Emisari i Gjermanisë për Ballkanin Perëndimor, Manuel Sarrazin, në një intervistë, tha se shteti që ai përfaqëson nuk e ka përmendur asnjëherë që themelimi i Asociacionit të Komunave me Shumicë Serbe do të jetë një ndër kushtet për anëtarësimin e mundshëm të Kosovës në Këshillin e Evropës.

Sarrazin u pyet për qëndrimin e Gjermanisë përsa i përket anëtarësimit të Kosovës në këtë organizatë të rëndësishme ndërkombëtare, posaçërisht mbi sugjerimet e diskutuara javëve të fundit që avancimi drejt Asociacionit i Komunave me Shumicë Serbe do të jetë kusht për Kosovën në prag të vendimmarrjes së ministrave të jashtëm për anëtarësimin e vendit.

“Duhet të rrëfej se s’mund ta ndjek vërtet argumentimin e Serbisë. Së paku për palën gjermane, mund të them se kriteret e përmendura nga Serbia nuk janë publikuar asnjëherë si kriteret tona për anëtarësimin e Kosovës në Këshillin e Evropës”, theksoi Sarrazin, teksa shtoi se Kosova – megjithatë – duhet ta themelojë Asociacionin e Komunave me Shumicë Serbe.

“Në përgjithësi, situata rreth minoriteteve në Kosovë është shumë relevante”. – tregoi Sarrazin, dhe kujtoi se Asociacioni i Komunave me Shumicë Serbe është obligim i Kosovës që rrjedh nga cikli i marrëveshjeve të arritura në kuadër të dialogut për normalizimin e marrëdhënieve Kosovë-Serbi.

Kosova u mbështet nga shumica dërrmuese e deputetëve në Asamblenë e Parlamentare të Këshillit të Evropës për të kaluar fazën e parafundit drejt anëtarësimit në këtë organizatë të rëndësishme evropiane. Sarrazin potencoi se Gjermania përkrah Kosovën në rrugën drejt Këshillit të Evropës, porse i mbetet Kosovës të bëjë “gjithçka” për t’i bindur shtetet anëtare.

“Ne qëndrojmë pas idesë për ta afruar Kosovën me Evropën, që do të thotë edhe anëtarësimin në Këshillin e Evropës. Por vendimi në fund do të jetë i Këshillit të Ministrave dhe është thelbësore që Kosova të bëjë gjithçka që mund të bëjë për të bindur një shumicë të gjerë të shteteve anëtare.

Sidomos të drejtat e pakicave janë një temë kyçe për Këshillin e Evropës” – potencoi Sarrazin.

Shtetet e QUINT-it – Franca, Gjermania, Italia, Mbretëria e Bashkuar dhe Shtetet e Bashkuara – dëshirojnë të shohin lëvizje reale drejt themelimit të Asociacionit të Komunave me Shumicë Serbe, posaçërisht dërgimin e draft-statutit për këtë mekanizëm për serbët në Gjykatën Kushtetuese të Kosovës përpara se vendet të bien dakord për pranimin e Kosovës në këtë organizatë.

Sarrazin, ka komentuar gjithashtu veprimet që Serbia ndërmori për të kundërshtuar anëtarësimin e Kosovës në Këshillin e Europës dhe tha se ato s’ishin në frymën e Marrëveshjes së Ohrit që u dakordua mes Beogradit dhe Prishtinës vitin e kaluar.

“Ka një zotim të qartë në marrëveshjen e Ohrit: Serbia nuk duhet ta ndalojë Kosovën të hyjë në organizatat ndërkombëtare. S’po shoh që veprimet aktuale të Serbisë janë në përputhje me tekstin apo frymën e marrëveshjes” – ka deklaruar Sarrazin.

Para votimit përfundimtar në Komitet të Ministrave për kërkesën e Kosovës për anëtarësim në Këshill të Europës, emisari tha se Gjermania i qëndron pas idesë për ta afruar Kosovën me Europën.

“Kemi ndjekur me vëmendje zhvillimet në Asamblenë Parlamentare dh ne, natyrisht, marrim parasysh vendimin e Asamblesë Parlamentare në diskutimet tona. Ne jemi miq dhe përkrahës të fortë të Kosovës dhe qëndrojmë pas idesë për ta afruar Kosovën me Europën, që nënkupton edhe anëtarësimin në Këshillin e Europës. Por vendimi në fund do të jetë i Këshillit të Ministrave dhe është thelbësore që Kosova tani të bëjë gjithçka që mund të bëjë për të bindur një shumicë të gjerë të shteteve anëtare. Sidomos të drejtat e pakicave janë një temë kyçe për Këshillin e Europës” – theksoi emisari Sarrazin.

