“Është e qartë se Beogradi, përmes inkuadrimit të dy anëtarëve të Qeverisë së re, të cilët janë nën sanksionet e Shteteve të Bashkuara, është kujdesur për të ushqyer marrëdhëniet me Moskën” – keshtu deklaroi Bodo Weber dhe sipas tij, gjithsesi  kjo nuk do të thotë braktisje e politikës së uljes në dy karrige (midis Lindjes dhe Perëndimit)”

Sipas bashkëpunëtorit te lartë te Këshillit joqeveritar për Politikat e Demokratizimit ne Berlin, “Qeveria e re e Serbisë, e cila u votua të enjten, do të ketë 25 portofolë dhe pesë ministra pa portofol dhe mes tyre spikasin dy zyrtarë nga “lista e zezë” e Shteteve të Bashkuara.

I pyetur nëse përbërja e re e Qeverisë së Serbisë do të thotë kthesë djathtas, duke pasur parasysh se në të përveç progresistëve dhe socialistëve, eshtë edhe Aleksandar Vulin si zëvendëskryeministër, si dhe lider i së djathtës nga partia Zavetnici, Weber tha se nuk sheh ndonjë ndryshim ideologjik në politikën e regjimit të Aleksandër Vuçicit në përbërjen e qeverisë së re.
Duke komentuar ndikimin e Rusisë në emrat e qeverisë qe tani drejtohet nga Millosh Vucevic, duke marrë parasysh kthimin e Aleksander Vulin dhe Nenad Popoviç, të dy non grata e të shenjuar si persona të lidhur me Kremlinin, Weber u shpreh se anëtarësimi në BE ka qenë prej kohësh një mjet për konsolidimin dhe mirëmbajtjen e Vuçicit në pushtet, dhe forcimi i pozitës ndërkombëtare të Serbisë pa orientime të qarta ideologjike.

“Meqenëse BE-ja nuk mundi të gjente forcë për të ndaluar politikën e saj të dështuar prej kohësh të ‘zbutjes’ ndaj regjimit autoritaro-autokratik në Serbi, shfaqja e zbrazur nga çdo thelb vazhdon, në sy të të gjithëve, dhe qe eshte I ashtuquajturi eurointegrimi i Serbisë.

Prandaj, Vuçic me të drejtë nuk duhet të shqetësohet shumë se çfarë lloj mesazhesh po i dërgohen nga Brukseli dhe kryeqytetet e tjera evropiane” – deklaroi Weber, duke shtuar se “Iniciativa gjermano-franceze per dialogun politik Kosove-Serbi, për faktin se bazohej pikërisht në atë politikë të dështuar, u shua pa u ndezur dhe u shoqerua me një përshkallëzim të paprecedentë në veri të Kosoves, të cilën kryeqytetet perëndimore ende nuk janë gati ta pranojnë…………….

“Dhe teksa rolin udhëheqës në atë politikë “zbutëse” perëndimore e pati SHBA-ja, prandaj dhe presidenti serb  me sa u pa nuk ishte shumë i shqetësuar për reagimin amerikan si pasoje e kthimit të dy ministrave të sanksionuar në Qeverinë e re. Dhe per kete ai pati një arsye të fortë… –Sepse politikëa e sanksionimit të zyrtarëve serb afër Kremlinit, ishte dhe mbetet krejtësisht e palidhur me politikën e përgjithshme të administratës amerikane ndaj Beogradit” – potencoi Weber.

Është e qartë, mendon ai, se Vuçiç është kujdesur që përmes këtyre emërimeve qeveritare, të ushqehen marrëdhëniet me Moskën, në kohën kur ai po ndihet nën presion për shkak të vendimit të Këshillit të Evropës për pranimin e Kosovës dhe rezolutës së Kombeve të Bashkuara për gjenocid në Srebrenicë.

“Mirëpo, kjo nuk do të thotë se Vucic ka braktisur politikën e uljes në dy karrige”  – theksoi bashkëpunëtori i lartë i Këshillit joqeveritar për Politikat e Demokratizimit ne Berlin.

