Ndonëse ndaj pikpamje thellësisht të kundërta politike e civile me Ilir Metën (Metajn) do ta suportoja nëse do vezhgoja një moment të vetëm që dikush juridikisht apo njerëzisht do ti binte pa të drejtë në qafë çiftit politik e bashkëshortor Meta -Kryemadhi.

Biles do imitoja shkrimtarin e madh Emil Zola që atëbotë mbronte çiftin Rozenberg me pamfletin e famfshëm “J’accuse”(Akuzoj).

Por dita e djeshme e komedisë në mbledhjen e kryesisë se mbetjeve të demokracisë që thirren si Partia e Lirisë me neverit deri në limitet e protestës politike e humane.

Pa dashur të komentoj atë që publikisht u pa dje me zë e figurë nga opinioni shqiptar e më gjerë po nënvizoj si më poshtë:

Është një turp kombëtar në sytë e botës kur sheh se kush ka udhëhequr tranzicionin 30 -vjeçar shqiptar.

Është koha t’i themi stop dhe të ndezim sinjalin “SOS” që kjo farë e ndyrë që helmoi pluralizmin dhe demokracinë të largohet jo vetëm nga fleta e votimit por dhe nga ekranet e televizioneve pasi po kontaminojnë rininë e gjithë shoqërinë.

Shou i djeshëm i “divorcit”Meta-Kryemadhi në fakt ishte një inkorporim në tre drejtime që vetë i dekonspiruan: –
Vrerë dhe helm kundër SHBA-ve hapur e nën rreshta e cila tashmë duket se i ka skeduar dhe dizenjuar për të ndarë fatin e Sali Berishës.

Shantazh publik e intimidim i SPAK-ut dhe institucioneve të drejtësisë se re pasi informatorët i kanë lajmëruar se dosja e tyre kriminale ka kaluar për aprovim në katin e katërt të kështjellës anti-korrupsion.
Sulm i paprincip kundër Lulzim Bashës, i cili është pengesa e vetme dhe aleati i qartë i perëndimit jo vetëm në mbështetje të SPAK-ut por dhe barriera e pakalueshme që Sali Berisha të mos i transferojë “trashegiminë” opozitariste këtij mamuthi kusar.

Këto nuk janë deduksione analitike por konstatime të thjeshta nga pronocimet sistematike të çiftit të bllokut të zi e të thesit të korrupsionit Meta -Kryemadhi.
Përsa më siper dua ti bëj një pyetje asgjesuese Ilir Metës, e cila shjegon gjithë mbijetesën e tij dhe infiltrimin 32-vjeçar në establishmentin politik.

Na thuaj Ilir Meta se kush të dërgoj 29 -vite me parë me xhakavendë të murrme e kapuç në krye në zyren e kryetarit të SHIK-ut Bashkim Gazidede.

Pra 29 -vite më parë në katin e tretë të godinës ku ka zyrat sot Fatmir Mediu dhe ç’farë nenshkrove në 3 -orë qendrimi atje?
Sigurisht që e dije se perpara teje kishin qenë edhe kolegët tuaj S.P. dhe L.H me të cilët se bashku filluat puçin për ti grabitur partinë liderit të burgosur Fatos Nano!!!
Mendoni se nuk ka letra të shkruara dhe se prof.i matematikës Gazidede të mos ta ketë shënuar këtë ekuacion interesant?

Apo mendoni të nderrosh prapë mbiemer nga Metaj në Meta e të mos identifikohesh si spiun i rendomtë?

Ndoshta tani do bëhesh Ilir Mete po turpin do e kesh përjetësisht me vete?
E së fundmi një kujtesë të dhimbshme jo për ju kusarë tëligj por për shqiptarët.
Nuk është turp të jesh i pasur se kapitalizmi e pranon por është turp pasurimi i plebejve rrufeshëm nga pushteti.

Pushteti vërtet ju solli privilegje pasuri por kurrë fisnikeri.
Se fisnikëria është gjenetike.
Ndaj po e mbyll shkrimin tim me një ndodhi reale që nuk don koment.
Kur Titaniku u fundos, mbante milionerin John Jacob Astor IV.

