Shkrime

Videot seksi të amerikanit të FBI-së apo vera Masseto e shqiptarëve të politikës

Nga Lorenc Vangjeli – Politika po zjen nga skandali i ish- agjentit të FBI -së McGonigal. Opozita po pretendon se ka fakte që ky i fundit është i lidhur fort me qeverinë Rama. Po ashtu Berisha tha se ka video erotike ku përfshihen njerëz të Ramës.

Kemi edhe një kërkesë nga opozita për interpelancë me Ramën, dhe ky i fundit nuk i përgjigjet dhe prej tre javësh, duke e braktisur Parlamentin. Po ashtu duhet thënë se kemi përjashtime të njëpasnjëshme të deputetëve të opozitës nga seancat plenare.

Gjithë kjo panoramë sa e rëndon pozicionin e Ramës?

Ka të paktën pesë pjesë të ndryshme pyetja juaj dhe është e vështirë të përmbledhësh në pak rreshta përgjigjet për to, që për më tepër, përfshijnë gjithë zhvillimet e fundit të politikës.
Së pari, në mënyrë telegrafike, duke kontestuar tofjalëshin “lidhur fort me qeverinë Rama”, duhet saktësuar se është e vërtetë se ka pasur një marrëdhënie/kontakt/bashkëpunim mes kryeministrit dhe ish-agjentit të FBI-së, por zhvendosja në kohë, gjykimi i të shkuarës me pasojat që kanë ardhur në të ardhmen, është mënyra më e mirë e mundshme për t’ju larguar të vërtetës.

Sepse deri në momentin që zoti McGonigal ka qenë në detyrë e më pas kur doli në pension dhe përpara se të nisnin zyrtarisht problemet e tij me drejtësinë, marrëdhëniet/kontaktet/bashkëpunimi me të nuk kanë pasur absolutisht asgjë të keqe, përkundrazi. Në praktikën e marrëdhënieve ndërkombëtare, këto kontakte mund të kenë qenë formale, informale apo qoftë dhe të një shkalle njerëzore dhe këtu nuk ka mëkat dhe nuk ka as faull politik. Problemi do të krijohej nëse ato do të frymëzoheshin nga interesa që nuk lidhen me detyrën.

Në rastin e MCGonigal ato janë nën dyshim e hetim, në rastin e zotit Rama ende jo. Bën përshtypje të madhe fakti që sa kohë kjo çështje është në gjykatë në SHBA, në Tiranë prokurorët dhe gjykatësit zulmëmëdhenj shqiptarë, kanë dhënë vendimin e tyre. Ata kanë përcaktuar fajtorët dhe madje edhe kanë shqiptuar dënimin për ta. “80 vjet burg, asnjë ditë më pak për Edi Ramën!”, thotë zoti Berisha që edhe njëherë si shumë herë të tjera, refuzon të ndajë dëshirat e tij me realitetin që nuk varet prej tij. Pritshmëritë e Doktorit që Rama të ekzekutohet me instrumente amerikane përballë asaj që vetë amerikanët nuk e kanë bërë ende, janë jorealiste për momentin.

Kjo çështje është tmerrësisht komplekse, me shumë të panjohura dhe me shumë pak detaje të ditura. Kush betohet se di më shumë se të tjerët detaje të saj, në të njëjtën kohë edhe gënjen më shumë. Ky është rast tipik kur edhe bregu tjetër i Atlantikut shihet nga mendësia shqiptare dhe gjykohet siç ndodh zakonisht në Shqipëri.
Së dyti, historia e videove erotike është një dorë kripë e piper mbi pjatën e servirur që tenton ta bëjë atë më pikante për publikun. Dhe në fakt, ngjall shumë kuriozitet, por shmang vëmendjen nga çështja kryesore.

Njëlloj si “thriller”-i i shpikur për rrëmbimin e Ramës që u morr për tre ditë në pyetje nga FBI-ja në një ishull. Për ta saktësuar, edhe partizanët më të mëdhenj të videove, edhe ata që rrëfejnë se i kanë parë, nuk arrijnë deri aty sa të pranojnë se kanë pamje orgjish nga dhoma hotelesh. Pretendimi se ka fotografi të shkrepura në klube, mes njerëzish që duket se festojnë me zotin McGonigal e ndoshta dhe me prani të papërshtatshme “mysafirësh”, ka shumë gjasa të jetë e vërtetë, por kjo nuk i shton gjë vetë çështjes.

Ato mund t’i japin pak më shumë adrenalinë kureshtjes vuajariste të spektatorit BigBrotherist shqiptar, por nuk kanë të bëjnë me thelbin e çështjes. Për më shumë, fotot e shkrepura të dy deputetëve të rëndësishëm të Kuvendit, një majtas dhe një djathtas, në tavolinën e të cilëve spikasnin krenare shishet e verës Masseto, normalisht duhet të shkaktonin një tronditje shumë më domethënëse. Masseto është një verë italiane e cila që tek adresa e prodhuesit, në një vit normal, kushton minimalisht një mijë euro shishja, kurse në vit të mbarë prodhimi, çmimi shkon, por nuk përfundon, në dy mijë euro. Kështu që ja vlen të thuhet se çfarë vlen më shumë seksi dhe pija e McGonigal nga SHBA-ja apo shijimi i kësaj vere nga shqiptarët parlamentarë, që me rrogën e deputetit nuk do të shkonin dot më shumë sesa tek e freskuara tradicionale me gotën e dhallës.

