Shkrimi nga The Telegraph:

Për katër orë ndërsa dielli perëndon mbi qytetin port në Ekuador, ‘shkolla për sicarios’ i mëson studentët e saj të ngarkojnë armët, të gjurmojnë objektivat e tyre dhe të vrasin.

Por ‘diplomimi’ nuk është i garantuar. Rekrutët e rinj fillimisht pritet të vrasin një anëtar të bandës rivale, ose në disa raste, familjen e tyre.

“Ata i detyruan disa fëmijë të vrisnin kushërinjtë ose dajat e tyre”, tha Juan, 16 vjeç, për The Telegraph.

“Bëhet fjalë për të provuar besnikërinë,” thotë adoleshenti, i cili ka vrarë 45 persona që kur u regjistrua në moshën 12-vjeçare, të gjithë gjakftohtë.

“Fëmijët e dinë se nëse refuzojnë, do të vriten. Ata nuk kanë zgjidhje,” shton ai.

Rritja e kampeve të vrasjes në Guayaquil vjen pasi një betejë e re e ashpër shfaqet në qytet. Fraksionet lokale janë përfshirë në një luftë brutale për të punuar për zotërit e rinj të rajonit eksportues të kokainës: bandat shqiptare. Ky port plot zhurmë, porta për në plazhet e Paqësorit të Ekuadorit dhe në ishujt Galapagos, është kthyer në një zonë lufte.

Dhe valëzimet mund të ndiheshin aq larg sa Grimsby. Sipas burimeve të policisë britanike, nga 11 ton kokainë rekord të sekuestruar në Britaninë e Madhe vitin e kaluar, me shumë gjasa vijnë nga grupe kriminale nga Ballkani. Ata dërgojnë drogë në brigjet britanike nga Amerika e Jugut, nëpërmjet Belgjikës ose Holandës, të cilat janë bërë portet kryesore të drogës në Evropë vitet e fundit. Migrimi nga Shqipëria, një nga vendet më të varfra në Evropë, ka lejuar që bandat të krijohen në qytete kyçe në të gjithë kontinentin dhe të marrin nën kontroll rrjetet e trafikimit të dominuara më parë nga mafia italiane. Në Amerikën e Jugut, fragmentimi i strukturave të krimit të organizuar që nga marrëveshja e paqes me guerilët e Farc-ut, ka hapur tregun e drogës, duke lejuar hyrjen e bandave shqiptare.

Duke lënë mënjanë ndërmjetësit tradicionalë italianë apo meksikanë, shqiptarët negociojnë drejtpërdrejt me prodhuesit. Ata tani në thelb komandojnë të gjithë zinxhirin e furnizimit nga Amerika e Jugut në Evropë. Dhe kjo sjell një produkt më të lirë dhe me cilësi më të mirë në vende si Britania, ku përdorimi i kokainës është bërë i kudondodhur, dhe jo më vetëm në mesin e klasave të mesme. Agjencia Kombëtare e Krimit thotë se bandat e dhunshme shqiptare tani dominojnë botën e krimit britanik. Guayaquil, një pikë kyçe e furnizimit në gazsjellësin shqiptar, është bërë epiqendra e fundit e dhunës në botë të lidhur me drogën.

“Të gjithë duan një copë byreku”, thotë Juan, duke shpjeguar se si bandat lokale po luftojnë për supremaci për të punuar dhe për t’u marrë me shqiptarët.

Në lagjet më të varfra të Guayaquil, vrasja është bërë pothuajse rutinë, dhe shumë nga viktimat janë fëmijë dhe adoleshentë.

Muajin e kaluar, dy vëllezër, 6 dhe 10 vjeç, u qëlluan për vdekje në shtëpinë e tyre teksa luanin me lodrat e tyre. Një fëmijë i tretë, 5 vjeç, ka mbetur i plagosur. Në fillim, policia besonte se fëmijët ishin “dëm kolateral”, por tani ata thonë se të miturit ishin në shënjestër të drejtpërdrejtë nga rivalët kriminelë të babait të tyre.

