Bien vijat e kuqe/ Ulërima e fundit e Izraelit provokon stuhinë e Iranit

Sulmet, të nisura mes tensioneve në rritje në rajon, pasqyrojnë luftën e Tel Avivit për të ruajtur dominimin në një Azi Perëndimore që po ndryshon me shpejtësi në favor të forcave të rezistencës. Irani, pasi ka demonstruar tashmë aftësitë e tij me raketa dhe dronë në konfrontimet e kaluara, tani është i pozicionuar për të ofruar një përgjigje të fuqishme dhe të matur që mund të ripërcaktojë ekuilibrin e fuqisë.

Raportet fillestare të sulmeve erdhën nga Teherani, të pasuara shpejt nga një kaskadë shpërthimesh në shumë provinca. Pamjet e mediave sociale tregojnë dëme të shumta në lagjet civile, duke nënvizuar natyrën pa dallim të agresionit. Izraeli më vonë mori përgjegjësinë, duke synuar vende në Natanz, Khorramabad, Khondab dhe zona të tjera. Ushtria izraelite e quajti sulmin Operacioni ‘Rising Lion’.

Ky akt agresioni i paprovokuar vjen në mes të retorikës gjithnjë e më armiqësore nga udhëheqësit izraelitë, përfshirë kryeministrin Benjamin Netanyahu, politikat luftënxitëse të të cilit vazhdojnë të destabilizojnë rajonin. Ndërsa Sekretari i Shtetit i SHBA-së, Marco Rubio, u përpoq ta distanconte Uashingtonin nga sulmet, duke i quajtur ato një “veprim të njëanshëm”, vëzhguesit në të gjithë rajonin besojnë se një operacion kaq i madh nuk mund të kishte ndodhur pa të paktën mbështetjen e heshtur të SHBA-së – veçanërisht në mes të negociatave indirekte midis Teheranit dhe Uashingtonit.

Përveç dëmeve strukturore, sulmi i Izraelit thuhet se vrau disa personel ushtarak iranian. Irani është zotuar për një përgjigje të fortë, duke e bërë të qartë se provokime të tilla nuk do të mbeten pa përgjigje.

Ky sulm i fundit ndjek një model të dokumentuar mirë të armiqësisë izraelite. Më 1 prill 2024, avionët luftarakë izraelitë vranë këshilltarë ushtarakë iranianë në Siri – këshilltarë që u vendosën me kërkesë zyrtare të ish-Presidentit sirian Bashar al-Assad për të ndihmuar në luftimin e grupeve terroriste të njohura ndërkombëtarisht si ISIS. Në përgjigje, Irani nisi më shumë se 300 dronë dhe raketa në objektiva ushtarake izraelite në atë që e quajti “Operacioni Premtimi i Vërtetë”.

Operacioni ishte një sukses strategjik. Siç raportohet nga The New York Times, “Pasi u bë e qartë se Irani do të hakmerrej, zyrtarët amerikanë dhe izraelitë fillimisht menduan se shkalla e përgjigjes do të ishte mjaft e kufizuar, përpara se të përpiqeshin ta rishikonin vlerësimin e tyre vazhdimisht.” Llogaritja e gabuar e tyre nxori në pah si forcën e nënvlerësuar të parandalimit të Iranit, ashtu edhe dështimet e inteligjencës izraelite.

Në atë kohë, Gjenerali i Brigadës Zvika Haimovich, ish-komandant i mbrojtjes ajrore izraelite, pranoi se Irani tani është një “superfuqi në raketat balistike taktike dhe UAV-të”. Ish-diplomati amerikan Chas Freeman e përsëriti këtë pikëpamje, duke deklaruar: “Duket se në një bazë të madhe në jug, ku ata goditën, ata ishin në gjendje të arrinin një nivel saktësie që ishte mjaft i jashtëzakonshëm.” Freeman shtoi, “Irani ia doli të panikonte popullsinë izraelite… ai mund të mposhtë mbrojtjen e Izraelit nëse zgjedh ta bëjë këtë, dhe Izraeli nuk mund të mbrohet pa pjesëmarrjen aktive të Shteteve të Bashkuara, Mbretërisë së Bashkuar, Francës dhe në këtë rast të Jordanisë.”

Operacioni pasues i Iranit në tetor 2024 — “Operacioni Premtimi i Vërtetë II” — demonstroi më tej aftësitë e tij në rritje. Në përgjigje të vrasjeve të udhëheqësve rajonalë, përfshirë Ismail Haniyeh të Hamasit, Sejjid Hassan Nasrallah të Hezbollahut dhe komandantit të IRGC-së, Abbas Nilforoushan, Irani lëshoi ​​200 raketa në bazat kryesore ushtarake dhe të inteligjencës izraelite. Çdo sulm dërgoi një mesazh të qartë: Teherani nuk do të tolerojë më agresion të pakontrolluar.

Operacioni Premtimi i Vërtetë I dhe II kanë tronditur themelet e të menduarit strategjik izraelit. Këto fushata kanë ekspozuar dobësitë e Izraelit dhe kanë çmontuar mitin e gjatë të pathyeshmërisë së tij ushtarake.

Me agresionin e së premtes, Izraeli ka provokuar edhe një herë një fuqi rajonale që ka treguar tashmë se mund të godasë me një saktësi të paparë. Vendosmëria e Iranit nuk ka qenë kurrë më e qartë – ai do të përgjigjet, jo me nxitim, por me vendosmëri. Dhe çdo përgjigje e zhvendos ekuilibrin rajonal edhe më larg pandëshkueshmërisë izraelite.

Izraeli, në shkeljet e tij të përsëritura të së drejtës ndërkombëtare dhe shpërfilljen e jetës së civilëve, po luan me zjarrin. Ndërsa Rezistenca rritet dhe aleancat rajonale forcohen, Izraeli e gjen veten gjithnjë e më të izoluar.

Teheran Times