Duart që mbajnë çatinë që shembet/ Shkrim nga Fatbardh Kadilli

Pushteti fshihet pas ofertës që zotëron, pas ofiqeve dhe parave publike me të cilat synon të kthej në klient këdo, rrogëtarët, biznesmenët, gazetarët, “opozitarët”, etj.

Opozita zyrtare nuk ka ofertë, nuk ka ofiqe dhe as para publike. Nuk favorizon dot, nuk emëron dot dhe nuk pasuron dot. Diku ia del të pasurohet për vete, por kjo e ekspozon edhe më keq, edhe më shëmtuar.

Normalisht do duhet të ishin në luftë, por sot po luajnë luftash që të funksionojnë në aleancë për të njëjtat objektiva. Të mbrojnë pushtetin e tyre si shumicë apo si pakicë në biznesin e përbashkët të politikës. Te asaj politike që sot pa vdes.

Ajo që bie më shumë dhe më keq në sy është opozita zyrtare. Misioni i saj është të organizojë dhe kanalizojë opozitarizmin ndaj pushtetit. Dy janë arsyet pse një njeri, apo shoqëri është në opozitë me pushtetin: e para se është kundër politikave të pushtetit dhe kërkon politika të tjera, ose se është kundër korrupsionit, abuzimit, padrejtësive të pushtetit.

Këtë të dytën sot po e bën drejtësia. Yjet e qeverisë së Ramës si Ahmetaj, Tahiri, Beqja, etj o janë në burg, o në arrati, o në derë të burgut. Edhe yjet e bashkive të Ramës, o dolën nga politika si të inkriminuar, o janë burgjeve. Pra opozita më e suksesshme, ajo që ia ka rrëzuar qeverinë dhe pushtetin Ramës është Drejtësia. Opzota do duhej të duratrokiste suksesin e drejtësisë. Duhet ta inkurajonte dhe trimëronte Drejtësinë. Por jo nuk e bën. Përkundrazi e godet e kërcënon drejtësinë. Pse? Drejtësia ia ka lehtësuar punën. Drejtësia ka kryer një nga dy detyrat e opozitës. Pse opozita nuk e gëzon fitoren e arritur nëpërmjet Drejtësisë? Pse opozita nuk përqëndrohet tek detyra e saj parësore, të prodhojë alternativën e saj? Përgjigjja është e qartë. Ata që janë opozita zyrtare dhe mbajnë, apo dhe i përdorin si armë rrethanore kariket e parlamentit nuk janë të zotë të prodhojnë alternativë. Alternativë do të thotë se duhet të jesh i ndryshëm nga pushteti. Duhet të dallosj si plusi nga minusi. Kjo është e pamundur. Ata që kontrollojnë pushtetin mbi opozitën zyrtare janë njëlloj si ata që kontrollojnë pushtetin në qeveri. Prandaj as nuk kanë mundësi që ta plotësojnë detyrimin parësor, të bëhen alternativë. Për më keq, ata nuk gëzohen dot as nga suksesi i drejtësisë. Nga që janë njëlloj, frikësohen po njëlloj nga përballja me drejtësinë si ata në pushtet edhe ata në opozitë. Kjo i bën këta kundërshtarët të jenë bashkë. Pasi i venë flakën Parlamentit shkëmbejnë mesazhe e mesazherë për gjëmën e përbashkët. Ata e shohin se si me ngadalë sharra e Drejtësisë po pret trarët e kalbur të çatisë të kësaj politike të zvenitur. Ata kanë zgjatur duart që të mbajnë çatinë që po bie. E kot. Askush nuk do të shpëtojnë dot.

Si fundi i një epoke politike 30 vjeçare është rradha e Shqipërisë të jetojë atë që shoqëri të tjeta demokratike e kanë kaluar para nesh. Ata që e kujtojnë operacionin e drejtësisë italiane, “mani pulite” – duart e pastra duhet të kujtojnë se asnjë nga ata politikanë që mbretëruan në Itali nuk mbijetoi dot. Asnjë nuk la dot një gjurmë të pastër në histori. Asnjë nga partitë që sunduan nuk mbijetuan dot. U shpërbënë ose mbetën si flamuj muzealë. Nuk është më as Demokristiania, as Socialistia, e as të tjera. Mani Pulite – godit një klasë politike gjysëm shekullore të lidhur me krimin, me biznesin, me paligjshmërinë me mijëra fije kapilare. Edhe klasa jonë politike, në mos 50 vjet, 33 po i bën dhe i ka të gjitha këto karakteristika, edhe më të dukshme edhe më të prekshme. Për shkak edhe të përmasës së vogël të vendit, të gjithë takohen në bllok, apo në Lalëz. Ka një prirje prej 1 dekade në Bullgari, Rumani, Kroaci, Maqedoni, etj, për ta pastruar politikën e këtij rajoni nga kapja që i kanë bërë dinosaurët. Kjo po ndodh edhe në Shqipëri. Këtyre u ka rënë çatia, siç po shohim çdo ditë dhe këta përpiqen ta mbajnë lart me duar.

Ta kenë të qartë pushtetarët politik të të dy krahëve që kanë shteruar dhe janë rreshkur ashtu siç ishin rreshkur byroistët monist të ‘90. Ta kenë të qartë edhe nepsqarët që karierën e kanë ëndër. Harresa i pret të parët, zhgënjimi i pret të dytët. Çatia që po priten trarët, nuk mbahet me duar