Të zgjidhen si duhet emrat e përshtatshëm që meritojnë të kryejnë detyrat sa të larta e të vështira të një qeverie që na duhet, teknike, kalimtare, provizore, quaje si të duash, është detyra urgjente që duhet të na preokupojë të gjithëve për të na nxjerrë një minutë e më parë nga kullat e fildishta, guackat familiare, kolltuqet e rehatit, dyshekët e ngrohtë, shtretrit e dafinave mbi të cilët na ka zënë gjumi, dhe t’i futemi punës si turku supës për t’i bërë sa më shpejt realitet ëndërrat në shkop që populli liridashës shqiptar prej shekujsh me sy hapur sheh.

Meqënse, me gjasa, ministrat e qeverisë në fjalë, do jenë më tepër të “asaj” se të “kësaj” bote, do ketë probleme logjistike lidhur me varrosje-çvarrosjen e mishrave të kalbura, skeleteve të hallakatura, kockave të thyera. Megjithatë s’është për tu dekurajuar. Për një qeveri individësh me kontribute të shquara me fakte dhe jo me llogje, me pak dëshirë dhe shumë punë, zgjidhja gjithmonë gjindet

Në mënyrë që edhe populli ynë i lavdishëm i shumvuajtur të ketë më së fundi qeverinë që meriton, ja një listë e mirëmenduar, e vetmja që mund ta nxjerri Kombin nga gjëndja e trazuar ku ndodhet, nga moçali ku është zhytur e mbytur, brenda të cilit moçal lahet, shplahet, krihet, hekuroset, ha, pi, vishet, mbathet, bën qef, udhëton, hedh ickla, por s’dihet, dhe as kuptohet, pse thotë se po lëngon.

Kryeministër, teneqexhiu që ka dhënë edhe jetën nëpër biruca për një qeverisje shembullore sa më demokratike – Koçi Xoxe.

Ministër i Jashtëm, kaurri europian që për ardhmëninë e Shqipërisë dhe iluminimin e shqiptarëve iu nënështrua sakrificës më sublime që mund të imagjinohet, u bë synet – Princ Vidi.

