Krismën Ramës do ia dëgjoni kur të takohet me Vuçiç

Nga Berat Buzhala

Të gjithëve na kujtohet një përplasje, gati fizike, e kryeministrit të Shqipërisë, Edi Rama, me Presidentin e Serbisë, Aleksander Vucic, kur u takuan për herë të parë në Beograd. Pastaj mes tyre lindi një dashuri dhe pasion irracional…

Nëse e koncentrojmë fjalimin e Edi Ramës, përtej frazave të bukura, që duken të shkruara nga ndonjë këshilltar anglez, tri ishin arsyet për të cilat Kryeministri i Shqipërisë u ngjit dje në podiumin e Këshillit të Evropës ishin:

1. Të flas si lider i Ballkanit
2. Të ndihmojë Hashim Thaçin
3. … Vuçiçin.

E kam parasysh që pas këtij fjalimi të gjatë dhe të shkruar bukur kishte entuziazëm në Kosovë. U duk që më në fund një shqiptar i bëri për pesë pare… Po kë? Kë bëri për pesë pare?

Fjalimet e bukura dhe të forta kur dalin prej gojës së liderëve të shteteve të korruptuara dhe të kapura, dalin qesharake. Madje dalin qesharake kur dalin prej gojës së kryeministrave të shteteve të vogla. Pikë. Nuk ka nevojë që të jenë të korruptuar. Prandaj, krejt cfarë kemi mësuar dhe kemi lexuar në histori janë fjalimet e fuqishme të Churchillit, Kennedit, Villi Brandit, De Gaulle, e nuk kemi lexuar a mësuar për ndonjë fjalim që drodhi botën dhe që ka dal prej gojës së kryeministrit të Sllovakisë, Moldavisë, Estonisë a Finlandës.

Rama, duke kaluar kohë të gjatë nëpër takime me Erdoganin, disi e sheh vetën lider të atyre përmasave.

Një pjesë të madhe të fjalimit të tij prej mbi 4000 fjalësh ai ia kushtoi lirisë dhe paqës. Krejt çfarë mungonte aty ishte edhe ndonjë mendim i mençur për kërcënimin nuklear të Rusisë. Pse jo? Hapësirën e kishte, e nuk i mungon as talenti për të interpretuar.

Por rreziku është tepër i madh, që nëse një i panjohur do të pyeste se “kush është ky burri i gjatë që po flet kaq bukur” ai do t’ia plaste gazit nga përgjigja, sepse ky burri është tash e 10 vjet kryeministër i një shteti ku shkalla e krimit dhe e korrupsionit është ndër më të lartat në botë, kurse të hyrat vjetore për kokë të banorit i kanë rreth 5 mijë dollarë. Në shtetin e tij ende nuk dihet nëse e kanë vrarë njëfar Vis Martinin apo është arratisur. Pastaj, nëse është vrarë, nuk dihet nëse e ka vrarë shteti, apo bandat rivale.

Fotografia e liderit të Ballkanit nuk do të duhej të dukej kështu. Rama e di çfarë është mirë e çfarë nuk është, por qëllimshëm është dorëzuar dhe nënshtruar në vendin e tij. Qëllimshëm i ka lakuar rregullat demokratike në favorin e tij dhe grupeve të interesit që ai i përfaqëson.

Do t’i vëja bast 10 euro që një pjesë të fjalimit, atë pjesën e parë, e ka shkuar ish këshilltari i Toni Blairit. Nuk ka asgjë të keqe, përveçse këshilla e tij ka porositur ka qënë: tregohu i kujdesshëm me Serbinë e sotme.

Gjatë gjithë fjalimit të tij Rama ka eci nëpër një tel të hollë. Ka folur për luftërat dhe krimet në Ballkan, duke u rezervuar maksimalisht që ta drejtojë gishtin akuzues te adresa e duhur dhe e vetme e këtyre krimeve: Serbia. Këtë mungesë të guximit e kompensonte duke goditur Putinin dhe Rusinë.

Rama ishte kirurgjikisht i kujdesshëm që ta kursente Serbinë e sotme prej çfarëdo analogjie me Rusinë, apo edhe me krimet që Serbia ka kryer në Kosovë. Kur foli për luftën në Kosovë ai tha se përgjegjës ishte “kasapi” Millosheviç.

Duhesh të jesh tepër tolerant dhe shpërfillës ndaj fakteve dhe ndaj historisë për të arritur në këtë konstatim. Serbia, përveç që ka Presidentin e vendit të përfshirë direkt në krime të luftës në Kosovë, ministër të Punëve të Brendshme ka Aleksandër Vulinin, një fashist dhe racist të ndyrë. Ta quash Vulinin qoftë edhe vetëm si pro-rus, është shfajësim për të. Vulin është shumë më shumë se sa vetëm aq. E gjithë nomenklatura politike e Serbisë së sotshme i ka rrënjët në Serbinë e djeshme.

