Vendi i Trump është në Hagë, jo në ceremoninë e Çmimit Nobel

Asnjë jo-izraelit tjetër nuk mban aq përgjegjësi për gjakderdhjen në Gaza sa Donald Trump. Nëse do të donte, ai (dhe vetëm ai) mund ta ndalte këtë luftë të tmerrshme dhe vrasjen e pengjeve izraelite me një telefonatë.

Nuk e ka bërë. Jo vetëm që Trump nuk ka telefonuar, ai vazhdon të financojë, furnizojë me armë dhe mbështesë makinën luftarake izraelite sikur të mos ishte duke ndodhur asgjë.

Ai është fansi i saj i fundit. Javën e kaluar, ai e quajti komandantin e përgjithshëm të Izraelit, kryeministrin Benjamin Netanyahu, një “hero lufte”. Më pas e lavdëroi veten me të njëjtin nder të dyshimtë, duke shtuar: “Besoj se edhe unë jam”, me modesti karakteristike.

Presidenti i SHBA-ve mendon se dikush që kryen një gjenocid në Gaza është hero. Ai gjithashtu mendon se dikush që lëshon bombardues nga zyra e tij për një operacion të vetëm, pa rrezik, kundër Iranit është hero. Ky është mentaliteti i njeriut më të fuqishëm në botë.

Të lidhësh Trump-in me Çmimin Nobel për Paqe është njësoj si të kthesh natën në ditë, gënjeshtrën në të vërtetë dhe autorin e luftës më të tmerrshme të këtij shekulli në një përzierje të Martin Luther King Jr. dhe Dalai Lamës, që të dy fitues të çmimit.

Trump dhe Nelson Mandela në të njëjtën varkë. Nuk ka kufij për grotesken, dhe është krejtësisht në kurrizin tonë.

Nëse Netanyahu dhe Trump meritojnë ndonjë çmim, është një që, fatmirësisht, ende nuk është themeluar: Çmimi për Gjenocid.

Dy raporte tronditëse të publikuara të premten nuk lanë asnjë dyshim për natyrën gjenocidale të luftës.

Iniciativa e mbështetur nga OKB-ja, Integrated Food Security Phase Classification, ose IPC – autoriteti kryesor botëror mbi krizat ushqimore – konfirmoi se mbi 500 mijë njerëz në qytetin e Gazës dhe zonat përreth përballen me kushte katastrofike urie në nivelin më të lartë.

Forcat Mbrojtëse të Izraelit pritet të pushtojnë këtë qytet të uritur, dhe Trump po i jep dritën jeshile këtij pushtimi brutal, mbështetje ndërkombëtare dhe armë.

Në të njëjtën kohë, faqja izraelite e lajmeve +972 Magazine, portali i saj simotër në hebraisht Local Call (ose Sikha Mekomit) dhe e përditshmja britanike The Guardian zbuluan një bazë të dhënash të inteligjencës ushtarake izraelite që tregon se 83 për qind e palestinezëve të vrarë nga IDF në këtë luftë deri tani ishin civilë – një përqindje jashtëzakonisht e lartë edhe në krahasim me luftërat më të tmerrshme si ato në Bosnjë, Irak dhe Siri.

Sipas të dhënave të vetë IDF-së, vetëm një në gjashtë nga palestinezët e vrarë ishin luftëtarë. Pesë nga gjashtë ishin civilë të pafajshëm, kryesisht gra dhe fëmijë. Siç e dyshonim, siç e dinim – ky është gjenocid. Amerika qëndron pas tij.

Trump i ka dhënë dorën kësaj lufte, por ende guxon të ëndërrojë për një Çmim Nobel për Paqe.

Opinioni publik amerikan mbetet i pandryshuar, po ashtu edhe presidenti.

Vetëm një telefonatë nga Shtëpia e Bardhë mund ta ndalë këtë masakër, dhe ndërkohë, nuk ka asnjë shenjë se presidenti do ta bëjë.

I mbështetur nga një aparat gjigand inteligjence, me 16 agjenci me buxhete të mëdha, Trump tha se e pa në TV që kishte “uri të vërtetë” në Gaza.

Por, TV-ja e Trump nuk e tronditi mjaftueshëm për të ndërmarrë veprimin e vetëm shpëtimtar që Amerika mund dhe duhet të marrë: urdhërimin e Izraelit për një armëpushim të plotë dhe të menjëhershëm.

Izraeli i Netanyahu-t nuk mund të sfidojë terrorin e botës. Për më tepër, Trump po bën gjithçka që mundet për të penguar vendet e tjera që të vendosin sanksione ndaj Izraelit për të ndaluar gjenocidin.

Evropa është e tërbuar, por e paralizuar nga frika ndaj tij, ashtu si edhe organizatat ndërkombëtare.

Politikani hebre-amerikan që është gjithashtu ministër në kabinetin izraelit, Ron Dermer, arriti ta mashtrojë Shtëpinë e Bardhë dhe 16 agjencitë e saj të inteligjencës për të besuar se gjaku është shi – madje shi i bekuar për Amerikën.

Rezultati: Babai i planit “Gaza Riviera”, presidenti i SHBA-ve, tani është një Kahanist i shpallur. Ai do Çmimin Nobel për Paqe për këtë.