Ministër i Luftës, kush mund ta kryejë më mirë këtë detyrë sa të shenjtë e të vështirë se Haxhi Qamili që e kishte më kollaj të pushtonte Anglinë dhe Gjermaninë se sa Kavajën dhe Ndroqin ?
Ministër i Rendit, e vetmja zgjedhje që nuk guxon ta kundërshtojë askush – Xhaferr Deva.
Ministër i intrigave, Beu qefli me nam i kupacit të gjizës së Shijakut dhe balerinave të Parisit – Esat Toptani.
Ministër i Diversantave – Ekrem Bardha, lum ai që s’e njeh.
Ministër pa portofol, kqyrës i natyrës dhe thurës i vargjeve rrënqethës, ndonjëher edhe tallës deri therës – Lasgush Poradeci.
Ministër i Turizmit Biblik, ai që çudinë mrekulluese frymëndalëse të miliona turistave e ideoi dhe e mundësoi – Shtatlartësia e Tij.
Ministër i tallavasë, urrejtësi më i egër i saj, i vetmi që kësaj katandisje artistike i vjen hakut – Frederik Ndoci.
Ministër i Qënërisë mund të emërohet secili nga legenat e banaqeve, por s’do ishte keq dhe një budalla kok shinik çun oficeri që bën si sapient, si intelektual i ndritur, si aristokrat i thekur, që ja harrova emrin, ama, me apo pa dashje, në rëntë në gojën time, do e ha dhe do e pështyj disa herë si frulatori supën e perimeve.
Ministreshë e shkopave të çadrave, atyre të diellit të plazhit, dhe atyre të shiut të ngatrresave verbale-kuptimore – Olta Xhaçka.
Ministreshë e futjes së dy këmbëve në një këpucë kundërshtarit politik përmes retorikës brilante, ajo që duke ushtruar talentin mahnitës s’kursen askënd – Elisa Spiropali.
Ministër i përdhosjes pa asnjë arsye dhe pa asnjë të drejtë të ambasadorëve, trupave diplomatike, sharjes me libër shtëpie diplomatët e akredituar në Tiranë, ai që këtë turp e ka zanat – Xhahil Sahanlëpirsi.
Ministër fuqiplotë i administrimit Shkumbin e tatëpjetë – Doktori.
Ministër i gjithpushtetshëm Shkumbin e përpjetë – Ilir Meta.
Ministër i Etimologjisë Folklorike, ai që mender shkencën në fjalë e ka nxjerrë nga brima e bythës – Petro Zheji.
Ministër i bijve budallenj dhe nipërve idiotë – Ahmet Zogu.
Ministër i kafshërisë, rrugaçërisë, imoralitetit, ordinerllëkut, spiunllëkut, hajdutllëkut – Azem Hajdari.
Ministëri i Numizmatikës atdhetare patriotike – Artan Lame.
Iniciator, flamurtar, pionier, maratonomak, theror, dëshmor, i përhapjes së arsimit, kulturës, Artit, Letërsisë – Henri Çili.
Ministër i inteligjencës artificiale, urrejtësi congenital i saj – kaurri Aurel Plasari.
Ministër i Rënkimeve, Psherëtimave, Ofshamave, askush më i përshtashëm se madhështori – Piro Kuqi.
Ministër i Antikorrupsionit – Mitat Frashëri.
Ministër i Bejlerllëkut genuin – Rushan Bej Pacomiti.
Ministër i Vigjilencës proletare, nga të parët që prej kësaj vigjilence e pësoi me varje në litar – Hamit Matjani.
Ministër i Kulturës dhe Trashëgimisë Artistike – Karavidh Kacapidhi.
Ministër i operacioneve plastike, goja pridh, pridhi gojë, surrati allçi, bytha llastik – njëri nga të dy, Paris Pordha ose London Kaka.
Ministreshë e Tranzicionit, Moralit, Mallit për Gjyshen, fenomenalja filozofe poliglote që po tund dheun e po gris qiellin – Lea Ypi.
Ministër i Antikomunizmit – Uran Butka ose Çelo Hoxha, dhe pak e kanë, meritojnë më tepër.
Ministër i Pilafit me mish e raki – Pali Miska ose Rita Marko.
Ministër i Intrigave dhe torturave – kurvi ose Kadri Hazbiu.
Zëvendësministrat dhe drejtorët e qeverisë që na duhet do jenë shumica diversanta. Kusuri do jenë pisanjosa nga Uzina e traktorave, Ferma Gjergj Dimitrov, Azotiku i Fierit, Superfosfati i Laçit.

Nga Lutfi Dervishi

Dita e lirisë së shtypit mbetet një ditë e mirë për të parë hijet që kërcënojnë gazetarinë jo nga jashtë, por nga brenda.

Një nga kërcënimet më të mëdha që kanoset sot është deformimi i prioriteteve gazetareske.

Në vend të përqëndrimit te raportimi objektiv dhe gazetaria hulumtuese, sot në modë është opinioni dhe sensacioni të cilat kanë kultivuar prej vitesh një publik që është edukuar të shfaqë përherë interes për to.

Kjo rokadë ka bërë që miti për gazetarinë këtu të mos jetë te reporteri/gazetari por opinionisti/analisti. (Një gazetar raporton atë që ka parë dhe verifikuar dhe atë që ka ndodhur në terren. Një analist/opinionist flet çfarë ndodh në kokën e tij që mund të jetë edhe krejt boshe.)

Propaganda e veshur si lajm është tjetër kërcënim për gazetarinë.

Është fakt se politikanët dhe qeveritarët tashmë raportojnë vetë nga vendngjarjet, shpejt dhe bukur, njëjtë si në filma.
Madje raportojnë edhe fushatat zgjedhore nga çdo cep i vendit ku përballja e tyre me qytetarët pas katër vitesh transmetohet si të ishte një skenë dashurie, malli dhe gëzimi.

Kjo sepse është koha kur politikani bëhet vetë media dhe media e ndihmon duke shpërndarë propagandë.

Një tjetër trend shqetësues është abuzimi me “objektivitetin”. Ai tha, ajo tha.

