Mbaroi karburanti, ishte shumë ftohtë/ Drejt Britanisë me gomone

Ndërsa zbardhi agimi në aeroportin Stansted të Londrës të enjten, një duzinë furgona sigurie të Zyrës së Brendshme nxituan drejt një avioni të kontaktuar  nga qeveria.

Në secilin nga 12 furgonat ishte ulur nga një emigrant shqiptar.

Emigrantët kishin disa ditë në Britani pasi kishin marrë një varkë që trafikonte njerëz nga Franca në bregun e Kentit.

Ishte hera e parë që qeveria britanike, duke luftuar numrin rekord të emigrantëve që kaluan me gomone këtë vit, kishte arritur atë që u kishte premtuar prej kohësh votuesve konservatorë: deportime të menjëhershme të emigrantëve që futen në Mbretërinë e Bashkuar ilegalisht nga deti.

Në mesin e atyre që u nisën mëngjesin e 13 tetorit ishin një elektricist 27-vjeçar i quajtur Elton dhe Lodjani, një ndërtues 19-vjeçar, të cilët kishin mbërritur të zhveshur në Dover tre ditë më parë (14 tetor) pasi gati u mbytën kur gomonia e tyre e stërmbushur nga Dunkirk mbeti pa karburant.

Daily Mail i ka ndjekur deri në Tiranë për të dëgjuar historinë e jashtëzakonshme se si dy të rinjtë u dërguan në shtëpi falë një skeme pilot të “deportimit të menjëhershëm”, e cila ishte parashikuar (deri në dorëheqjen javën e kaluar të zonjës Braverman) të bëhej praktikë e zakonshme.

Eltoni dhe Lodjan janë vetëm dy nga 10,000 shqiptarët që kanë kaluar Kanalin këtë vit.

Të dy djemtë kanë shpenzuar mijëra paund nga xhepi pasi secili u ka paguar trafikantëve 4000 £ për një vend në një gomone, në atë që rezultoi të ishte një udhëtim i pafrytshëm përtej Kanalit.

Eltoni, i cili flet mirë anglisht dhe thotë se e ka studiuar në universitet, fillimisht vendosi të shkonte në Britani pasi humbi punën në Tiranë.

“Shefi im tha se po shkurtonte stafin,” shpjegoi ai kur Daily Mail e intervistoi.

Ai bleu një biletë për udhëtimin treditor me autobus për në Francën veriore dhe mori rrugën për në Dunkirk, ku një trafikant kurd i kishte premtuar se do ta hipte në një varkë për në Angli pas një marrëveshjeje të rregulluar nga kushëriri i Eltonit në Mbretërinë e Bashkuar.

Në Dunkirk, ai flinte në rrugë derisa mori një telefonatë duke i thënë se kalimi i tij ishte i afërt.

Të shtunën e 8 tetorit ai shkoi në një pikë takimi në një kamp migrantësh katër milje larg qytetit ku 100 njerëz prisnin të udhëtonin në Mbretërinë e Bashkuar.

Nga kampi, ata u dërguan nga një udhërrëfyes trafikantësh për në një qendër tregtare, përpara se të hipnin në autobusin publik për në Loon-Plage, një plazh midis Dunkirk dhe Calais që përdoret në mënyrë rutinore për nisjen e varkave në Britani.

Në Tiranë këtë javë, Eltoni kujtoi se si, në fund të rrugës së autobusit, guida i çoi në një pyll gjysmë ore në këmbë nga Loon-Plage. Ata do të fshiheshin poshtë pemëve derisa morën një telefon që i njoftonte se varka ishte gati.

“Kemi pritur gjithë natën”, thotë ai.

“Ishte shumë ftohtë.”

Ndërkohë edhe Lodjani ishte në pyll duke pritur një varkë. Më 4 tetor, ai kishte blerë një biletë autobusi 250 paund nga Tirana në Dunkirk.

Pas një nate në një hotel të lirë, ai ishte drejtuar gjithashtu nga trafikanti i tij (një kurd i paguar me para në dorë nga të afërmit e Lodjanit në Mbretërinë e Bashkuar) për të hipur në një autobus për në Loon-Plage.

“Të gjithë miqtë e mi kishin shkuar në Angli dhe unë doja të bashkohesha me ta,” thotë ai.

“Kam punuar në ndërtim që kur isha 14 vjeç. Fitoja 7 paund në ditë. Synimi im në Britaninë e Madhe ishte të ndihmoja prindërit e mi, të cilët fitojnë pak para në një fabrikë veshjesh në Tiranë, dhe t’i bëja ata krenarë për mua.”

Kështu ata ishin gati të lundronin për në Britani me një varkë të rrezikshme. Pikërisht pasditen e së dielës , 9 tetor, u erdhi thirrja që ata dhe 65 emigrantë të tjerë të mblidheshin në plazh dhe të përgatiteshin për kalimin e tyre, shkruan abcnews.al.

“U nisëm drejt Anglisë në orën 17:30”, thotë Eltoni.

“Në bord ishin 11 shqiptarë të tjerë, si dhe disa familje kurdë, indiane dhe irakiane me 13 fëmijë. Ishte e mbipopulluar me 67 veta, por çfarë mund të bënim?”

Varka, me një trafikant kurd në krye, arriti në ujërat angleze brenda tre orësh. Pikërisht atëherë motorit të jashtëm i mbaroi benzina, duke e lënë anijen të përpëlitej mes valëve.

Emigrantët e goditur nga paniku morën menjëherë në telefon linjën e urgjencës në Britani, ashtu siç janë udhëzuar të bëjnë nga trafikantët dhe organizatat bamirëse me bazë në Francë që ndihmojnë migrantët.