Stili i pabesueshëm i jetesës së atij grushti njerëzish që e kanë lidhur jetën me politikën, udhëtimet, banesat deri dhe garderobat e tyre janë vetakuza më e rëndë që këta vanitozë, ja dëshmojnë publikut. Përveçse grabitës, janë edhe budallenj sepse tregojnë me krenari edhe se janë të tillë duke treguar gjurmët e parave të grabitura.

Çdo e enjte parlamentare mjafton gjithashtu që të jetë aktakuzë për një numër të madhe deputetësh, kur ata parakalojnë luksin e tyre të ngjeshur në trup apo makinat e parkuara në rrugë, në të njëjtën formë dhe mënyrë që siç e bëjnë edhe banditët e rëndomtë. Ata tipat me identikit të pandryshueshëm: makina me cilindratë të madhe, atlete qindra euro në këmbë dhe zinxhirë të trashë ari në qafën që rrotullon me vështirësi kokën e tyre të qethur zero.
Së treti, herët a vonë Rama do të paraqitet në Kuvend, por për paradoks, praninë e tij aty nuk e duan pikërisht ata që e kërkojnë. Pra, deputetët e opozitës. Kur dy të hëna më parë u paralajmërua interpelanca që Rama kërkoi ta mbajë në vend të tij zonja Spiropali, strategjia e opozitës ishte prishja e seancës. Edhe nëse Rama do të ishte ndodhur në parlament, siç do të kishte qenë e udhës të bënte, seanca do të kishte pasur po të njëjtin fat. Do të ulërihej, do t’i bihej me dorë tavolinave dhe do të frynte bilbili. Në një rast të tillë, Rama do të ishte më se i justifikuar të thoshte: Erdha t’ju flas, por ju nuk doni të dëgjoni! Shmangia e tij i dha hapësirë opozitës për serinë e fundit të akuzave, që shtohen kur nuk marrin përgjigje. Mjaftonte që Rama të mos thoshte asgjë më shumë në seancë sesa ato çfarë tha në katër studio të ndryshme televizive në lidhje direkte dhe kjo do të ishte një dhembjekoke më pak për të.

Së katërti, përjashtimi i deputetëve të opozitës është një gabim i përsëritur. Maxhorancat si rregull duhet të kenë një nivel më të madh tolerance qoftë edhe ndaj ekzagjerimeve të opozitës. Në parlament, si rregull, maxhoranca duhet të jetë më shumë vesh se gojë, kurse opozita është e kuptueshme të jetë më shumë gojë që flet se vesh që dëgjon sepse nuk ka gjë tjetër në dorë. Shqiptarëve ju kursye një shfaqje që dihej sesi do të ishte.

Si rregull dhe jo si përjashtim, do të shfaqeshin deputetë një krahu që do të trimëroheshin me hartime dy lekëshe, me disa që do të hidhnin valle shpatash në gojën e Ramës, dhe ca të tjerë që do të silleshin në të njëjtin haur të varfër fjalësh me elegancë thundrash që nuk e kanë problem se çfarë do t’u shkelnin patkonjtë.

Të tjerë nga pakica do të vendosnin me shumicë shprehjen se ajo ditë duhej të vendosej në kalendar “si dita më e zezë të historisë së parlamentarizmit” shqiptar. Nga krahu tjetër do të kundërsulmonin non gratën, do të thoshin se janë një celulë antiamarikane në Tiranë, që shqiptarët do t’i ndëshkonin sërish e sërish me votë e kështu me rradhë. Vetë kuja do të vinte kujën kur të shihte FBI-stat shqiptarë të parlamentit, pavarësisht përjashtimeve domethënëse mes tyre, që do të pretendonin se dinë më shumë se vetë FBI-ja dhe se janë më të drejtë se gjykatësit nga SHBA-ja.

Zërat logjikë, individë të mençur dhe njerëz seriozë që janë një pakicë në atë sallë, qoftë nga e majta dhe qoftë nga e djathta, do të mbeteshin sërish në pakicë. Kur uturin, buçet e kërcet daullja, nuk dëgjohen violinat.
Së pesti, për pozicionin e Ramës tashmë ka një risi. Për momentin ajo as e rëndon dhe as e lehtëson pozitën e tij.

Thjesht tashmë pozita e kryeministrit është më e ndërlikuar se dje deri në momentin që do të verifikohet se është ndryshe nesër.
Për të gjitha palët e përfshira në këtë duel qesharak vlen të thuhet se ka një nevojë dëshpëruese për durim.

Por durimi në Shqipëri është me prostatë. Ndaj shumëkush rend ta derdhë edhe individualisht marrëzinë kolektive ku të mundë.