Përfaqësuesi i posaçëm i qeverisë gjermane për Ballkanin Perëndimor, Manuel Sarazin, tha gjithashtu se rezoluta për Srebrenicën nuk ka problem me Serbinë, Republikën Srpska apo ndonjë shtet, entitet apo grup tjetër, por me krime dhe gjenocid të kryer në Europën Perëndimore.

Ai ka theksuar për portalin Ballkan, se teksti i rezolutës është i drejtuar kundër veprimeve si mohimi dhe glorifikimi i gjenocidit dhe se Rezoluta nuk përmend asnjë vend apo ndonjë grup në veçanti.

“Gjermania bashkë-sponsorizoi këtë rezolutë së bashku me Ruandën dhe një numër vendesh të tjera anëtare të OKB-së. Ne jemi globalisht dhe në çdo kohë të përkushtuar për të parandaluar gjenocidin. Është me rëndësi të madhe për ne ruajtja e kujtimit të tmerreve të Holokaustit. Kjo është arsyeja pse ne jemi gjithashtu të përkushtuar për të mprehur kujtesën e gjenocideve të tjera të njohura ndërkombëtarisht” – deklaroi emisari Sarrazin, duke shtuar se 11 korriku 2025 shënon 30 vjetorin e gjenocidit në Srebrenicë që ndodhi në vitin 1995.

“Ngjarja është vërtetuar historikisht dhe ligjërisht dhe është klasifikuar si gjenocid nga gjykata të pavarura ndërkombëtare dhe autorë me emra të përveçm edhe janë dënuar. Me këtë veprim ne do nderonim të vrarët e pafajshëm” – potencoi Sarrazin

Nga Azgan Haklaj

Në tmerrin që e dominon, i vetëdijshëm për abuzimet korruptive përsonale, familjare e kolektive që ka kryer në tre dekada, pikërisht në sajë të pushtetit Ilir Meta po reagon në forma diverse.
E përbashkëta e të gjithë reagimeve që kur ka marrë sinjalin e qartë se nuk ka shpëtim ndonëse herë qesharake e herë agresive është tentativa e fundit për të fituar kohë.
Por në fakt qetësia e SPAK-ut dhe mbështetësve të tij euroatlantikë, ekzaminimi i gjithë familjarëve dhe bashkëpunëtorëve të tij ndër vite tregon se nuk po hetohet gjurma por është rrethuar vetë ujku.
Ndërrimi i emrit të LSI-së si paradoks pikërisht kur integrimi është kryefjalë nacionale apo shpikja e presidencës dhe konventave.
Trukimi për nepotizëm e tradhëti nuk janë asgjë përveçse fantazi me sy mbyllur e gomarit që ka ujkun në prapanicë e mendon ta kthejë në ëndërr.
Askush nuk i beson, as ata që bashkëjetuan politikisht me të.
Dhe marrëzia deri në neveri qëndron në
lajmin “bombastik” që filloi ta mediatizojë se pas konventës do i bashkohet “myhybëve” të Sali Berishës pikërisht poshtë çatisë së një kulle korrupsioni ku e kanë ngujuar.
E për ta veshur me patriotizëm karshillëkun që guxon ti bëjë drejtësisë dhe SHBA-ve filloi të këndojë këngën “O moj Serbi murin ta prisha se mua m’thonë Sali Berisha”.
Sa për dijeni Sali Berisha e Ilir Meta jo vetëm nuk prishën murin e Serbisë por u bënë tullë në murin e saj duke thyer embargon ndërkombëtare kundër saj pikërisht në kohën e genocidit masiv serb kundër popujve të Ballkanit.
Të ishte për Sali Berishën Kosova nuk do të
ishte kurrë shtet sovran dhe UÇK-ja do ishte organizatë terroriste.
Të ishte për Ilir Metën nuk do bëhej negociator në mos përfitues i instalimit të
fluturimeve të “Air Serbia” në vendin tonë.
Kur shumë dokumente do të deklasifikohen nga aleatët atëherë do të dalë e vërteta e trishtueshme e rolit të tyre për Kosovën dhe çështjen kombëtare.
E sikundër nuk mundet të stopohet një
mendje e çartur politike dhe njerëzore Ilir Meta ka filluar të materializojë hapin e fundit të dëshpërimit për të krijuar popullaritet të
rremë sikundër një tentativë “reflektimi” të një mëkatari sistematik.
Ka filluar me truket e uniformës jeshile të “Celtik” duke u munduar ta identifikojë me simbolin e bektashinjëve Sari Salltik Baba.
Ky vegim i rremë i mbështetur në deformacione mentale ka brenda një veprim jo të një besimtari por të një horri që aksionit të vet kërkon ti veshë kostum religjioz.
Ilir Meta si përfundim po kurthohet në praqet e veta.
E tani fundi do të jetë shkelqimi i prangave të drejtësisë në duart e tij në vend të hekurave në palestra luksoze.
Atë nuk e shpëton dot Sari Salltik Baba, as baba Saliu, as baba Tomorri.
Për çunin e pazarit të ri do të flasë drejtësia njerëzore dhe hyjnore.

