I dalë nga mjerimi, Vance i vrazhdë dhe i fortë, llogariti çdo lëvizje në dhomën plot kamera

Qëllimi: të vendoset Zelensky në një dritë të keqe, tallja e tij në sytë e publikut amerikan, e gjitha për ta bërë më të arsyeshme dhe të pranueshme paqen me Putinin, që në vend të kësaj në fakt është një dorëzim i Ukrainës.

Asgjë në atë skenë para kamerave nuk ka ndodhur rastësisht.

Argumenti i dhunshëm nuk ishte një “aksident” gjatë rrugës.

Trump shikon i ngrysur zëvendësin e tij që organizon një sulm ndaj presidentit ukrainas si kurrë më parë në histori brenda mureve të Zyrës Ovale. Gazetarët janë të shtangur.

Mund të dukej se Vance po mbronte Presidentin e tij nga qëndrimi i Zelensky-t për të refuzuar të përkulte kokën.

Por jo! Vance nuk po mbronte Trump. Vance po interpretonte JD Vance në mënyrën më të pastër.

Një burrë i vrazhdë, i fortë që llogarit çdo lëvizje.

E mbani mend heshtjen e tij në orët menjëherë pasi Trump u betua? Disa e përcaktuan atë si një tjetër zëvendëspresident të heshtur në hije, duke u filluar krahasime të guximshme me Kamala Harrisin e venitur, të heshtur dhe të parëndësishme, pas Bidenit.

Gabim! JD Vance hesht kur mendon se është koha për të ndërtuar lëvizjen e radhës. Nuk të le të parashikosh. Nuk zbulohet.

JD di si të luftojë, ai di të godasë me grushte, ai di të grindet siç di vetëm një Hillbilly (personifikim i atij që vjen nga zonat malore amerikane, red.) i vërtetë di të bëjë.

Ai u rrit në kodrat më të varfra dhe më të vrazhda në Shtetet e Bashkuara. Aty ku njerëzit e bardhë jetojnë në strofulla të frikshme mes pemëve, ushqehen me ushqime toksike, me kalori të lartë dhe jetojnë me subvencionet e pakta nga qeveria pas mbylljes së minierave. Dhe fëmijët luftojnë në pyll.

Vance e kaloi fëmijërinë e tij në Ohio, duke kaluar dimrat pranë fabrikës së çelikut ku punonte babai i tij, duke parë nënën e tij të shkatërrohej me drogë dhe pa të ardhme të mundshme.

Vera për atë, një kohë lehtësimi dhe lirie e vërtetë në Jackson, Kentaki, në shtëpinë e gjyshes së tij.

JD shpesh kthehet këtu, tregojnë me krenari në qytet. Varri i familjes së tij është një copë toke e vogël me lule false të venitura dhe një gardh teli të shqyer e të ndryshkur.

Ai u kthye atje tetë vjet më parë me Ron Howard, regjisorin e madh hollivudian, kur po xhironin filmin Hillbilly Elegy bazuar në romanin e tij “Një elegji amerikane”. Më pas bleu një fermë të vogël.

Hillbilly Elegy shiti miliona kopje, filmi ishte një hit dhe ai u bë i famshëm. Fytyra e tij u bë e famshme.

Por ngjitja e tij tashmë kishte filluar.

Në një natë tragjedie, duke u përballur me rëniet e njëpasnjëshme të nënës së tij në ferr, ai kishte zgjedhur të largohej dhe të ndiqte rrugën e tij shumë të vështirë drejt suksesit.

Niset. Ata e pranojnë atë në Yale, pastaj në firma të mëdha ligjore. Dhe më pas takimi me Peter Thiel, filozofin miliarder nga Silicon Valley dhe themeluesin e PayPal.

Thiel punon me shërbimet sekrete në mbarë botën falë Palantirit të tij.

Miliarderi me origjinë gjermane që nuk shfaqet kurrë në publik, përveç kur bën leksione të gjata filozofike, në të cilat ai flet për njerëzimin që do të vijë, ëndrrën e tij për një univers pa qeveri, të dominuar nga liria dhe apokalipsin që na pret.

JD Vance dhe Peter Thiel punojnë së bashku, duke shumëzuar miliarda.

JD gjithashtu bëhet i pasur, shumë i pasur. Por ata kanë në mendje pushtetin. Politikën.

Edhe pse JD është bërë tashmë rrëfyesi i të bardhëve të varfër të Amerikës të mbetur pas. Të fundit në shkallët shoqërore. Të gjithë ata që votojnë për Trump.

Në fillim ai është kundër Trump, pastaj, me Thiel, ata janë të bindur se Trump është çelësi më i mirë, ai gati, për të ardhur në pushtet. Ai, i cili me qenien e tij jashtë skemave nga natyra, do të lejojë të ndërtojnë një botë të re pa institucione, pa rregulla, vetëm me individë që ndërtojnë të ardhmen e tyre.