Një raportim pa asnjë verifikim mjaft që njëri thotë një budallallëk dhe gazetari në vend që të thotë se cila është e vërteta e ndjen se duhet të balancojë duke kërkuar edhe një budallallkë nga ana tjetër.

Beteja sot më shumë se për sasi është për cilësi. Por në kushtet e cunamit informativ besueshmëria e medias cënohet nga “tufa” e “ekspertëve/analistëve” që paraqiten si autoritete në fushat përkatëse.

Në të shumtën e radhës ke të bësh me njerëz që kërkojnë vëmendje përmes medias dhe që atë të cilën thonë sot e harrojnë nesër dhe atë që thonë nesër e kanë thënë pardje.

Në vend që të ofrojnë analiza të informuara dhe të bazuar në fakte, ata shpesh përhapin opinionet personale, në stilin “kështu ma merr mendja mua” .

Në vend të sqarimit mbjellin konfuzion përmes spekullimeve, thashethemeve, dhe keqinformimit. Nuk mbajnë asnjë përgjegjësi dhe mendojnë se “ky popull këtë meriton”..

Ndërsa “Qershia mbi tortë” janë gjobvëniet të paraqitura si gazetari investigative.

Rreziqet që vijnë nga pushtetet e tjera dhe sidomos ai politik ndaj medias janë evidente dhe nuk thua asgjë të re.

Por rënia e besueshmërisë së medias (15%) ka ardhur edhe si pasojë e minimit të profesionit nga brenda.

Pa vendosur autokontrollin, media nuk mund të bëhet e besueshme në misionin për të “kontrolluar” pushtetet e tjera.

Nga Tobias Zick

“Tensionet po intensifikohen rreth rezolutës së Kombeve të Bashkuara për Srebrenicën” – Keshtu shkruan gazeta gjermane Zidojce Zeitung duke theksuar se ato po nxiten kryesisht nga politikanët serbë”.

Sipas autorit të shkrimit, Tobias Zick në një tekst të botuar nga Zidojce Zeitung, “Në fillim, ministri i Punëve të Jashtme i Serbisë, Ivica Daçiç, citohet të ketë thënë në mes të prillit se “ai nuk ka asgjë kundër dënimit të krimeve të luftës në Bosnje dhe gjetkë”, por theksoi se është “kundër përshkrimit në rezolutën e cila së shpejti duhet të miratohet nga Asambleja e Përgjithshme e Kombeve të Bashkuara, se populli serb eshte gjenocidal”

Autori, megjithatë, thekson se “projekt-rezoluta nuk përmend asnjë popull ‘gjenocid’, as serbët si grup etnik, as Serbinë si shtet dhe as Republikën Srpska”.

“Por kjo “nuk i pengon politikanët në Serbi dhe Republika Srpska të ngjallin emocione dhe të përhapin skenarë tmerri” – shkruan gazetari gjerman dhe përmend performancën e Dodik në Banja Luka në një protestë kundër rezolutës së planifikuar të OKB-së, i cili më pas deklaroi se “operacioni i ushtrisë në Srebrenicë në korrik te vitit 1995 ishte një ‘gabim’ që rezultoi në një ‘krim të madh’, por jo gjenocid. Dodik gjithashtu  u ka shprehur ngushëllimet familjeve të viktimave, e më pas ka kërcënuar se do të shkëputet: “Nuk do të jetojmë me ju që thoni se populli serb është gjenocidal” – pati deklaruar ai.

“Deklarata të tilla janë ‘kripë në plagët e viktimave’,”  – raporton Zidojce Zeitung deklaratën e Munira Subashiç nga Majki Srebrenica, e cila thekson se rezoluta e planifikuar e OKB-së është “e rëndësishme” në mënyrë që “fëmijët serbë, boshnjakë dhe kroatë të mësojnë të vërtetën dhe që ata fëmijë të dine ndërtojnë të nesërmen mbi të vërtetën”…………………..

A do të duhet të ndërhyjë sa më shpejt bashkësia ndërkombëtare?