Paratë në llogarinë e tij bankare ishin të mjaftueshme për të ndërtuar 30 -Titanikë. Megjithatë, i përballur me rrezikun e vdekshëm, ai zgjodhi atë që e konsideronte moralisht të drejtë dhe hoqi dorë nga vendi i tij në një varkë shpëtimi për të shpëtuar dy fëmijë të frikësuar.

Milioneri Isidor Straus, bashkëpronar i zinxhirit më të madh amerikan të dyqaneve të departamenteve, “Macy’s”, i cili ishte gjithashtu në Titanik, tha: “Unë kurrë nuk do të hyj në një varkë shpëtimi para burrave të tjerë “Gruaja e tij, Ida Straus, gjithashtu refuzoi të hipte në varkën e shpëtimit, duke i dhënë vendin shërbyeses së saj të sapoemëruar, Ellen Bird.

Ajo vendosi që momentet e fundit të jetës t’i kalonte me bashkëshortin e saj.
Këta individë të pasur preferuan të ndahen me pasurinë e tyre, madje edhe jetën e tyre, sesa të kompromentojnë parimet e tyre morale.

Zgjedhja e tyre në favor të vlerave morale nxori në pah shkëlqimin e qytetërimit njerëzor dhe natyrës njerëzore.

Është e pamundur t’i shpjegosh një “alieni” që vjen për herë të parë në Tiranë, se çfarë po ndodh me politikën në vend. T’i rrëfehet atij ai lëmsh pa fill e fije të bëra lëmsh të marrëdhënieve mes aktorëve kryesorë të saj; t’i dëshmohen të gjitha dashuritë e aleancat e njëkohshme, të kthyera në urrejtje dhe armiqësi të egra të përkohshme, qëndrimet që zëvendësojnë rregullisht katranin me dëborën, të vërtetën me gënjeshtrën, lodrimin prej pehlivanësh nga njëra apo ana tjetër e ylberit politik të secilit personazh dhe mbi të gjitha, t’i justifikohet jetëgjatësia në politikë që protagonistët rreken ta barabitin me atë të profetëve të librave të shenjtë.

“Alienët” nuk kanë zgjedhur ende të vizitojnë Tiranën dhe në Tiranë, publiku është mësuar prej tre dekash e kusur me këtë aromë lëmshi që nuk bën më përshtypje. Pa dalë në ajër të pastër, askush nuk e ndjen më me kalimin e kohës sesa mbytës, shtypës e stresues është ajri në këtë fshat të vogël, edhe megaloman, edhe të padrejtë, edhe shumëstandartësh, të pushtuar nga dilemat për fate individuale të ca pak njerëzve që kanë kushtëzuar fatin e gjithë shqiptarëve.

Për momentin, tre janë qendrat e vëmendjes që formojnë një trekëndësh, në mes të të cilit qëndron Rama. Tre qendra që janë fat dhe fatkeqësi njëkohësisht për njëra-tjetrën.

I pari është Sali Berisha që në pikën më të ulët të karrierës së tij të tejgjatë, qëndron lart në dritare, i kufizuar për të jetuar lirisht, i izoluar ndërkombëtarisht, por me lirinë për të thënë gjithçka do, pavarësisht se çfarë di. Udhëheqës i një shumice të qartë mes pakicës së votuesit shqiptar, ai mundi të imponojë këtë status duke dashur të blejë atë që është më e pamundura për gjithkënd, kohën, ndërkohë që vetë koha është kundër tij. Gabimi i jetës që bëri duke sfiduar hetimin kontravers kundër tij, llogaritja gabim e forcave përballë SPAK-ut e faktorëve të tjerë, por dhe procedurës, që në drejtësi, shpesh është po aq e rëndësishme edhe sa vetë thelbi i çështjes, e bëri atë viktimë perfekte të vetvetes. Një individ që nuk e njeh pendesën dhe që ka zgjedhur gjithmonë të vazhdojë t’i bjerë murit me kokë për të dalë matanë, edhe kur ka një derë që mund ta ndihmojë të dalë jashtë, është në tipologjinë e tij të hershme dhe e gdhendur në ADN-në e tij. Eshtë vesi vetjak që është edhe më jetëgjatë se ai vetë. Eshtë kromozomi mushkë, në botën elegante të reflektimit.