Sepse ky është paradoksi i Vance. Kur mendon për botën e tij, për punëtorët e Ohajos, për të fatkeqit e Kentakit, ai nuk beson se të varfërit, të fundit janë produkt i një shoqërie të padrejtë. Përkundrazi, mendon se janë ata që nuk luftojnë sa duhet. Që nuk vuajnë për të ndërtuar të ardhmen. Që bien në grackat e një sistemi që të çon të ëndërrosh atë që nuk mund të kesh, të futesh në borxhe për të pasur më shumë dhe më pas shembesh.

Një sistem i korruptuar që në shkollë, në vend që të stërvit të rinj të gatshëm për të luftuar, i shpërqendron ata me fjalime mbi “gjininë” që dobësojnë shoqërinë.

Nga ana tjetër, ai vetë filloi që aty dhe ia doli. Të tjerët kështu duhet të kalojnë përmes të njëjtës luftë si ai.

Nuk diskutohet kurrë për mundësitë në historinë e Vance-it, e cila evoluon dhe bëhet gjithnjë e më e pakompromis me kalimin e viteve, deri në atë pikë sa të vazhdojë të fantazojë, së bashku me Thiel-in, për një model të një shoqërie elitiste. Hipermeritokratike. Pa vend për mirëqenie, përfshirje dhe ndërtimin e rrugëve për ata që kanë më pak.

Imagjinon një botë në të cilën Amerika është dominuese dhe angazhimi i SHBA-ve – duke përfshirë angazhimin ushtarak – matet vetëm nga përfitimi për vetë Shtetet e Bashkuara.

Përfitimi ekonomik dhe strategjik bëhet mjeti i vetëm i vlerësimit.

Tre vjet më parë, duke folur me vetë Steve Bannon në një nga podkastet e tij “Dhoma e Luftës”, gjatë ditëve kur ai po kandidonte për senator nga Ohio, ai tha troç: “Mendoj se është qesharake që ne vazhdojmë të fokusohemi në kufirin e Ukrainës, nuk më intereson se çfarë ndodh me Ukrainën në një mënyrë ose në një tjetër”.

Dhe për më tepër, thotë Vance, “ndihma amerikane për Ukrainën është një mënyrë për të financuar një Evropë që nuk bën asgjë”.

Ai është i ashpër, shpues, i drejtpërdrejtë deri në egërsi sa herë që thotë atë që mendon.

Udhëheqësit evropianë ende nuk e kishin marrë veten nga fjalimi i tij për “Evropën që nuk mbron fjalën e lirë” në konferencën e Mynihut e dy të dielave më parë.

Para një auditori të shtangur ai kishte deklaruar me forcë: “Në Britaninë e Madhe dhe në mbarë Evropën, kam frikë se liria e fjalës është në tërheqje. Me sa duket, nuk mund të detyrosh inovacionin ose kreativitetin, ashtu siç nuk mund t’i detyrosh njerëzit të mendojnë, të ndiejnë ose të besojnë, dhe ne besojmë se këto gjëra sigurisht që janë të lidhura. Dhe për fat të keq, kur shikoj Evropën sot, ndonjëherë nuk është aq e qartë se çfarë ndodhi me disa nga fituesit e Luftës së Ftohtë”.

Ai i referohej shumë gjërave njëherësh, nismës së gjyqësorit rumun për të bllokuar kandidatin prorus, politikave për përhapjen e gjuhës së urrejtjes dhe lajmeve të rreme në mediat sociale, por gjëja kryesore ishte toni.

Një ton i ashpër dhe sfidues ndaj evropianëve dhe vizionit të tyre për botën.

Ditët e fundit, evropianët e moshuar i janë nënshtruar të njëjtit trajtim nga zëvendësi presidenti i ri amerikan, si Zelensky.

Ata janë tallur sepse janë të mbytur nga rregullat dhe konsiderohen si pengesë në rrugën e realizimit të një projekti global në të cilin institucionet ndërkombëtare zhduken, mbizotërojnë vetëm arsyet ekonomike dhe në të cilin, një elitizëm themelor, në fakt e konsideron Amerikën “të parën” sepse është më e mira.

Ashtu si në shoqëri, vetëm “më i miri” duhet të ketë hapësirë ​​dhe fuqi në botën e Vance. Në fund të fundit, kjo është historia e tij.

Në Jackson, pleqtë e ulur në tavolinat e Arby’s në Main Street, duke ngrënë pjata pesë dollarëshe me proshutë dhe vezë (të vetmet proteina që mund të kenë në një ditë) e nderojnë atë si një hero.

Ai është më i miri sepse ia doli dhe doli nga ai mjerim.

Tani ai do t’i shpjegojë botës se cilat janë rregullat e lojës, sepse nuk ka frikë nga asgjë.

Hillbilly që i mbijetoi fatit të tij nuk do të jetë një zëvendëspresident i heshtur. Ai është njeriu i një plani, i një dizajni shqetësues. Ai është pjesë e një grupi të vogël, por shumë të fuqishëm njerëzish që kanë ndarë pjesët në komedi me një projekt të qartë në mendje.

Udhëtimi sapo ka filluar.