Nga Ylli Pata

Në vigjilje të 25 prillit ja vlen të bëhen realisht bilancet që nuk u bënë kurrë tre vjet më parë për atë që sollën realisht zgjedhjet parlamentare të 2021.

Përpëlitjet e ashpra të Sali Berishës e Ilir Metës, apo mbështetësve të tyre përpara zgjedhjeve, nuk kishin aspak të bënin me rezultatin përfundimtar të votimeve, që ata e kishin fotografuar me kohë në sondazhe, ppor me luftën për të dominuar opozitën pas zgjedhjeve.

Natën e 25 prillit, ndërkohë që televizioni i familjes Berisha publikonte një exit poll, sipas të cilit opozita kishte fituar zgjedhjet, Mero Baze shkroi editorialin e famshëm :  “Rama qeverinë, Basha partinë”. Çka ishte realisht verdikti politik i zgjedhjeve të 25 prillit 2021. Por dy faktorët e tjerë të opozitës, ujq të regjur të politikës shqiptare: Sali Berisha dhe Ilir Meta, nisën një përplasje që ka çuar në këtë kaos zhvillimin politik të faktorëve të opozitës.

Por, edhe pse u pa e qartë se kemi të bëjmë me një përplasje tripolare, Berisha e Meta, nuk patën asnjë herë vullnetin që të bëjnë një gare të vërtetë brenda opozitës se kujt i takon lidershipi pas zgjedhjeve të 25 prillit.

Në zgjedhjet brenda PD-së në korrikun e vitit 2021, Sali Berisha mbështeti hapur Lulzim Bashën, e është emblematike dalja e qeshur së bashku gjatë Kuvendit kombëtar në Pallatin e Kongreseve.

Lufta që Sali Berisha hapi me Bashën pas përjashtimit nga grupi i PD-së nuk u bë asnjëherë brenda partisë, por u krye në organe paralele, të cilat më së paku ishin të kontestuara, për të mos thënë jo legjitime.

Megjithatë veprimi më skandaloz i kësaj lufte poshtë brezit ishin zgjedhjet e 14 majit 2023. Kur me ndihmën e Gazmend Bardhit, u mënjanua Partia Demokratike nga gara elektorale për kandidatët e kryetarëve në 61 bashkive të vendit. Pikërisht kjo garë e munguar na ka dhënë sot një shikim të mangët të forcës reale të fuqisë politike të tre liderëve të opozitës. Kemi vetëm një rezultat të mangët sa i përket këshilltarëve.

Sipas të gjitha gjasave edhe në zgjedhjet e vitit 2025, palët nuk do të dalin në meidan në një përballje reale mes tyre.

Normale do të ishte që këto tre figura të votoheshin paraprakisht në një garë se kë preferojnë zgjedhësit për tu drejtuar.

Sali Berisha e Ilir Meta, dukshëm që e kanë mënjanuar një përballje të tillë, por Lulzim Basha do të duhet ta bëjë realisht këtë përballje për të marrë legjitimimin e vërtetë si lideri i opozitës.

Sipas gjasave nuk do të jetë mundësia ta bëjë paraprakisht por në zgjedhjet parlamentare nuk duhet t’i shmanget.

Mundësia më e mirë është që të garojë në një qark me Sali Berishën dhe Ilir Metën dhe numri i votave preferenciale do të shërbejë si letra reale e lakmusit për të treguar se kush është fituesi i kësaj tresheje.

