Ne, njerëzit e zakonshëm dhe Kapot

“Njerëzimin e kam ndarë në dy kategori – në njerëz të zakonshëm dhe Kapot! Njerezit e zakonshem janë ato qenie të detyruara të punojnë gjithë jetën si bisha, duke mos parë kurrë një rreze dielli, as kënaqësinë më të vogël, gjithmonë në hijen gri të një ekzistence të mjerë.”

Kush janë kapot? Janë ata që shfrytëzojnë, tiranizojnë, manipulojnë, gjithmonë “të gatshëm të ngacmojnë të gjorin e zakonshëm”.

Sa më lart të ngjitesh në hierarkinë shoqërore, aq më shumë ndeshesh me individë të tillë.

Si t’i njohim ata? Ata dinë gjithmonë të flasin mirë, zotërojnë mirë artin e të folurit. Ata flasin dhe shpesh përdorin një gjuhë me zë të lartë, aq të lartë sa të huton. Ose përkundrazi, ata marrin një ton paternalist, ju trajtojnë si fëmijë, ju flasin sikur të jeni fëmijë. Per cfare? Të bëjnë të ndihesh inferior. Të bëjnë të besosh se ke nevojë për ta.

Një karakteristikë tjetër e kapove është se ata nuk kanë kurrë dyshime, kurrë një moment pasigurie, kurrë një hezitim. Ata nuk bëjnë kurrë gabime. Ndoshta kanë bërë edhe gabime të pafalshme, kanë mohuar rreptësisht atë që u tha më parë, por disi, me të vetmen aftësi të fytyrave të tyre të ashpra, arrijnë të qëndrojnë gjithmonë në këmbë. Për të qëndruar në kreshtën e valës. Sidomos në politikë.

Kapot mendojnë se janë më të mirë se ju. Ata do t’ju thonë se kjo është përmes meritës, talentit personal dhe angazhimit që kanë arritur deri këtu. Sigurisht, për të bërë një karrierë duhet të shtypësh. Në pamjen e këtyre personazheve më vjen një ndjenjë e përzier. Por ndjej edhe shumë inat. Pse pyes veten: në çdo epokë historike, në çdo qytet, qytezë apo vend, a duhet të përballemi gjithmonë me arrogancën mediokër të kapove?