Ishte koha kur të gjithë e besonin, por sot shqiptarët s’mund të marrin shëllirën për qumësht

Denis Dyrnjaja

Ishte viti 2015, pra 10 vjet ose një dekadë më parë, kur Lulzim Basha, po linte Bashkinë e Tiranës, pa asnjë gjurmë nga çfarë kishte premtuar, kur ia rrëmbeu Edi Ramës, falë një marifeti të improvizuar nga ish kreu i KQZ në atë kohë Arben Ristani, i cili pasi mësoi rezultatin e fitores së ngushtë të Ramës në zgjedhjet lokale të 2011-ës në kryeqytet, me pak vota diferencë kundër një aleance të fuqishme, politiko/qeveritare të PD me LSI e disa parti të tjera, vendosi të rikonsiderojë fletët e pavlefshme të votave në Tiranë, që bënë edhe përmbysjen e rezultatit në favor të Bashës. E gjithë kjo skenë ndodhte në sytë e Ambasadorit Amerikan të kohës Aleksandër Arvizu që ishte prezent në vendnumërimin e votave me mëngë përveshur madje.

Ishte një truk për t’ia marrë Ramës me doemos bashkinë dhe qëllimi u arrit. Bëniamini i Berishës, kryeministër në mandatin e tij të dytë asokohe, u katapultua në krye të bashkisë. Ishte një fitore qyl për Bashën, ku u derdh i gjithë kapitali, politik, financiar e mediatik, që ai të zgjidhej medoemos kryebashkiak. Ilir Meta dhe Monika Kryemadhi dinë shumë hollësi por ato ndodhi e skenar të asaj kohe dhe nëse flasin për këtë ngjarje Basha që krenohet, në fakt duhet të turpërohet me atë fitore. Por ata se bëjnë pasi implikojnë njerëz dhe interesa të tjera ndaj kanë zgjedhur heshtjen, duke mos i nxjerrë të palarat e zgjedhjes së Bashës kryetar bashkie.

Ka edhe plot aktorë të tjerë të kohës që e kujtojnë këtë moment lavdie të palavdishëm të Lulzim Bashës, sepse më vonë kjo vendimmarrje në favor të tij, do të shërbente për shumë prej tyre si referencë zhgënjimi për atë çka i kishte rezervuar ai në rrugëtimin e mëvonshëm politik edhe me bekimin e Berishës, asgjësimin ose nxjerrjen jashtë loje nga Partia Demokratike. Ndërsa kryente me qetësi likuidimin dhe spastrimet në parti, Basha e mbushi bashkinë me militantë të etur për para e korrupsion dhe e vuri në gjumë këtë institucion si çdo gjë tjetër rreth tij.

4 vjeçari si kryebashkiak u shënjua vetëm për disa leje klienteliste ndërtimi apo prokurimesh dhe asgjë tjetër. Nuk bëri asnjë rrugë, as edhe një shkollë apo një urë model, që të mbetej simbol a shenjë e mandatit 4 vjeçar në krye të Tiranës. U mbajt mend për projektin ambicioz të tramit, që mbeti vetëm një premtim e koncept virtual. Ndërkohë kundërshtarët në PD që nuk e donin sepse e kishin parë çfarë malli politik ishte Basha, morën një leksion shembullor nga ato që vetëm Sali Berisha di të organizojë. Falë eksperiencës ekzekutive dhe likuiduese të doktorit, Basha spastroi territorin nga rivalët dhe ata që shihte si jodashamirës.

Hemorragjia politike vijoi, armiqtë e partisë në radhët e brendshme që përjashtoheshin ose iu pamundësohej qëndimi, linçoheshin publikisht e mediatikisht. Në garën për kryetar PD, doktori nuk e pengoi Sokol Olldashin të kandidonte, por direktiva u dha se kush duhej të fitonte, ai ishte Lulzim Basha. Berisha dhe sot e mohon këtë orientim, por situata ishte shumë e dukshme, për të mos thënë e trashë si intrigë edhe pse u përpunua me kujdes. Dhe vetë Olldashi e kishte kuptuar çfarë e priste në këtë pabesi, por vazhdoi deri në fund pseudogarën.

Ndërkohë besnikët e Berishës u futën në veprim dhe e çuan porosinë e liderit në vend e deri në fund, duke strukturuar, orientuar e manipuluar një proces fiktiv zgjedhor brenda partisë, që i shtroi rrugën drejt fronit si kryetar partie pikërisht atij që më vonë do të bëhej njeriu më i urryer për ta dhe vetë Berishën.

Por që të vinim deri te urrejtja dhe shpallja e Lulzim Bashës kryearmiku i armiqve të brendshëm në PD, do të duhej të kalonin shumë ngjarje e pasoja për opozitën, që po vijonte me sukses nga humbja në humbje, të cilat konsiderohen dhe iu seviren demokratëve si fitore. Prej nga 2013 e deri sot vijon e njëjta histori humbjesh përballë Ramës, procese fiktive brenda partisë, asnjë analizë për humbjen shkaqet dhe shkaktarët. Alibia e njëjtë. Zjedhjet u vodhën, rezultati nuk njihet, o Sali o hero gjithë Shqipëria ty të do.