I dyti është çifti politik Meta-Kryemadhi. Ndryshe nga bindja e përgjithshme e një opinioni që sheh vetëm dy kënde pranimi a refuzimi, majtas dhe djathtas dhe refuzon një të tretë alternativ, ata nuk janë Çausheskët e Tiranës. Në mënyrë paradoksale, për shkak të rrethanave, të dy ata kanë qenë çelësi i pushtetit, qëndrueshmërisë së tij dhe kushtëzues të rotacioneve. Në 2005 ata ishin edhe më shumë arsye për rrëzimin e socialistëve sesa vetë adoleshenca e vonuar e Fatos Nanos në atë kohë dhe qeverisjes së tij në rrjedhje të lirë e drejtim të paditur. Në 2009 ishin arsyeja e vetme që i dha PD-së mandatin e dytë duke bashkëndarë më pas pushtetin, por këto dy rrethana, nuk mjaftuan që ata të fitojnë “dashuri” elektorale në të djahtë, ndërkohë që mëria e të majtës që i shihte si shkak të humbjes, rritej në progresion ngjitës për të dy. Ajo mëri nuk u zvogëlua edhe në 2013-ën kur ishin garancia e socialistëve për rikthim në pushtet. Më shumë se njohje nderi, socialistët numëronin çapat e gabuara në fetën e pushtetit të ndarë që ju dukej se ish-aleati jua kishte grabitur. Në 2017-ën, me kryetarin e burgosur në presidencë, Meta president e Monika pasardhëse në parti, u detyruan të shohin pa mundur të ndryshojnë fatin, rrokullisjen e zarave kundër tyre. Pushteti që kanë marrë në gjithë këto vite – Metës ja numërojnë zakonisht të gjitha postet që ka mbajtur – ka qenë joproporcional me numrat që merrnin nga elektorati, por i diktuar nga takati i interesit. Dhe kjo ka qenë fatkeqësia e tyre dhe arsyeja që sot, shtuar edhe me ballafaqimin me drejtësinë të të dyve, që ata pikturohen si djaj nga të majtët që e thonë me zë të lartë dhe të djathtët që i mbrojnë me gojë, por i nëmin me zemër. Sepse pa një fije frymëzimi moral, edhe interesi më i kulluar tronditet dhe turbullohet në gjykim.

I treti është kryetari i bashkisë së Tiranës. Erion Veliaj është një nga dy apo maksimumi tre politikanët që nuk ka dalë nga mitra e dyshimtë e vitit 90-të që polli politanët e sotëm. Thjesht sepse ishte vetëm dhjetë vjeç kur u rrëzua regjimi. Por i ndihmuar nga Rama, nga fati e rrethanat dhe mbi të gjitha, sepse pavarësisht ndihmës, fatit e rrethanave, ai mundi të imponohet në një skenë pa rregulla dhe ku rregullat e karrierës nuk i shkruante merita. Ai u dëshmua i aftë në një vend ku aftësia nuk është kusht për të ecur përpara, u tregua i ndryshëm në një ambient ku ndryshimi është mëkat, u shfaq si tradicional, aty ku sofistikimi është dhe konsiderohet gabim. Për ta identifikuar edhe si më të rëndësishëm dhe duke e ditur se është i tillë, dy kulmet e trekëndëshit politik, Berisha dhe Meta e Kryemadhi, po vetidentifikohen në mënyrë paradoksale si aleatët e tij po më të rëndësishëm. Duke e vënë në qendër të sulmeve, duke e goditur me molotov duke i dërguar poshtë dritareve të bashkisë dhunë dhe duke e bërë shënjestër unike sulmi, ata e personalizojnë fatin e tij me atë të shumicës së qytetarëve që i refuzojnë ata vetë. Sa më radikalë ndaj Veliajt, aq më i fortë është Erioni në të majtë, pikërisht aty ku ai vetë ka dhe kundërshtarët më të egër.

