Një horr në Amerikë, lufta e pabukur që dhemb dhe iranianët që do këndojnë përsëri

Izraeli, Irani dhe të gjithë ne Lufta nuk është e bukur, dhemb, por populli iranian do të këndojë përsëri…

Nëse Amerika nuk vepron si Amerikë dhe mban një horr në Shtëpinë e Bardhë, bota do të bëhet copë-copë. Netanyahu bombardon Ajatollahët dhe mendon se do të hyjë në histori. Gjithsesi ai do të hyjë në histori, nëse shkakton një tjetër fatkeqësi si në Gaza. Është e vështirë të qëndrosh optimist përballë tragjedisë: e vetmja gjë e mirë që mund të ndodhë është fundi i regjimit teokratik. Kjo nuk do të ishte një gjë e vogël, aspak, por a do të ndodhë?

Gjeneralët shumë të fuqishëm iranianë të vrarë nga raketat izraelite ishin ndoshta midis atyre që mendonin se lufta është e bukur edhe nëse dhemb. Jo, lufta nuk është e bukur, as ajo e luftuar kundër njërit prej regjimeve më të tmerrshme në historinë bashkëkohore, ajo e ajatollahëve obskurantistë, Pasdaranit të etur për gjak, ajo e torturave në Evin, e urrejtjes absolute kundër hebrenjve, e revolucionit islamik që do të eksportohet në Lindjen e Mesme të Madhe, e fshirjes së Shtetit të Izraelit nga harta, e miliona vdekjeve në Irak për udhëheqjen e boshtit shiit, ajo që udhëheq terrorizmin e Hezbollahut, Huthit dhe madje edhe sunitëve të Hamasit, ajo që dëshiron të pajiset me armë atomike, ajo që planifikoi pogromet e 7 tetorit pa u shqetësuar për pasojat mbi palestinezët e Gazës, ajo e sulmit ndaj Izraelit me mbi dyqind raketa në vitin 2024, ajo që furnizon Putinin me dronë vrasës për të vrarë civilë ukrainas, ajo që lartëson martirizimin në emër të Allahut të mëshirshëm, ajo që shtyp disidentët, ajo që vret, torturon dhe burgos vajza dhe gra vetëm sepse i lëshojnë flokët pa mbulesë.

Megjithatë, përveç regjimit teokratik, ekziston edhe populli iranian, i cili nuk është një monolit si sistemi klerikal i udhëhequr nga Ajatollah i Madh Ali Khamenei. Ata janë një popull që është përpjekur të çlirohet nga mullahët për të paktën dy dekada, por pa sukses. Lufta do t’i dëmtojë edhe ata që i kundërshtojnë këta gjeneralë.

Nuk e dimë se çfarë do të ndodhë nga sot e tutje, çdo gjë mund të ndodhë. Tashmë ka pasur një përgjigje fillestare iraniane, shumë presin sulme të tjera izraelite, ndoshta një luftë më të gjerë, me pasoja të papërshkrueshme.

Donald Trump ka muaj që thotë se me të në komandë nuk do të kishte shpërthyer kurrë luftë askund në botë. Tani ai po flet për rifillimin e negociatave të paqes, një temë tjetër për të cilën e dimë sa kompetent dhe efikas është… Dhe ndërkohë, me luftën ruse në Ukrainë që vazhdon ende, atë në Gaza që nuk mbaron kurrë, dhe tani me frontin iranian dhe Lindjen e Mesme në flakë, ai organizon paradë ushtarake në Uashington për të festuar ditëlindjen e egos së tij.

Skenarët e luftës janë të shumtë, rreziqet janë të mëdha, Benjamin Netanyahu vë bast për mposhtjen e regjimit iranian një herë e përgjithmonë, dhe për këtë arsye ai mendon se do të hyjë në histori. Ai do të hyjë në histori gjithsesi, edhe nëse vendimi i tij do të ishte të niste një tjetër luftë të përgjakshme dhe dëmtim të mëtejshëm të reputacionit të Izraelit.

Është e vështirë të shprehësh optimizëm përballë të gjitha këtyre, katastrofa është duke u zhvilluar, e përshpejtuar nga mungesa e një Amerike që vepron si Amerika dhe e nxitur nga prania e një aktori mbështetës të shtrembër në Shtëpinë e Bardhë. Në boshllëkun global të ideve dhe moralit, në mungesën totale të dhembshurisë dhe inteligjencës, në shkretëtirën absolute të mençurisë dhe seriozitetit, dhe përballë dhunës dhe shkatërrimit, e vetmja gjë e mirë që mund të ndodhë është që regjimi teokratik dhe i etur për gjak në Teheran të pushojë së ekzistuari, në mënyrë që iranianët, dhe veçanërisht gratë iraniane, të mund të fillojnë të jetojnë lirisht dhe të këndojnë përsëri.