Berisha nuk po ndalet me protesta, pasi thirri dy të parat i ka kërkuar demokratëve që të protestjnë para parlamentit çdo të enjte, ndërsa në tre mars do protestojë dhe para gjykatës. Në 3 mars është edhe protesta kombëtare. A mendon se protestat në Shqipëri janë zgjidhje për rotacion qeverie.

Nuk ka marrëzi më të madhe se të provosh të njëjtat veprime me shpresë se rezultati nesër do të jetë ndryshe. Protestat sado që janë një ushtrim i jashtëzakonshëm dhe i nevojshëm për demokracinë, sado që janë antibiotiku dhe vitaminat e dëshiruara për të, sado që janë palestra e duhur për forcimin e demokracisë, praktikisht ato nuk kanë rezultat. Për shumë arsye.

Duke nisur me moskalimin e masës kritike të mbështjetjes qytetare për to dhe duke vazhduar me hipokrizinë e përdorimit të tyre. Si rregull protestat masive janë një shkak për rotacion sepse dëmtojnë legjitimitetin moral të një qeverisjeje. Ato shërbejnë për të katalizuar votën dhe për ta mundur kundërshtarin me votë. Sepse siç duken gjasat, pavarësisht tyre, socialistët do të rimarrin një fitore të thellë në 14 maj.

Edhe pse të vënë nën presion, ata janë shpërndarë në mënyrë kapilare në fushatën ende të panisur zyrtarisht, ndërkohë që kundërshtarët e tyre shkruajnë slogane për t’ja treguar kamerave në bulevard në Tiranë. Më shumë se radikale, opozita duhet të jetë normale që të shfaqet si alternativë qeverisjeje.

Kemi një lideri opozite të shpallur non grata në SHBA, nga ana tjetër kryeministri Rama ështe në një pozitë të vështirë në dyshimim e mpleksjes me zyrtarin e larte të FBI të proceduar për lidhje me oligarket rusë dhe korrupsion. Një vit më parë Rama sulmonte Berishën me kartën Amerike, sot Berisha sulmon Ramën me të njëjtën formë.

Përse kjo situatë dhe sa e penalizon vendin?

Ky është paradoksi më i madh dhe më qesharak. E thënë me fjalë të thjeshta duket se një non grata i sanksionuar si i tillë nga amerikanët, ka rrëmbyer flamurin për të mbrojtur Amerikën nga korruptonjësi Edi Rama. Prapë është rradha që kuja të vejë kujën dhe të vejë me ngut këmbët aty ku i vrapojnë sytë. Një situatë e tillë më shumë se penalizon vendin, e bën atë qesharak.

Kjo situatë a paralajmëron nisjen e një fundi politik të tre dekadave të fundit, si në formë qeverisëse ashtu edhe në emra, apo jemi ende shpejt?

Ka një të vërtetë që SHBA vendosi sanksione me shpalljen “non grata” të disa individëve, por në asnje rast nuk i ka dëmtuar rëndë personazhet.

Atë që SHBA nuk e arriti me vendime politike, a mund ta arrijë me institucionet e drejtësisë këtu tek ne, veçanërisht me SPAK, apo edhe ky institucion është i frikësuar nga elita politike në mazhorancë dhe opozitë?

Ka një përkitje të jashtëzakonshme me shpresën e shqiptarëve që po degdiseshin në anën e errët të perdes së hekurt në 1945-ën me të njëjtën shpresë të sotme që ky instrument do të zgjidhë hallet e përditshmërisë sonë. Në mes të shekullit të kaluar pritej zbarkimi angloamerikan për të shpërtuar Shqipërinë nga bajonetat e Hoxhës së paudhë, tani pritet që non gratat e tyre të na shpëtojnë nga mbartësit e korrupsionit masiv dhe gogolët e korrupsionit vendas.

Më shumë sesa të qahemi nga fati i të voglit që gjithmonë kutërbon e qelb dynjanë, duhet të rritemi vetë për të qenë të vetëmjaftueshëm dhe për të korrigjuar ata që kanë qeverisur prej tre dekadash. Instrumenti angloamerikan i ndëshkimit me non grata është i jashtëzakonshëm, por nuk janë ata që do të vijnë të pastrojnë haurin tonë vezullues të politikës.

E kanë bërë duke asistuar për reformën në drejtësi, por lopatën duhet ta marrin shqiptarët në dorë. Unë besoj fort se stapi i SPAK-ut, do të godasë fort në një të ardhme të afërt, por edhe kjo nuk është zgjidhja përfundimtare. Drejtësia ndëshkon individin, por nuk ndryshon ngjyrën në qeverisje. Ajo mund të mohojë edhe një grup politik, por nuk mund të pohojë grupin tjetër.

Demokracia ka votë dhe zotër të votës. Edhe kur ajo deformohet, kur vendoset në bursë për t’u tregtuar apo edhe kur thjesht kur grabitet, vetëm vota ka forcën për të ndryshuar. Edhe pse rasti mes socialistëve dhe demokratëve, në sytë e publikut, është ende edhe për një mandat të katërt, një zgjedhje mes shiut që lag dhe breshërit që të vret.