Në të gjithë këtë panoramë, diferenca mes këtyre tre skajeve qëndron në respektin e ca të vërtetave të thjeshta në politikë. Në ato parime që kanë të bëjë më magjinë e funksionimit të vetë sistemit, edhe kaq të brishtë, hibrid dhe të papërsosur si demokracia në Shqipëri: ndarja dhe kontrolli i pushteteve. Dy të parët kanë zgjedhur të mallkojnë pushtetin gjyqësor. Bandë e strukturuar kriminale thotë njëri për SPAK-un, Dum Duman thërret në mënyrë folklorike tjetri, duke i bërë thirrje po asaj drejtësie që të hetojnë Veliajn në një moment delikat të tijin në raport me këtë pushtet. Ata sillen si klientë të zemëruar që pretendojnë shërbim më të mirë nga “kamarieri” duke i drejtuar pistoletën në kokë, kurse vetë Veliaj sillet krejtësisht ndryshe: kokulur, modest dhe bashkëpunues për çdo marrëdhënie të nesërme me SPAK-un, pa tentuar të paragjykojë hetimin, por dhe duke kujtuar marëdhënien e tij speciale me “pronarët” e huaj të restorantit.

E thënë thjeshtësisht. Politikanët, pavarësisht se betohen për të kundërtën, nuk thonë kurrë atë që mendojnë, por shprehin atë që ju intereson dhe që besojnë se publiku do të dëgjojë. Në këtë rast, SPAK-u, institucioni me përkrahjen më të madhe publike që ndonjë institucion ka pasur në Shqipëri, në mënyrë paradoksale, kushtëzon edhe qëndrimin e opinionit ndaj kësaj tresheje. Që nga njëra anë i refuzon me distancë drejtorët bashkiakë të arrestuar, por zgjedh Veliajn përballë dy ish-presidentëve ish-kryeministra, njëri që shëtit nëpër penxhere dhe tjetri që sillet si “influencer” duke u kacavjerë në paralele. Duke harruar njëkohësisht të dy, që në këtë botë kaosi të përjetshëm, rregulli i pandryshueshëm është që vetë individët janë vetëm të përkohshëm.

Kjo është një histori e shkurtër e së ardhmes që mund të trondisë shumë alienë realë në Tiranë, votues e refuzues të votës, që përdorin urrejtjen si instrument të vetëm për të kuptuar se çfarë po ndodh. Mund të lerë në ulërimë e sipër shumë daltonikë që shohin vetëm bardh e zi dhe refuzojnë nuancat, të paaftë për t’i dalluar, jo të lirë për t’i dëgjuar. Paradoksalisht, edhe pse do të duhej të ishte ndryshe, as Berisha që e mendon vetën realisht si profet të përjetshëm, as Meta e Monika që nuk janë Çausheskët e Tiranës dhe madje as Veliaj, aleat dhe miku i tij, veç e veç nuk mund të bëjnë dot atë që po e bëjnë të tre së bashku për kryeministrin. Ata po i afrojnë Ramës minimalisht dhe PS-së maksimalisht, një rilindje të katërt. Një rilindje të cënuar moralisht, të plagosur penalisht, të deformuar njerëzisht, por të rikonfirmuar si shumicë institucionale deri vitin tjetër.

Nga Adriatik Doçi

Nga Hisen Berisha

Ky propozim për zhvendosje të ambasadës së Republikës së Kosovës nga Jerusalemi në Tel Aviv, nga jugonostalgjiku Veton Surroi, është atak direkt në marrëdhëniet me një partner strategjik siç është Izraeli.

