Nga Enton Abilekaj

Nuk është e lehtë të kuptohet çfarë ndodh brenda dhomës ku Albin Kurti ulet me orë të tëra përballë Aleksandar Vuçiç. Jo për herë të parë, pjesëmarrësit pas takimit jepnin informacione kundërshtuese, por për herë të parë, Kryeministri i Kosovës, u quajt fajtor edhe nga përfaqësuesi i lartë i BE, Borrell dhe nga lehtësuesi i bisedimeve, Lajçak. Për herë të parë Vuçiç u paraqit kontruktiv dhe vullnetmirë, ndërsa Kurti, ishte i detyruar të replikonte edhe me Lajçak, duke mos e njohur më si palë të tretë, të paanshme.

Një herë e parë jo e papritur. Që nga takimi i parë, kur Vuçiç u shokua nga 5 pikat e Kurtit, ekuilibrat kanë ndryshuar ndjeshëm. Konflikti në Veriun e Kosovës dhe qëndrimi i Përëndimit në favor të Serbisë që dërgoi banditët për të rrethuar komunat, ishte një këmbanë konfirmimi, për të gjithë ata që kishin filluar të dyshonin se përkëdhelja deri në joshje që po i bëhej Serbisë, mund ta sakrifikojë edhe Kosovën. Se ndryshimi i ekuilibrave perëndimore nuk mund të fshihet më kur ka ndryshuar kahje. Replikat e Kurtit me Blinken apo Osmanit me Macron, janë vetëm episode groteske të një përplasjeje krejt të pabarabartë, që konfirmojnë se Kosova është tashmë pa plan, pa aleatë, në një betejë vendimtare.

Nuk dihet sa është përgjegjësia e Kurtit në këtë ndryshim të qëndrimeve perëndimore, por është e vështirë të besohet se sjellja e tij do të përcaktonte strategjinë e Perëndimit në Ballkan. Me kokëfortësinë e tij të vënë në dukje edhe nga liderët perëndimorë, ka tërhequr vëmendjen, ka acaruar nervat dhe ka ndërprerë një projekt, të paktën përkohësisht, por nuk mund të përmbyste kurrsesi një strategji të hartuar në kushtet e rikompozimit të Botës dhe rireshtimit të fuqive të mëdha, që po reflektohet në luftën e Ukrainës.

Serbia që e ka patur gjithmonë statusin e një trupi europian me kokën në Moskë, për herë të parë që nga ekzistenca, po trajtohet si një shtet sovran, si një trup që mund të braktisë kokën, ose ta ndërrojë me një tjetër në Bruksel. Në këtë përpjekje më shumë se të guximshme të Perëndimit, për fat të keq ka ndihmuar edhe Shqipëria.

Që në fillimin e kësaj ideje, Tirana zyrtare, i ka dhënë statusin e një shteti paqësor, sovran dhe europian Serbisë. Takimet e shpeshta me Vuçiçin, më pas projekti për shkëmbimin e territoreve, pastaj iniciativa e Novi Sadit që u shndërrua në Ballkan i Hapur, i dha Vuçiçit statusin e njeriut paqësor, që ndan vlera perëndimore dhe mund të jetë i pavarur nga Putini dhe Beogradi mund të jetë qendra politike e Ballkanit Perëndimor, me kushtin që Tirana të ishte e dyta.

Përveç kësaj, me Ballkanin e Hapur, por edhe më parë me politikat e hapjes ekonomike, Shqipëria i siguroi Serbisë një treg shqiptar për të çliruar energjinë e investimeve të huaja përfshirë Ruset dhe Kinezet në miliarda dollarë. Kështu, flirtimi i hapur i Serbisë me Rusinë dhe Kinën, në vend ta izolonte, e shndërroi Beogradin në qendrën ekonomike të Ballkanit Perëndimor.

Me statusin e qendrës politike dhe ekonomike të Rajonit, Serbia mund të negocionte me Perëndimin më shumë se të dyja shtetet shqiptare. Ky nuk ishte avantazhi i vetëm strategjik që Edi Rama i fali Vuçiçit. Përveç fuqizimit të Serbisë, i dhuroi edhe përçarjen e shqiptarëve. Ai e izoloi Ramush Haradinajn në Berlin, pastaj Thaçin dhe Hotin për Ballkanin e Hapur, deri te konfikti me Albin Kurtin që u shpalos qartë pikërisht në momentin kur Kosovës i duhej më shumë Shqipëria.