“Një tjetër rezultat u zgjidh,” thotë Juan.

Shifrat e policisë tregojnë se numri i të vrarëve nën 18 vjeç në qytet deri më tani këtë vit është trefishuar që nga viti 2021.

“Kjo është e gjitha e re për ne,” tha për The Telegraph, koloneli Byron Ramos, zëvendës shefi i policisë kundër narkotikëve të vendit. “Dhe po përkeqësohet.”

Shkalla e vrasjeve në Guayaquil është dyfishuar në 34.1 për 100,000 banorë në 12 muajt e fundit, duke e bërë atë një nga qytetet më të rrezikshëm në botë. Dhe nuk vriten vetëm gangsterët. Gjithashtu janë vrarë prokurorët e përfshirë në çështjet kundër trafikantëve të drogës dhe gazetarët që ekspozojnë rrjetet e tyre të paligjshme. Dy javë më parë një makinë bombë shpërtheu në qytet, duke vrarë pesë persona. Ministri i Brendshëm i Ekuadorit, i cili nuk iu përgjigj kërkesave për intervistë, tha se bombardimi ishte një shpallje lufte nga bandat.

Presidenti shpalli menjëherë gjendjen e jashtëzakonshme, duke militarizuar efektivisht qytetin dhe duke vendosur shtetrrethim dhe pika kontrolli. Por është shumë vonë.

Arrestimet e fundit të gjyqtarëve, avokatëve dhe komandantëve të marinës, të gjithë të implikuar në skandale korrupsioni dhe trafik ndërkombëtar kokaine, tregojnë se si vendi po shndërrohet me shpejtësi në një narko-shtet. Shqiptarët mbështeten te bandat lokale në Ekuador për t’i ndihmuar ata të transportojnë kokainën e tyre dhe të ofrojnë siguri. Dhe kjo ka krijuar një rivalitet të ashpër mes kundërshtarëve për t’u bërë më i madhi dhe më i miri.

Sipas burimeve brenda komunitetit të inteligjencës së Ekuadorit, shqiptarët bashkëpunojnë me banda të ndryshme në pika të ndryshme të zinxhirit të furnizimit, por ato me më shumë territor, më shumë armë dhe më shumë kontroll bëhen partnerët e preferuar.

Një nga humbësit në rendin e ri është banda Choneros, e cila dikur dominonte peizazhin kriminal të Ekuadorit. Vrasja e kreut të bandës vitin e kaluar shkaktoi përleshje të brendshme dhe një seri trazirash në burgje, në të cilat u vranë më shumë se 300 të burgosur, shumë prej tyre iu prenë kokat.

“Është për t’u bërë më i fortë,” thotë ‘Jonny’, një drejtues bande, për The Telegraph nga brenda SUV-it të tij antiplumb.

“Ne duhet t’u tregojmë shqiptarëve, meksikanëve, kujtdo qoftë, se jemi seriozë dhe se mund të bëjmë biznes të vërtetë”, thotë ai me syze dielli dhe bizhuteri të rënda.

Trazirat e burgut ende hedhin hije mbi Ekuador, e tillë ishte dhuna ekstreme që çoi në copëtimin e rreth gjysmë duzinë të të burgosurve.

John Campuzano Trivino, një baba, iu lut nga qelia e tij përmes mediave sociale që autoritetet të ndërhynin përpara se të vritej.

Djali i tij tha për The Telegraph: “Banda po hapte një vrimë nëpër mur. Plani i tyre ishte t’i jepnin fund rivalëve të tyre dhe babai im, i cili nuk ishte gangster, ishte një nga shumë të kapur në mes. Autoritetet nuk bënë asgjë”.

Ndërsa bandat e reja luftojnë për kontroll brenda dhe jashtë burgut, nevoja për këmbësorë është bërë më e rëndësishme se kurrë. Adoleshentët bëhen objektiva të dukshëm.

“Unë punësoj dikë vetëm për të rekrutuar të rinj,” thotë Johnny, duke tundur pistoletën në një grua të re që kalonte rrugën.