Kjo vije nga agjent të Serbis në Kosovë, si Veton Surroi, i cili mbahet mend me dokumente e deshmi, se është i atashuari i federatës jugosllave, pra i UDB, në skenën politike të Kosovës së aneksuar nën Serbi, si “strogo povërljiv/tejet i besueshëm”, meqë është i rritur nëpër ambasadat e Jugosllavisë.
Surroi ishte ideatori i takimit të Brezovicës, me kryeshefin e sigurimit shtetëror serb të kohës Ivica Stanishiç; ideatori i krijimit të lëvizjes “KAN” me Kurtin, Rikallon etj, që kishte mision ruajtjen e bashkëjetesës serbo-shwiptare alias bashkim-vëllazërimin e Titos.
Vetoni ishte themelues i UJ-dit (Ujedinjeni jugosllaveni/ jugosllavenët e bashkuar) , themelues i “pokret za Jugosllaviju/lëvizja për Jugosllavinë) dhe më në fund krijoi filial partisë së Mira Markoviç – Millosheviç, Partia “JuLi” (Jugosllavenska Levica/E majta jugosllave), me seli në Beograd, me të cilën metoi edhe të garonte në zgjedhjet në Kosovë.

Në Kosovën e pasluftës, nuk i fshehu asnjëherë ambiciet as detyrimin, të jet pjesë e institucioneve, që kishin detyre politike ta bëjnë Kosovën e pavarur dhe shtet. U involvua në çdo proces.

Me shkrime e botime u mundua ti stërkeqë ato procese politike ndërkombëtare kryesisht.

Në Rambuje, po të mos insistonte Kryesuesi i delegacionit në emër të Luftës në teren, ky jugonostalgjiku, i rritur në ambasadat e Jugosllavisë, insistonte që delegacioni të mos vonohej e ta pranoj një autonomi substanciale nën RFJ-në e 5 Majit, e mbetur nën Millosheviçin.

Por, aleatët tanë nga SHBA, i kishin vijat e kuqe të zgjidhjes për Kosovën.

Lideri i delegacionit me vizionin që kish ndërtuar mbi betimin e UÇK, pastaj Lideri i urtë dhe i mençur e i vendosur në qëndrimet e tija të artikuluara tashmë për shqiptarët e botën demokratike, u harmonizuan që Kosova do të pranoi vetëm opsionin i cili e heq përgjithmonë Serbinë, ushtrinë, policinë dhe administratën e tyre nga Kosova, garantimin ndërkombëtarë dhe pavarësinë si zgjidhje e vetme.

Pas përmbylljes së procesit të negocimit për zgjidhje përfundimtare për Kosovën, nga Rambujeja në Vienë, që e udhëhoqi lideri i luftës, politikës e pavarësisë Hashim Thaçi, duke e mënjanuar tërësisht nga vendimmarrja, “Titon” shqiptarë-Veton Surroi.

Pas shpalljes së pavarësisë, jugonostaligjiku Surroi, nuk la mjet të propagandës deri edhe publikime librash, të denigroi dhe të tregoj sa rural, të pa dijshëm e të prejudikuar në dështim do të ishin këta që bënë luftën, lirinë, pavarësinë e po e bëjnë shtetin.

Kishte shkuar deri aty sa iu kishte shprehur ndërkombëtarëve në proces, se “ca kryengritës fshatar, po duan ta sjellin luftën edhe në zonat urbane, ndaj s’duhen përkrahur”. Kjo tregon frymën e edukimit jugisllav. Por, është vonë edhe nëse do ta mësoj nga Migjeni, se ku mbështetet shpëtimi i kombit.

Provoj shantazhimin duke keqpërdorur disa komandant lufte në terren, nëpër të cilin ky e soji tij si Kurti etj, lëviznin lirshëm, që të krijoj edhe mekanizma brenda strukurës së luftës, për ti përqarë “me pykën e vet” dhe sfiduar institucionet që drejtonin luftën, SHP/UÇK dhe MM.

Pra, pasi i dështuan të gjitha marifetet politike e spiunazhet, në koordinim permanent me sojin e tij politik në Beograd e identifikuan, liderin e së keqes, dekadencës dhe territ neokomunist. Ideuan programin se si t’ia bëjnë një “HERO” të ri Kosovës, siç ia kanë bërë gjithmonë Kosovës në të kaluarën edhe tani.

