Pse opozita doli me bisht në shalë nga një pakt i ri me Ramën

Nga Andi Bushati

Partia Demokratike ka bërë një pakt ku ka pranuar që në këmbim të njohjes së shumicës berishiste nga Rama, të shesë të drejtat themelore të opozitarizmit.

Prej pesë muajsh proteste radikale në kuvend, ku janë përndezur flakadanët dhe kanë ushtuar bilbilat, PD kërkonte përpos njohjes legjitime si opozitë edhe të drejtën për të cilin e ka mandatuar publiku, atë për të kontrolluar abuzimet marramendëse të qeverisë. Në emër të këtij detyrimi opozita e bashkuar këmbëngulte, që prej tetorit të shkuar, në ngritjen e tetë komisioneve hetimore për investimet strategjike, grabitjen te Porti i Durrësit, udhëtimet me çarter të kryeministrit, rrjedhjen e të dhënave të sistemit TIMS, aferës McGonigal,110 milionë eurove të Bechettit, kontratave konçensionare në shendetësi dhe vendimarrjeve në konflikt interesi.

Me urdhër të Edi Ramës, që ishte i impikuar drejtpërdrejt këto çështje, komisionet nuk u ngritën asnjëherë, duke shkallmuar çdo regull të deriatëhershëm parlamentar. Madje në fund të dhjetorit, PS, vetëm me votat e veta, e ndryshoi edhe ligjin duke e kthyer të drejtën e deputetëve për të hetuar në një farsë që këtej e tutje do të luhet pas dyerve të mbyllura.

Por, po të ndalosh për një moment këtu e kupton se që në premisë negocimi u krye në pozita të pa barabarta. Sepse të bësh një marëveshje nënkupton që secila palë të lëshojë diçka nga vetja, për hir të kompromisit. Por në rastin konkret PD dhe PS u ulën në pozicione, ku e para edhe nëse merrte maksimumin, fitonte vetëm atë që i takonte dhe e dyta, qoftë edhe nëse lëshonte gjithçka, nuk jepte asgjë nga vetja. Pikërisht për këtë opozita ishte e dënuaër që mos bënte pazar të tipit: na jepni këtë që tu falim këtë tjetrën. Ajo ishte e dënuar të kishte tre vija të kuqe, të panegociueshme: njohjen si palë në reformën zgjedhore, ngritjen e të teta komisioneve hetimore dhe funksionimin e tyre sipas ligjit të pa ndryshuar.

Dhe kur sheh atë që ndodhi e ke të lehtë të arrish në konkluzionin se rezultati i paktit është një disfatë për opozitën. Vërtet ajo çertifikoi njohjen si palë, vërtet ajo arriti të hedhi në kosh refrenin dy vjeçar të mazhorancës se “nuk pranojmë asgjë që vjen nga Saliu”, vërtet ajo po e zhvesh “AliBashën” nga e drejta e vetos për reformën zgjedhore, por të gjitha këto, ndonëse mund të quhen fitore të vogla për burokratët e opozitës, nuk kanë asnjë domethënie për shumicën anti Rama. Nëse një pjesë madhe e publikut ka qenë e bindur se PD i takonte Berishës si më i votuari mes demokratëve, ajo e ka mbështetur aksionin e tij, jo për sytë e bukur të doktorit, as për nostalgjinë kundrejt liderit historik, por me bindjen se vetëm një opozitë reale, mund ti vërë fre abuzimeve të Ramës.

Kryeministri autokrat mbështeste kundërshtarë fallco vetëm që ata mos ti hapin andralla, por ai nuk ka asnjë problem nëse këtë rol pranon ta marrë përsipër edhe opozita reale. Duke pranuar të shesë disa komisione në emër të njohjes nga pushteti, PD ja e rithemeluar bëri pikërisht atë që do kishte bërë me qef dhe Basha. Ajo tradhëtoi kauzën e transparencës me të cilën mëkoi për gjysëm viti publikun. Asnjë njeri me mendje të ftohtë nuk mund ti kuptojë sot disa kontradikta krejtësisht të dukshme.

Çfarë duhet vula nëse atë e fiton në këmbim të heshtjes për bredhjet e Ramës me çarter?

Përse vlen njohja de facto e kryetarit non grata, nëse ajo bëhet në dëm të transparencës për investimet strategjike?

Ç’kuptim ka legalizimi zyrtar i shumicës opozitare, nëse kjo shumice nuk kërkon llogari për mbi 100 milionët e fluturuara të Bechettit?

Ç’fitore quhet të nxjerrësh nga loja një kalë të ngordhur si Basha, kur bën paqe me faktin se s’do thërresësh të deponojnë para deputetëve, Ramën, Duçkën, Agron Nezën?

Opozita u qetësua, u ul në tryezë, i pushoi bilbilat dhe i fiku flakadanët duke marrë vetëm dy komisione hetimore gjysmake nga tetë që kërkonte fillimisht. Dhe ky është mëkati i saj më i madh. Jo se edhe njëherë, njësoj siç ka ndodhur në dhjetë vite, doli me bisht në shalë nga një pakt i ri me Ramën, por se për të marrë thjeshtë çka i duhej pak personave, sakrifikoi atë që i interesonte pjesës dërrmuese të popullit opozitar: ajo për vulën shiti transparencën.