Shkrime

8 orët e ankthit të Erion Veliajt në SPAK

Nga Klodiana Lala

Sytë e shqiptarëve mëngjesin e 30 prillit ishin drejtuar nga SPAK.

Pardje ishte radha e Erion Veliajt, kryebashkiakut të Tiranës, të futej në godinën e xhamtë – në dyert e së cilës po hyjnë e dalin profile të larta të politikës, të dyshuar për përfshirje në akte korruptive e lidhje me krimin e organizuar.

Në ditën e shpalljes së datës së parashikuar për paraqitjen në frontin e drejtësisë, Erjon Veliaj, nuk mundi ta fshehë pasigurinë që i kishte kapluar zemrën.

Profili i tij, njëherazi kryetari i qytetit dhe personi i dyshuar për vepra të dyshimta, ishte një bashkëveprim i çuditshëm që e përshkallëzonte ankthin e tij.

Me zell, qytetari i parë i Tiranës, i cili kishte propaganduar se do të paraqitej vullnetarisht në Prokurorinë e Posaçme, mbërriti një orë përpara orarit të caktuar në urdhrin e firmosur nga Dritan Prençi.

Si për të dëshmuar, se ishte aty për shkak të vullnetit të tij, e jo një urdhri të detyrueshëm, që e paralajmëronte që nëse se zbatonte do ta shoqëronin me oficerë të Policisë Gjyqësore.

Orët në vijim, rrëzuan propagandën e kryebashkiakut të 1 milionë pemëve të mbjella në Tiranë, në një kohë që vetëm pemë që nuk shihen.

Teksa kapërcente rrethimin e jashtëm të SPAK, në shoqërinë e drejtorit Juridik të Bashkisë, Alban Dokushi dhe një përfaqësuesi të medias, Veliaj pati përplasjen e parë me disa qytetarë e deputetë të Rithemelimit.

“S’kemi as ujë, as asgjë” – dëgjohet të thotë një qytetar.

“Kërkoja Fariut me 100 mijë euro makinë”, u përgjigj Veliaj.

“Hajdut, kriminel, e ke vendin në burg”, vijuan mbështetësit e Rithemelimit.

Surpriza jo e këndshëm për Veliajn erdhi shpejt.

“Kolegët” siç i quante ai prokurorët e Posaçëm, u informuan nga punonjësit e Gardës, se kryebashkiaku kishte mbërritur.

“Të presë – u përgjigjën ata – ka ardhur para orarit”.

Veliaj mbeti peng i propagandës së vet.

I pafuqishëm për të dalë prej andej nga breshëria e pyetjeve të gazetarëve, zgjodhi të qëndronte në hollin prej 2 metrash të SPAK.

I ulur aty, në një platformë, as karrige as tavolinë, ku gardistët mbajnë regjistrin e hyrjeve daljeve.

Pranë tij, qëndronin dy prej pjesëtarëve të stafit.

Plot 45 minuta, Veliaj qëndroi në heshtje. Kuptohej që nuk kishte zgjidhje tjetër.

Koha në pritje ishte si një burg i padukshëm, ku çdo sekondë dukej e pafund.

Në atë godinë të ftohtë dhe të papërshtatshme për një politikan, ai ndihej si një i burgosur në kërkim të lirisë së humbur.

Ora shënonte 09:47 minuta, kur u lejua të ngjitej në godinë, pasi kaloi procedurat e kontrollit.

Çastet në vijim, ishin orë ankthi për Veliajn, teksa i përgjigjej oficerit të BKH-së.

Në momentin e parë të kryqëzimit të syve me prokurorët e ashpër, qëndrimi i tij ishte i palëvizshëm, sikur të kishte përfunduar në një sallë gjykimi të pamëshirshme.

Pyetjet e tyre, të cilat binin si shpatulla e një ushtari të vështirë, e lënë atë të ndihej i vetmuar në një det akuzash dhe dyshimesh.

Për ndershmëri profesionale, shumë detaje të mësuara, nga shtatë orët e qëndrimit të tij në SPAK, po kursehem të mos i bëj publike, për të mos i dhënë shkas z.Veliaj të nisë sulme në adresën time me emër, siç rëndom dhe në mënyrë të paprecedentë po bën në drejtim të shumë kolegëve të tjerë.

Burime konfirmojnë se pyetjet ishin të shumta, për të sqaruar rolin e tij në aferën e djegësit të Tiranës.

Që nga studimi i IFC-së, që në thelb sipas SPAK, i hapi rrugë partneritetit publik privat për trajtimin e mbetjeve, te dyshimet e marrjes së kompetencave të këshillit të qarkut, marrëveshjes së dherave, e deri te pyetje që lidhen me njohjen e tij me bosët e inceneratorëve, Mërtiri e Zoto, tashmë në arrati.

Bashkudhëtar të Erion Veliajt në këtë vuajtje të tij, ishim dhe “trimat” e IKMT-së, që dalloheshin lehtësisht nga tatuazhet, veshja e tyre, apo edhe mënyra sesi përçmonin gazetarët.

Fshehtas fotografoheshin gazetarët që raportonin, e kjo u shndërrua në temë debati mes vartësve të Veliajt dhe disa prej kolegëve. Njëra prej tyre dhe unë.