Fëmijët bërtisnin dhe nënat qanin ndërsa gomonia merrte ujë. Lodjani, i cili nuk di të notojë dhe nuk i ishte dhënë një jelek shpëtimi nga trafikantët, ishte i sigurt se do të mbytej.

Më pas, 15 minuta pas thirrjes së urgjencës, një anije e Forcave Kufitare u afrua. I mori ata në bord dhe u kthye në Dover, duke ndaluar dy herë rrugës për të shpëtuar emigrantët nga dy varka të tjera, përpara se të mbërrinte në port katër orë më vonë.

“Ishin 240 persona në varkën e Forcave Kufitare”, thotë Eltoni.

“Vështirë se mund të përshtateshim.”

Vetëm atë të diel, 25 varka trafikantësh me 1065 të rritur dhe fëmijë u dërguan në bregun e Kentit, duke dërrmuar stafin e Home Office teksa përpiqeshin të gjenin strehim për ta.

Pasi arritën në tokë, Eltoni dhe Lodjani, të cilët ishin takuar në varkë, u përpunuan nga sistemi i imigracionit. Secilit migrant iu dha një rrip dore plastike me dy numra mbi të: i pari që tregonte se në cilën varkë kishin udhëtuar (861 për Eltonin dhe Lodjanin sepse e tyre ishte anija e 861-të që arriti në Britani këtë vit) dhe një numër personal: i Eltonit ishte 17 dhe Lodjanit 54.

Në orët në vijim, ata u kontrolluan, iu dhanë tuta gri të shtetit dhe pantofla, ndërsa  rrobat dhe pasuritë e tyre personale, duke përfshirë orët dhe telefonat celularë, u konfiskuan dhe u vendosën në qese plastike blu.

Pasaportat e tyre u vendosën në një dosje me zinxhir të bardhë, me numrin e tyre personal dhe u morën për shqyrtim nga zyrtarët. Pas një nate duke u përpjekur për të fjetur në dysheme në zonën e mbajtjes së emigrantëve të portit Dover, ata u kontrolluan përsëri përpara se t’u thuhej të rrinin në radhë bashkë me qindra emigrantë të tjerë. Ata prisnin autobusët për në qendrën kryesore të përpunimit 80 minuta larg me makinë në kamp në Manston.

Manston strehon të paktën 3,000 emigrantë, trefishi i kapacitetit të tij zyrtar, për shkak të numrit në rritje. Sindikatat e Forcave Kufitare janë ankuar se mbipopullimi e ka bërë atë josanitare dhe Zyra e Brendshme konfirmoi javën e kaluar se infeksioni i difterisë me baktere potencialisht vdekjeprurëse ka shpërthyer.

Atje, ata u dërguan në një palestër të madhe së bashku me 300 emigrantë të tjerë nga porti Dover, shkruan abcnews.al.

“Ishte aq e mbushur me njerëz. Na dhanë nga një batanije, pa dyshek apo jastëk. U shtrimë në dyshemenë e fortë prej druri, por nuk mund të flinim”, thotë Eltoni.

Gjatë dy ditëve të ardhshme, dy të rinjtë u zhvendosën nga dhoma në dhomë dhe nga tenda në tendë. Por mesditën e së mërkurës, 12 tetor, Elton, Lodjan dhe dhjetë shqiptarë të tjerë, u veçuan nga zyrtarët dhe u thanë të uleshin në karrige në një cep të një ndërtese me tulla.

Më pas ata u thirrën individualisht për një intervistë me një zyrtare femër të Forcave Kufitare, e cila pyeti secilin: “Pse keni udhëtuar në MB?”

Eltoni thotë: “I thashë se isha vetëm në Shqipëri pa familje. Thashë se nëna ime kishte vdekur 12 vjet më parë dhe nuk e mësova kurrë identitetin e babait tim. Zyrtari bëri dhjetë pyetje në 15 minuta. Isha jashtëzakonisht i lodhur. Unë nuk kërkova azil, as ajo nuk ma përmendi opsionin. Në fund ajo më tha të kthehesha në vendin tim.”

Lodjan u intervistua nga një oficer mashkull i Forcave Kufitare në moshë të mesme. “I thashë se doja të vija në Mbretërinë e Bashkuar për një jetë më të mirë dhe kisha të afërm që jetonin në Barking, Londër, të cilët do të më bënin të punoja si ndërtues”, thotë ai.

“Nuk thashë se doja të kërkoja azil dhe ai nuk më pyeti nëse doja.”

12 prej tyre qëndruan në pritje në cep të godinës deri në orën 22, pasi qendra e përpunimit ishte mbyllur.

“Njerëz të tjerë ishin larguar me autobus për në hotele,” thotë Eltoni.

“Ne ishim të gjithë vetëm dhe unë po dyshoja. Kur kërkuam një avokat, askush nuk u përgjigj. Kur pyetëm se ku kishin shkuar të gjithë të tjerët, një grua zyrtare e Forcave Kufitare më tha: ‘Të gjithë janë të ndryshëm këtu, nuk jeni të gjithë njësoj.”

Për shkak se dy shqiptarët nuk kishin kërkuar azil, sipas skemës së re pilot të Home Office, ata u konsideruan përgjegjës për dëbim të menjëhershëm. Skema synon të ndalojë emigrantët ekonomikë shqiptarë që pretendojnë se po ikin nga lufta ose persekutimi për të fituar një vend të shenjtë në Britani, kur nuk ka pasur asnjë konflikt në Ballkan për 25 vjet.