LAJM I FUNDIT/ Gjendet trupi i djalit të mitur në Shkodër

Lajmi ne perditesim…

Trupi i pajetë i djalit 3-vjeçar që është vetëmbytur së bashku me nënën Alma Arrazi dhe 2 motrat e tij është gjetur mëngjesin e sotëm. Mësohet se trupi i djalit të mitur është gjetur nga polumbarët në lumin Buna. Ndërkohë që deri më tani janë gjetur dhe trupat e dy vajzave të tjera 8 dhe 9 vjeçe.

Kërkimet po vijojnë që nga ura e vjetër e lumit Buna, deri në grykëderdhjen e Velipojës, ndërsa në ndihmë kanë ardhur peshkatarët dhe banorët e zonës. Po ashtu bëhet me dije se janë marrë dhe po merren në pyetje familjarë të nënës 39-vjeçare, Alma Arrazi të cilët thonë se gruaja dhunohej sistematikisht, ndësa policia ka sekuestruar kamerat e sigurisë të disa bizneseve për të parë lëvizjet e fundit të nënës me 3 fëmijët, për të verifikuar dhe nëse ishte e vetme me ata.

Pozicioni dhe fusha e veprimit të një ambasadori përcaktohet nga Konventa e Vjenës. Ai përfaqëson kornizën formale të kryerjes së punës, por ajo informale është shumë më domethënëse.
Gjatë pritjes së temave dhe përmbajtjeve të ndryshme, ambasadorët dhe zyrtarë të tjerë sugjerojnë ndikim apo dërgojnë mesazhe përmes tregimeve, metaforave, gjesteve, stilit të veshjes, ngjyrave dhe shumë sjelljeve të ndryshme. Qëllimi është, natyrisht, gjithmonë i njëjtë dhe ka të bëjë me përfaqësimin e interesave të vendit të vet.

Nëse kjo zbatohet për pozitën e ambasadorit amerikan në Serbi, Christopher Hill, nuk mund të shmanget fakti që ai përfaqëson interesat e Shteteve të Bashkuara. Por ky pretendim po manipulohet përtej kufijve të asaj që është e pranueshme, sepse idetë e tij nuk janë domosdoshmërisht në kundërshtim me qëndrimet e Serbisë.
Serbi mesatar sigurisht që do të pyeste veten se si është e mundur kjo, pasi Amerika është qenia me bisht dhe me brirë e kësaj bote. E gjithë kjo, natyrisht, është vetëm fryt i propagandës së atyre që duan që Amerika të duket si kampione e ferrit, sepse në realitet situata faktike është dukshëm e ndryshme.

“Para së gjithash, për të kuptuar sjelljen e ambasadorit Hill, duhet kuptuar se si funksionojnë marrëdhëniet ndërkombëtare. Fatkeqësisht, një përqindje shumë e vogël e popullsisë mund të mburret me njohuri të tilla dhe, me keqardhje të dyfishtë, ka një numër edhe më të vogël të opinionistëve që depërtojnë thelbësisht në ato marrëdhënie.  Këtu lind detyra e ndritur njerëzore dhe njëkohësisht rezulton detyrë e diplomatëve që këto procese t’i afrojnë sa më shumë me qytetarët, brenda kufijve të lejuar, në mënyrë që situata të mos jetë keqlexuar.

Duke e lënë, konkretisht, popullsinë e Serbisë në një errësirë të tillë, çdo i dërguar i huaj rrezikon ta vendosë në një pozitë të palakmueshme reputacionin e vendit të tij” – keshtu shkruan media serbe Danas duke shtuar se prej diplomateve të ndryshë, në kohë të ndryshme ka patur interesa konfliktuale, veç diplomatike.

Askush nuk mund ta mohojë se Amerika gjatë mandatit të tij u tregua shumë më e dëgjuar për çështjen serbe sesa në dy dekadat e mëparshme. Disa nga gjestet e tij ishin vërtet dashamirëse ndaj Serbisë, sado që kishte përpjekje për t’u mësuar atyre një lloj komploti të keq.

“Me veprimet e tij, Christopher Hill u distancua nga doktrina politike e Madeleine Albright dhe Richard Holbrooke. Nuk është shumë keq të thuhet se kjo përfaqëson një mençuri të jashtëzakonshme nëse merret parasysh thënia e Bismarkut për nevojën për të ndier lëvizjen e Zotit nëpër histori dhe për të njohur kuptimin e ecjes dhe veshjes së tij ndërsa ai kalon me nxitim dhe zhduket nga skena” – shkruhet ne median serbe duke shtruar pyetjen:
Do të ndihmojë kjo për të kuptuar se Christopher Hill nuk është e gjithë Amerika?