Nga Mero Baze

Ka një tërbim të pa frenuar të Ilir Metës kundër kreut të SPAK, Altin Dumani. Përtej fyerjeve personale apo bullizimit të tij, ka një vendosmëri të tij për ta sulmuar përditë dhe institucionin e SPAK. E dimë të gjithë ku është arsyeja, por natyrisht nuk mund të kemi në dorë ti kthejmë arsyen Ilir Metës për të heshtur.
Ai ka vendosur ta pres përballjen me drejtësinë jo për ato që ka bërë këto 32 vite në politikë dhe pushtet, por si një reagim ndaj fyerjeve të tij.

Dhe Altin Dumani ka bërë disa gabime.

Gabimi I tij kryesor  ishte kur reagoi ndaj akuzave të tij për McGonigal. Altin Dumani është në krye të SPAK më 2023 ndërsa McGonigal ka ardhur për herë të fundit më 2018 dhe nuk kanë asnjë lidhej me njëri tjetrin. Po dhe sikur të ishin takuar çdo natë, ai nuk ka arsye të bëj sqarime publike për akuzat që vijnë nga njerëz nën hetim, pasi detyra e tij është ti hetoj dhe jo ti sqaroj. Përndryshe pastaj do ti duhet ti jap llogari çdo të hetuari që natyrisht nuk është se e kanë qejf prokurorin që po I con drejt dyerve të gjykatave.

Po ashtu ai u kompleksua kur në raportin e tij para KLP vendosi në kontekst të gabuar vlerësimin e tij për Gjykatën speciale antikorrupsion si noterizuese të vendimeve të SPAK. Mund ta kishte kaluar më me sportivitet duke e thënë në një fjalim tjetër paksa më qartë atë që tha gabim. Nuk kishte pse reagonte ndaj Metës e Berishës që ja bën spot. Përpjekja e tyre thjesht ilustron se ata në një fushatë linçimi ndaj SPAK.

Por përtej vëmendjes së tepruar të prokurorit Dumani ndaj një objekti hetimesh si Ilir Meta, ky I fundit I ka vënë qëllim vetes ti mbush mendjen çdo shqiptari se ajo që mund të ndodh me të përballë drejtësisë është fryt I fushatës së tij të fundit të fyerjeve dhe sharjeve dhe jo të asaj që ka bërë.

Gurët e tij përditë mbi godinën e SPAK dhe në adresë të Dumanit, janë një intifadë e zgjatur dhe e pandërprerë deri ditën që do ti duhet të përballet me drejtësinë formalisht dhe jo në studio televizive.

Reagimet e ambasadorëve të perëndimit apo disa grupeve politike pro SPAK në këtë mes vetëm sa I forcojnë atij kauzën se SPAK është I një palë që e mbron dhe kundër një palë që e shan.

Ndaj është mirë që Ilir Meta të lihet në hallin e tij. Halli I tij real nuk është as oratoria e Dumanit, dhe as ndonjë mëri personale e tij me Metën. Halli I tij real është pse po hetohet. Këtë hall nuk ja zgjidhim dot. Madje as vetes tonë nuk ja zgjidhim dot nëse do të kemi të njëjtin hall.
Eshtë mirë që të shmanget debate me të rreth qëndrimeve ndaj SPAK. Vetëm kështu beteja e tij merr kuptimin e vërtet të dramës që ai përjeton.

Imazhi që ai po krijon në opinion publik, si një I marr që ka mbushur xhepin me gurë dhe sa shikon një kamerë qëllon mbi Dumanin dhe SPAK, është e vërteta e hidhur e mungesës së kurajës dhe integritetit që një politikan duhet të ketë kur përballet me drejtësinë.

Politikanët nuk mbahen mend si vijnë në pushtet por si dalin nga politika. Mos ja prishni Ilir Metës imazhin e  fundi të tij politik, duke e paraqitur dhe këtu si luftëtar.

Lereni siç është në të vërtet, si një I marr që bredh rrugëve me gurë në xhep e gjuan ku të mundi.

Ky gjyq do ti mbahet mend. Ai tjetri me drejtësinë, nuk ka shumë rendësi, se është llogari personale para drejtësisë. Tani është duke dhënë llogari para shqiptarëve, për tu treguar se kujt ja kanë besuar fatin e qeverisjes për tre dekada.