Dalja e tij nga SPAK, na dëshmoi se Erion Veliaj ka frikë nga mediat.

Ai ndjehet komod vetëm kur e filmojnë vartësit. Kur është e ndezur vetëm regjia e tij e propagandës.

Pasi la godinën, priti mbase 2 apo 3 minuta, dhe u shfaq përballë kamerave. Nuk mori asnjë pyetje.

Në këtë stërvitje të vështirë, ai ndiente presionin që vinte nga të gjitha anët, duke u përballur jo vetëm me akuzat, por edhe me sytë e shqetësuar të gazetarëve të cilët prisnin të godisnin sa më thellë në historinë e tij të errët.

Sërish këmbënguli se shkoi me vullnet në SPAK.

I cilësoi hetuesit e BKH-së si kolegë profesionistë. Ndërsa tha se ishte aty si bashkëpunëtor i tyre (uroj të ketë statusin e të penduarit).

Herë pas here, ai ndjente se po bëhej një pjesë e një dramë më të madhe se vetvetja. Në çdo heshtje, në çdo fjalë që lëvizte nga buzët e tij, ai kishte përballë veten me një rrugë të mbyllur dhe një të ardhme të paqartë.

Pastaj me vrap e në makinë.

Fluturoi drejt mbledhjes së Këshillit Bashkiak.

Prej andej, me një mllef të jashtëzakonshëm dhe për faktin se askush se kundërshtonte dot, hodhi vrer ndaj gjithkujt që mundi. Përfshirë dhe medias!

Përpjekjet e tij për të mbajtur pamjen e një lideri të palëkundur, ndërsa shkrihej brenda, ishin si përpjekja e një artisti për të ruajtur vlerën e një vepre të rrallë ndërsa ajo po digjej përpara syve të tij.

Në fund të ditës, ai e kuptoi se lufta ishte e humbur dhe se përballja e vështirë ishte vetëm fillimi i një ngjarjeje më të madhe, e cila do të vazhdonte të përshkallëzohej nëpër faqe të tjera të historisë së tij.

Shkrime

Unë si dëshmitar i përplasjes së Batonit me Lalin

Nga Andi Bushati

Përplasja e fundit mes Baton Haxhiut dhe Erion Veliajt më ndriçoi në mënyrë të papritur një nga enigmat që më mundonte prej kaq kohësh, atë se pse në bashkinë e Tiranës kanë vjedhur kaq trashë. Unë isha, në një farë mënyre, dëshmitar i “sherrit”. Ose, më mirë të thuash, rastësisht prezent, në vendin ku ai nisi. Gjendeshim në studion e Çim Pekës. Tema e diskutimit ishte thirrja në SPAK e Veliajt dhe skandali i “5D”, drejtorëve të bashkisë që akuzohen se ngritën një kompani private, për të grabitur paratë publike që tenderonin me firmën e tyre.

Ashtu sikurse ndodh rëndom në debatet tona, mbështetësit e qeverisë ishin përballë nesh, kritikëve të saj. Pyetja që u shtrua ishte: Qoftë dhe moralisht, pas skandaleve të zbuluara, a duhet të jepte Veliaj dorëheqjen. Me shumë vështirësi, duke dredhuar disa hërë, kolegu Lorenc Vangjeli, tha më në fund, me gjysëm zëri, se ai duhet të respektonte mandatin e atyre që e kanë votuar majin e shkuar.

Edhe Baton Haxhiu tentoi të mos përgjigjej, provoi të rëshkasë dhe më në fund, si pa shumë dëshirë, gjeti një formë elegante për të mos u bërë njësh me hajdutët: “Në kushte të tilla unë do të jepja dorëheqjen”, guxoi të thotë. As nuk e akuzoi Erionin si vjedhës, as tha e meriton burgun, as pretendoi se ka prova kundër tij. Madje, madje, as i kërkoi që të ikte. Këtë e la thjeshtë në moralin e tij. Dhe ky qe krimi i madh që bëri.

Të nesërmen e emisionit, të njëjtën ditë kur Veliaj duhet të shkonte në SPAK, portretin e Batonit e pashë në një fotomontazh të shpërndarë nga propogandistët e bashkisë, ku bashkë me mua dhe të tjerë, renditeshin armiqtë e Lalit. Kur doli nga Prokuroria e Posaçme, Veliaj e futi edhe Haxhiun në listën e “llumit”, “interesaxhijve”, “maskarenjve”, të cilën e kishte përpiluar vetë. Dhe pse? Pasi siç shpjegoi, kishte parë një natë më parë debatet politike. Pikërisht atë ku Batoni nuk e konsideroi dorëheqjen si një sakrilegj.

Pyetja që më lindi teksa ndiqja këtë dalldi ishte: a i interesonte ish kreut të 99-shave, ky reagim kaq asimetrik, në këtë moment? A i voliste të hapte një konflikt me një gazetar që njihet si mbështetës i forcës së tij politike dhe i kryeministrit Rama? A nuk përçonte kjo mesazhin se ai po braktiset edhe nga krahu i tij? A nuk i rikujtonte kjo njerëzve faktin se, që kur i kanë rënë në burg drejtorët, askush nga ish përkrahësit publikë, nuk përbetohet më me zë të lartë për ndershmërinë, profesionalizmin, apo zotësinë e Lalit?