Përmes një programi të studiuar mirë, përmes një kursi plot patetizëm patriotik, të përcjellë me propagandë tipike të regjimeve diktatoriale komuniste e fashiste, duke provuar stërkeqjen e çdo arritjeje deri në mohim, përfshi edhe vlerën me sublime të kombit UÇK dhe lutën për liri, duke i etiketuar çlirimtaret si armiq, përfitues, etj, duke bashkëpunuar edhe me regjimin serb, edhe në dixhitializimin e arkivave serbe me dosje të stisura për komprometimin e figurave të shtetit tonë të lirë, ma në fund u “çliruan” me 14 Shkurt 2021.

Paskëtaj, objektivat e koordinuara me regjimet e Serbis për neojugosllaninë e 5 majit të Millosheviqit, i bënë kauzë elektorale.
Pikërisht atë që kishte ofruar vet Milloshevici për Kosovës “me shumë se autonomi dhe më pak se pavarësi – që ishte “Republika e tretë”, me një “alternativë të re” për Veriun, këta soji i tij të organizuar në parti politike të majt internacionaliste mbi doktrinën “proletarë të të gjitha rrymave ideologjike e politike të së keqes bashkohuni”.

Përmes një qeverie kuislingësh, ja arritën ta stërkeqin tërë procesin dhe nga një marrëveshje që gjeneron nga Washingtoni, si “All in One”, me njohjen e ndërsjellë, këta e kthyen në “Plan franko – gjerman”, si marrëveshje bazë e cila në vend të “njohjes” si detyrim, e vuri si kusht krijimin e “zajednicës”, dhe në vend të “asociacionit” e ka “alternativen e re” – si autonomi territoriale e politike për Veriun dhe komunat që i përfshin “zajednica” në bazë të “statutit të Beogradit”, të cilin e pranuan Tetorin e vitit 2023, dhe në heshtje po e implementojnë hap pas hapi, si me dokumentet e udhëtimit, targat, energjinë dhe “elktroseverin”, tokat për manastiret e kishat sipas nenit 7, të marrëveshjes së Shkurtit 2023, deri te legalizimi i dinarit si valutë zyrtare në territorin e Kosovës, përmes një marrëveshje ndërkombëtare. Ndërkohë që euro, është vetëm një valutë e përvetësuar nga Kosova mbi një mirëkuptim politik të bashkësisë ndërkombëtare pas “Markës” gjermane, pa qenë pjesë e eurozonës dhe as e integruar në BE.

E së fundmi, tradhti e rradhes ndaj interesave të Kosvës, është edhe propozimi i tijë për zhvendosjen e Ambasadës së Republikës së Kosovës në Izrael nga Jerusalemi, çka përputhet edhe me veprimin e Beogradit për mos bartje të ambasadës së tyre nga Tel Avivi në Jerusalem.

Prandaj pa asnjë hezitim qëndroj pranë vlerësimit, se LVV do të thotë Lëvizja Veton – Vuciq.

https://x.com/vsurroi/status/1775404069458243649?s=48

https://www.facebook.com/share/CCjvCsERqCipq4xe/?mibextid=WC7FNe

Nga Luçiano Boçi

Pushtetet gjithmonë kanë tendencën të degradojnë. Sidomos kur zgjasin. Por asnjë prej tyre nuk e ka arritur fazën e një degradimi të tillë si ky i Edi Ramës. Gjuhësisht dhe thelbësisht ky stad pushteti falë kontributit të kryeministrit mund të quhet dhe pushtEdi.

PushtEdi është faza e korruptimit dhe kriminalizimit tërësor të pushtetit.

Në pushtEdin e sotëm gjithçka është pushtllëk, maskarallëk, matrapazllëk, aferllëk, drejtsillëk e llëk e llëk…të ngjashme me pllaqurirjet brenda një pellgu të ndotur a një moçali të mbushur me reptilë e krijesa të përçudnuara.

PushtEdi i Ramës është një ndërthurje perfide e krimit, korrupsionit, politikës , parasë “pa erë” e kavardisur me propagandë shkëlqyese.

Në pushtEd ruhet statusquo-ja e mdahen benifitet midis organizatave kriminale dhe kapove të pushtetit.