Në këtë linjë, me veprimet dhe mosveprimet e tij, ai përfaqëson interesat e Shteteve të Bashkuara dhe monedhës me të cilën paguhet. Gjithsesi qumështi i derdhur nuk vlen për keqardhje, ndaj publiku serb duhet të jetë i vetëdijshëm me faktin se ambasadori Christopher Hill po e bën punën e tij edhe në mënyrën që ai e konsideron më të mirën. Ai mund të bëjë gabime, si kushdo që bën, por kjo nuk pasqyron pamjen më të gjerë të marrëdhënieve serbo-amerikane. Është e rëndësishme të kuptohet se nuk duhet të jesh alergjik ndaj lojtarit, por ndaj lojës” – thuhet në shënimin redaksional ku theksohet: – Serbia eshte e dënuar të endet përgjithmonë nëpër labirintet e historisë, duke kërkuar një rrugëdalje në të kaluarën, në vend të së ardhmes.

“Gjithçka serbe sot kërcënohet edhe për shkak se nuk ka asociacion, teksa Prishtina ka 11 vjet që refuzon të përmbushë obligimet e saj dhe nga deklaratat e Albin Kurtit dhe Vjosa Osmanit shihet se nuk kanë ndërmend ta themelojnë ndonjëherë, edhe pse ajo përfaqëson shtyllën kurrizore të Marrëveshjes së Brukselit” – kështu deklaroi drejtori i Zyrës për Kosovën në qeverinë serbe, Petar Petkoviç, duke shtuar se për shkak të presionit nga perëndimi, takimet kushtuar asociacionit kanë filluar që në muajin nëntor.

Ai gjithashtu ka kujtuar se në maj të vitit të kaluar, pas pesë vitesh, ekipi menaxhues ishte ftuar nga BE-ja që të prezantonte draft-statutin e saj në nivel të lartë para Vuçiçit dhe Kurtit.

“Ata përfunduan draftin e statutit për pesë muaj, e dërguan në BE dhe thanë se e kanë bërë punën e tyre dhe tani presin ftesë për ta paraqitur në nivel të lartë, por pastaj Kurti e ka refuzuar atë draft statut dhe ka thënë se nuk ka ekip menaxhues për të” – u shpreh Petkoviç teksa me ndalimin e dinarit,

është e kërcënuar mbijetesa e popullit serb në Kosovë.

“Kjo ishte masa më e keqe përshkallëzuese që Kurti solli ndaj popullit serb. Natyrisht që nga atëherë çdo gjë ka ndalur, është kërcënuar siguria dhe mbijetesa e popullit tonë në Kosovë. Që atëherë kemi pasur gjashtë takime per kete ceshtje me Besnik Bislimin, por zgjidhja është e pamundur” – theksoi Petkoviç, duke shtuar se Beogradi ka treguar gatishmërinë e tij për të diskutuar projekt-statutin e asociacionit.

“Ne jemi të gatshëm të diskutojmë draft-statutin. Por Prishtina refuzon. Ata thonë se nuk do hartojnë asgjë por vetëm duan Keshillin e Europës. Si është e mundur që dikush të hyjë në Këshillin e Evropës pa asnjë kusht, as asociacion dhe as heqje dorë nga shpronësimet. Tani do të shohim se si do të zhvillohen gjërat” – ka theksuar Petkovic.

“Si mund të flitet për normalizim të marrëdhënieve apo ndonjë marrëveshje, teksa Prishtina tregon keqdashje dhe nëpërkëmb gjithçka për të cilën kemi rënë dakord. Populli serb nuk do të mbetet kurrë jashtë Serbisë dhe ne do të luftojmë për popullin tone” – deklaroi drejtori i Zyrës për Kosovën në qeverinë serbe.

Kur është fjala për seancën e fundit të Kombeve të Bashkuara, Petkovic tha se ishte një propagandë brutale dhe se dihet se me ndihmën e kujt Osmani i futi njerëzit në sallë, jashtë protokollit.

“Gjithçka është gënjeshtër dhe çdo gjë po bëhet për të diskredituar Serbinë” – potencoi Petkoviç.

I pushtuar nga zemërimi se nuk është në gjendje të pengojë hyrjen e Kosovës në Këshillin e Evropës, presidenti Aleksander Vuçiç njoftoi “ndryshime të thella dhe thelbësore” në politikën e jashtme të Serbisë dhe drejtimi i kthesës lë të kuptohet për një largim të ri nga bota demokratike.

Po pse presidenti serb hyn me kaq zemër në beteja diplomatike që dihet paraprakisht se janë të humbura, siç është edhe rasti me rezolutën e Asamblesë së Përgjithshme për gjenocidin në Srebrenicë? Që ai të shpenzojë energji, është puna e tij, por përballja me botën që Serbia nominalisht aspiron është një zgjedhje e rrezikshme që kërcënon zhytjen edhe më thellë të Serbisë në izolim dhe kërcim drejt përqafimit me Nënën Rusi.