Pra, qoftë edhe taktikisht, nëse do të kishte konsultuar një specialist të vërtetë mardhëniesh publike, ai do ti’a kishte shkëshilluar Veliajt konfiktin me Batonin. Jo thjeshtë sepse ky nuk bëri ndonjë herezi, por sepse atij vetë nuk i interesonte. Po ashtu, ai me siguri nuk do ti kishte rekomanduar ndërprerjen e quravitjes qesharake kundër emisioneve politike, ndërkohë që ai kontrollon mbi 90% të audiencës televizive. Mbi të gjitha do ta porosiste që të mos krijonte armiq të rinj, tani që është me një këmbë në varr.

Por, Veliaj ndoqi rrugën e kundërt. Ai prodhoi një zinxhir gafash që iu kthyen në boomerang, fiks ashtu siç bëri kur u përpoq të manipulonte me fletëthirrjen nga SPAK. Tha se do të shkonte vetë, por i botuan dokumentin e kërkesës së prokurorëve. Nxitoi të paraqitej dy orë përpara kohës së paracaktuar, për të mos u kapur nga kamerat e reporterëve, por ato e fiksuan duke pritur i shpërfillur te vendi i dezhurnit të prokurorisë. I trajtoi miqësisht si kolegë ata që do e pyesinin, por të njëjtët nuk e lëshuan për plot tetë orë.

Po çfarë i bën bashkë dy gjëra që duken kaq të largëta: incidentin me Batonin dhe përpjekjen për të manipuluar me fletëthirrjen e SPAK-ut? Ajo është një e vetme: lëhtësia e padurueshme për tu sjellë si një fëmijë i parritur. Përpjekja për të gënjyer duke përdorur marifete të një nxënësi filloreje. Veprime të pakuptimta që kthehen në boomerang.

Kjo është në fakt një karakteristikë e mbarë bandës së bashkisë.

Vetëm kur e sheh se sa të lehtë, naivë, çiliminj janë në komunikimin publik, në mënyrën si prodhojnë konfliktet dhe reken të manipulojnë debatin, e ke më të kollajshme për të kuptuar se me po të njëjtën mënyrë idiote dhe debile kanë tentuar të na vjedhin. E bënë pa u lodhur fare, duke ngritur një firmë të tyre, për ti kaluar direkt paratë e buxhetit të bashkisë.

Këtu qëndron, në të vërtetë, veçantia e Lalit dhe enturazhit të tij, ajo e njerëzve bazikë, me 200 fjalë fjalor, që tregëtojnë gënjeshtra të trasha dhe që grabisin pa qenë në gjendje të fshehin as gjurmët. Ata i vërsulen Batonit, me të njëjtën shpërfillje mendjelehtë si arkës së shtetit. Ata nuk janë në gjendje të kuptojnë se, qoftë dhe për të qenë manipulator apo hajdut, duhet një lloj talenti. Për fatkeqësinë e tyre ata kanë qenë të bindur se e kishin me bollëk atë. Pushteti i madh që i’u ra në krye si dhuratë, çantat e zeza që u dërgonin pronarëve të TV-ve, i yshtën ti besonin projektimit fallco të vetes, në kronikat e gatshme që dërgonin në ekrane. Ata imponuan fabulën e një qyteti më të gjelbëruar duke ngritur kulla, e një Tirane më të pastër duke vjedhur me inceneratorin, e një ajri më të përmirësuar duke zhdukur matjen e tij. Ata i ngjanin atyre grave të dëshpëruara, që pasi janë rindërtuar nga kirurgu plastik, fillojnë e imagjinojnë se ashtu i ka pjellë nëna. Ky vetëbesim i bëri edhe më arrogantë edhe më mendjelehtë, aq sa arritën deri këtu.

Pikërisht në këtë rrugë po vijojnë edhe tani, duke tërhequr përmes sherreve të kota vëmendjen tek vetja dhe duke harruar instiktin e gjithë mëkatarëve, që presin në heshtje të qetësohet fortuna, me shpresën se me kalimin e saj edhe mund të harrohen. Jo. Veliaj dhe banda e tij vazhdojnë naivisht të shpikin armiq, duke mbetur në qendër të vëmendjes dhe duke ia hequr edhe një SPAK-u që reket ti amnistojë, mundësinë për të mos u marrë me ta.

I tillë qe dhe sherri në fillimin e të cilit qëllova prezent dhe unë. Lali krijoi një përplasje pa shkak dhe të panevojshme, pa u merakosur që kështu mund të forconte, më kot, perceptimin se po sulmohet edhe nga krahu i Ramës. As këtë herë ai nuk e humbi rastin për t’u treguar halldup në komunikim, njësoj si në grabitje.