Gazeta nga Mynihu raporton se Ćamil Duraković, nënkryetar i Republika Srpska, i cili vetë i mbijetoi gjenocidit në Srebrenicë, tha se ai është “me të vërtetë i shqetësuar” për klimën aktuale dhe sheh paralele me vitet 1990 të luftës, kur gjendja shpirtërore në grupet përkatëse të popullsisë fillimisht ishte mjaft e qetë”. Por më pas Slobodan Milloshevici, politikani dominues serb në Jugosllavinë e shkatërruar, ‘krijoi një klimë lufte”. Nëse retorika politike vazhdon siç ishte atëherë, tha Durakoviç, ‘atëherë bashkësia ndërkombëtare së shpejti do të duhet të ndërhyjë’.

Zidojce Zeitung vëren se nënat e Srebrenicës e shohin situatën në mënyrë të ngjashme. “NATO duhet të vendosë trupa në kufirin me Serbinë”, kërkojnë ata në një letër drejtuar qeverive perëndimore. “Ndërkohë, presidenti serb Aleksander Vuçic bëri thirrje për një tubim ‘pan-serb’ për Pashkët Ortodokse këtë fundjavë. Qëllimi është riafirmimi i ‘unitetit’ të Serbisë, Republika Srpska dhe Kishës Ortodokse Serbe”-  vlerësoi gazetari gjerman.

Në fund të shkrimit thuhet gjithashtu se “Kombet e Bashkuara kanë shtyrë për një javë votimin për rezolutën për gjenocidin në Nju Jork, sepse ka ende nevojë për diskutim mes shteteve anëtare.”

Nga Ylli Pata

Shkrimi i sotëm i një prej gazetave më të rëndësishme në Greqi, Kathimerini, ka treguar se situata me vizitën e Edi Ramës më 12 maj në Athinë, është një triller i vërtetë politik, ku deri tani opinioni këtu dhe në Greqi dinë pak gjëra.

Siç bëhet e ditur nga gazeta e njohur greke, shoqatat e emigrantëve shqiptarë të Greqisë, paskan marrë një leje në bashkinë e Athinës për të mbajtur takimi e 12 majit në Pallatin Olimpik të Sportit, Galatsi, një arenë totalisht e mbyllur, që vende të ulura ka 6200.

Çdo gjë po shkonte normalisht, derisa më pas bashkia e Athinës, ka anuluar lejen për Pallatin Galatsi, me preteksin se do të ketë aktivitete sportive. Kryetar i bashkisë së Athinës, është Haris Dukas, një politikan i PASOK dhe kundërshtar i qeverisë së Qirjako Micotaqisit.

Ndërkaq, emigrantë shqiptar në Greqi, bëjnë të ditur për TemA, se anulimin e lejes nuk e ka bërë bashkia e madhe e Athinës, por bashkia e Galatsit, që është një njësi vendore e veçantë në rrethinat e kryeqytetit.

Siç bëjnë të ditur, kryetar atje është një zyrtar i Nea Demokratia, Giorgos Markopoulos, i cili ka edhe origjinë shqiptare.

Po këta shqiptarë, theksojnë se kryebashkiaku i Athinës, Haris Dukas, nuk ka gjasa të hynte në lojra të tilla.

Por siç bën të ditur Kathimerini, deri më sot, bashkia e Athinës nuk ka dhënë një alternativë se ku mund të zhvillohet aktiviteti. Madje gjërat kanë shkuar aq thellë, sa ka ndërhyrë qeveria greke, duke i kërkuar qeverisë shqiptare që takimin Rama, ta mbajë pas 9 qershorit, kur zhvillohen zgjedhjet për Parlamentin Europian.

Por siç thotë Kathimerini, Rama ka vendosur që takimin ta mbajë me patjetër. E shkon edhe më tej, kur kujton se 12 maji është një provokim i pastër politik, pasi pikërisht atë ditë mbush një vit që është arrestuar Fredi Beleri.

E ketu nis trilleri të marrë ngjyra edhe më të ndezura në përplasjen politike, pasi sipas gazetës greke, Rama do të hyjë në fushatë, duke përdorur këtë simbolikë.

Madje siç shton Kathimerini, vizita e Ramës mund të ngjallë qarqet nacionaliste të veriut të Greqisë kundër Shqipërisë dhe kryeministrit shqiptar. Duket këtë pretekst kanë përdorur zyrtarët grekë për të kërkuar shtyrjen e vizitës.