“Ata pa prindër, pa para ose ata që janë të varur nga droga janë më të lehtat për t’u bindur, por ata nuk janë gjithmonë më të zgjuarit apo më të aftët. Kjo është arsyeja pse ne investojmë shumë në trajnimin e shkollave dhe sicarios,” thotë ai.

Të rinjtë e trajnuar shpesh mbajnë ëndrra për një jetë më të mirë dhe, sipas Juan, i bëjnë ato realitet. Juan thotë se shqiptarët kanë filluar të marrin me vete sicariot më të mira për të punuar në Evropë.

“Unë njoh tre nga miqtë e mi që shkuan. Ata paguajnë për vizën dhe gjithçka. Unë kurrë nuk pata mundësinë. Por kjo është ajo që shumica prej nesh ëndërrojnë.”

E ardhmja e Juan brenda bandës, të paktën, duket premtuese.

Adoleshenti, i cili ka shtatë armë në arsenalin e tij, duke përfshirë dy pistoleta 38 mm, një 9 mm dhe një mini Uzi, ka krijuar grupin e tij të atyre që ai i quan “forca speciale”.

Aguilas Menores, ose Young Eagles, janë një grup prej rreth 20 fëmijësh dhe adoleshentësh, të cilët realizojnë disa nga hitet më të vështira dhe të profilit të lartë.

“Vrasjet më të vështira janë viktimat që janë rrëmbyer së pari. Ata e dinë se do të vdesin dhe gjithmonë kërkojnë të jetojnë.”

Ashtu si shumë gangsterë adoleshentë, ai filloi karrierën e tij kriminale duke transportuar drogë nëpër Ekuador. Ai thotë se ka një ushtri fëmijësh që transportojnë kokainë në transportin publik duke paguar shoferët. Shqiptarët drejtojnë dy zinxhirë furnizimi në Guayaquil, njëri nga Kolumbia jugore dhe tjetri nga Peruja.

“Ekuadori është kthyer në një vend me rëndësi strategjike për shqiptarët”, thotë kolonel Ramos i policisë kundër narkotikëve. “Ne jemi fjalë për fjalë në mes të operacioneve të tyre.”

Porti në lumin Guayas në Guayaquil është kthyer në një qendër kryesore të shpërndarjes së kokainës për shqiptarët, ndërsa ata kërkojnë të rrisin eksportet e tyre në Evropë.

Në vitin 2021, policia sekuestroi një rekord 210 ton kokainë në port, nga 128 ton në 2020. Pjesa më e madhe e teknologjisë së përdorur nga policia ekuadoriane është siguruar nga ndihma e Mbretërisë së Bashkuar, duke përfshirë kontributet në një qendër të re nervore, ku inteligjenca e policisë profilizon çdo dërgesë që largohet nga porti.

Policia në port tha për Telegrafin se janë katër teknika kryesore që përdorin trafikantët në port. E para, e cila preferohet nga shqiptarët, ka të bëjë me drejtimin e një kompanie, të cilën ose e krijojnë vetë ose e blejnë për të fshehur kokainën në çdo gjë, nga çaji te karkaleca.

Një alternativë është teknika “rip-on/rip-off”. Trafikantët thyejnë kontejnerët e ligjshëm të eksportit për të transportuar drogën dhe përdorin vulat e klonuara doganore për të fshehur ndërhyrjet e tyre. Më pas kokaina hiqet nga gangsterët në Evropë, të cilët kapin kontejnerët në destinacionin e tyre. Së treti, trafikantët fshehin drogën në rezervat e anijeve me kontejnerë, madje kanë filluar të përdorin anije peshkimi.

Dhe së fundi, trafikantët kanë filluar të lidhin drogën në trupat e anijeve të ankoruara në porte dhe policia është detyruar të trajnojë kapitenët e anijeve për t’i zbuluar ato paraprakisht. Shumica e kontejnerëve që largohen nga Guayaquil mbërrijnë në Antwerp në Belgjikë ose Roterdam në Holandë, ku zyrtarëve të doganës thuhet se u ofrohen dhjetëra mijëra euro për të mbyllur një sy.