Shkrime

Amnistia që vulosi pazarin

Nga Desada Metaj

Rikthimit në normalitet i punimeve të kuvendit të Shqipërisë i parapriu një marrveshje që PS dhe Rithemelimi u përpoqën ta mbajnë të fshehtë dhe ta bëjnë të duket një dakordësi mes dy forcave politike. Në fakt, ky do kishte qenë dhe akti më normal mes dy faktorëve politikë që kanë kundërshti por duan më të mirën për vendin dhe qytetarët që përfaqësojnë. Por nuk është ky rasti. Sepse qeverisja e 11 viteve ështe në degradim e sipër dhe pjesa opozitare e Sali Berishës ka për qëllim veç ta mbajë këtë të fundit gjallë politikisht. Jo më kot vitet e fundit dozat për “bashkëpunim me regjimin” dhe tradhtarët që Berisha zbulon janë të gjitha në funksion të halleve të Foltores së tij. Kështu ndodhi dhe me rikthimin në parlament të normalitetit,çmimi i të cilit ishte një tjetër copë rrënimi nga morali i opozitës së përfaqësuar nga Sali Berisha.

Le ti marrim me radhë.

Një nga kushtet e marrveshjes ishte krijimi i komisioneve hetimore parlamentare. Dy të tillë u krijuan sa hap e mbyll sytë por pas dy muajsh, i vetmi produkt i tyre kanë qenë lajmet për sherre dhe batuta bajate mes deputetëve. Pa harruar që me vetëdije të plotë, Albana Vokshi si kryetare e komisionit hetimor për koncencionet në shëndetësi hoqi nga objekti i hetimit 2 koncencionet e Spitalit Amerikan. Amnistimi i Klodian Allajbeut u erdhi për mbarë dhe socialistëve e ndërkohë, objekt i këtij komisioni ka degraduar në sherrin banal mes deputetëve. Asnjë fakt, asnjë dokument dhe asnjë dëshmi nuk është publikuar ende pas dy muajsh kur ndërkohë milionat e abuzimit janë të dukshme dhe me sy të lirë. I ngjashëm duket dhe fati i komisionit hetimor për sistemin Tims. Ku objekti dhe serioziteti i hetimit nuk varet nga hetimi i hryje daljeve në Tims por nga hyrje daljet e Salianjit në sallën e Gjykatës së Apelit ku pritet të jepet vendimi për të.

Një tjetër pikë e marrveshjes mes PS dhe Foltores ishte dhe amnistia. Ajo u paketua shpejt e shpejt nga Gaz Bardhi dhe Ulsi Manja që të cilët nxituan të deklaronin se nga amnistia do të përjashtoheshin zyrtarët e korruptuar me vendim nga Gjykata e Posaçme. Por vetëm pak ditë më vonë rrjeti i gazetarëve INA në një shkrim të publikuar konfirmoi zyrtarisht nga Spak se janë me dhjetra ish zyrtarë të dënuar për korrupsion që kanë përfituar nga amnistia. Dhe jo më larg se dje i pyetur nga BIRN mbi lirimin e zyrtarëve dhe magjistratëve të korruptuar, ministri i Drejtësisë, Ulsi Manja nuk ktheu përgjigje deri në publikimin e këtij shkrimi, ndërsa kreu i grupit parlamentar të Partisë Demokratike, Gazmend Bardhi nuk komentoi. Ajo që do mbahet mend nga amnistia Bardhi- Manja do jetë lirimi i një banditi dhe ndalimi i tij të nesërmen me urgjencë si “gabim” mes rreshtave.

E fundit pikë e marrveshjes mes PS dhe Foltores dhe që ktheu normalitetin në kuvend ishte ajo për komisionin e reformës zgjedhore. Por për këtë as ja vlen të zgjatesh sepse 1 vit para procesit elektoral edhe me naivi e kupton që nuk mund të ndërrohen rregullat e lojës. Për më tepër që Ramës, ky kod dhe këto rregulla i vijnë për shtat sepse i ka bërë siç i duhen. E vetmja arritje e kësaj pike të marrveshjes ishte që Oerd Bylykbashit iu gjet hapësirë për të folur në media meqë protagonizmi i Gaz Bardhit e kishte lënë në hije.

Pra në fund, ajo që duket është se marrveshja e rikthimit në normalitet të parlamentit në të gjithë pikat e saj e ka dëshmuar se ishte thjesht një pazar i lyer me ngjyra revolucioni, boja e të cikit zgjati vetëm pak javë. Ajo tregoi dhe njëherë se morali i munguar i opozitës është forca që e kalon Ramën gjithmonë në avantazh. Sepse problemi nuk qëndron tek marrveshja por tek baza mbi të cilat ajo ndërtohet, pritshmëritë dhe projektimi për të ardhmen. E nëse marrveshjet bëhen për të krijuar një mur të ri mbrojtës për ca të korruptuar të tjerë (ndoshta më të vegjël) apo për lojra meskine të politikës së ditës rezultati do të jetë ky që kemi sot. Shumë zhurmë, pak revolucion dhe aspak opozitë cilësore!

OPINION

Dëshmitar i sherrit/ Përplasje Veliaj-Baton: Jep dorëheqjen

Nga Andi Bushati

Kjo është në fakt një karakteristikë e mbarë bandës së bashkisë.