“Unë mendoj se Vuçiç e di që zemërimi i shprehur publikisht është aleati më i keq në diplomaci, por ai nuk rri dot pa u marrë me armiqtë e këqij që ai si rregull i sheh në Perëndim. Egoja e tij e shfrenuar e shtyu atë të nxitonte drejt kryesueses të seancës së Këshillit të Sigurimit kushtuar diskutimit të punës gjashtëmujore të UNMIK-ut në Kosovë” – deklaroi Gazetari dhe njohësi i marrëdhënieve ndërkombëtare, Boshko Jakshiç

“Vuçiç tha atje se nuk ka pasur asnjë marrëveshje paraprake sipas së cilës ai dhe presidentja e Kosovës Vjosa Osmani kanë pasur nga tre minuta kohë për përgjigje. Maltezja Vanessa Fraser nuk e mbylli gojën me përulësi, gjë që pritej nga presidenti serb, i cili është mësuar që askush të mos guxojë të ndërpresë monologjet e tij të gjata në televizionin kombëtar në Serbi. Ajo ngriti zërin, përdori disa herë grushtin mbi tavolinë dhe e bëri të qartë se nuk do lejonte që zëvendësi i saj të paraqitej si gënjeshtar.

“Unë vetëm…” belbëzoi Vuçiç. “Faleminderit, zoti President, keni tre minuta kohë”, përfundoi Fraser episodin nga seanca ku Vuçiç u zvetnua si profet I deklaruar, por vetëm dëgjoi dhe morri  një mësim të mire” – kujtoi Boshko Jakshiç

Ne kemi qenë dëshmitarë të disa fiaskove diplomatike në një periudhë shumë të shkurtër kohe, pershembull votimi i parë në Asamblenë Parlamentare të Këshillit të Evropës, kur Kosova hapi derën e anëtarësimit të plotë në organizatën më të rëndësishme evropiane për promovimin e të drejtave të njeriut dhe zhvillimin e demokracisë. Vuçiç pret që të gjithë të tjerët të udhëhiqen nga emocionet që ai ka ndaj Rusisë. Nëse e duan Serbinë, do jenë me ne, edhe nëse kjo është kundër interesave të grekëve, maqedonasve të veriut apo malazezëve. Një verbëri e tillë kthehet shpejt në hakmarrje. Kushdo që mendon se Srebrenica, Kosova në Këshillin e Evropës apo marrëdhëniet e mira në rajon, i interesojnë shumë presidentit serb, gabohet. Vuçic e di se zemërimi hakmarrës nuk është kurrë një aleat i mirë në politikën e jashtme, por ai është gjithashtu i vetëdijshëm se sa fitimprurës mund të jetë ky zemërim për marketingun e tij personal. Ai do të vazhdojë ta shtyjë Serbinë në izolim sepse do ta ketë më të lehtë të arrijë misionin e tij mesian në tokë” – potencoi Gazetari dhe njohësi i marrëdhënieve ndërkombëtare.

Gazetarin Vudi Xhumshiti është shprehur se të afërm të Gabriele Escobar bëjnë biznes me kreun e Republikës Serbska Dodik në Bosnje Hercegovinë.

“Pas raportimit të agresionit rus në Ukrainë gjatë viti 2022 kur unë po raportoja për mediat britanie mora vesh që republika e Serbisë kishte nënshkruar një marrëveshje të bashkërendimin  politikave të saj të jashtme me federatën ruse.

Po bashkëbisedoja me disa kolegë të mijë britanik dhe amerikan se si mund të përshkallëzohej situata e mundshme e konflikteve në rajonin e ballkanit dhe u largova nga Ukraina që të shkoja në vende të tjera ku priteshin trazira dhe erdha në Kosovë.

Në momenin që unë u vendosa në Kosovë situata politike filloi të tensionohej ku barrikadat po shtoheshin  dhe kishte bojkot institucionesh publike në Mitrovicën e Veriut të dirigjuar nga Beogradi zyrtar pasi kishin nënshkruar marrëveshjen me Rusinë.

Unë u njoha me diplomatë të ndryshëm dhe kuptova sjelljet e tyre ne Kosovë ku mes tyre ishte dhe Eskobar. Kur fillova të kërkoj në karrirën e tij politike dhe të kaluarën e tij  diplomatike dhe njerëzit që ishin të interesuar që të bashkëpunonin me mua filluan të ofroheshin dhe amë në gjurmë të disa dokumentacioneve që ishin të vshtirë të refuzoheshin dhe në janar të këtij viti kemi kontaktuar me DASH.

Në një nga dokumentat që ishte kontrata e kompanisë Energji Mcginis e cila është e kontraktuar me kreun e republikës serbe në Bosnje Hercegovinë, Dodik ishte e vërtetë dhe konfirmuam atë në departamentin e drejtësisë.

Ne pastaj filluam të hulumtonin për personelin dhe pronarët e kompanisë dolën të ishin njerëz të afërm me Gabriel Eskobar. Emanuel Eskobar doli të kishte lidhje familjare me Gabreil Eskobar në këtë kompani në bashkëpunim me Dodik.”