Ai përfaqëson një ndryshim të madh, me pjesën më të madhe të kokainës që arrinte më parë në portet e Evropës Jugore të kontrolluara nga bandat spanjolle dhe mafia italiane. Portet e veriut i afrojnë shqiptarët me tregjet më fitimprurëse, përfshirë Britaninë e Madhe. Autoritetet belge në Antwerp thonë se një rekord 90 ton kokainë, me vlerë 13 miliardë euro, u kapën në port vitin e kaluar. Ekspertët besojnë se shqiptarët punojnë si një rrjet i lirshëm dhe jo si një bandë nga lart-poshtë me një figurë drejtuese.

Por rritja e pasurisë ka shkaktuar fërkime. Pesë vrasjet e shqiptarëve në Guayaquil në vitet e fundit janë rezultat i rivaliteteve të brendshme, besojnë prokurorët. Dritan Rexhepi është një nga organizatorët më të mëdhenj kriminalë të Shqipërisë në Ekuador dhe njihet për trafikun e kokainës në Britaninë e Madhe, duke porositur një pjesë të madhe të punës së tij nga pas hekurave.

Në vitin 2020, ai kërkoi të lante hesapet kundër një gangsteri rival shqiptar në Britani, Ndrek Prenga, të cilin e kishte akuzuar se i kishte vjedhur një nga dërgesat. Ai mësohet se ka organizuar rrëmbimin dhe vrasjen e dyshuar të vëllait të Prengës në Shqipëri, Jani Prenga. Në nëntor të vitit të kaluar, Rexhepi u lirua me kusht nga burgu për akuzën e trafikut të lëndëve narkotike, pavarësisht se konsiderohej si rrezik ikje.

39-vjeçarit iu tha që të paraqitej tek autoritetet çdo 15 ditë derisa t’i mbaronte dënimi në vitin 2027, por dokumentet e gjykatës, të siguruara nga The Telegraph, tregojnë se që nga janari i këtij viti ai nuk është paraqitur. Avokati i tij në Ekuador u qëllua dhe u vra në prill të vitit të kaluar.

Në Mbretërinë e Bashkuar, kokaina me origjinë shqiptare hyn përmes porteve të Harwich ose Tilbury në Essex, dhe Immigham dhe Hull përgjatë lumit Humber. Pjesa më e madhe e saj mendohet të gjejë rrugën e saj në duart e Hellbanianz, një bandë me rrënjë në Barking, në lindje të Londrës, e cila rekruton tregtarë të rinj në mediat sociale me premtimin e Ferrari, ora Rolex ari dhe kartëmonedha 50 £.

Në qytetin bregdetar të Grimsby në Veri Lindore Lincolnshire, tregtarët vendas i thanë The Telegraph se bandat shqiptare kanë krijuar një rrjet dyqanesh dhe berberësh nga të cilët mund të shesin drogën e tyre. Telegrafi gjeti gangsterë shqiptarë duke u ofruar hua në formën e parave të gatshme dhe drogës për adoleshentët. Kur këto nuk mund të kthehen, përdoruesit vulnerabël detyrohen të fshehin dhe shesin drogë si pagesë, në një formë të skllavërisë moderne.

“Më jepnin drogë falas. E dija se ishte shumë e mirë për të qenë e vërtetë, por isha i dëshpëruar”, thotë një përdorues 16-vjeçar i kokainës, i cili kërkoi të mbetej anonim.

Më pas më thanë se u detyrohesha 200 £. Unë nuk mund të paguaja dhe ata filluan të kërcënojnë nënën time, motrën time, të gjithë. Tani, unë jam skllav i tyre për të larë një llogari”.

Në Guayaquil, Juan gjithashtu ndihet i bllokuar. Ai thotë se dëshiron të fillojë një jetë të re, por pranon se ka të ngjarë të vdesë brenda pesë viteve.

“Njerëz si unë nuk kanë të ardhme,” thotë ai. “Për dikë diku, unë jam thjesht një “rast” për t’u zgjidhur”.