Pastaj, të thuash që Millosheviç e kishte pushtuar karrigen e komandantit të përgjithshëm të ushtrisë, është, në rastin më të mirë mungesë totale e njohjes së realitetit në Ballkan në vitet 90’, kurse në rastin më të keq tendencë për të shtrëmbëruar qëllimshëm historinë në dëm të shqiptarëve.

Millosheviç kurrë nuk e ka pushtuar atë karrige. Ajo karrige i është dhënë atij me zgjedhje, me referendum dhe me pajtim të plotë të popullit serb. Sot e kësaj dite, askush që është në pushtet në Serbi, nuk thotë asnjë fjalë të keqe për të. Vuçiç pati deklaruar që Millosheviç kishte gabuar taktikisht, sepse koha nuk kishte qënë e favorshme për Serbinë, por assesi nuk kishte gabuar në qëllimet që kishte pasur.

Mos të harrojmë, Kisha Ortodokse e Serbisë, që është shtet paralel në Serbi, që në segmente të caktuara është më e fuqishme se sa vetë qeveria, dje bekoi njërin prej kriminelëve më famëkeq të Serbisë, Vladimir Lazareviçin, i dënuar nga Tribunali i Hagës për ish-Jugosllavinë. Unë e kuptoj dëshirën, le të themi deri diku beninje të Ramës, për ta afruar Serbinë me BE, por minimalisht, një përpjekje e tillë është naive.

Rama goditi Serbinë me një grusht pambuku edhe kur foli për Tribunalin Special. Si nëpër dhëmbë Rama tha që prokurorët dhe diplomatët janë mburrur me raportin e Dick Marty’it si dhe e kanë furnizuar me dokumentacion prokurorinë e Tribunalit Special, por ndërkohë nuk kishte përfshirë në këtë fjalim një gjë tepër të rëndësishme: Shteti i Zvicrës ka deklaruar zyrtarisht se shërbimi sekret serb ka dashur të vrasë senatorin zviceran. Për këtë ka folur edhe vetë senatori Marty. Denoncimi me fakte, i këtij plani, në Këshill të Evropës do të ishte shumë më i fuqishëm se sa të flitej në mënyrë të vagullt për disa diplomatë serbë që mburren, a se prokuroria serbe i paska dhënë dokumente prokurorisë së Tribunalit Special.

Ramës i mungonte dëshira për ta tejkaluar ambicien e tij të një ‘lideri ballkanik”. Rama e di që ëndërra e tij për një udhëheqës të këtij rajoni mund të realizohet vetëm në bashkëpunim me Presidentin e Serbisë, prandaj kujdesej që ta kursej atë.

Nuk do ta merrja mundin që t’ia analizoja Ramës këtë fjalim, nqs reagimet në Kosovë të mos kishin qënë kaq ekzaltuese. Më duhet t’ua thyej zemrat të gjithë atyre që e ngritën në qiell kryeministrin e Shqipërisë, duke u thënë që Rama nuk u mor me fakte, por me letërsi.

Pjesën më të madhe të fjalimit të Ramës, në masë pothuajse 95 përqind, do t’ia kishte aprovuar edhe vetë Aleksandër Vuciç. Dikush do të mund të thoshte se kjo nuk është e mundur, sepse Rama foli edhe për Kosovën e pavarur, madje bëri thirrje që Kosova të quhet “Kosovë”. Nëse dikush ende i gëzohet këtij fakti, që një kryeministër i Shqipërisë e mbron Kosovën në arenën ndërkombëtare, atëherë këto janë pritje minimale për një shqiptar mesatar, e lërë më për një udhëheqës të lartë politik, që tek e fundit e ka edhe obligim kushtetues që ta bëjë këtë gjë.

Rama është mjaftueshëm i zgjuar sa këtë ta bëjë në mënyrë artistike, sepse e kishte plotësisht të qartë se për çfarë audience po fliste. Lojërat e tij të fjalëve për Kosovën shtet të pavarur ishin shumë më të parëndësishme se sa mungesa serioze e denoncimit të Serbisë. Por Rama e di që këto janë nuanca që luajnë rol tek shqiptarët.

Mua personalisht nuk më ka entuzizmuar Edi Rama as atë herën e parë kur u përplas me Vuçiçin në Beograd, e as tani në Këshill të Evropës. Këto janë më shumë performanca teatrale se sa pozicionime serioze politike.

Unë nuk mendoj që Shqipëria duhet t’i shpallë luftë Serbisë, por gjithashtu as nuk mendoj që flirti i Ramës me Vuçiçin është në interes të ndonjëfarë kauze kombëtare.

Lavdia e Edi Ramës do të zgjas shumë. Në takimin e radhës me presidentin e Serbisë, do ta kuptojmë çmimin e fjalimit të tij në Strasburg.