Analizë politike nuk ka së të gjithë janë edhe shkaktarë edhe përgjegjës, ndaj janë të gjithë dakord të bëjnë sikur nuk e dinë se përtej pretendimeve për manipulim të zgjedhjeve ka edhe një përgjegjësi politike, përse hendeku i humbjes vjen duke u rritur e jo pak por mbi çerek milioni vota. Të gjitha të manipuluara këto 250 mijë vota?! Ndoshta dhe po. Gjithsesi analiza duhet bërë, se nuk ka njeri të besojë sot në Shqipëri që opozita i fitoi zgjedhjet por rezultati u përmbys nga manipulimi. Pra do e analizojë kush humbjen edhe minimalë qoftë ajo, apo do merren me pjesën e mbifitores së pandershme nëse rezulton e tillë pjesa e mbi 70 mandateve të PS.

Madje vetë Bashës kisha patur mundësi t’ia thoja edhe në sy e ballas para zgjedhjeve të vitit 2017 këtë qëndim, se je një politikan që nuk ngjit në publik. Ishim në programin e mikut tim Artur Zheji 360 gradë, që me diplomacinë dhe finesën sqimëtare që e karakterizon si pak kush ndër ne, përpiqej të mbante krahun e Lulit në atë debat pak ditë para zgjedhjeve. I duhej çdo suport pasi e vërteta në sy e turbullonte, i shkaktonte nervozitet. Njeriut që nuk i bënte përshtypje asgjë, asnjë kosto politike, asnjë humbje, asnjë kritikë, asnjë ndërgjegjësim, t’i thoje që je totalisht i paaftë e nervozonte, pasi ishte e vërteta që dhe ai vetë ndoshta e dinte por nuk donte ta pranonte.

Ishte koha kur të gjithë besonin çfarë besonte Berisha, si gjithmonë dhe ky ishte një samar i mirë mbi të cilin kishte hipur Basha. Meqë doktori e konsideronte se ishte suksesi dhe e ardhmja e PD dhe opozitës, të gjithë mbanin të njëjtën linjë apo rapsodi politike. Unë a çdo kush si unë që thonim se opozita ka hyrë në një kurs të gabuar, që do përforcojë Ramën në pushtet, ose pushtetin e Ramës, ishim shërbëtorë të regjimit për të gjithë këta që i bënin temena Bashës e Berishës bashkë.

Kujtoj një pasazh që dikush i cili ishte edhe atëherë, por mbeti në vazhdimësi askushi në radhët e aspiratantëve për t’u bërë gazetar, përdori edhe simbolikën e kungjit për të na personifikuar mua dhe Ervis Iliazajn pas një përballjeje televizive që patëm me Lulzim Bashën para zgjedhjeve të vitit 2017. Në fakt kungji në atë përballje ishte Basha dhe sigurisht rezultoi me vonë si kungj edhe vetë autori që shkroi ato rreshta që u përpinë nga nga shumë portale e që sot duken si një idotesi e promovuar me bindje shërbëtorësh të padobishëm.

Basha nuk na dëgjoi dhe shumë politikanë, gazetarë dhe opinionistë që i shërbenin atij ose ishin atashuar me interesat e opozitës gjithashtu. Zgjedhjet rezultuan sikurse ne parashikuam, disfatë. Në fakt unë dhe Ervisi edhe sot sikurse dje (dmth atëherë) kemi qenë e mbetur koherentë dhe këtë e provoi dhe koha e ngjarjet që rrodhën në këto vite.

Ata që në fakt nuk arsyetonin, por përpiqeshin të na stigmatizonin a kompleksonin, sot kanë ardhur te qëndimi ynë, se me këtë opozitë dhe veçanërisht këtë PD që përfaqësonte dhe vijon të përfaqësojë imazhe të konsunuara politike ose imazhe të reja që nuk gjenerojnë interesin e publikut pasi përsërisin shembujt e gabuar, pa frymëzim e pa qenë një alternativë e besueshme për njerëzit, zor se do mund të sjellin ndryshimin. Edhe pse me vonesë në koshiencë, tani shumica ka kuptuar të njëjtin konkluzion që nuk vihet në pushtet me këtë strategji dhe skuadër njerëzish.

Por çështja është se tani është shumë vonë, pasi u deshën shumë vite të pranohej ky realitet, që ndërkohë vazhdon të refuzohet nga lidershipi aktual në PD dhe vetë Berisha që ka rimarrë drejtimin e saj, ndërsa Rama hyri në mandatin e katërt të qeverisjes së tij me një megamazhorancë. Pra kungja nuk ishim ne kritikët dashamirë, por servilët dhe lëpirësit mediatikë, që falë zellit të interesit vazhdojnë të mbajnë në gropë opozitën e Ramën në pushtet. Ajo që ka ndyshuar është se një pjesë e atyre që deri dje na akuzonin për shërbime ndaj Ramës duke kritikuar opozitën, sot kanë arritur në këtë konkluzion, madje duke qenë më radikalë se ne që i kemi vënë në dukje këto anomali që 10 vjet më parë.

Por edhe pse rrethi i të ndërgjegjësuerve është rritur ndjeshëm, përsëri mendësia për ndryshim, për hapje të partisë dhe demokratizim real të saj mbeten ende si utopi, për rrjedhojë edhe një ofertë jo bindëse që shqiptarët të ndryshojnë kurs politik. Uroj dhe dëshiroj që edhe për këtë fakt politik, mos të duhen edhe 10 vite të tjera, se pastaj do ketë ardhur koha që Rama do të dojë ta lërë vetë pushtetin, në mos do e ketë lënë edhe më parë se të ndërgjegjëdohet PD drejtimin pa drejtim që ka marrë. Populli e bën ndryshimin, por kur kupton që nuk i serviret shëllira për qumësht.