnë fitore të thella dhe përmbysje historike, komisionerë dhe vëzhgues partish që premtojnë se nuk do lejojnë as mizën tu kalojë, makina me flamuj e postera të opozitës që nuk kanë frikë, liderët e opozitës që janë të bindur për ndryshim dhe ata që i besojnë duke numëruar mbrapsht minutat e përmbysjes së regjimit.

Pastaj hapet kutia e parë. Pastaj fillojnë dyshimet për përzgjedhjen e kutive, llogaritë emotive dhe një zhgënjim që fillon të hyjë si helm në gjakun e opozitarëve, derisa pushton gjithë trupin për ta bërë të nesërmen e zgjedhjeve një ditë zemërimi dhe tensioni, që mund të rrezikojë shpërthimin nga momenti në moment.

Nesër është hera e pestë, që përsëritet periudha më e bukur e zgjedhjeve. Me të njëjtën gjuhë, me të njëjtin entuziazëm, me të njëjtën kritikë ndaj atyre që, nisur nga faktet, artikulojnë publikisht dyshimin te liria e zgjedhjeve, në favor të një rezultati të paravendosur nga një pushtet që kontrollon gjithçka.

Beteja mes entuziastëve të shumtë dhe mosbesuesve të paktë, bëhet më e fortë kur dalin faktet për blerje të votave, kur dalin sondazhet e porositura që japin shifra sikur votat nuk blihen, apo në rastin kur kandidati i opozitës arrestohet 2 ditë përpara zgjedhjeve. Me gjithë faktet që bërtasin, liderët e opozitës, me të njëjtën sjellje mbi 30-vjeçare, janë të kujdesshëm, mos të dekurajojnë votuesit, denoncojnë makinerinë shtetërore që është vënë në funksion të pushtetit të një njeriu, por vazhdojnë të deklarojnë fitore historike.

Është mëkat të thuash se jetojmë në Shqipëri, se Kryeministër është Edi Rama që e deklaroi rezultatin publikisht 3 ditë përpara zgjedhjeve. Është ai që e dënoi kandidatin e opozitës me burg 2 ditë përpara gjykatës, ai që sulmon personalisht këdo që i del përpara dhe pastaj vë në lëvizje të gjithë shtetin për ta bërë vetëgjyqësinë e tij akt formal.

Deri të dielën në darkë është tabu të thuash se të hysh në mekanizmin e ndërtuar nga Edi Rama me shpresën që do dalësh i fituar, është, ose naivitet, ose pranim i regjimit me kushtin që të jesh aksioner. Kështu kjo opozitë që u godit në 3 mars me vendimin e Gjykatës së Apelit, që u godit disa herë nga KQZ, me vendimet absurde të KAS, që nuk u la as të vendoste për Kryetarin e Koalicionit, por ia emëroi Edi Rama, që nuk do mund të numërojë as votat në gjysmat e tavolinave të numërimit, ka iluzionin se nga kutitë do të dalë një rezultat pozitiv, ose e krijon këtë iluzion për mbështetësit që të marrë sa më shumë, me shpresën se pak nga pak do ta dobësojë mekanizmin, ose pastaj, e ka pranuar sistemin hibrid me kushtin që të marrë mandatin për të qenë në opozitë.

Ka vetëm një mundësi që këto zgjedhje të japin një rezultat tjetër, pjesëmarrja masive, edhe nga jashtë, për ta bërë sa më të vështirë kontrollin e rezultatit nga maxhoranca. Nëse opozita i ka motivuar njerëzit aq sa të dalin masivisht në zgjedhje, aty ku difererenca do të jetë e madhe, blerja e votave, intimidimi i votuesve dhe i kandidatëve, numërimi i shtrembëruar dhe votat e pavlefshme, do ta kenë të vështirë ta deformojnë rezultatin. Kjo do të thotë që opozita duhet të marrë më shumë se 60 për qind të votave që të arrijë të nxjerrrë një rezultat pozitiv nga kutitë.

E vetmja e vërtetë që do të provohet nesër, është pikërisht masiviteti i shqetësimit të qytetarëve. Sa të shqetësuar janë njerëzit nga pushteti personal i Edi Ramës dhe ngushtimi i hapësirave të lirisë për politikë, biznes, arsim, shëndetësi dhe gjithçka kanë nevojë? Sa të shqetësuar janë nga korrupsioni galopant që rrëmben çdo vit 1 të katërtën e buxhetit sipas KLSH, pa përfshirë këtu pronat publike dhe private në qytetet e mëdha dhe bregdet? Sa besojnë ata se vota për opozitën do ta ndryshojë këtë realitet?

Prandaj zgjedhjet nesër, janë një provë nëse kjo opozitë mund ta mundë një regjim hibrid dhe nëse shoqëria do të japë shenjat që do të jetë gati pas 2 vjetësh. Për këtë duhet pjesëmarrje, që tjetërsimi i rezultatit të bëhet sa më i vështirë.