Konflikti në Veri e gjeti Kosovën më të vetmuar se kurrë, pasi Edi Rama anuloi mbledhjen e përbashkët të dy qeverive në Gjakovë, duke shënuar sanksionimin e parë të Kosovës.

Sot, kur konstatohet me dëshpërim kapërcimi spektakolar i Perëndimit nga Kosova te Serbia, nuk mund të lihet pa u thënë se një dorë e ka dhënë Shqipëria, të paktën në 8 vitet e fundit, kur ideja e rehabilitimit filloi të hidhej në tregun ndërkombëtar.

Ashtu si tha në Bruksel që nuk duhet bërë presion ndaj Serbisë për t’ i vënë sanksione Rusisë, ashtu si bëri në kulmin e krizës duke sanksionuar Kosovën dhë në analizën e fundit përpara nisjes për në New York, ku shprehu qëndrimin neutral të Shqipërisë dhe paqartësinë e pafajshme të Serbisë, Edi Rama ka ndihmuar, me aq sa ka patur fuqi, që gradualisht të shkohej aty ku jemi sot.

E vetmja mundësi që i ka mbetur Kosovës së vetmuar, është të rezistojë derisa të mos jetë më e njëjta situatë. Të paktën derisa Kosova ta ketë Shqipërinë në krah.

Prokuroria e Tiranës ka lehtësuar akuzën për grupin e fisit Rraja që rrahu me shkopa bejsbolli dy persona, nga “plagosje e rëndë me dashje, në bashkëpunim në “plagosje të lehtë me dashje”.

Në fakt edhe kështu duket se po i bien në qafë personave me “shkopa bejsbolli”, prokurorët e kanë patur kohën e mjaftueshme, sepse çudia më e madhe zgjat vetëm tri ditë! Prokurorët mund të thonin se ishte “keqkuptim” ose ishte një film, me saktë një “skenë filmi”.

Nuk ka patur nevojë prokuroria të priste disa muaj për të administruar ”provat” për të arritur në këtë konkluzion provat janë sheshit dhe i kanë parë të gjithë me përjashtim të prokurorëve sylesh.

E gjitha ka qenë një keqkuptim. Personat me shkopa bejsbolli po luanin film. E xhiruan vetë skenën (provohet lehtësisht kamera, regjia) madje jo vetëm e xhiruan, por edhe e publikuan.

Nëntë persona me shkopa bejsbolli thjesht kanë shkuar për të xhiruar një film, dhe si në çdo film ajo që duket si “rrahje brutale” në fakt është aktrim i klasit të lartë.

Sikundër e panë të gjithë aty kishte edhe një pistoletë, edhe një shkop gome krahas “shkopave të bejsbollit”, u dëgjuan edhe thirrje “vrite, vrite”, ulërima dhe rënkime. Të gjitha këto janë prova të qarta se ka qenë film, ndryshe mos o Zot nuk mund të fyhen kaq shumë 9 burra të armatosur me armë dhe hunj dhe t’u thuhet se keni kryer “plagosje të lehtë”?! Eshtë turp. Njeriu për një burrëri jeton. Vetë te akuzuarit nuk duhet ta pranojnë këtë turp.

Tani që sipas prokurorëve gjenial, kemi të bëjmë me një “plagosje të lehtë”,

a duhet t’i kthehet mandati deputetit Rrahaj?

A duhet të reflektojë kryeministri Rama dhe të kthejë në detyrë ministrin e Brendshëm Çuçi?

A duhet të kthehen në punë policët e përjashtuar, oficerët e policisë të transferuar për një “plagosje të lehtë”?

Po tre personat e shpallur në kërkim a do t’i kërkoj kush falje?

Po media a duhet të kërkojë falje për raportimin?

Po lajmet për nisjen e hetimit ndaj guroreve a duhen përgėnjeshtrua sot?

P.S. Të ndaluarit për këtë ngjarje janë thjesht njerëz të pafat. Nëse viktima e tyre do të ishte ndonjë prokuror,  pra prokurori të provonte në kurriz “shkopat e bejzbollit, shkelmat dhe qytën e pistoletës”, atëherë çështja do të zgjidhej me burrni dhe nuk do të ndodhte gjithë ajo tollovi që mori kokën e ministrit të Brendshëm dhe fytyrën e kryeministrit.

