Ermal Meta nuk mund të mos buzëqeshë kur flet për “Buona Fortuna”, albumin e tij të ri: Fortuna është në fakt emri i vogëlushes që pret me partneren, vajzën e parë.

“Duhet të lindë në mes të qershorit, mezi po pres ta takoj. Jam shumë gati”, thotë ai.

Kantautori 43-vjeçar shqiptar shpjegon se ai shkroi albumin (12 këngë duke përfshirë një bashkëpunim me Levante dhe një tjetër me Jake La Furia) për t’i treguar vajzës së tij “si e pa botën ndërsa e pret”, me idenë për t’ia bërë atë të dëgjojë “kur ajo të jetë në gjendje të kuptojë muzikën”.

Tema e fatit është filli i përbashkët mes këngëve: “Rastësiitë pozitive ekzistojnë, por fati është diçka që ndërtohet ngadalë – pohon Meta . Të gjithë e krijojnë atë përmes asaj që bëjnë ose nuk bëjnë, në mënyrën se si e trajtojnë jetën e përditshme dhe veten. Në fund, nëse nuk mëson të përballesh me veten, është e vështirë të përballesh me gjithçka tjetër”.

Në rastin e tij, tregon ai, rrugëtimi ka qenë i gjatë: “Kam qenë vetë-sabotator për një kohë të gjatë, por mësova të përballesha me këtë pjesë timen. Kam bërë shumë terapi që të mund të përmbahem, sepse ndodh që në një moment të caktuar nuk ndihesh më rehat me gjërat e mira që të ndodhin. Në moshën 25-26 vjeç ka pasur raste kur mund të kisha pasur rezultate më të mira, por shmangja të bëja gjëra të rëndësishme për karrierën time ose futesha në telashe me sjellje të paqarta. E gjithë kjo ishte pjesë e një procesi të nënndërgjegjeshëm. Fillova një udhëtim dhe me vështirësi arrita të zbërtheja disa re. Terapia ishte themelore”.

Mendimet tona shkojnë te artistët e rinj, të cilët, pas “goditjes” së parë të suksesit, e gjejnë veten duke luftuar me brishtësinë e tyre dhe ndoshta kanë nevojë për një pushim: “Në botën e argëtimit ekziston një imperativ, që është të performosh, përveçse ka momente në të cilat ajo që vjen nga jashtë nuk korrespondon me atë që ndjen, ndaj krijohet një përçarje – thotë Ermali . Unë do t’i këshilloja këta fëmijë të pyesin veten nëse ajo që bëjnë përputhet me atë që ata janë. Koncertet, arenat, stadiumet janë gjëra të mrekullueshme, por ndonjëherë ndihesh i dërrmuar brenda. Epo, dije se gjithçka është normale, mund të ndodhë”.

Atij i ndodhi edhe në një ngjarje e papritur: “Viti 2017 dhe 2018 ishin vitet më të mira të punës në jetën time, por ishin të tmerrshme nga pikëpamja e brendshme, sepse kam vuajtur shumë nga sulmet e panikut. Më ndodhte në çdo koncert: në 2017 bëra 80 dhe në 2018 bëra 46. Të gjithë pa përjashtim ishin kështu: 4-5 pjesët e para mbaja frymën, u ngjita në skenë dhe fillova të kërceja, të përpiqesha të më kalonin. Ka qenë e vështirë. Që në vitin 2016, nuk isha më në gjendje të merrja aeroplanë”.

Zgjidhja, edhe në këtë rast, ishte të kërkonte ndihmë: “U ktheva në terapi dhe u riorganizova përsëri. Është e rëndësishme të jepni përparësi se si ndiheni, sepse injorimi i saj nuk e bën të largohet”.

Tashmë Meta po përjeton një çast që e cilëson si “të bukur”: të mërkurën do të drejtojë Koncertin e Ditës së Majit në Romë së bashku me Noemin, “një rol të ri që e pranova me gëzim, në një skenë të bazuar në tema të dashura për mua. si ato të lirisë, paqes, punës dhe sigurisë në punë, gjëra që duhet të marrim frymë çdo ditë”.

Në korrik do të nisë turneun dhe ndërkohë do të vijë vajza e tij e vogël: e keni imagjinuar gjithmonë veten si baba? “Jo, ishte një moment kur mendova se nuk do të doja sepse kjo botë më trembte shumë. Por jam rritur me një vëlla dhe motër për të cilët jam kujdesur gjithmonë, ndaj ndoshta është një rol që e kam marrë që në moshë të vogël. Mendova se kryesisht do të birësoja një fëmijë dhe është diçka që dua ta bëj ende dhe do ta bëj”.

Për atë, që është shumë i përfshirë në çështjet e dhunës ndaj grave, ardhja e një vajze prek disa çështje? “Jo, i kam ndjerë gjithmonë në maksimum, sepse shoh se çfarë ndodh”.

Verën e kaluar, pas përdhunimit në grup në Palermo, disa nga fjalitë e tij në të cilat ai uronte vuajtje të ngjashme me fajtorët tërhoqën kritika: “Unë përdora fjalë të forta, por ato erdhën nga zhgënjimi kur pashë se njerëzit po hidheshin në mbrojtje të këtyre personave, duke thënë “ata janë djem” dhe duke fajësuar vajzën. Si është e mundur?”.

Pas atij episodi ai mori mijëra mesazhe: “Në 99% të rasteve thoshin të njëjtat gjëra dhe kjo është se shumë vajza që vuajtën këto trauma nuk u ndihmuan. Ato e ndërprenë terapinë sepse nuk kishin pará. Shumë kanë kryer vetëvrasje. Të gjithë shqetësohen për riedukimin e përdhunuesve, ok, por le të shqetësohemi për viktimat”.