/Lapsi

Shkrime

SHBA kërkon kokën e Vulin, familja mafioze ngre qeverinë

Mbledhja e fundit e Qeverisë së Serbisë solli një rikthim të madh. Aleksandër Vulin non grata merr postin e zv/kryeministrit.

Pavarësisht sanksioneve të SHBA-së për përfshirje të dyshuar në krim transnacional, operacione të paligjshme të narkotikëve, korrupsion dhe zgjerim të ndikimit rus në Ballkan, ish kreu i shërbimit sekret kësaj radhe nuk ka marrë ndonjë departament, por postin e zëvendëspresidentit dhe sipas informacioneve jozyrtare, ai do të ketë përgjegjësi që lidhen me industrinë e përkushtuar.

Vulin, një mik i mirë i presidentit Aleksandër Vuçiç, ishte jashtë detyrës vetëm për gjashtë muaj. Ai dha dorëheqjen si drejtor i Agjencisë së Sigurisë dhe Informacionit më 3 nëntor 2023.

Në deklaratën që ai dha për këtë atë rast, falënderoi presidentin serb për “mundësinë për të mbrojtur serbët dhe Serbinë” dhe ka kërkuar që Vuçiç të mbetet “president i të gjithë serbëve”.

“Presidenti ynë dhe Serbia po përballen me kërcënime dhe shantazhe që mund të krahasohen vetëm me ultimatumin austro-hungarez të vitit 1914. Na kërkohet të njohim Kosovën, të largohemi nga Republika Srpska dhe të mos jemi vend dhe komb sovran duke vendosur sanksione ndaj Federatës Ruse. Nëse do të pranonin ta bënin këtë, kërkesa e radhës do të ishte dëbimi i investimeve kineze, varësia e pakushtëzuar teknologjike dhe ekonomike nga perëndimi, si dhe vazhdimi i shpërbërjes politike dhe territoriale të Serbisë dhe pranimi i vlerave perëndimore në të cilat nuk ka vend për familjen dhe kombin tradicional dhe në fund të fundit për drejtësinë sociale” – pati deklaruar atë kohë Vulin i cili gjithashtu nuk harroi të akuzonte SHBA-në dhe BE-në se “kërkonin kokën e tij” si parakusht për të mos vendosur sanksione ndaj Serbisë.

“Për të mos u shqetësuar për Republikën Srpska dhe mbijetesën e saj dhe për të mos besuar në pashmangshmërinë e bashkimit të serbëve dhe krijimin e botës serbe, unë refuzoj të heq dorë nga politika e neutralitetit ushtarak dhe vëllazërisë me Rusinë dhe Kinën.

Kjo është një fitore e vogël për SHBA-në dhe BE-në, por edhe një fitore e madhe për mua sepse dëshmova se për Serbinë dhe popullin serb ia vlen çdo sakrificë”- kishte theksuar Vulin.

Ambasada amerikane njoftoi menjëherë atë kohë se nuk kishin asnjë rol në vendimet e personelit të autoriteteve serbe”.

“Pozicioni ynë për zotin Vulin është i njohur. Ai mbetet nën sanksionet e SHBA. Mezi presim të vazhdojmë të thellojmë partneritetin tonë me Serbinë në rrugën drejt integrimit të saj të plotë në Evropë dhe komunitetin euroatlantik” – thuhej në reagim.

Gjatë kohës që Vulin ishte në krye të BIA-s serbe, mbahen mend për shumë skandale por “Ndoshta dështimi i tij më i madh dhe në të njëjtën kohë arsyeja e vërtetë e dorëheqjes së tij ishte pikërisht moszbulimi i planeve të grupit të Radoiçiçit që mori pjesë në incidentin e armatosur në Banjska më 24 shtator”- thuhet në një deklaratë të Forumit, për sigurinë dhe demokracinë…………………..

Kur bëhet fjalë për postin e tij në departamentin e policisë, skandali më i madh u shkaktua nga përgjimi i opozitës ruse që u takuan në atë kohë në Beograd, një aferë që përfundoi me arrestimin e tyre.

Njëri prej tyre, Vladimir Kara-Murza, ka folur për këtë në një intervistë për të përditshmen “Nova” dhe ka treguar në detaje se si është ndjekur nga pjesëtarët e policisë serbe.

“Një javë pas takimit tonë, Vulin udhëtoi për në Moskë dhe personalisht çoi atje transkriptet e bisedave tona të përgjuara” – ka treguarMurza.

Rastësisht apo jo, pas dorëheqjes nga BIA, Vulin-it iu dha Urdhri i Shërbimit Federal të Sigurisë së Rusisë (FSB) i nënshkruar nga presidenti rus Vladimir Putin. Ai me atë rast tha se urdhri i është dhënë për meritat e tij në bashkëpunimin ndërmjet shërbimeve ruse dhe serbe.

Më vonë presidenti i Republikës Srpska Milorad Dodik e emëroi atë anëtar të Senatit të Republikës Srpska. Dhe tani, si përkrahës i teorisë së “botës serbe” ai është blrë pjesë e qeverisë së re serbe.