P.S. 2. A e dinë prokurorët kaqolë se çfarë është terrori dhe akti terrorist? Është ushtrimi i dhunës si mjet për të perhapur panik dhe frikë…

Kjo ishte panorama që u ofrohej pushuesve në një resort luksoz në Golfo Aranci në Sassari të Italisë. Një turist që kishte zgjedhur këtë resort postoi foton në profilin e tij në Linkedin në 15 gusht, ku i indinjuar thotë se “trupi femëror është shfaqet si objekt”.

Të menjëhershme kanë qenë reagimin në rrjet, teksa njerëzit kritikojnë zgjedhjen e resortit.

“Mbeta pa fjalë duke parë këtë skenë, në tavolinë një vajzë ‘me kostum çokollateje”, e shtrirë mes ëmbëlsirave”, shkruan sipërmarrësi nga Lombardia.

“Si është e mundur që të lejohen sjellje të tilla, ku trupi i një gruaje, i një punëtoreje, barazohet me atë të një enë për të kënaqur syrin djallëzor të dikujt”, shton ai.

Pas postimit të biznesmenit, erdhi reagimi i hotelit, ku kërkon ndjesë dhe shkruan se “jemi të përkushtuar për të ruajtur vlerat e përbashkëta”.

“Kemi lexuar me shumë vëmendje postimin që keni publikuar në lidhje me episodin fatkeq të ndodhur në resortin tonë gjatë mbrëmjes së 15 gushtit. I kërkojmë ndjesën më të sinqertë familjes vajzës dhe të gjithë klientëve. Duam të theksojmë se çdo ditë jemi të përkushtuar për të praktikuar vlerat e deklaruara, ndër të cilat si prioritet është respekti për bashkëpunëtorët dhe mysafirët tanë. Na vjen keq për incidentin dhe dëshirojmë të ritheksojmë me vendosmëri se kurrë nuk kemi pasur qëllim të përfaqësojmë vlera të tjera përveç atyre që përqafojmë me vendosmëri. Ne do të vazhdojmë të punojmë që situata të tilla të mos përsëriten në të ardhmen”, shkruhet në reagimin e hotelit./topchannel

Nga Lorenc Vangjeli

Janë skaje të një drejtëze. Krejtësisht të ndryshëm në traditë, tipologji dhe mendësi. Ata do të mbeten pas si trashëgimi e këtyre tre dekadave e kusur pluralizëm, njëri si ngulm ecjeje përpara me mëkate të shumta ndërmjet dhe tjetri si autor i mëkatit fillestar në politikë me zigzage të pabesueshme në anë. Njëri dashnor i shqipes së pazakontë, tjetri përdorues i kateve të poshtëm të fjalorit të saj, njëri narcizist kur flet për t’i pëlqyer vetes sepse nuk rri dot heshtur, tjetri që vuan kur hesht duke folur me veten.

Njëri që kur përmend pafund mullarin, ka në mendje strumbullarin, kurse tjetri e di se në mullarin e të ligës që po del në shesh, është strumbullari i parë. Njëri është veprim e lëvizje, tjetri është ideologji e pathos. Njëri unik, por pa ndjekës, tjetri frymë edhe përtej frymës së ndjekësve. I pari rreket t’i ngjajë Imzot Nolit, tjetri ka për idhull Ahmet Beun, ish-Mbret të shqiptarëve. Të ndryshëm për tmerr, Edi Rama dhe Sali Berisha bashkohen vetëm në një pikë: janë dy shqiptarët më të zëshëm të pluralizmit. Ata janë dy të panjohurat e vetme të mëdha, pa të cilat nuk mund të kuptohet kjo pjesëz e historisë moderne të vendit.

Eshtë ende herët për të kuptuar se përmbysja që po ndodh këtë verë në Tiranë e ka të ngjashmen e saj vetëm në dhjetorin e largët 1991, në kohën e përmbysjes së sistemit. Revolucioni që ka nisur një grup prokurorësh me Altin Dumanin në krye, ka në shënjestër një aradhë të pafund dushmanësh të Shqipërisë. Nga ata të politikës dhe të krimit dhe ata që i përkasin edhe politikës, edhe krimit.

Edhe pse shumica dërmuese e shqiptarëve, me rroba banjo e mohito në duar, gëzojnë nën diellin e mrekullueshëm të Mesdheut, një grusht shqiptarësh të “elitës”, po përjetojnë ferrin. Fundi i tmerrshëm për disa dhe tmerri pafund për ata që presin radhën drejt fundit të tmerrshëm, është menyja e papritur për të gjithë. Perëndia jo vetëm që nuk e dëgjoi lutjen: “Bëje, Zot, ëndërr”!, por e ktheu vetë ëndrrën në makth.