Mirëpo sot, në ditën kur artikulli i Kathimerinit ka dalë në shtyp, Edi Rama ka publikuar një postim në faqen e tij në Facebook, ku konfirmon se më 12 maj do të jetë në Athinë.

Deri tani kemi një duel të fortë politik, që pritet që të sjellë seri tjetër të telenovelës. Kathimerini shkon më tej, kur tregon se ka llogaritur ditët e dënimit të Fredi Belerit, e sipas kësaj matematike, ai del nga burgu në muajin gusht, por i dënuar, çka do të thotë se nuk mund të bëjë betimin apo të kandidojë për kryetar bashkie nëse bëhen zgjedhje të reja.

E gazeta greke vijon kur zbulon, pa ndonjë referencë se Vangjel Tavo, ka zhvendosur vendbanimin e tij në Himarë, e sipas të gjitha gjasave do të jetë kandidat i mazhorancës për kryetar bashkie i Himarës në zgjedhjet e reja, që do të kenë një kohë jo të shkurtër për të zhvilluar.

Kathimerini, ndërkaq, duke sjellë në kujtesë konfliktin e vitit 1994 me pesë minoritarët e dënuar në kohën e Sali Berishës së parë, shkruan se u desh ndërhyrja e zyrtarëve amerikanë ku përmend të ndjerin Richard Hoolbroke.

Po a mund të ndalojë Athina zyrtare takimin e Edi Ramës me emigrantët shqiptarë? Natyrisht ka të gjitha instrumentet politikë dhe diplomatike për ta bërë. Por nëse e bën në mënyrë të mënyrë të njëanshme, ajo mund të kthehet në një boomerang. Nuk harrohet rasti kur zyrtarë greke vijnë në Shqipëri sa herë të duan jo vetëm për të takuar minoritetin, por edhe për të sulmuar qeverinë shqiptare.

Rasti më i freskët është eskursioni politik i ish-kreut të bashkisë së Athinës, Kostas Bakoyannis(nipit të kryeministrit Micotaqis) dhe Konstantinos Zervas, kryebashkiakut të Selanikut, në kulmin e fushatës për zgjedhjet lokale te tetorit të vitit të shkuar.

Ngjarje që u solli një ters të frikshëm partisë së Micotaqisit, pasi humbi dy qytetet më të mëdha greke në zgjedhje: Athinën e Selanikun, e nxori nga politike pikërisht “vizitorët” e Himarës.

Nëse Athina i thërret “arsyes së forcës”, gjasat janë që të krijojë vetëm një reaksion të paleverdisshëm, pasi Edi Rama nuk se është ai model politikani që tërhiqet. Aq më shumë që mundësitë teknologjike janë për të zhvilluar një takim, edhe pa qenë prezent fizikisht.

Ku fuqia dhe rëndësia mund të rritet edhe më shumë, e në këtë rast Micotaqis të bëjë autogol. Një takim virtual online i Edi Ramës qoftë edhe me një auditor të thjeshtë që janë mbledhur në një lokal publik të Athinës, do të bënte më bujë, sesa fjalimi në Pallatin Galatis. i cili do të ishte nën monitorimin e protokollit qeveritar, e ku siç ndodh në raste të tilla ka një marrëveshje për rregullat.

Megjithatë gjasat janë që Athina të mos lejojë takimin fizik të Ramës në Athinë, e ka shumë mundësi të kemi atë virtual, ku tensioni dhe përplasja do të mbetet si temë kryesore mes dy qeverive.

Dhe i jep një armë më të madhe jo Edi Ramës në këtë rast, i cili nuk është në fushatë, por Qirjako Micotaqisit, i cili kulmin e fushatës e kthen në një paradë nacionaliste kundër Tiranës.

Siç ndodhi edhe në prag të zgjedhjeve parlamentare e atë lokale, ku Edi Rama i dha një dorë mikut të tij të Athinës që të bëhej skifter për të marrë votat ekstreme. Por siç u dukën bathët, në Athinë e Selanik, baruti qëlloi i lagur.