PushtEdi synon eleminimin e çdo kundërshtari të brendshëm dhe të jashtëm politik dhe ekonomik.

PushEdi ka vetëm një synim final: eleminimin e opozitës.

Në pushtEd nuk ka vlerë jeta. Ka vlerë përfitimi, para të cilit rrënohet çdo devijim drejt humanes e parimores.

Kush kundërshton kërcënohet me jetë nga thellësitë e burgjeve, ose me metoda “moderne”, pse jo dhe të drejtpërdrejta.

Në PushtEd liria dhe demokracia janë koncepte abstrakte dhe metafizike dhe nuk mund të kenë ekzistencë të prekshme.

Ato vriten e ekzekutohen çdo herë që tentojnë të shfaqen.

PushtEdi kontrollon gjithçka: parlamentin, drejtësinë, median dhe deri rojet e parkingut.

Parlamenti është bërë teatër, drejtësia punon me regji e nxjerr editoriale si media e majtë, media vetë nga ana e saj konkuron kokainën e hashashin për nga efekti në masë.

Në PushtEdin e pushtetit të sotëm ajo që paguhet më shumë është shplarja e trurit me anë të mediave të blera ose të shantazhuara, thënë ndryshe vrasja e mendimit dhe e revoltës. Ajo që blihet më shumë është vota.

Si i tillë në moçalin e pushtEdit ka shumë “zhaba” që kërkojnë të prodhojnë melodinë e trusllosjes së opinionit dhe të cilave i duket vetja si sirenat në “Odisenë” e famshme.
PushtEdi funksionon si organizatë e konkurueshme me simotrat e tij Ndrangheten e Cosa Nostrën. Skema e dhënë nga raportimi i SPAK per strukturimin e organizatave kriminale në Shqipëri është modeluar pikë e presje sipas funksionimit të qeverisë.

Në krye është buratini-capo i cili përmbledh e komandon familjet politiko-ekonomike që dominojnë sektorët kryesorë: bankar, ndërtim, energji, gambling(loto&kazino), turizëm.
Familjet vetë kanë përfaqësuesit e tyre politikë në rangjet më të larta në pozicione ministrore e kyçe. Familjet kanë “decinat”, grupe kriminale që veprojnë në territore të ndryshme me drejtuesit e tyre dhe të mbushura me “soldatti” (ushtarët) e “picciotti” e “operai”, që në përputhje me realitetin përkthehen në shantazhues, patronazhistë e vrasës.

Shto “vrasësit” e opinionit që paguhen si analistë e bredhin studiove me referate partie në dorë.

PushtEdi ka strukturë impresionuese falë arkitektit të tij.

PushtEdi ka sektorët e vet të veçantë. Sektorin e korrupsionit e korruptimit, sektorin e racket-eteve, sektorin e narkotikëve, sektorin e pastrimit të parave, sektorin e grabitjes së zgjedhjeve, sektorin e pronave etj, që zyrtarisht marrin emra ministrorë si Ministria e Financave, Ministria e Bujqesise, Ministria e Mjedisit e Ekonomisë etj etj.

Pastaj vijnë ato me D. Sektori 3D për propagandën bis. Sektori 4D për spiunimin pa limit me dhe pa teknologji, me SHIK e policë shik.

Sektori 5D+PPP. Ky është ai që vjel e rrjep lekët e buxhetit të njerëzve me kg se zerot janë unlimited, që përdoren për hotele, luks, lobime e vota.

Ky PushtEd është regjimi-pusht që prekim çdo ditë.

Një arkitekturë e llahtarshme krimi, korrupsioni e taksash marramendëse, amorali dhe devijancash. I ndërtuar me bazë frikën, terrorin dhe e miksuar me ideologjinë eksteme majtiste!

Dobësia e tij qëndron në pikën e tij më të fortë: në frikën.

Frika nga ndëshkimi e revolta që thërret, do ta shkërrmoqë PushtEdin e pushtetit, si ngrehina e mishërimit të frikës dhe paranojave personale të buratinit-shef të organizatës, Kryeministër.