Të pafuqishëm për të ndryshuar fatin e tyre, ata thjesht presin t’iu vijë radha dhe në radhë janë të gjithë. Mes tyre gjen të majtë e të djathtë, ministra dhe ish-ministra, anëtarë të gjykatës kushtetuese dhe të lartë, deputetë dhe ish-deputetë, gazetarë të rëndësishëm të politikës dhe dishepuj të kronikës apo edhe biznesmenë që kanë më shumë miliona euro sesa dinë të mbledhin e të zbresin kur bëjnë llogari me gishta.

Gjithë kategoria e njerëzve që e mendonte Shqipërinë si një parajsë për këdo që ishte esnaf dhe kishte bindjen se të qenurit esnaf dhe ligji, ishin sërish dy skaje drejtëzash, kanë marrë provat e para se e kanë pasur krejtësisht gabim. Rama ka sëmundjen e zakontë të çdo lideri shqiptar. Jetëgjatësia në pushtet i ka dhënë largpamësi, por i ka turbulluar shikimin pas shpine. Aq sa është largësia nga karrigia e kryeministrit me karriget e ministrave.

“Klinika okulistike” SPAK e ka bërë tashmë të vetën, ndaj Rama, falë syzeve të reja, tani hesht për të prodhuar në rastin më të mirë dy lajme të këqija: një për njerëzit pranë tij dhe një për kundërshtarët që do ta shohin të rilindur nga e para. Nga Dhërmiu ku ai mbyllet si eremit, me shumë gjasa ka dalluar konturet e një aleance të pabesueshme të ca të vetëve me Doktorin. Një aleancë që në fakt ka nisur shumë vite më parë me pagesën otomane të së dhjetës dhe “xhizjes” nga disa ministra që të mos hynin në gojën e Doktorit dhe që vjeshtë kjo aleancë mund të shkojë deri dhe në aksione konkrete në parlament, aty ku Rama do ta këtë për zahmet të shkojë.

Berisha ka bërë dy herë të njëjtin mëkat. Herën e parë pati fatin e Shën Llazarit që u ringjall jo nga mrekullia e Hyjnisë, por nga një mëkatar si Fatos Nano. Herën e dytë, humbja e tij në 2013-ën që normalisht duhet të ishte shpëtimi, u shndërrua në mallkim. Iku duke qenë brenda. Fali pronën duke mbajtur në xhep hipotekën e saj.

Doli pas perdes, por mbeti në skenë duke i pëshpëritur Lulit në vesh: Ec përpara! Ti je trupi, unë jam shpirti, ti je goja, unë jam fjala, ti je shpata, unë jam krahu! Duke bërë kështu gabimin naiv të llogarisë për sot duke shpresuar se nuk vjen e nesërmja. Berisha nuk kuptonte atëherë se basti për kalin dembel vret kalorësin dhe jo kalin. Ndaj në këtë pjesë të parë të gushtit, Berisha vazhdon të flasë duke fshehur pas gishtit ankthin e tij për skeletët që po i lëvizin në dollapin ku i ka fshehur. Një gjë është e sigurt.

Sot Tirana është si Kievi ku askush nuk di se kur do të sulmojnë raketat dhe se ku do të bien ato. Ka vetëm një ndryshim. Në Tiranë pultet e tyre nuk i ka Putini, por i mbajnë ca dyzina me shqiptarë të mirë, që kuptojnë anglisht. Falë tyre, raketat e të vërtetave ngjethëse që i dinin të gjithë, por nuk i përmendte askush, kanë pikasur objektivat.

Për t’u kuptuar më pas se shqiptarët jo vetëm i kanë vjedhur, por edhe i kanë detyruar t’i duatrokasin grabitësit. Kjo është arsyeja që mban mbyllur këtë gusht shqipen politike të Ramës dhe detyron Doktorin të verojë përpara kamerave duke folur për çdo gjë duke pasur më mend krejt tjetër gjë! Ndaj partnerët dhe kundërshtarët e të dyve duhet të bëjnë një llogari të dyfishtë me atë çfarë nuk thotë njëri dhe atë çfarë bërtet tjetri. Ka ardhur koha. Si në 1991-shin.